เมื่อฉันอายุ 21 ปี ฉันได้ยินคนแก่ฉลาดๆบอกว่า ให้ทุกอย่างได้ แบบว่าเงินทองอะไรอย่างนั้นไม่สำคัญ แต่อย่าให้ใจไป เพราะว่าจะให้แต่ความเจ็บปวด แต่ฉันก็ไม่เชื่อ เพราะตอนนั้นยังหนุ่มๆ ไม่ว่าใครก็บอกอะไรฉันไม่ได้
เมื่อฉันอายุ 21 ปี ฉันก็ได้ยินชายแก่พูออีกครั้งว่า
ให้หัวใจใครไปแล้ว อย่าให้แบบไร้ค่า เพราะมันจะกลับมาทำให้เราต้องรู้สึกเหนื่อยและหลังจากนั้นเราจะต้องชำระมันด้วยความโศกเศร้าแบบไม่มีวันสิ้นสุด และพอเวลาผ่านไป เมื่อฉันอายุ 22 ปี ฉันก็ได้รู้ว่าที่คนแก่คนนั้นพูดมันเป็นเรื่องจริง
เรื่องนี้สอนให้ดิฉันรู้ว่า คนเรามักจะหลงกับความรักจนบางทีก็รักแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่พอความหลงหายไป ก็มองเห็นว่าไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือแต่ความว่างเปล่า กับใจที่ไร้ค่า ดิฉันคิดว่าควรรักให้พอดี รักอย่างมีสติ รักจะได้ไม่มาทำร้ายเราทีหลัง
ดังนั้น แม้ความรักที่ไม่สมหวังทำให้ต้องสูญเสียความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้แก่กันไปมากน้อยแค่ไหน หรือแม้กระทั่งทำลายความเป็นตัวของตัวเองให้ลดน้อยไปมากเพียงใดก็ตาม แต่หากเราได้เรียนรู้เพื่อที่จะ “อกหักให้เป็น” ความรักที่ไม่สดใสอาจกลายเป็นโอกาสดีที่จะทำให้เรามองเห็นโลกที่กว้างใหญ่และสวยงามขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้