The use of documented evidence or t

The use of documented evidence or the requirement to provide “proof” (as opposed to testimony) within the self-assessment process is usually limited
Although the criteria, in theory, covers strategic issues, financial measures and results, the output from assessment will only ever be as good as the inputs allow. In my experience of going through numerous assessments, there is an almost universal reluctance from the senior team to allow unfettered access to this sensitive information “warts and all”. Therefore the principle of “Garbage In – Garbage Out” (GIGO) usually applies
Although the criteria includes financial performance, it does not do it in sufficient enough detail to allow a realistic assessment of the sustainability of the business. Assessors may well look at how budgets are allocated and managed, which is a good thing in itself, but sustainability is the $10,000 question. Consequently there have been numerous examples of award winners getting into commercial difficulties a very short time after receiving an EFQM based award. It could therefore be argued that the model awards a deceptively high score for companies that are going out of business albeit in an “excellent” way. This feature may well partially explain why it seems to have retained its popularity a little longer within the public sector in the UK. In this sector financial management more or less is management of budgets, and the issue of commercial sustainability is not really a factor in the mix
The assessment does not identify any clear “rights” and “wrongs” – just a set of “coulds” and “could do betters”. Fair enough, you might think, but in my experience that almost always leads to strangulation of the process by inertia once the assessment is complete. Typically the assessment will yield upwards of 150 strengths and 150 AFIs, with no direction on priorities (that is for the company to decide). The problem is that this wealth of data usually completely overwhelms the organisation and brings the process of improvement via self assessment to a sudden stop. You can have too much information
The process, done properly, is incredibly hungry on resources and often struggles to satisfy even the briefest of cost versus benefit analysis

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การใช้เอกสารหลักฐานหรือความต้องการให้ "หลักฐาน" (ตรงข้ามกับพยาน) ภายในกระบวนการประเมินตนเองคือมักจะจำกัดแม้ว่าเงื่อนไข ทฤษฎี ครอบคลุมประเด็นยุทธศาสตร์ มาตรการทางการเงิน และผลลัพธ์ ผลผลิตจากการประเมินจะเท่าเคยได้ดีเป็นปัจจัยการผลิตอนุญาตให้ ในประสบการณ์ของฉันจะผ่านการประเมินจำนวนมาก มีรายการอาหารที่เกือบสากลจากทีมงานผู้ให้ข้อมูลสำคัญนี้ "ขจัดกระไฝหูดและทั้งหมด" นี่ ดังนั้น หลักการของ "ขยะใน–ขยะออก" (GIGO) มักจะใช้แม้ว่าเงื่อนไขมีผล มันไม่ได้ทำมันในรายละเอียดเพียงพอพอให้มีการประเมินความยั่งยืนของธุรกิจจริง ประเมินอาจดีดูวิธีการจัดสรรงบประมาณ และจัดการ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีในตัวเอง แต่ความยั่งยืนเป็นคำถาม $10000 ดัง มีตัวอย่างจำนวนมากของผู้ได้รับรางวัลการเป็นอุปสรรคทางการค้าระยะเวลาหลังจากรับ EFQM การใช้รางวัล มันสามารถจึงได้โต้เถียงว่า แบบรางวัลคะแนนสูงคนที่กำลังจะออกจากธุรกิจแม้ว่าในทางที่ "ดี" คุณลักษณะนี้อาจดีบางส่วนอธิบายทำไมเหมือนมีสะสมนิยมยาวเล็กน้อยภายในภาครัฐในสหราชอาณาจักร ในภาคนี้ การจัดการทางการเงินน้อยการบริหารงบประมาณ และปัญหาอย่างยั่งยืนค้าไม่จริง ๆ ตัวในส่วนผสมไม่มีระบุการประเมินใด ๆ ชัดเจน "สิทธิ" และ "ค้น" – เพียงชุด "coulds" และ "ไม่ betters" แฟร์พอ คุณอาจคิด ว่า แต่ในประสบการณ์ของฉันที่มักนำไปสู่ strangulation การ โดยแรงเฉื่อยเมื่อประเมิน เสร็จสมบูรณ์ การประเมินโดยทั่วไปจะได้ upwards of จุดแข็ง 150 และ 150 AFIs ด้วยไม่มีทิศทางในระดับความสำคัญ (ซึ่งเป็นบริษัทในการตัดสินใจ) ปัญหาคือ ข้อมูลมากมายนี้ปกติสมบูรณ์ overwhelms องค์กร และนำกระบวนการในการปรับปรุงผ่านประเมินตนเองเพื่อหยุดฉับพลัน คุณสามารถมีข้อมูลมากเกินไปกระบวนการ ทำถูกต้อง เป็นหิวอย่างเหลือเชื่อเกี่ยวกับทรัพยากรและมักต่อสู้เพื่อตอบสนองแม้จะ briefest ของต้นทุนและผลได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใช้หลักฐานเอกสารหรือความต้องการที่จะให้ "หลักฐาน" (เมื่อเทียบกับพยานหลักฐาน) ในกระบวนการประเมินตนเองมักจะถูก จำกัด
แม้ว่าเกณฑ์ในทางทฤษฎีครอบคลุมประเด็นยุทธศาสตร์มาตรการการเงินและผลการส่งออกจากการประเมินจะมีเพียง ที่เคยเป็นดีเป็นปัจจัยการผลิตให้ จากประสบการณ์ของผมที่จะผ่านการประเมินจำนวนมากมีความลังเลเกือบสากลจากทีมผู้บริหารระดับสูงเพื่อให้สามารถเข้าถึงอิสระนี้ข้อมูลที่สำคัญ "หูดและ" ดังนั้นหลักการของ "ขยะใน - ขยะออกไป" (gigo) มักจะใช้
แม้ว่าเกณฑ์รวมถึงผลประกอบการก็ไม่ได้ทำในรายละเอียดเพียงพอเพียงพอที่จะช่วยให้การประเมินผลที่เป็นจริงของการพัฒนาอย่างยั่งยืนของธุรกิจ ประเมินกันอาจจะดูที่วิธีการได้รับการจัดสรรงบประมาณและการบริหารจัดการซึ่งเป็นสิ่งที่ดีในตัวเอง แต่การพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็นคำถามที่ $ 10,000 จึงมีการตัวอย่างมากมายของผู้โชคดีที่ได้รับรางวัลได้รับเป็นความยากลำบากในเชิงพาณิชย์เวลาที่สั้นมากหลังจากที่ได้รับรางวัลตาม EFQM ดังนั้นจึงอาจจะแย้งว่ารูปแบบรางวัลคะแนนสูง deceptively สำหรับ บริษัท ที่กำลังจะออกจากธุรกิจแม้ว่าในทางที่ "ดีเลิศ" คุณลักษณะนี้อาจอธิบายได้ว่าทำไมบางส่วนดูเหมือนว่าจะได้สะสมความนิยมของเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกต่อไปในภาครัฐในสหราชอาณาจักร ในการจัดการทางการเงินภาคนี้มากหรือน้อยคือการจัดการงบประมาณและปัญหาของการพัฒนาอย่างยั่งยืนในเชิงพาณิชย์ไม่ได้จริงๆปัจจัยในการผสม
การประเมินไม่ได้ระบุชัดเจนใด ๆ "สิทธิ" และ "ผิด" - เพียงแค่ชุดของ "coulds" และ "จะทำ betters" ยุติธรรมเพียงพอคุณอาจคิด แต่ในประสบการณ์ของผมที่มักจะนำไปสู่การบีบรัดของกระบวนการโดยความเฉื่อยประเมินครั้งเดียวเสร็จสมบูรณ์ โดยปกติแล้วการประเมินจะให้ผลผลิตสูงถึง 150 และ 150 จุดแข็ง AFIS มีทิศทางที่ไม่เกี่ยวกับลำดับความสำคัญ (นั่นคือสำหรับ บริษัท ที่จะตัดสินใจ) ปัญหาคือว่าความมั่งคั่งของข้อมูลเหล่านี้มักจะมีความทุกข์ระทมอย่างสมบูรณ์องค์กรและนำกระบวนการของการปรับปรุงผ่านการประเมินตนเองในการหยุดอย่างกะทันหัน คุณสามารถมีข้อมูลที่มากเกินไป
ขั้นตอนการทำอย่างถูกต้องอย่างไม่น่าเชื่อหิวทรัพยากรและมักจะต้องดิ้นรนเพื่อตอบสนองความแม้ briefest ของค่าใช้จ่ายเมื่อเทียบกับการวิเคราะห์ผลประโยชน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การใช้หลักฐานเอกสารหรือความต้องการที่จะให้ " หลักฐาน " ( ตรงข้ามกับพยานในกระบวนการประเมินตนเองมักจะจำกัด
ถึงแม้ว่าหลักเกณฑ์ , ในทางทฤษฎี , ครอบคลุมประเด็นยุทธศาสตร์ มาตรการทางการเงินและผล ผลจากการประเมินจะเท่านั้นที่เคยจะเป็นปัจจัยช่วยให้ ในประสบการณ์ของฉันจะผ่านการประเมินต่าง ๆมีสากลเกือบจะไม่เต็มใจจากทีมอาวุโสให้ unfettered เข้าถึงหูดข้อมูล " อ่อนไหวนี้ทั้งหมด " ดังนั้น หลักการของ " ขยะ ( ขยะออก " ( กิโก ) มักจะใช้
แม้ว่าเกณฑ์รวมถึงประสิทธิภาพทางการเงิน มันไม่ได้ทำในรายละเอียดเพียงพอเพียงพอที่จะอนุญาตให้มีการประเมินที่เหมือนจริงของความยั่งยืนของธุรกิจผู้ประเมินอาจดูว่างบประมาณที่มีการจัดสรรและจัดการ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีในตัวเอง แต่ความยั่งยืนเป็น $ 10 , 000 ข้อ จึงมีตัวอย่างมากมายของผู้ที่ได้รับรางวัลจะเป็นปัญหาเชิงพาณิชย์ช่วงเวลาสั้นๆหลังจากได้รับการ efqm รางวัลตามดังนั้นมันอาจจะแย้งว่ารางวัลที่ได้รับคะแนนสูงสำหรับ บริษัท ที่ดูเหมือนจะออกจากธุรกิจ แม้ว่าใน " วิธีที่ดี " รูปแบบ คุณลักษณะนี้อาจอธิบายได้ว่าทำไมบางส่วนดูเหมือนจะรักษาความนิยมได้อีกเล็กน้อยในภาคสาธารณะใน UK ในภาคการเงินการจัดการมากขึ้นหรือน้อยลงคือ การจัดการงบประมาณและปัญหาของการพัฒนาเชิงพาณิชย์ไม่ใช่ปัจจัยในการผสม
การประเมินไม่ระบุอะไรชัดเจน " สิทธิ " และ " ผิด " ( แค่ชุด " coulds " และ " สามารถ betters " ยุติธรรมเพียงพอ คุณอาจคิดว่า แต่ในประสบการณ์ของฉันที่มักจะนำไปสู่การบีบรัดของกระบวนการโดยความเฉื่อยเมื่อการประเมินเสร็จสิ้นโดยทั่วไปการประเมินจะให้ผลผลิตสูงกว่า 150 จุดแข็งและ 150 ฐานข้อมูลโดยไม่มีทิศทางต่างๆ ( สำหรับ บริษัท ที่จะตัดสินใจ ) ปัญหาคือว่า ความมั่งคั่งของข้อมูลมักจะสมบูรณ์ overwhelms องค์กรและทำให้กระบวนการของการปรับปรุงผ่านการประเมินตนเองเพื่อการหยุดรถกระทันหัน คุณสามารถมีข้อมูล
เกินไปกระบวนการเป็นไปอย่างถูกต้องหิวสุดๆ ทรัพยากร และมักจะพยายามที่จะตอบสนองแม้แต่ briefest ของต้นทุนและการวิเคราะห์ผลประโยชน์