Equity was developed two or three h

Equity was developed two or three hundred years after the birth of the common law system to resolve disputes where damages were an unsuitable remedy and to introduce fairness into the legal system. The distinction between "law" and "equity" is an accident of history. The law courts or "courts of law" were the courts in England that enforced the king's laws in medieval times. There the King's Judges, educated in law rather than theology, administered the universal law of the realm.[6] This body of law evolved on the basis of previously set precedent into what is recognized as the Common law of England. However, if changes were not quick enough, or if decisions by the judges were regarded as unfair, then litigants could still appeal directly to the King, who, as the sovereign, was seen as the 'fount of justice' and responsible for the just treatment of his subjects. Such filings were usually phrased in terms of throwing oneself upon the king's mercy or conscience. Eventually, the king began to regularly delegate the function of resolving such petitions to the Chancellor, an important member of the King's Council.[6] The early Chancellors were often clergymen, acting as the King's confessor and thereby sacerdotally as keeper of the King's conscience. As a result of their theological and clerical training, Chancellors were well versed in Latin and French, as well as in classical Roman civil and canon law, which heavily influenced the development of equity.[7] Soon the Chancery, the Crown's secretarial department, began to resemble a judicial body and became known as the "Court of Chancery".

By the 15th century, the judicial power of Chancery was recognized. Equity, as a body of rules, varied from Chancellor to Chancellor, until the end of the 16th century. After the end of the 17th century, only lawyers were appointed to the office of Chancellor.

One area in which the Court of Chancery assumed a vital role was the enforcement of uses, a role that the rigid framework of land law could not accommodate. This role gave rise to the basic distinction between legal and equitable interests.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หุ้นถูกพัฒนาสอง หรือสามร้อยปีหลังจากเกิดระบบกฎหมายทั่วไป เพื่อแก้ไขข้อพิพาทซึ่งความเสียหายที่มีการแก้ไขไม่เหมาะสม และแนะนำยุติธรรมในระบบกฎหมาย ความแตกต่างระหว่าง "กฎหมาย" และ "หุ้น" เป็นอุบัติเหตุของประวัติศาสตร์ กฎหมายศาลหรือ "ศาลของกฎหมาย" ถูกศาลในประเทศอังกฤษที่บังคับใช้กฎหมายของพระมหากษัตริย์ในยุคกลาง มีผู้พิพากษาของกษัตริย์ ศึกษาในกฎหมายศาสนา จัดการขอบเขตกฎหมายสากล [6] นี้เนื้อความของกฎหมายพัฒนา โดยก่อนหน้านี้ถึงกำหนดในสิ่งถูกรู้จักว่าเป็นคอมมอนลอว์ของอังกฤษ อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วพอ หรือตัดสิน โดยผู้พิพากษาได้ถือว่าไม่เป็นธรรม แล้ว litigants สามารถยังคงดึงดูดโดยตรงกษัตริย์ เจ้า เป็นพ่อ เห็นเป็น 'fount ความยุติธรรม' รับผิดชอบในการรักษาเพียงแค่เรื่องของเขา เช่นยื่นเอกสารแจ้งได้ปกติ phrased ในการโยนตัวเมื่อพระเมตตาหรือสามัญสำนึก ในที่สุด พระเริ่มที่จะมอบหมายการทำงานของการแก้ไขเช่น petitions ชานเซลเลอร์ กรรมการสภากษัตริย์ที่สำคัญเป็นประจำ [6] Chancellors ในช่วงมักจะ clergymen ทำหน้าที่ เป็นพระธรรมสักขี และจึง sacerdotally เป็นผู้รักษาของพระมโนธรรม จากการอบรมศาสนศาสตร์ และเสมียน Chancellors ได้สติ ในภาษาละตินและฝรั่งเศส และ ในโรมันประมวลกฎหมายแพ่งและกฎหมาย แคนนอนซึ่งมีอิทธิพลต่อการพัฒนาส่วนมาก [7] เร็ว ๆ นี้ แชนเซอรี มงกุฎของเลขานุการกรม เริ่มให้คล้ายกับเนื้อความยุติธรรม และสิทธิมนุษยชนเป็นการ "ศาลของแชนเซอรี"อำนาจยุติธรรมของแชนเซอรีถูกรับรู้ โดยศตวรรษ 15 หุ้น เป็นเนื้อความของกฎ แตกต่างจากชานเซลเลอร์เพื่อแชนเซลเลอร์ จนถึงสิ้นศตวรรษ 16 หลังจากปลายศตวรรษที่ 17 เฉพาะทนายความได้แต่งตั้งให้ชานเซลเลอร์บริเวณหนึ่งที่แชนเซอรีของศาลถือว่ามีความสำคัญเป็นการบังคับใช้ บทบาทที่กรอบแข็งของกฎหมายที่ดินอาจไม่รองรับ บทบาทนี้ให้ขึ้นกับความแตกต่างพื้นฐานระหว่างสนใจกฎหมาย และเป็นธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้ถือหุ้นได้รับการพัฒนาสองหรือสามร้อยปีหลังจากที่เกิดของระบบกฎหมายในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งที่เกิดความเสียหายเป็นวิธีการรักษาที่เหมาะสมและความเป็นธรรมในการแนะนำเข้าสู่ระบบกฎหมาย ความแตกต่างระหว่าง "กฎหมาย" และ "ทุน" เป็นอุบัติเหตุของประวัติศาสตร์ ศาลกฎหมายหรือ "ศาลของกฎหมาย" เป็นสนามในอังกฤษที่มีการบังคับใช้กฎหมายของกษัตริย์ในสมัยยุคกลาง มีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นผู้พิพากษาในกฎหมายการศึกษามากกว่าเทววิทยายากฎหมายสากลของอาณาจักร. [6] ร่างของกฎหมายฉบับนี้การพัฒนาบนพื้นฐานของกฎเกณฑ์กำหนดไว้ก่อนหน้านี้เป็นสิ่งที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นกฎหมายทั่วไปของอังกฤษ อย่างไรก็ตามหากมีการเปลี่ยนแปลงไม่เร็วพอหรือถ้าการตัดสินใจโดยผู้พิพากษาที่ถูกมองว่าเป็นธรรมแล้วคู่ยังคงสามารถอุทธรณ์โดยตรงต่อพระมหากษัตริย์ที่เป็นอธิปไตยที่ถูกมองว่าเป็น "น้ำพุแห่งความยุติธรรมและความรับผิดชอบในการเป็นเพียงแค่ การรักษาของอาสาสมัคร การยื่นเอกสารดังกล่าวมักจะถูกนำมาเรียบเรียงในแง่ของการขว้างปาตัวเองอยู่กับความเมตตาของกษัตริย์หรือมโนธรรม ในที่สุดพระราชาเริ่มประจำการมอบหมายการทำงานของการแก้ปัญหาการร้องเรียนดังกล่าวไปยังนายกรัฐมนตรีที่เป็นสมาชิกที่สำคัญของกษัตริย์สภา. [6] นายกรัฐมนตรีในช่วงต้นมักจะถูกบาทหลวงทำหน้าที่เป็นคำสารภาพของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและจึง sacerdotally เป็นผู้รักษาประตูของจิตสำนึกของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว . อันเป็นผลมาจากการฝึกอบรมและเทววิทยาศาสนาของพวกเขานายกรัฐมนตรีถูกรอบรู้ในภาษาละตินและฝรั่งเศสรวมทั้งในทางแพ่งโรมันคลาสสิกและศีลกฎหมายซึ่งหนักอิทธิพลต่อการพัฒนาของผู้ถือหุ้น. [7] เร็ว ๆ นี้ศาลฎีกาแผนกเลขานุการของพระมหากษัตริย์, เริ่มที่จะมีลักษณะคล้ายกับการพิจารณาคดีของร่างกายและกลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "ศาลฎีกา". โดยศตวรรษที่ 15 อำนาจตุลาการของศาลฎีกาได้รับการยอมรับ ตราสารทุนในขณะที่ร่างกายของกฎต่าง ๆ จากนายกรัฐมนตรีไปยังนายกรัฐมนตรีจนถึงปลายศตวรรษที่ 16 หลังจากการสิ้นสุดของศตวรรษที่ 17 ทนายความเท่านั้นที่ได้รับการแต่งตั้งไปยังสำนักงานของนายกรัฐมนตรี. the หนึ่งในพื้นที่ที่ศาลฎีกาสันนิษฐานว่ามีบทบาทสำคัญคือการบังคับใช้ของการใช้บทบาทที่กรอบเข้มงวดของกฎหมายที่ดินไม่สามารถรองรับ บทบาทนี้ก่อให้เกิดความแตกต่างระหว่างผลประโยชน์ขั้นพื้นฐานตามกฎหมายและเป็นธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุนพัฒนาสองหรือสามร้อยปีหลังจากการเกิดของระบบกฎหมายเพื่อแก้ไขข้อพิพาทที่เสียหายเป็นไม่เหมาะสม แก้ไข แนะนำ ความเป็นธรรมในระบบยุติธรรม ความแตกต่างระหว่าง " กฎหมาย " และ " หุ้น " เป็นอุบัติเหตุของประวัติศาสตร์ กฎหมายศาลหรือ " ศาล " เป็นศาลในอังกฤษว่า การบังคับใช้กฎหมายของกษัตริย์ในยุคกลางมีผู้พิพากษาของกษัตริย์ ศึกษาในกฎหมายมากกว่าเทววิทยา บริหาร กฎหมายสากลของโลก [ 6 ] ร่างกายของกฎหมายการพัฒนาบนพื้นฐานของการตั้งค่าก่อนหน้านี้มาก่อนเป็นสิ่งที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นกฎหมายจารีตประเพณีของอังกฤษ อย่างไรก็ตาม หากมีการเปลี่ยนแปลงไม่รวดเร็วพอ หรือถ้าการตัดสินใจโดยผู้พิพากษาถือว่าไม่ยุติธรรม แล้วคู่กรณีก็ยังอุทธรณ์โดยตรงต่อพระมหากษัตริย์ ที่เป็นอธิปไตย คือเห็นเป็น " น้ำพุแห่งความยุติธรรมและรับผิดชอบในการรักษาก็เรื่องของเขา ยื่นเอกสารดังกล่าวมักจะ phrased ในแง่ของการโยนตัวเองบนพระเมตตาและคุณธรรม ในที่สุด พระราชาเริ่มเป็นประจํา มอบหมายหน้าที่การแก้ไขดังกล่าวร้องเรียนถึงนายกรัฐมนตรี เป็นสมาชิกสำคัญของกษัตริย์ สภา[ 6 ] นายกรัฐมนตรีก่อนบามหลวงมักจะทำหน้าที่เป็นราชวินิจฉัยและจึง sacerdotally เป็นผู้รักษาประตูของจิตสำนึกของกษัตริย์ ผลของการฝึกงานของนายกรัฐมนตรีและศาสนศาสตร์ , เป็นอย่างดีมีประสบการณ์ในภาษาฝรั่งเศสและภาษาละตินเช่นเดียวกับในคลาสสิกโรมันกฎหมายแพ่งและกฎหมายของแคนนอน ซึ่งอิทธิพลอย่างมากการพัฒนาของทุน แล้วศาลฎีกา [ 7 ] ,ฝ่ายเลขานุการของพระมหากษัตริย์ เริ่มคล้ายตัวตุลาการ และกลายเป็นที่รู้จักในฐานะ " ศาลฎีกาแห่ง " .

โดยศตวรรษที่ 15 อำนาจตุลาการของศาลฎีกาได้รับการยอมรับ . ส่วนที่เป็นร่างกายของกฎระเบียบที่แตกต่างจากท่านนายกรัฐมนตรี จนกว่าจะสิ้นสุดของศตวรรษที่ 16 หลังจากการสิ้นสุดของศตวรรษที่ 17 , ทนายความได้รับการแต่งตั้งให้สำนักงานอธิการบดี .

หนึ่งพื้นที่ที่ศาลศาลฎีกาถือว่ามีบทบาทสําคัญคือการใช้บทบาทที่กรอบที่เข้มงวดของกฎหมายที่ดินอาจไม่รองรับ บทบาทนี้ให้สูงขึ้นเพื่อความแตกต่างพื้นฐานระหว่างผลประโยชน์ทางกฎหมายและยุติธรรม