DiscussionThe main findings of this

Discussion
The main findings of this study were the suppression of the HRV after RE and the lack of influence of hypertension in this response.

It has been demonstrated that an increase in sympathetic and decrease in parasympathetic activity in the post-exercise period underlies the increased risk of acute cardiovascular events in this period (Smith et al., 2005; Thompson et al., 2007). In this context, several studies have been conducted in order to understand which aspects of the exercise could influence the autonomic responses after exercise. Accordingly, the type of exercise seems to play an important role on the post-exercise autonomic recovery. In this regard, Heffernan et al. (2006) compared the HRV after a session of resistance or aerobic exercise, demonstrating a greater reduction of HRV after the RE. Similar results were found by Niemelä et al. (2008), who observed a delayed autonomic recovery after heavy-resistance exercise in comparison with aerobic and light-resistance exercises. Despite the absence of comparisons between resistance and aerobic exercise, the present results are in line with the previous ones (Heffernan et al., 2006) since a significant reduction was observed in parasympathetic activity (reduction in RMSSD and HF) and an increase in sympathetic balance [increase of LF (nu) and LF/HF], leading to an increase in HR and a suppression of HRV during the entire recovery period after the RE session in both groups. These findings spark an alert for the potential risks that could be brought by the practice of RE in subjects more prone to developing cardiovascular abnormalities after exercise, such as individuals with HTN (Thompson et al., 2007).

Hypertension is a chronic highly prevalent disease that is characterized mainly by increased levels of blood pressure, leading to higher rates of cardiovascular morbidity and mortality (Chobanian et al., 2003). The degenerative process of this disease is mediated by some pathophysiological mechanisms and autonomic dysfunction has been advocated as being a crucial one (Mancia and Grassi, 2014). Indeed, studies have already identified an increased sympathetic drive to the kidneys and muscles (Schlaich et al., 2004), and a reduced HRV (Guzzetti et al., 1988; Pagani and Lucini, 2001; Mancia and Grassi, 2014) in hypertensive individuals and it seems that these responses are even worse in more complicated hypertensive states (Grassi et al., 1998a, 2004). Recently, some studies with aerobic exercise have also demonstrated that this autonomic dysfunction in hypertensive subjects is also present in the post-exercise period (Erdogan et al., 2011; Aneni et al., 2014; Best et al., 2014). Accordingly, Erdogan et al. (2011) have demonstrated a slower heart rate recovery after aerobic exercise in hypertensives in comparison to normotensives, and Aneni et al. (2014) observed that this reduction in heart rate recovery accompanies the progression of HTN.

Given that RE is known to produce high levels of autonomic stress, and that hypertensive subjects are supposed to present autonomic dysfunction in the post-exercise period, the hypothesis of this study was that treated hypertensives would present a reduced HRV in the post-exercise period in comparison with normotensives. Despite that, this study did not observe any influence of HTN status on post-exercise HR or HRV. This finding suggests that the autonomic stress imposed by the RE is not different between normotensive and treated hypertensive subjects.

It should be highlighted that the hypertensive subjects in this study were under medication treatment and well-controlled, a factor that is known to improve autonomic function (Kailasam et al., 1995; Ye et al., 2002). This could have prevented a greater post-exercise autonomic stress after RE in this group. Accordingly, most of studies that have shown the presence of autonomic dysfunction in hypertensives have used never-treated subjects (Rondon et al., 2006; Erdogan et al., 2011) or employed a wash-out period before the exercise intervention (Schlaich et al., 2004). Indeed, in the present study HRV-values showed no differences between treated hypertensives and normotensives even in the resting state (i.e., pre-exercise values), a fact that suggests that they did not present autonomic dysfunction in their baseline. The hypertensive subjects of the present study were also free of associated comorbidities and HTN-related complications, factors which are known to negatively influence autonomic function (Grassi et al., 1998b, 2004). Therefore, it seems likely that at least in well-controlled hypertensive subjects with no additional comorbidities and complications, the autonomic stress posed by RE is similar to that of normotensive ones.

The absence of standardization of the antihypertensive drugs among the hypertensive subjects could be viewed as a limitation of this study. However, the modification of the antihypertensive drugs, particularly in well-controlled hypertensives may be problematic, since it could worsen their blood pressure control, thus hampering the treatment. For this reason, the decision to maintain their original prescribed medication was taken in order to warrant the best treatment for each subject. It should also be emphasized that despite each individual using a specific antihypertensive drug (Table ​(Table1),1), no one was under the use of beta blockers, a class of drugs known to directly influence the autonomic nervous system (Frishman, 2003). Another potential limitation of this study could be the reduced number of subjects. However, a post hoc power analysis revealed a power >0.7 in most of the statistical comparisons, indicating that the sample size of the current study was adequate for the analysis performed. Finally, it should be emphasized that HRV provides information regarding the cardiac autonomic modulation rather than cardiac autonomic tone per se. This means that the tools of the present study did not allow an assessment of the degree of the sympathetic and parasympathetic drives to the heart, but rather its balanced responses to variations in respiration, blood pressure, and temperature, among other factors (Saul, 1990).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาค้นพบหลักวิชานี้ถูกปราบปรามของ HRV หลังใหม่และไม่มีอิทธิพลของความดันโลหิตสูงในการตอบสนองนี้มันมีแล้วแสดงว่า การเพิ่มขึ้นในการเห็นอกเห็นใจและกิจกรรมประสาทลดลงในระยะหลังออกกำลังกาย underlies เสี่ยงของหลอดเลือดหัวใจเฉียบพลันในช่วงนี้ (Smith et al., 2005 ทอมป์สันและ al., 2007) ในบริบทนี้ มีการศึกษาหลายดำเนินความเข้าใจด้านใดของการออกกำลังกายสามารถมีอิทธิพลต่อการตอบสนอง autonomic หลังออกกำลังกาย ตาม ชนิดของการออกกำลังกายน่าจะ มีบทบาทสำคัญในการออกกำลังกายหลัง autonomic ฟื้น ในการนี้ Heffernan et al. (2006) เปรียบเทียบ HRV หลังจากช่วงของความต้านทานหรือออกกำลังกายแอโรบิก เห็นลดมากกว่า HRV หลังใหม่ ผลคล้ายพบโดย Niemelä et al. (2008), ผู้สังเกตการกู้คืน autonomic ล่าช้าหลังออกกำลังกายต้านทานหนักเมื่อเปรียบเทียบกับการออกกำลังกายเต้นแอโรบิก และต้าน ทานแสง แม้จะปราศจากข้อเปรียบเทียบระหว่างความต้านทานและออกกำลังกายเต้นแอโรบิก ผลปัจจุบันอยู่กับก่อนหน้าคน (Heffernan และ al., 2006) เนื่องจากลดอย่างมีนัยสำคัญถูกสังเกตในกิจกรรมประสาท (ลด RMSSD และ HF) และเพิ่มสมดุลเห็นอกเห็นใจ [เพิ่ม LF (nu) และ LF/HF], นำไปสู่การเพิ่มทรัพยากรมนุษย์และการปราบปรามของ HRV ช่วงกู้คืนทั้งหมดหลังจากเซสชันใหม่ทั้งกลุ่ม ผลการวิจัยเหล่านี้จุดประกายแจ้งเตือนเสี่ยงที่ได้มา โดยการฝึกอีกครั้งในหัวข้อแนวโน้มที่จะพัฒนาความผิดปกติของหลอดเลือดหัวใจหลังจากออกกำลังกาย เช่นบุคคลที่มี HTN (ทอมป์สันและ al., 2007)ความดันโลหิตสูงเป็นโรคเรื้อรังสูงแพร่หลายที่ส่วนใหญ่โดยระดับที่เพิ่มขึ้นของความดันโลหิต การนำอัตราสูง morbidity หัวใจและหลอดเลือดและการตาย (Chobanian et al., 2003) การเสื่อมของโรคนี้คือ mediated โดยกลไกบาง pathophysiological และ autonomic บกพร่องมีการสนับสนุนเป็นกำลังสำคัญวิธีหนึ่ง (สลี่แมนเชียและ Grassi, 2014) จริง ศึกษาแล้วระบุการเพิ่มเห็นอกเห็นใจขับรถไต และกล้ามเนื้อ (Schlaich et al., 2004), และ HRV ลดลง (Guzzetti et al., 1988 Pagani และ Lucini, 2001 สลี่แมนเชียและ Grassi, 2014) ใน hypertensive บุคคลและดูเหมือน ว่า ตอบสนองเหล่านี้จะยิ่งแย่ลงในอเมริกา hypertensive ซับซ้อนมากขึ้น (Grassi et al., 1998a, 2004) ล่าสุด บางการศึกษากับการออกกำลังกายเต้นแอโรบิกได้ยังแสดง autonomic นี้ความผิดปกติในเรื่อง hypertensive ว่ายังอยู่ในระยะหลังออกกำลังกาย (Erdogan et al., 2011 Aneni et al., 2014 สุด et al., 2014) ตามลำดับ Erdogan et al. (2011) ได้แสดงให้เห็นว่าฟื้นตัวอัตราการเต้นหัวใจช้าลงหลังจากออกกำลังกายแอโรบิกใน hypertensives โดย normotensives และ al. et Aneni (2014) สังเกตว่า อัตราการเต้นหัวใจกู้ที่ลดลงนี้มาพร้อมกับความก้าวหน้าของ HTNระบุว่า RE เป็นที่รู้จักกันในการผลิตสูงระดับความเครียด autonomic และสมมติฐานของการศึกษานี้ว่า hypertensive วิชาควรจะมีความผิดปกติของ autonomic ในระยะหลังออกกำลังกาย ถูกที่ hypertensives จะนำเสนอ HRV ลดลงในระยะหลังออกกำลังกายเมื่อเปรียบเทียบกับ normotensives แม้ว่า การศึกษานี้ได้ไม่สังเกตอิทธิพลใด ๆ ของสถานะ HTN ชั่วโมงหลังออกกำลังกายหรือ HRV ค้นหานี้แนะนำว่า ไม่แตกเรื่อง hypertensive normotensive และบำบัดความเครียด autonomic ที่กำหนด โดยการ REIt should be highlighted that the hypertensive subjects in this study were under medication treatment and well-controlled, a factor that is known to improve autonomic function (Kailasam et al., 1995; Ye et al., 2002). This could have prevented a greater post-exercise autonomic stress after RE in this group. Accordingly, most of studies that have shown the presence of autonomic dysfunction in hypertensives have used never-treated subjects (Rondon et al., 2006; Erdogan et al., 2011) or employed a wash-out period before the exercise intervention (Schlaich et al., 2004). Indeed, in the present study HRV-values showed no differences between treated hypertensives and normotensives even in the resting state (i.e., pre-exercise values), a fact that suggests that they did not present autonomic dysfunction in their baseline. The hypertensive subjects of the present study were also free of associated comorbidities and HTN-related complications, factors which are known to negatively influence autonomic function (Grassi et al., 1998b, 2004). Therefore, it seems likely that at least in well-controlled hypertensive subjects with no additional comorbidities and complications, the autonomic stress posed by RE is similar to that of normotensive ones.The absence of standardization of the antihypertensive drugs among the hypertensive subjects could be viewed as a limitation of this study. However, the modification of the antihypertensive drugs, particularly in well-controlled hypertensives may be problematic, since it could worsen their blood pressure control, thus hampering the treatment. For this reason, the decision to maintain their original prescribed medication was taken in order to warrant the best treatment for each subject. It should also be emphasized that despite each individual using a specific antihypertensive drug (Table ​(Table1),1), no one was under the use of beta blockers, a class of drugs known to directly influence the autonomic nervous system (Frishman, 2003). Another potential limitation of this study could be the reduced number of subjects. However, a post hoc power analysis revealed a power >0.7 in most of the statistical comparisons, indicating that the sample size of the current study was adequate for the analysis performed. Finally, it should be emphasized that HRV provides information regarding the cardiac autonomic modulation rather than cardiac autonomic tone per se. This means that the tools of the present study did not allow an assessment of the degree of the sympathetic and parasympathetic drives to the heart, but rather its balanced responses to variations in respiration, blood pressure, and temperature, among other factors (Saul, 1990).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปรายผลการวิจัยหลักของการศึกษาครั้งนี้มีการปราบปรามของ HRV หลังจาก RE และขาดอิทธิพลของความดันโลหิตสูงในการตอบสนองนี้. จะได้รับการแสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของความเห็นอกเห็นใจและลดลงในกิจกรรมกระซิกในช่วงหลังการออกกำลังกายรองรับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้น การเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจเฉียบพลันในช่วงนี้ (สมิ ธ , et al, 2005;.. ธ อมป์สัน, et al, 2007) ในบริบทนี้การศึกษาหลายแห่งได้รับการดำเนินการเพื่อให้เข้าใจในแง่มุมของการออกกำลังกายการตอบสนองอาจมีผลต่อระบบประสาทส่วนกลางหลังจากการออกกำลังกาย ดังนั้นชนิดของการออกกำลังกายที่ดูเหมือนว่าจะมีบทบาทสำคัญในการโพสต์การออกกำลังกายการกู้คืนอัตโนมัติ ในเรื่องนี้ Heffernan et al, (2006) เมื่อเทียบ HRV หลังจากช่วงของความต้านทานหรือการออกกำลังกายแอโรบิกที่แสดงให้เห็นถึงการลดลงที่มากขึ้นของ HRV หลังจากเรื่อง ผลที่คล้ายกันถูกพบโดย Niemela et al, (2008) ที่ตั้งข้อสังเกตการกู้คืนอัตโนมัติล่าช้าหลังการออกกำลังกายหนักต้านทานในการเปรียบเทียบกับการออกกำลังกายแอโรบิกและแสงความต้านทาน แม้จะมีกรณีที่ไม่มีการเปรียบเทียบระหว่างความต้านทานและการออกกำลังกายแอโรบิกผลในปัจจุบันอยู่ในแนวเดียวกันกับคนที่ก่อนหน้า (Heffernan et al., 2006) เนื่องจากการลดลงอย่างมีนัยสำคัญพบว่าในกิจกรรมกระซิก (ลดลงใน RMSSD และ HF) และการเพิ่มขึ้นของความเห็นอกเห็นใจ สมดุล [เพิ่มขึ้น LF (nu) และ LF / HF] ที่นำไปสู่การเพิ่มขึ้นในการบริหารทรัพยากรบุคคลและการปราบปรามของ HRV ในช่วงระยะเวลาการกู้คืนทั้งหมดหลังจากที่เซสชั่นเรื่องในทั้งสองกลุ่ม การค้นพบนี้จุดประกายการแจ้งเตือนสำหรับความเสี่ยงที่อาจจะนำมาจากการปฏิบัติของเรื่องในวิชาแนวโน้มที่จะพัฒนาความผิดปกติของหลอดเลือดหัวใจหลังการออกกำลังกายเช่นบุคคลที่มีความดันโลหิตสูง (ธ อมป์สัน et al., 2007). ความดันโลหิตสูงเป็นโรคเรื้อรังโรคที่แพร่หลายอย่างมาก ที่มีลักษณะส่วนใหญ่โดยการเพิ่มขึ้นของระดับความดันโลหิตที่นำไปสู่อัตราที่สูงขึ้นของการเจ็บป่วยและการเสียชีวิตโรคหัวใจและหลอดเลือด (Chobanian et al., 2003) กระบวนการเสื่อมของโรคนี้เป็นผู้ไกล่เกลี่ยโดยกลไก pathophysiological บางและความผิดปกติของระบบประสาทส่วนกลางได้รับการสนับสนุนเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่สำคัญ (Mancia และ Grassi 2014) อันที่จริงการศึกษาได้ระบุไว้แล้วไดรฟ์ขี้สงสารเพิ่มขึ้นเป็นไตและกล้ามเนื้อและ HRV ลดลง (Guzzetti et al, 1988. Pagani และ Lucini 2001; Mancia และ Grassi 2014) (Schlaich et al, 2004). ในความดันโลหิตสูง บุคคลและดูเหมือนว่าการตอบสนองเหล่านี้จะยิ่งเลวร้ายลงในรัฐความดันโลหิตสูงที่มีความซับซ้อนมากขึ้น (Grassi et al., 1998, 2004) เมื่อเร็ว ๆ นี้การศึกษาบางส่วนกับการออกกำลังกายแอโรบิกยังได้แสดงให้เห็นว่าความผิดปกติของระบบประสาทส่วนกลางในเรื่องความดันโลหิตสูงยังอยู่ในช่วงหลังการออกกำลังกาย (Erdogan et al, 2011;. Aneni et al, 2014;.. ที่ดีที่สุด et al, 2014) ดังนั้น Erdogan et al, (2011) ได้แสดงให้เห็นการฟื้นตัวของอัตราการเต้นหัวใจช้าลงหลังจากการออกกำลังกายแอโรบิกใน hypertensives ในการเปรียบเทียบกับ normotensives และ Aneni et al, (2014) ตั้งข้อสังเกตว่าการลดลงในการกู้คืนอัตราการเต้นหัวใจนี้มาพร้อมกับความก้าวหน้าของดันโลหิตสูงได้. ระบุว่าเรื่องเป็นที่รู้จักกันในการผลิตระดับสูงของความเครียดอัตโนมัติและวิชาความดันโลหิตสูงที่ควรจะนำเสนอความผิดปกติของระบบประสาทส่วนกลางในช่วงหลังการออกกำลังกายสมมติฐานของ การศึกษาครั้งนี้คือการที่ได้รับการรักษา hypertensives จะนำเสนอ HRV ที่ลดลงในช่วงหลังการออกกำลังกายในการเปรียบเทียบกับ normotensives แม้จะมีการศึกษาครั้งนี้ไม่ได้สังเกตอิทธิพลของสถานะดันโลหิตสูงในการบริหารทรัพยากรบุคคลการโพสต์การออกกำลังกายหรือ HRV ใด ๆ การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าความเครียดอัตโนมัติที่กำหนดโดย RE ไม่แตกต่างระหว่างโลหิตปกติและรับการรักษาเรื่องความดันโลหิตสูง. มันควรจะเน้นที่เรื่องความดันโลหิตสูงในการศึกษาครั้งนี้อยู่ภายใต้การรักษายาและมีการควบคุมปัจจัยที่เป็นที่รู้จักกันเพื่อปรับปรุงการทำงานของระบบประสาทส่วนกลาง (Kailasam, et al, 1995;.. เจ้า, et al, 2002) นี้อาจมีการป้องกันการโพสต์การออกกำลังกายความเครียดอัตโนมัติมากขึ้นอีกครั้งหลังจากในกลุ่มนี้ ดังนั้นส่วนใหญ่ของการศึกษาที่ได้แสดงให้เห็นการปรากฏตัวของความผิดปกติของระบบประสาทส่วนกลางใน hypertensives ได้ใช้วิชาที่ไม่เคยได้รับการรักษา (รอน et al, 2006;. Erdogan et al, 2011.) หรือลูกจ้างเป็นระยะเวลาล้างออกก่อนที่จะมีการแทรกแซงการออกกำลังกาย (Schlaich et al., 2004) แท้จริงในค่า HRV การศึกษาแสดงให้เห็นว่าปัจจุบันความแตกต่างระหว่าง hypertensives รับการรักษาและ normotensives แม้จะอยู่ในที่พำนักของรัฐ (เช่นค่าก่อนการออกกำลังกาย) ซึ่งเป็นความจริงที่ว่าแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้ความผิดปกติของระบบประสาทส่วนกลางปัจจุบันในพื้นฐานของพวกเขา วิชาความดันโลหิตสูงของการศึกษาในปัจจุบันก็มีความเป็นอิสระจากการป่วยและภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องดันโลหิตสูงที่เกี่ยวข้องกับปัจจัยที่เป็นที่รู้จักกันในเชิงลบที่มีผลต่อการทำงานของระบบประสาทส่วนกลาง (Grassi et al., 1998b, 2004) ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าอย่างน้อยในมีการควบคุมเรื่องความดันโลหิตสูงที่ไม่มีโรคประจำตัวเพิ่มเติมและภาวะแทรกซ้อนความเครียดอัตโนมัติถูกวางโดยเรื่องจะคล้ายกับที่ของคนที่โลหิตปกติ. กรณีที่ไม่มีมาตรฐานของยาเสพติดลดความดันโลหิตในหมู่วิชาความดันโลหิตสูงสามารถดูได้ เป็นข้อ จำกัด ของการศึกษานี้ อย่างไรก็ตามการปรับเปลี่ยนของยาเสพติดลดความดันโลหิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน hypertensives มีการควบคุมอาจจะมีปัญหาเพราะมันอาจเลวลงการควบคุมความดันโลหิตของพวกเขาจึงขัดขวางการรักษา ด้วยเหตุนี้การตัดสินใจที่จะรักษายาที่กำหนดเดิมของพวกเขาได้รับการดำเนินการเพื่อที่จะรับประกันการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับแต่ละเรื่อง ก็ควรที่จะเน้นย้ำว่าแต่ละคนแม้จะใช้ยาลดความดันโลหิตที่เฉพาะเจาะจง (ตาราง (ตารางที่ 1) 1) ไม่มีใครอยู่ภายใต้การใช้งานของเบต้าอัพระดับของยาเสพติดที่รู้จักกันที่จะมีอิทธิพลโดยตรงต่อระบบประสาทอัตโนมัติ (ที่ Frishman 2003 ) อีกข้อ จำกัด ที่อาจเกิดขึ้นจากการศึกษาครั้งนี้อาจจะเป็นจำนวนที่ลดลงของอาสาสมัคร แต่การโพสต์การวิเคราะห์พลังงานเฉพาะกิจเปิดเผยพลังงาน> 0.7 ในส่วนของการเปรียบเทียบทางสถิติแสดงให้เห็นว่าขนาดของกลุ่มตัวอย่างของการศึกษาในปัจจุบันเป็นที่เพียงพอสำหรับการดำเนินการวิเคราะห์ ในที่สุดก็ควรจะเน้นว่า HRV ให้ข้อมูลเกี่ยวกับการปรับอัตโนมัติของหัวใจมากกว่าเสียงอัตโนมัติต่อการเต้นของหัวใจ ซึ่งหมายความว่าเครื่องมือในการศึกษาครั้งนี้ไม่อนุญาตให้การประเมินระดับของไดรฟ์เห็นใจและการเต้นของหัวใจที่มี แต่การตอบสนองความสมดุลในการเปลี่ยนแปลงในการหายใจความดันโลหิตและอุณหภูมิท่ามกลางปัจจัยอื่น ๆ (ซาอูล 1990 )

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปราย
ผลหลักของการศึกษาคือการปราบปรามของ HRP-4C หลังอีกครั้งและไม่มีอิทธิพลของความดันในการตอบสนองนี้

นี้ได้แสดงให้เห็นว่าการเพิ่มความเห็นอกเห็นใจและลดลงในกิจกรรมระบบประสาทพาราซิมพาเทติกในการโพสต์การออกกำลังกายช่วงแผ่นอยู่ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของโรคหลอดเลือดหัวใจเฉียบพลันในช่วงเวลานี้ ( Smith et al . , 2005 ; Thompson et al . , 2007 )ในบริบทนี้ การศึกษาหลายแห่งได้ดำเนินการเพื่อให้เข้าใจลักษณะของการออกกำลังกายที่อาจมีอิทธิพลต่อการตอบสนองโดยอัตโนมัติหลังจากการออกกำลังกาย ดังนั้นชนิดของการออกกำลังกายน่าจะมีบทบาทสำคัญในการโพสต์การออกกำลังกายโดยอัตโนมัติการกู้คืน ในการนี้ เ เฟอร์แนน et al . ( 2549 ) เทียบกับ HRP-4C หลังการใช้งานของความต้านทานหรือแอโรบิกออกกำลังกายแสดงให้เห็นถึงการลดมากกว่า HRP-4C หลัง Re ผลที่คล้ายกันที่พบโดย niemel และ et al . ( 2008 ) , ผู้สังเกตการล่าช้าหลังจากการฟื้นตัวหลังการออกกำลังกายต้านทานหนักในการเปรียบเทียบกับการออกกำลังกายแอโรบิกและการทนต่อแสง แม้จะขาดจากการเปรียบเทียบระหว่างความต้านทานและแอโรบิกออกกำลังกาย ผลที่สอดคล้องกับคนก่อนหน้า เ เฟอร์แนน et al . ,2006 ) ตั้งแต่การพบว่าในกิจกรรมระบบประสาทพาราซิมพาเทติก ( ลด rmssd และ HF ) และเพิ่มขึ้นในการเพิ่มความสมดุล [ ขี้สงสารของ LF ( นุ ) และ LF / HF ) นำไปสู่การเพิ่มขึ้นใน HR และปราบปราม HRP-4C ในช่วงระยะเวลาการกู้คืนทั้งหมดหลังจากเรเซสชั่นในทั้งสองกลุ่มการค้นพบเหล่านี้จุดประกายการแจ้งเตือนสำหรับความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นที่สามารถนำโดยการปฏิบัติอีกครั้งในวิชา มีแนวโน้มที่จะพัฒนาโรคหัวใจและหลอดเลือดผิดปกติหลังจากออกกำลังกาย เช่น บุคคลที่มี HTN ( Thompson et al . , 2007 ) .

ความดันโลหิตสูงเป็นโรคเรื้อรังอย่างแพร่หลายว่าเป็นลักษณะส่วนใหญ่โดยการเพิ่มขึ้นของระดับความดันโลหิตนำไปสู่อัตราที่สูงขึ้นของการเกิดและการตาย ( chobanian et al . , 2003 ) กระบวนการเสื่อมของโรคนี้คือ พฤติกรรมบางอย่างโดยกลไกพยาธิสรีรวิทยาระบบประสาทอัตโนมัติทำงานผิดปกติ และได้รับการสนับสนุนเป็นสำคัญ ( mancia และ แกรซี ปี 2014 ) แน่นอน การศึกษาได้ระบุเพิ่มขี้สงสารขับรถไปยังไตและกล้ามเนื้อ ( schlaich et al . ,2004 ) และลด HRP-4C ( guzzetti et al . , 1988 ; ปากา และ lucini , 2001 ; mancia และ แกรซี ปี 2014 ) ในแต่ละชนิด และดูเหมือนว่าการตอบสนองเหล่านี้จะเลวร้ายยิ่งในที่ซับซ้อนมากขึ้นความดันโลหิตสูงสหรัฐอเมริกา ( กราสซี่ et al . , 1998a , 2004 ) เมื่อเร็วๆ นี้บางการศึกษายังพบว่า การออกกำลังกายด้วยแอโรบิกนี้มีภาวะความดันโลหิตสูงยังเป็นคนปัจจุบันในการโพสต์การออกกำลังกายระยะเวลา ( Erdogan et al . , 2011 ; aneni et al . , 2014 ; ที่ดีที่สุด et al . , 2010 ) ตาม , Erdogan et al . ( 2011 ) ได้แสดงให้เห็นการฟื้นตัวของอัตราการเต้นของหัวใจช้าลงหลังจากการออกกำลังกายใน hypertensives เปรียบเทียบกับ normotensives และ aneni et al .( 2014 ) พบว่าลดลงในอัตราการกู้คืนหัวใจพร้อมกับความก้าวหน้าของ HTN

ให้ที่กำลังเป็นที่รู้จักกันในการผลิตระดับสูงของความเครียดระบบประสาทอัตโนมัติ และวิชาโรคความดันโลหิตสูงควรจะเสนอของระบบประสาทอัตโนมัติผิดปกติโพสต์การออกกำลังกาย ระยะเวลาสมมติฐานของการศึกษานี้คือ ว่า hypertensives ถือว่าจะเสนอลด HRP-4C ในการโพสต์การออกกำลังกาย ระยะเวลาในการเปรียบเทียบกับ normotensives . อย่างไรก็ตามการศึกษานี้ไม่ได้สังเกตอิทธิพลใด ๆของ HTN สถานะโพสต์การออกกำลังกาย HR หรือ HRP-4C . การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่ามีความเครียดที่กำหนดโดยจะไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มเตตและรักษาความดันโลหิตสูง .