Louis Braille Louis Braille was bor

Louis Braille
Louis Braille was born near Paris, France, in 1809. When he was a little boy, Louis loved to play with his father’s tools. One day, when he was four, he was playing with his father’s tools when a sharp tool went into his left eye. An infection started in his left eye and went to the other eye. He was unlucky. A few weeks later, Louis was blind.
When Louis was ten, his parents took him to a school for blind children in Paris. Louis lived at the school. He was a good student and looked forward to the day when he could read. The school had some books that blind people could read. These books had letters that stood out. He had to feel each letter with his fingers. There was one sentence on each page. Just one part of a book weighed 20 pounds. A whole book weighed 400 pounds! By age eleven, Louis had read all fourteen books in the school. He wanted to read more, but there were no more books. So every evening, he tried to find a way for blind people to be able to read books. One day, Captain Charles Barbier, a French soldier, came to speak at the school. Barbier had invented night-writing. This system used dots for the letters of the alphabet. Soldiers could feel the dots with their fingers and read with no light. Barbier thought night writing could also help blind people.
Barbier’s system was difficult, but it gave Louis an idea. He worked night after night to make a simple system with dots. By age fifteen, he had finished his system. He showed it to other students in the school, and they loved it. They called it Braille, after him. At age seventeen, Louis graduated from the school and became a teacher there. In his free time, he copied books into Braille. Someone read to Louis while he made the dots. He copied the books of Shakespeare and other writers into Braille. The students read all the books and wanted more. The school did not want a fifteen-year-old boy’s invention to be better than their own heavy books and would not let students read Braille books. Nevertheless, the students continued to read them. Finally, after twenty years, the school agreed to use Braille.
Louis Braille spent the rest of his life trying to tell the world about Braille. But nobody cared. Louis was unlucky again. He became very sick. Even when he was sick in his bed, he continued to write books in Braille for the students at his school. A few years later, Louis Braille died at age forty-three. Two years after he died, schools for the blind began to use his system.
Today, we use Braille not only to write words in all languages, but also to write math and music. Blind people send Braille greeting cards, wear Braille watches, type on Braille keyboards, and take elevators with Braille controls. Louis Braill had no idea how many people he had helped. On the door of knowledge to all those who cannot see.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลุยส์เบรลล์ หลุยส์เบรลล์เกิดใกล้ปารีส ฝรั่งเศส ใน เมื่อเขาเป็นเด็กน้อย หลุยส์รักจะเล่นกับมือของพ่อของเขา วันหนึ่ง เมื่อเขามีสี่ เขากำลังเล่นกับมือของพ่อของเขาเมื่อเครื่องมือปลายแหลมเข้าไปในตาซ้ายของเขา การติดเชื้อในตาซ้ายของเขา และไปตา เขาก็โชคร้าย กี่สัปดาห์ต่อมา หลุยส์เป็นคนตาบอด เมื่อหลุยส์สิบ พ่อแม่ของเขาพาเขาไปโรงเรียนสำหรับเด็กตาบอดในปารีส หลุยส์ที่อาศัยอยู่ที่โรงเรียน เขาเป็นนักเรียนที่ดี และมองไปข้างหน้าจนถึงเมื่อเขาสามารถอ่าน โรงเรียนมีหนังสือบางเล่มที่คนตาบอดสามารถอ่าน หนังสือเหล่านี้มีอักษรที่ยืนออก เขารู้สึกแต่ละตัวอักษร ด้วยนิ้วมือของเขา มีประโยคหนึ่งในแต่ละหน้า เพียงส่วนหนึ่งของหนังสือน้ำหนัก 20 ปอนด์ หนังสือทั้งหมดหนัก 400 ปอนด์ โดยอายุที่สิบเอ็ด หลุยส์ได้อ่านหนังสือทั้งหมดสิบสี่ในโรงเรียน เขาต้องการอ่านเพิ่มเติม แต่มีหนังสือไม่มี ดังนั้น ทุกเย็น เขาพยายามหาวิธีที่สำหรับคนตาบอดสามารถอ่านหนังสือ วันหนึ่ง กัปตันชาร์ลส์ Barbier ทหารฝรั่งเศส มาพูดที่โรงเรียน Barbier ได้อุปโลกน์เขียนคืน ระบบนี้ใช้จุดสำหรับตัวอักษรของตัวอักษร ทหารอาจรู้สึกจุดเท และอ่านกับไม่มีแสง Barbier คิดคืนเขียนยังสามารถช่วยคนตาบอด Barbier’s system was difficult, but it gave Louis an idea. He worked night after night to make a simple system with dots. By age fifteen, he had finished his system. He showed it to other students in the school, and they loved it. They called it Braille, after him. At age seventeen, Louis graduated from the school and became a teacher there. In his free time, he copied books into Braille. Someone read to Louis while he made the dots. He copied the books of Shakespeare and other writers into Braille. The students read all the books and wanted more. The school did not want a fifteen-year-old boy’s invention to be better than their own heavy books and would not let students read Braille books. Nevertheless, the students continued to read them. Finally, after twenty years, the school agreed to use Braille. Louis Braille spent the rest of his life trying to tell the world about Braille. But nobody cared. Louis was unlucky again. He became very sick. Even when he was sick in his bed, he continued to write books in Braille for the students at his school. A few years later, Louis Braille died at age forty-three. Two years after he died, schools for the blind began to use his system. Today, we use Braille not only to write words in all languages, but also to write math and music. Blind people send Braille greeting cards, wear Braille watches, type on Braille keyboards, and take elevators with Braille controls. Louis Braill had no idea how many people he had helped. On the door of knowledge to all those who cannot see.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลุยส์ เบรลล์หลุยส์ เบรลล์ เกิดใกล้กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ในเพิ่มเติม . เมื่อเขายังเป็นเด็กเล็กๆ หลุยส์ ชอบเล่นกับมือของพ่อเขา วันหนึ่งเมื่อเขาสี่เขาเล่นกับเครื่องมือของพ่อ เมื่อเครื่องมือที่คมไปที่ตาซ้ายของเขา การติดเชื้อเริ่มจากตาซ้ายของเขาและไปที่ตาอื่น ๆ เขาโชคไม่ดีเลย สองสามอาทิตย์ต่อมา หลุยส์ ตาบอดเมื่อหลุยส์ อายุ 10 ขวบ พ่อแม่ของเขาพาเขาไปโรงเรียนเด็กตาบอดในปารีส หลุยส์อยู่ที่โรงเรียน เขาเป็นนักเรียนที่ดี และมองไปข้างหน้าเพื่อวันที่เขาสามารถอ่าน โรงเรียนมีหนังสือที่คนตาบอดอ่านได้ หนังสือเหล่านี้มีตัวอักษรที่ยืนออก เขาต้องรู้สึกว่าตัวอักษรแต่ละตัวด้วยนิ้วของเขา มีประโยคหนึ่งในแต่ละหน้า เพียงส่วนหนึ่งของหนังสือหนัก 20 ปอนด์ ทั้งเล่ม หนัก 400 ปอนด์ โดย 11 อายุสิบสี่ หลุยส์ ได้อ่านหนังสือในโรงเรียน เขาอยากอ่านมากขึ้น แต่ไม่มีหนังสืออีก ดังนั้น ทุกๆ เย็น เขาพยายามหาทางให้คนตาบอดได้อ่านหนังสือ วันนึง กัปตันชาร์ลส์ barbier , ทหารฝรั่งเศส มาพูดที่โรงเรียน barbier ได้คิดค้นคืนข้อความ ระบบนี้ใช้จุดสำหรับตัวอักษรของตัวอักษร ทหารอาจรู้สึกจุดด้วยมือของพวกเขาและอ่านด้วยแสง barbier คิดว่าเขียนเมื่อคืนยังสามารถช่วยให้คนตาบอดระบบ barbier เป็นเรื่องยาก แต่ก็ทำให้ หลุยส์ ความคิด ทำงานตลอดคืนหลังจากตลอดคืนเพื่อให้ระบบง่าย ด้วยจุด ด้วยวัยเพียงสิบห้าปี เขาจบระบบของเขา เขาให้นักเรียนคนอื่น ๆในโรงเรียน และพวกเขาชอบมัน พวกเขาเรียกมันว่าอักษรเบรลล์ , หลังเขา ตอนอายุสิบเจ็ด หลุยส์ จบการศึกษาจากโรงเรียนและเป็นอาจารย์ที่นั่น ในเวลาว่างของเขาที่เขาคัดลอกหนังสือเป็นอักษรเบรลล์ ใครอ่านหลุยส์ในขณะที่เขาทำจุด เขาคัดลอกหนังสือของเชคสเปียร์ และนักเขียนอื่น ๆเป็นอักษรเบรลล์ นักเรียนอ่านหนังสือทั้งหมดและต้องการมากขึ้น โรงเรียนไม่ได้ต้องการสิ่งประดิษฐ์ของเด็กอายุ 15 ปี เป็นมากกว่าหนังสือของตนเองอย่างหนัก และจะไม่ปล่อยให้นักเรียนอ่านหนังสืออักษรเบรลล์ อย่างไรก็ตาม นักเรียนที่ยังอ่าน ในที่สุด หลังจากยี่สิบปี โรงเรียนตกลงที่จะใช้อักษรเบรลล์หลุยส์ เบรลล์ใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขาได้พยายามที่จะบอกโลกเกี่ยวกับอักษรเบรลล์ แต่ไม่มีใครสนใจ หลุยส์ก็ซวยอีก เขาป่วยมาก แม้แต่ตอนที่เขาป่วยนอนอยู่บนเตียงของเขา เขายังคงเขียนหนังสืออักษรเบรลล์ สำหรับนักเรียนที่โรงเรียนของเขา ไม่กี่ปีต่อมา หลุยส์ เบรลล์เสียชีวิตในคนอายุ สองปีหลังจากที่เขาเสียชีวิต โรงเรียนสอนคนตาบอด เริ่มใช้ระบบของเขาวันนี้ เราใช้อุปกรณ์ที่ไม่เพียง แต่จะเขียนคำทุกภาษา แต่ยังเขียนคณิตศาสตร์และดนตรี อักษรเบรลล์คนตาบอดส่งการ์ดอวยพร , สวมนาฬิกาเบรลล์พิมพ์บนแป้นพิมพ์อักษรเบรลล์และใช้ลิฟท์ด้วยอักษรเบรลล์ควบคุม หลุยส์ braill ไม่มีความคิดว่าหลายคนที่เขาเคยช่วยไว้ บนประตูของความรู้แก่บรรดาผู้ที่ไม่สามารถมองเห็น