Fifty eight days separated trial 2

Fifty eight days separated trial 2 and 3 and, although studies
have suggested that fish are capable of long term memory, it is un-
likely that the fish would remember the noise without some sort of
association, for example with pain or food reward (
Gleitman and
Rozin, 1971
). If pain was associated with the air gun noise then a
more pronounced behavioural response would be expected as
would a physiological stress response (
Schreck, 1990
). The accli-
mation time for the fish in trial 2 was 24 days. This time period
is generally accepted as sufficient for fish to become acclimated
to a new environment, especially as the pink snapper had been
reared in a captive environment (
Pottinger and Pickering, 1992
).
Therefore, it is most likely that the ear damage observed at the
conclusion of trial 2 resulted in altered hearing capabilities and is
responsible for the lack of behavioural response to air gun noise
in trial 3. The effect, if any, that the observed damage had on hear-
ing capabilities was not investigated. However, some of the alarm
responses that were observed in trial 3 appeared to be in response
to the noise. Therefore, it can be assumed that, if the damage to the
ears did compromise hearing, it did not prevent all fish from sens-
ing the air gun noise at high levels.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ห้าสิบแปดวันแยกทดลอง 2 และ 3 และ แม้ว่าการศึกษาได้แนะนำว่า ปลามีความสามารถของหน่วยความจำระยะยาว มันคือ un-มีแนวโน้มว่า ปลาจะจำเสียงไม่ มีบางจัดเรียงของสมาคม ตัวอย่างเช่น มีอาการปวดหรืออาหาร(รางวัลGleitman และRozin, 1971). ถ้าอาการปวดสัมพันธ์กับเสียงปืนลม แล้วมีเด่นชัดมากตอบสนองพฤติกรรมคาดว่าจะเป็นต้อง(เป็นการตอบสนองความเครียดทางสรีรวิทยาSchreck, 1990). Accli-เวลาไดรเวอร์สำหรับปลาในการทดลอง 2 เป็น 24 วัน ช่วงเวลานี้เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไปเป็นเพียงพอสำหรับปลาที่จะกลายเป็นเหมือนเขามั้ยวะสภาพแวดล้อมแบบใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นปลาสีชมพูได้(เป็นเชลยสภาพแวดล้อมการเลี้ยงดูแบบอายุรเวทและ Pickering, 1992).จึง มันเป็นมากที่สุดว่า ความเสียหายของหูสังเกตที่การข้อสรุปที่ 2 ทดลองส่งผลให้ความสามารถในการได้ยินเปลี่ยนแปลงไป และเป็นรับผิดชอบสำหรับการขาดการตอบสนองพฤติกรรมเสียงปืนลมในการทดลอง 3 ผลกระทบ ถ้ามี ที่มีการได้ยินเสียสังเกตบน-ไม่รับการตรวจสอบความสามารถของ ing อย่างไรก็ตาม บางการปลุกการตอบสนองที่ถูกตั้งข้อสังเกตในการทดลอง 3 ปรากฏในการตอบสนองเสียง ดังนั้น จึงสามารถสันนิษฐานได้ว่า ถ้าความเสียหายหูไม่ประนีประนอมได้ยิน ไม่สามารถป้องกันปลาทั้งหมดจากเซ้นส์-ing เสียงปืนลมในระดับสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ห้าสิบแปดวันแยกออกจากการพิจารณาคดีที่ 2 และ 3 และถึงแม้ว่าการศึกษา
ได้ชี้ให้เห็นว่าปลามีความสามารถของหน่วยความจำระยะยาวก็คือยกเลิก
แนวโน้มว่าปลาจะจำเสียงได้โดยไม่ต้องเรียงลำดับของบาง
สมาคมยกตัวอย่างเช่นมีอาการปวดหรือรางวัลอาหาร (
Gleitman และ
Rozin 1971
) ถ้าปวดที่เกี่ยวข้องกับเสียงปืนอากาศแล้ว
การตอบสนองพฤติกรรมเด่นชัดมากขึ้นคาดว่าจะเป็น
ที่จะมีการตอบสนองทางสรีรวิทยาความเครียด (
Schreck 1990
) accli-
เวลา mation สำหรับปลาในการพิจารณาคดีที่ 2 เป็นเวลา 24 วัน ช่วงเวลานี้
เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าเพียงพอสำหรับปลาที่จะกลายเป็นปรับตัว
กับสภาพแวดล้อมใหม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งปลากะพงสีชมพูได้รับการ
เลี้ยงดูในสภาพแวดล้อมที่เป็นเชลย (
Pottinger และพิกเคอริ 1992
).
ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากที่สุดว่าเกิดความเสียหายหูสังเกตเห็น
ข้อสรุปของการทดลองที่ 2 ส่งผลให้ความสามารถในการได้ยินการเปลี่ยนแปลงและมีความ
รับผิดชอบในการขาดการตอบสนองพฤติกรรมเสียงปืนอากาศ
ในการพิจารณาคดี 3. ผลกระทบถ้ามีความเสียหายที่สังเกตได้ใน hear-
ความสามารถไอเอ็นจีไม่ได้ตรวจสอบ แต่บางส่วนของการเตือนภัย
การตอบสนองที่ถูกตั้งข้อสังเกตในการพิจารณาคดีที่ 3 ที่ดูเหมือนจะเป็นในการตอบสนอง
ในการตัดเสียงรบกวน ดังนั้นจึงสามารถสันนิษฐานได้ว่าถ้าความเสียหายให้กับ
หูไม่ได้ยินประนีประนอมก็ไม่ได้ป้องกันไม่ให้ปลาทั้งหมดจาก sens-
ไอเอ็นจีเสียงปืนลมอยู่ในระดับสูง