The fairy tale is in prose, it usua

The fairy tale is in prose, it usually has as its main character a man, in whose events good and evil spirits, devils, witches, fairies, etc., interfere; it has a more complex narrative development; a more fanciful character; it has not necessarily a pedagogical and moral aim; it has folk origins, and a development by oral tradition, even if, especially during the Romanticism, men of letters turned to the world of fairy tales either to collect them or to invent them from the beginning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แฟรี่เทลเป็นร้อยแก้ว มันมักจะมีตัวละครหลักคน ในเหตุการณ์ดี และความชั่วร้ายวิญญาณ ปีศาจ ทวิทช์ส นางฟ้า ฯลฯ ยุ่ง มีการพัฒนาบรรยายซับซ้อน อักขระ fanciful มาก มีเป้าหมายการสอน และคุณธรรม ไม่จำเป็น มีจุดเริ่มต้นของพื้นบ้าน และการพัฒนา โดยเล่า แม้ว่า โดยเฉพาะในช่วงศิลปะจินตนิยม ผู้ชายตัวเปิดสู่โลกของนิทาน เพื่อรวบรวมเหล่านั้น หรือสินค้าคงคลังต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทพนิยายเป็นร้อยแก้วก็มักจะมีความเป็นตัวละครหลักของคนในเหตุการณ์ที่มีอารมณ์ดีและความชั่วร้าย, ปีศาจ, แม่มด, นางฟ้า, ฯลฯ รบกวน; ก็มีการพัฒนาที่เล่าเรื่องที่ซับซ้อนมากขึ้น เพ้อฝันมากขึ้นตัวอักษร; มันไม่ได้จำเป็นต้องเป็นจุดมุ่งหมายการเรียนการสอนและศีลธรรม; มันมีต้นกำเนิดพื้นบ้านและการพัฒนาโดยปากแม้ว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงยวนใจชายของตัวอักษรหันสู่โลกของนิทานอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะเก็บพวกเขาหรือคิดค้นพวกเขาจากจุดเริ่มต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทพนิยายที่เป็นร้อยแก้ว มันมักจะมีตัวละครหลักเป็นมนุษย์ ที่มีกิจกรรมดี และภูตผี ปีศาจ แม่มด นางฟ้า ฯลฯ รบกวน มีการพัฒนาการเล่าเรื่องที่ซับซ้อนมากขึ้น ; ตัวละครเพ้อฝันมากกว่า มัน ไม่ จำเป็น ต้อง มุ่งสอนจริยธรรม มีกำเนิด โฟล์ค และ การพัฒนาของประเพณีในช่องปาก แม้ว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างความโรแมนติกผู้ชายตัวอักษรกลายเป็นโลกของนิทานให้เก็บ หรือคิดค้นตั้งแต่แรก