A Christmas Carolby Charles Dickens

A Christmas Carol

by Charles Dickens
Stave One: Marley’s Ghost

A Christmas Carol Book CoverMarley was dead: to begin with. There is no doubt whatever about that. The register of his burial was signed by the clergyman, the clerk, the undertaker, and the chief mourner. Scrooge signed it. And Scrooge’s name was good upon ‘Change, for anything he chose to put his hand to. Old Marley was as dead as a door-nail.

Mind! I don’t mean to say that I know, of my own knowledge, what there is particularly dead about a door-nail. I might have been inclined, myself, to regard a coffin-nail as the deadest piece of ironmongery in the trade. But the wisdom of our ancestors is in the simile; and my unhallowed hands shall not disturb it, or the Country’s done for. You will therefore permit me to repeat, emphatically, that Marley was as dead as a door-nail.

Scrooge knew he was dead? Of course he did. How could it be otherwise? Scrooge and he were partners for I don’t know how many years. Scrooge was his sole executor, his sole administrator, his sole assign, his sole residuary legatee, his sole friend, and sole mourner. And even Scrooge was not so dreadfully cut up by the sad event, but that he was an excellent man of business on the very day of the funeral, and solemnised it with an undoubted bargain.

The mention of Marley’s funeral brings me back to the point I started from. There is no doubt that Marley was dead. This must be distinctly understood, or nothing wonderful can come of the story I am going to relate. If we were not perfectly convinced that Hamlet’s Father died before the play began, there would be nothing more remarkable in his taking a stroll at night, in an easterly wind, upon his own ramparts, than there would be in any other middle-aged gentleman rashly turning out after dark in a breezy spot — say Saint Paul’s Churchyard for instance — literally to astonish his son’s weak mind.

Scrooge never painted out Old Marley’s name. There it stood, years afterwards, above the ware-house door: Scrooge and Marley. The firm was known as Scrooge and Marley. Sometimes people new to the business called Scrooge Scrooge, and sometimes Marley, but he answered to both names. It was all the same to him.

Oh! But he was a tight-fisted hand at the grindstone, Scrooge! a squeezing, wrenching, grasping, scraping, clutching, covetous old sinner! Hard and sharp as flint, from which no steel had ever struck out generous fire; secret, and self-contained, and solitary as an oyster. The cold within him froze his old features, nipped his pointed nose, shrivelled his cheek, stiffened his gait; made his eyes red, his thin lips blue; and spoke out shrewdly in his grating voice. A frosty rime was on his head, and on his eyebrows, and his wiry chin. He carried his own low temperature always about with him; he iced his office in the dog-days; and didn’t thaw it one degree at Christmas.

External heat and cold had little influence on Scrooge. No warmth could warm, no wintry weather chill him. No wind that blew was bitterer than he, no falling snow was more intent upon its purpose, no pelting rain less open to entreaty. Foul weather didn’t know where to have him. The heaviest rain, and snow, and hail, and sleet, could boast of the advantage over him in only one respect. They often came down handsomely, and Scrooge never did.

Nobody ever stopped him in the street to say, with gladsome looks, “My dear Scrooge, how are you. When will you come to see me.” No beggars implored him to bestow a trifle, no children asked him what it was o’clock, no man or woman ever once in all his life inquired the way to such and such a place, of Scrooge. Even the blindmen’s dogs appeared to know him; and when they saw him coming on, would tug their owners into doorways and up courts; and then would wag their tails as though they said, “No eye at all is better than an evil eye, dark master! ”

But what did Scrooge care! It was the very thing he liked. To edge his way along the crowded paths of life, warning all human sympathy to keep its distance, was what the knowing ones call nuts to Scrooge.

A Christmas Carol Page IllustrationOnce upon a time — of all the good days in the year, on Christmas Eve — old Scrooge sat busy in his counting-house. It was cold, bleak, biting weather: foggy withal: and he could hear the people in the court outside, go wheezing up and down, beating their hands upon their breasts, and stamping their feet upon the pavement stones to warm them. The city clocks had only just gone three, but it was quite dark already: it had not been light all day: and candles were flaring in the windows of the neighbouring offices, like ruddy smears upon the palpable brown air. The fog came pouring in at every chink and keyhole, and was so dense without, that although the court was of the narrowest, the houses opposite were mere phantoms. To see the dingy cloud come drooping down, obscuring everything, one might have thought that Nature lived hard by, and was brewing on a large scale.

The door of Scrooge’s counting-house was open that he might keep his eye upon his clerk, who in a dismal little cell beyond, a sort of tank, was copying letters. Scrooge had a very small fire, but the clerk’s fire was so very much smaller that it looked like one coal. But he couldn’t replenish it, for Scrooge kept the coal-box in his own room; and so surely as the clerk came in with the shovel, the master predicted that it would be necessary for them to part. Wherefore the clerk put on his white comforter, and tried to warm himself at the candle; in which effort, not being a man of a strong imagination, he failed.

“A merry Christmas, uncle! God save you!” cried a cheerful voice. It was the voice of Scrooge’s nephew, who came upon him so quickly that this was the first intimation he had of his approach.

“Bah!” said Scrooge, “Humbug!”

I will honour Christmas in my heart, and try to keep it all the year. I will live in the Past, the Present, and the Future. The Spirits of all Three shall strive within me. I will not shut out the lessons that they teach. Oh, tell me I may sponge away the writing on this stone!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อะคริสต์มาสแครอลโดยชาร์ลส์ดิคเก้นStave หนึ่ง: ผีของ Marleyเป็นคริสต์มาสแครอลจอง CoverMarley ตาย: จะเริ่มต้นด้วยการ มีข้อสงสัยเพียงว่า การลงทะเบียนของศพถูกเซ็นชื่อ โดย clergyman เสมียน undertaker ที่ และ mourner ประธาน คนขี่เหนียวลงได้ และชื่อของคนขี่เหนียวก็ตาม ' เปลี่ยนแปลง สำหรับอะไรจะใส่มือเขาไป Marley เก่าตายแล้วที่ประตูเล็บจิตใจ ฉันไม่ตั้งใจ จะพูดว่า ฉันรู้ ความรู้ของตัวเอง มีสิ่งตายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับประตูเล็บ ฉันอาจได้รับอยาก ตัวเอง เกี่ยวกับเล็บหีบศพเป็นชิ้น deadest ของ ironmongery ในการค้าขาย แต่ภูมิปัญญาของบรรพบุรุษของเราเป็นคำ และมือของฉัน unhallowed จะรบกวน หรือประเทศของทำ คุณจึงจะอนุญาตให้ทำซ้ำ กึกก้อง ว่า Marley ตายแล้วที่ประตูเล็บคนขี่เหนียวรู้ว่า เขาตายหรือไม่ แน่นอนเขาไม่ ว่ามันอาจเป็นอย่างอื่น คนขี่เหนียวและเขาถูกคู่ เพราะข้าพเจ้าไม่รู้กี่ปี คนขี่เหนียวถูกดำเนินการแต่เพียงผู้เดียวของเขา ของเขาดูแลแต่เพียงผู้เดียว กำหนดของเขาแต่เพียงผู้เดียว ผู้รับมรดกโดย residuary แต่เพียงผู้เดียวของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียวเพื่อน และ mourner แต่เพียงผู้เดียว และคนขี่เหนียวแม้ถูกไม่ dreadfully เพื่อตัดค่า โดยเหตุการณ์เศร้า แต่ว่าเขาคือ คนดีของธุรกิจในวันเผาศพมาก และ solemnised กับการต่อรอง undoubtedการพูดถึงศพของ Marley นำฉันกลับไปยังจุดที่ฉันเริ่มต้นจาก มีข้อสงสัยว่า Marley ตาย นี้ต้องอย่างเห็นได้ชัดเข้าใจ หรือไม่มีอะไรดีมีเรื่องที่ฉันจะไปเกี่ยวข้อง ถ้าเรามีไม่สมบูรณ์เชื่อว่า แฮมเลตของบิดาเสียชีวิตก่อนเริ่มเล่น จะมีอะไรโดดเด่นมากขึ้นในของเขาเดินเล่นตอนกลางคืน เป็นลม easterly เมื่อเขาเองปราการ กว่ามีจะมีในใด ๆ อื่น ๆ สุภาพบุรุษวัยกลางคน rashly เปิดออกหลังจากมืดในจุดที่บางเบา — พูด Churchyard เซนต์ Paul เช่น — อย่างแท้จริงเพื่อ astonish จิตใจอ่อนแอของบุตรคนขี่เหนียวไม่ทาสีออกชื่อเก่า Marley มีมันยืน ปี หลังเหนือประตูบ้านพัสดุ: คนขี่เหนียวและ Marley บริษัทถูกเรียกว่าเป็นคนขี่เหนียวและ Marley บางครั้งคนใหม่ธุรกิจเรียกว่าคนขี่คนขี่เหนียวเหนียว และบางครั้ง Marley แต่เขาตอบชื่อทั้งสอง ได้ทั้งหมดเหมือนกันกับเขาโอ้ แต่เขาถูกมือแน่น fisted ที่ grindstone คนขี่เหนียว squeezing สะเทือน เรียง scraping กำ โลภโมโทสันเก่าคือคนบาป หนัก และคมเป็นหินเหล็กไฟ จากเหล็กที่ไม่มีเคยหลงออกไฟกว้าง ลับ และไมโครเวฟ และปัจเจกเป็นหอยนางรม เย็นภายในเขา froze คุณลักษณะของเขาเก่า nipped จมูกเขาชี้ shrivelled แก้มของเขา เขาเดิน stiffened ทำตาแดง ริมฝีปากบางของเขาสีน้ำเงิน และพูดออก shrewdly ในพระสุรเสียง grating เด้นท์หนาวที่ บนพระเศียร และคิ้วของเขา และคางของเขา wiry เขาทำของเขาเองอุณหภูมิต่ำเสมอเกี่ยวกับกับเขา เขาเย็นสำนักงานของเขาในสุนัขวัน และไม่ได้ทรานมันระดับหนึ่งในเทศกาลคริสต์มาสเย็นและความร้อนภายนอกมีอิทธิพลน้อยคนขี่เหนียว ความอบอุ่นไม่ได้อากาศอบอุ่น wintry ไม่มากเขา ลมไม่ได้พัดถูก bitterer กว่าเขา หิมะไม่ตกถูกนึกขึ้นตามวัตถุประสงค์ ฝนตก pelting ไม่น้อยเปิดมาขอร้อง อากาศเหม็นไม่ทราบว่าจะมีเขา ฝนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และ หิมะ และ hail และ sleet สามารถอวดความได้เปรียบกว่าเขาประการเดียวเท่านั้น พวกเขามักจะลงมาประดับ และคนขี่เหนียวไม่ได้ไม่มีใครเคยหยุดเขาในถนนเพื่อพูด ดู gladsome "คนขี่เหนียวฉันรัก ว่ามีคุณ เมื่อจะมาหาผม" Beggars ไม่ implored เขาอำนวยการทรัยเฟิล เด็กไม่ถามเขามันเป็นโมง ไม่มีผู้ชายหรือผู้หญิงเคยครั้งเดียวในชีวิตของเขาวิธีการดังกล่าวเช่นสถานที่ คนขี่เหนียวทูลถาม แม้สุนัขของ blindmen ปรากฏทราบเขา และเมื่อพวกเขาเห็นเขาเข้ามา จะสาวเจ้า เข้าประตู และ ขึ้น ศาล แล้ว จะกระดิกหางของพวกเขาเป็นว่ากล่าว ตาไม่เลยดีกว่าตาชั่ว หลักเข้ม "แต่อะไรไม่ได้คนขี่เหนียวดูแล ในสิ่งที่เขาชอบได้ กับเอดจ์เขาตามเส้นทางหนาแน่นของสิ่งมีชีวิต คำเตือนเห็นใจมนุษย์ทั้งหมดเพื่อให้การท่องเที่ยว มีอะไรรู้ว่า คนเรียกถั่วกับคนขี่เหนียวIllustrationOnce หน้าแครอลคริสต์มาสเมื่อเวลา — ของกู๊ดเดย์ในปี ในวันคริสมาสต์ซึ่งคนขี่เหนียวเก่านั่งไม่ว่างในการตรวจนับบ้าน ก็อากาศเย็น เยือกเย็น กระหน่ำ: หมอก withal: และเขาอาจได้ยินคนในศาลนอก ไปหายใจหอบขึ้นลง ตีมือตามหน้าอกของพวกเขา และปั๊มเท้าของพวกเขาตามหินผิวอุ่นนั้น นาฬิกาเมืองก็เพียงแค่หายไป 3 แต่ก็ค่อนข้างมืดแล้ว: มันไม่ได้อยู่ไฟทุกวัน: และเทียนมีชุดบานท่อทองในหน้าต่างสำนักงานเพื่อน เช่น smears เป็ดเมื่ออากาศสีน้ำตาลเห็นได้ชัด หมอกมาเทในที่ทุก chink และรูกุญแจ และดังนั้นหนาแน่นโดยไม่ ว่า แม้ว่าศาลมีที่แคบที่สุด ตรงข้ามบ้านได้สูงกว่าซึ่งสนับสนุนเพียงนั้น ดูเมฆ dingy มา drooping ลง obscuring ทุกหนึ่งอาจคิดว่า ธรรมชาติอาศัยอย่างหนักโดย และได้ทำการหมักในขนาดใหญ่ประตูของคนขี่เหนียวนับบ้านถูกเปิดที่เขาอาจทำให้ตาของเขาเมื่อเขาเสมียน เจ้าในเซลล์น้อยแค่เกิน การเรียงลำดับของถัง คัดลอกตัวอักษร คนขี่เหนียวมีไฟขนาดเล็กมาก แต่ไฟของเจ้าหน้าที่เพื่อให้เล็กลงมากว่า มันดูเหมือนถ่านหินหนึ่ง แต่เขาไม่สามารถเติมได้ สำหรับคนขี่เหนียวเก็บกล่องถ่านหินในห้องของตัวเอง และดังนั้นย่อมเป็นเสมียนมา ด้วยพลั่ว หลักการทำนายว่า มันจะจำเป็นสำหรับพวกเขาบางส่วน คฤหาสน์เสมียนใส่ผ้าพันคอสีขาวของเขา และพยายามที่จะอุ่นเองที่เทียน ในการพยายาม ไม่เป็นคนจินตนาการที่แข็งแกร่ง เขาล้มเหลว"การสุขสันต์วันคริสต์มาส ลุง พระเจ้าช่วยคุณ "ร้องเสียงร่าเริง มันเป็นเสียงของหลานชายของคนขี่เหนียว ที่ตามเขามาอย่างรวดเร็วว่า นี้คือ intimation แรกเขามีวิธีของเขา"Bah " กล่าวว่า คนขี่เหนียว "Humbug"ฉันจะเกียรติคริสต์มาสในหัวใจของฉัน และพยายามให้ตลอดทั้งปี ฉันจะอยู่ในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต วิญญาณของทั้งสามจะมุ่งมั่นภายในฉัน ผมจะไม่ปิดระบบออกบทเรียนที่สอน โอ้ บอกฉันอาจฟองน้ำไปเขียนบนหินนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คริสต์มาสโดยชาร์ลส์ดิคเก้น

ขั้นบันไดหนึ่ง : มาร์ลีย์ผี

covermarley หนังสือคริสต์มาสแครอลตายแล้ว : เริ่มด้วย มีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น ทะเบียนการฝังศพของเขาถูกลงนามโดยนักบวช , เสมียน , สัปเหร่อ และประธานจัดพิธีศพ สครูจเซ็นมัน และชื่อสครูจเป็นดีเมื่อ ' เปลี่ยน สำหรับทุกสิ่งที่เขาเลือกที่จะใส่มือของเขาไปเก่ามาร์ลีย์เป็นตายเป็นเล็บประตู

! ผมไม่ได้หมายความว่า ผมรู้ ความรู้ของผมเอง มี โดยเฉพาะอย่างยิ่งประตูตายเกี่ยวกับเล็บ ฉันอาจจะถูกหัว , ตัวเอง , เห็นโลงศพเล็บเป็น deadest ชิ้น ironmongery ในการค้า แต่ภูมิปัญญาของบรรพบุรุษของเราในการเปรียบเทียบ และมือของฉันไม่ศักดิ์สิทธิ์ จะไม่รบกวน หรือประเทศก็ทำได้เธอจึงจะอนุญาตให้ฉันที่จะย้ำ , กึกก้อง , มาร์ลีย์เป็นตายเป็นเล็บประตู

พ่อหนุ่มรู้ว่าเขาตายแล้ว แน่นอนเขาทำ มันจะเป็นอย่างอื่น ? สครูจและเขาเป็นคู่หูกันมาไม่รู้กี่ปี สครูจเป็นผู้จัดการมรดก แต่เพียงผู้เดียวของเขา ผู้ดูแลระบบ แต่เพียงผู้เดียวของเขาเพียงผู้เดียว มอบหมาย ผู้รับมรดกเกี่ยวกับสิ่งที่เหลืออยู่ของเขาเพียงผู้เดียว เพื่อนคนเดียวของเขา แต่เพียงผู้เดียว และเศร้าโศก .และแม้สครูจไม่งนั้นตัดขึ้นจากเหตุการณ์ที่น่าเศร้า แต่เขาเป็นผู้ชายที่ดีของธุรกิจในวันของงานศพ และ solemnised กับการต่อรองไม่เป็นที่สงสัย

พูดถึงมาร์ลีย์งานศพนำฉันกลับไปยังจุดที่ผมเริ่มจาก มีข้อสงสัยว่า Marley ตาย นี้จะต้องชัดเจน เข้าใจหรือไม่มีอะไรที่วิเศษมาเรื่องที่ผมจะเล่า ถ้าเราไม่สมบูรณ์ เชื่อว่าคุณพ่อของหมู่บ้านตายก่อนเล่น ก็เริ่มจะมีอะไรที่โดดเด่นของเขาในการเดินเล่นตอนกลางคืน ในลมไปทางทิศตะวันออก บนเชิงเทินของเขาเองกว่าจะมีอย่างอื่นวัยกลางคนสุภาพบุรุษผลีผลามเปิดออกหลังจากที่มืดในจุด - บางเบาพูดนักบุญพอลธรณีสงฆ์ตัวอย่าง - หมายที่จะแปลกใจจิตใจที่อ่อนแอของลูกชาย

คนขี้เหนียวไม่ทาสีออกเก่ามาร์ลีย์เป็นชื่อ มันยืน , ปีภายหลัง เหนือประตูบ้าน : คนขี้เหนียว และ มาร์ลีย์ บริษัท เป็นที่รู้จักกันเป็นคนขี้เหนียว และ มาร์ลีย์บางครั้งผู้ที่ใหม่กับธุรกิจเรียกคนขี้เหนียวสครูจและบางครั้งมาร์ลีย์ แต่เขาตอบทั้งชื่อ มันเหมือนกันหมดเลย

อ้อ ! แต่เขาก็แน่น fisted มือที่หิน , พ่อหนุ่ม ! เป็นแรงดัน , wrenching กระเสือกกระสน , ขูด , กำละโมบเก่า , คนบาป แข็งและคมเหมือนหินเหล็กไฟ จากที่ไม่มีเหล็กเคยหลงออกไฟใจกว้าง ; ลับ และสร้างและโดดเดี่ยว เป็นหอยนางรม เย็นภายในเขา froze คุณสมบัติเก่าของเขา nipped ของเขาชี้จมูก shrivelled แก้มแข็งตึง ท่าเดินของเขา ทำให้ดวงตาสีแดงของเขาบาง ริมฝีปากสีฟ้า และพูดออกมาด้วยเสียงที่ความฉลาดมากกว่าตะแกรงของเขา เป็นเป็นจังหวะมักเป็นหัวและคิ้ว และคางดูแกร่งของเขา เขาแบกอุณหภูมิต่ำของตัวเองเสมอกับเขา เขาเย็นสำนักงานของเขาในสุนัขวันและไม่ละลายมันระดับหนึ่งในวันคริสต์มาส

ภายนอก ความร้อน และความเย็นได้น้อยมีอิทธิพลต่อคนขี่เหนียว ไม่มีความอบอุ่นก็อบอุ่นไม่หนาวอากาศหนาวที่เขา ไม่มีลม ที่พัดเป็น bitterer กว่าเขา ไม่มีหิมะตกเป็นเจตนาตามวัตถุประสงค์ ไม่เปิดเสียงฝนน้อยกว่าการขอร้อง สภาพอากาศเหม็นไม่รู้ ว่าต้องมีเขา หนักฝน และหิมะ และ ลูกเห็บและลูกเห็บจะโม้ได้เปรียบเขาในส่วนเดียว พวกเขามักจะลงมาอย่างสวยงาม และสครูจไม่เคยทำ

ไม่มีใครหยุดเขาในถนนที่จะพูด กับน่าปิติยินดี ลักษณะ " สครูจที่รักเป็นไงบ้าง เมื่อไหร่คุณจะมาหาผม ไม่ขอทานขอให้เขาให้เรื่องเล็กๆ ไม่มีบุตร ถามเค้าว่า มันคือนาฬิกาไม่มีชายหรือหญิงเคยครั้งเดียวในชีวิตของเขาได้สอบถามวิธีการดังกล่าวและเช่นสถานที่ของคนขี่เหนียว แม้ blindmen หมาดูเหมือนจะรู้จักพระองค์ และเมื่อเห็นเขาเข้ามา จะลากจูงเจ้าของเข้าไปในประตูและขึ้นศาล และจากนั้นก็จะกระดิกหางราวกับว่าพวกเขากล่าวว่า " ไม่มีตาเลยดีกว่าตาชั่วร้าย , เจ้านาย ! "

แต่อะไรที่สครูจดูแล !มันเป็นสิ่งที่เขาชอบ ขอบเขาไปตามเส้นทางที่แออัดชีวิต เตือนมนุษย์ความเห็นอกเห็นใจเพื่อให้ห่างไกลเป็นสิ่งที่รู้ที่เรียกถั่วกับสครูจ .

คริสต์มาสหน้า illustrationonce นานมาแล้ว - ความดีทั้งหมดวัน ปีเก่า - สครูจในวันคริสต์มาสอีฟนั่งยุ่งของเขานับ House มันหนาว , เยือกเย็น , เสียดสีอากาศหมอก " : :และเขาได้ยินเสียงผู้คนในศาลภายนอก ไปหอบขึ้นลง ตีมือของพวกเขาบนหน้าอกของพวกเขา และประทับเท้าของพวกเขาบนทางเท้าหินที่อบอุ่นนั้น นาฬิกาเมืองเพิ่งหายไปสาม แต่มันค่อนข้างมืดแล้ว ไม่มีแสงทั้งวัน และเทียนได้วูบวาบในหน้าต่างของโครงการสำนักงาน เหมือนเปื้อนแดงเมื่ออากาศสีน้ำตาลชัดเจนหมอกมาเทในที่และทุกรอยร้าว รูกุญแจ และโง่ไม่มี แม้ศาลที่แคบที่สุด , บ้านตรงข้ามมีเพียงแฟนธ่อม เห็นเมฆทึมๆมาห้อยลง บดบังทุกสิ่ง หนึ่งอาจคิดว่า ธรรมชาติอยู่มาก และกำลังในขนาดใหญ่ .

ประตูบ้านเปิดสครูจับที่เขาอาจจะทำให้ตาของเขาเมื่อเสมียนของเขาซึ่งในกลุ้มใจเล็กน้อยเซลล์เกิน , การจัดเรียงของถัง ถูกคัดลอกตัวอักษร พ่อหนุ่มมีไฟน้อยมาก แต่เป็นเสมียนถูกมากขนาดเล็กที่ดูเหมือนว่าหนึ่งในถ่านหิน แต่เขาไม่ได้ต้องการมันสำหรับคนขี้เหนียวเก็บถ่านหินกล่องในห้องของเขาเองดังนั้นย่อมเป็นเสมียนมาด้วยพลั่ว อาจารย์ทำนายไว้ว่า มันจะต้องเป็นส่วนหนึ่ง เพราะฉะนั้น พนักงานสวมผ้าพันคอสีขาวของเขาและพยายามที่จะอุ่นเองที่เทียน ; ที่ความพยายาม ไม่ได้เป็นคนที่มีจินตนาการ แข็งแรง เขาพลาด

" สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะลุง พระเจ้าช่วย " ร้องไห้ด้วยเสียงร่าเริง มันเป็นเสียงของคนขี้เหนียวของหลานชายใครมาหาเขาอย่างรวดเร็วว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีวิธีการของเขาอย่างสนิทสนม

" ฮึ่ม ! " สครูจ " ไร้สาระ ! "

ผมจะให้เกียรติคริสต์มาสในใจ และพยายามให้มันตลอดปี ผมจะอยู่กับอดีต ปัจจุบัน และอนาคต วิญญาณทั้ง 3 จะมุ่งมั่นภายในฉัน ผมจะไม่ยอมรับบทเรียนที่เขาสอน โอ้บอกฉันฉันอาจฟองน้ำไปเขียนบนหินนี้