“And you really believe that? You’r

“And you really believe that? You’re not just saying that?” I asked.

“I believe it,” he said. He told me to stay in San Antonio for a while so that his family, Devon and I could take care of each other in the aftermath. He told me to stay off the heroin. He told me he loved me one more time, and then there was silence at the end of the line. That was the last time Johnathan Bryant Moore heard my voice.

A knock on the door. “Lily, it’s time,” the chaplain said. We shuffled into the van and rode back toward the death chamber prison. Johnathan’s brother held my hand. Devon looked back at me. “Let’s not say anything out there,” she said. “Let’s not give these reporters anything more to talk about.”

“Think Jackie O,” John’s brother Walt said. And so I thought of Jackie O with her dark sunglasses and calm demeanor after Kennedy was assassinated. How she never showed her emotion, even when paparazzi stalked her.

I felt nauseated when we arrived. I walked past reporters, cameras and dozens of police officers who were there, thinking this was justice. The SAPD had chartered a bus to stand outside for Johnathan’s execution. On the other side of the road there was a small vigil of anti-death penalty activists.

There were two rooms for witnesses to the execution: One where the victim’s family could watch and one where we could be. A phone rang. A false hope came over me: Maybe it was the governor, calling to put a stop to this madness. Instead it was the warden, saying they were ready for us.

I never could have prepared myself for what I saw. My man’s arms were strapped down and stretched out, a tube already in his vein, a white sheet covering him up to his chest. It hurt me to see him so dehumanized, unable to move but still shaky. His last moments recorded and watched. He turned his head and looked into my eyes. I knew he couldn’t hear me, but he read my lips as I said “I love you” one last time, and he said it back. I unzipped my hoodie to show him I was wearing his prison shirt in solidarity. He nodded at me. They asked if he had any last words.

“Yeah,” he said, speaking into the microphone positioned above his mouth. He looked to the other side of the glass. “Jennifer, where you at?” he searched for the eyes of the woman he had left widowed 12 years ago. His lip quivered. “I want you to know that I’m deeply sorry for your loss. It was done out of fear, stupidity and immaturity, and I didn’t know the man but for seconds before I killed him and I didn’t realize what I had done until years later in prison. I am sorry for all your family and my disrespect. He deserved better.”

Then he looked at me. “Lily, you stay off the heroin,” he said. “That’s what you do.” He told his family he loved them. “Quit the self-destruction, Lily,” he said again. A single tear slipped from underneath his glasses and then he said, “OK, warden, I’m ready.”

I felt faint. Devon held me tightly as I worried that maybe I couldn’t stand. She was whispering the Hail Mary incessantly. First was the anesthesia. He started to say something again and then his mouth froze as the drugs took over his body. The second drug collapsed his lungs, and we all heard a harsh exhale. The third stopped his heart.

It lasted 10 minutes, but it took an eternity for him to die. I pressed my hand against the glass and cried “no” over and over again. His eyes were still open. Blood filled the tube, and we gasped as all color faded from his flesh. I felt an amazing energy come over me in a wave as he died. I felt him die.Like all predators, Scotty had refined his vision to sense weakness so as to flip it to his advantage. He was a lightly gym-toned guy in Lee jeans and film company Polo shirts whose film star cheekbones were the gift of a mother he despised and whose shock of glistening black hair a genetic hand-me-down from a cruel, long-gone father. (Scotty’s name and some identifying details have been changed.)

He’d listen intently when I talked about Roxy Music, Krautrock, Harry Partch and whatever else was obsessing me about music — my only refuge — at the time. I couldn’t afford to think it odd that a top-tier, 30-ish film/music tech like Scotty should strike up a conversation with a 15-year-old like me.

I was too starved for validation, too isolated in a lonely new struggle with the symptom onslaught of what would, 20 years later, be diagnosed as bipolar disorder with its abrupt panics, hammering melancholies, and dizzying sense of bodily dislocation. More than anything, I was an attractive target.

He gave me a tour of the station — at the time, “alternative” was not the ossified corporate format we now associate with the word. It was more an adjective encompassing a plethora of non-Top 40, post-counterculture stations trying out all manner of oddball approaches to programming and content.

We explored the on-air studio, a new and towering antenna, the musty analog-cool repair rooms. His breezy affect was soothing and worldly at once. As if sharing a deliciously secret joke, Scotty told of how he’d bamboozled the station into paying him top dollar for freelance maintenance duties even as he prepped for a new high-tech R&D gig for a major studio.

By midnight of our first day, Scotty, understanding that the best way to my heart was through my ears, encouraged me to rifle through the station’s breathtaking record library.

Then we smoked hash and weed. Snorted lines. I got so wasted I said the Derek and the Dominos sleeve was melting. He laughed. A few days later he said I could work on a radio show.

I never did.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"และคุณเชื่อจริง ๆ ว่าอย่างไร คุณจะไม่เพียงแต่พูดว่า ที่" ถาม"ผมเชื่อว่ามัน เขากล่าวว่า เขาบอกว่า ฉันอยู่ใน San Antonio ในขณะที่ครอบครัวของเขา เดวอน และสามารถดูแลกันในปัจจุบัน เขาบอกให้ส่งออกเฮโรอีน เขาบอกว่า ฉันรักฉันอีกครั้ง และจากนั้น มีความเงียบในตอนท้ายของบรรทัด ซึ่งเป็นครั้งสุดท้าย Johnathan ไบรอันท์มัวร์ได้ยินเสียงของฉันเสียงเคาะประตู อนุศาสนาจารย์กล่าวว่า "ลิลลี่ ถึงเวลา เราสับเข้าไปในรถ และขี่กลับไปคุกตายหอการค้า พี่ชายของ Johnathan ขึ้นมือ เดวอนกลับมามองที่ผม "เราไม่พูดอะไรออกมี เธอกล่าว "ลองกันนี้ผู้สื่อข่าวอะไรเพิ่มเติมพูดคุยเกี่ยวกับ""คิดว่า Jackie O จอห์นพี่วอล์กล่าว และดัง นั้นฉันคิดว่า ของ Jackie O กับแว่นกันแดดสีเข้มและกิริยาท่าทางสงบของเธอหลังจากที่เคนเนดี้ได้ถูกลอบ ว่าเธอไม่เคยพบเธออารมณ์ แม้ว่าปาปารัสซี่ไล่เธอฉันรู้สึก nauseated เมื่อเรามาถึง ฉันเดินผ่านมาผู้สื่อข่าว กล้อง และของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มี ความคิดนี้มีความยุติธรรม SAPD ที่มีดชาร์ให้ยืนภายนอกในการดำเนินการของ Johnathan อีกด้านของถนน มี vigil เล็กของนักเคลื่อนไหวต่อต้านโทษประหารมีห้องสำหรับพยานการดำเนินการ: หนึ่งที่ครอบครัวของเหยื่อสามารถดูและหนึ่งที่เราอาจจะ โทรศัพท์รัง ผิดหวังมาฉัน: บางทีก็ผู้ว่าราชการ เรียกเพื่อทำการหยุดความบ้านี้ แต่ มันเป็นข่าว ว่า พวกเขาพร้อมสำหรับเราฉันไม่สามารถเตรียมตัวเองสำหรับสิ่งที่ฉันเห็น แขนของผู้ชายของฉันถูก strapped ลง และเหยียด หลอดอยู่ในหลอดเลือดดำของเขา แผ่นขาวครอบคลุมเขาถึงหน้าอกของเขา มันเจ็บฉันดูเขา dehumanized ดังนั้น ไม่สามารถย้ายแต่ยังเสียงสั่น ช่วงเวลาสุดท้ายของเขาบันทึกไว้ และเฝ้าดู เขาหันหัวของเขา และมองเข้าไปในตาของฉัน ผมรู้ว่า เขาไม่สามารถได้ยินฉัน แต่เขาอ่านริมฝีปากของฉันอย่างที่บอกว่า "ฉันรักคุณ" หนึ่งสุดท้ายเวลา และเขากล่าวว่า มันกลับมา ฉัน unzipped hoodie ของฉันแสดงเขาฉันสวมเสื้อของเขาคุกในเอกภาพ เขาพยักหน้าที พวกเขาถามถ้า เขามีคำสุดท้าย"ใช่ เขากล่าวว่า พูดไมโครโฟนที่วางอยู่เหนือปากของเขา เขามองไปอีกด้านหนึ่งของแก้ว "เจนนิเฟอร์ ที่คุณ? " เขาค้นหาในสายตาของผู้หญิงเขาได้จากไป widowed 12 ปีที่ผ่านมา เขาลิ quivered "อยากรู้ว่า ผมเสียใจอย่างลึกซึ้งสำหรับการขาดทุน อย่างความกลัว ความโง่ และร้าน และฉันไม่รู้ว่าคน แต่วินาที ก่อนฉันฆ่า เขาและฉันไม่รู้อะไรฉันได้ในภายหลังจนถึงปีในเรือนจำ ผมเสียใจสำหรับครอบครัวของคุณและตุลาการของฉัน เขาสมควรได้รับดีขึ้น"แล้ว เขาดูที "ลิลลี่ คุณส่งออกเฮโรอีน เขากล่าวว่า "นั่นคือสิ่งที่คุณทำ" เขาบอกว่า ครอบครัวรักพวกเขา "เลิกทำลายตนเอง ลิลลี่ เขากล่าวอีกด้วย เดียวน้ำตาเล็ดรอดจากภายใต้แว่นตาของเขาแล้ว เขากล่าว ว่า "ตกลง ข่าว ฉันพร้อม"ผมรู้สึกหน้ามืดตามัว เดวอนจับฉันแน่นขณะที่ผมกังวลบางทีที่ฉันไม่สามารถยืน เธอถูกวิสเปอริ่งแมรี่ Hail incessantly ครั้งแรก เป็นยา เขาเริ่มพูดอะไรบางอย่างอีกครั้งแล้ว ปากของ froze เป็นยาเอาไปทั่วร่างกายของเขา ยาสองยุบปอดของเขา และเราได้ยินหายใจออกที่รุนแรง ที่สามหยุดหัวใจมันกินเวลา 10 นาที แต่ใช้ตลอดเขาตาย กดมือกับแก้ว และร้อง "ไม่" เล่า ตาของเขาถูกปิด ท่อเติมเลือด และเรา gasped ทั้งสีจางหายไปจากเนื้อของเขา ผมรู้สึกตื่นพลังงานมาข้าในคลื่นเขาเสียชีวิต ฉันรู้สึกว่าเขาตายเช่นล่าทั้งหมด Scotty ได้กลั่นวิสัยทัศน์ของเขาที่จะรู้สึกอ่อนแอเพื่อพลิกเพื่อประโยชน์ของเขา เขาเป็นผู้ชายรวย ๆ ยิมเหลืองกระชับ Lee กางเกงยีนส์และเสื้อโปโลบริษัทฟิล์ม cheekbones ดาราภาพยนตร์มีของขวัญของแม่เขาชิง และช็อกของอันดามันอย่างแท้จริงสีดำผม hand-me-down ทางพันธุกรรมจากพ่อโหดร้าย ไปลอง (ชื่อของ Scotty และรายละเอียดบางอย่างระบุมีการเปลี่ยนแปลง)เขาจะฟังเมื่อฉันพูดคุยเกี่ยวกับ เพลง Roxy เคราต์ร็อก Partch แฮร์รี่ และสิ่งอื่นถูก obsessing ฉันเกี่ยวกับเพลง — ฉันหลบเท่านั้น — ในเวลา ฉันไม่สามารถที่จะคิดว่า มันแปลกว่า เป็นเทคนิค ชั้นบน 30-ish ฟิล์มเพลงเช่น Scotty ควรตีค่าการสนทนาด้วยการ 15 ปีเช่นฉันฉันเกินไปถูก starved สำหรับการตรวจสอบ เกินไป แยกต่างหากในการดิ้นรนต่อสู้ใหม่โดดเดี่ยวด้วยการโจมตีอาการของอะไรจะ 20 ปี สามารถวินิจฉัยว่าเป็นโรค bipolar กับ panics ความฉับพลัน ตอก melancholies และ dizzying ของเคลื่อนร่างกาย มากกว่าสิ่งใด ผมเป็นเป้าหมายที่น่าสนใจเขาให้ฉันท่องเที่ยว — ในเวลา "ทางเลือก" ไม่ใช่รูปแบบบริษัท ossified เราตอนนี้เชื่อมโยงกับคำนั้น คุณศัพท์มากขึ้นครอบคลุมมากมายเหลือเฟือของไม่ - ด้านบน 40 วัฒนธรรมต่อต้านหลังสถานีพยายามออกลักษณะ oddball วิธีการเขียนโปรแกรมและเนื้อหาทั้งหมดได้เราไปสตูดิโอ on-air เสาอากาศใหม่ และสูง ห้องเย็นแบบแอนะล็อกควรซ่อม ผลของเขาบางเบาเป็นธรรมชาติ และทางครั้ง ถ้าร่วมเล่นเตลับ Scotty บอกของวิธีเขามี bamboozled สถานีไปจ่ายเขาดอลลาร์ด้านบนสำหรับหน้าที่บำรุงรักษาอิสระแม้ในขณะที่เขา prepped สำหรับสูง R & D กิ๊กใหม่สำหรับสตูดิโอที่สำคัญโดยเที่ยงคืนของวันแรกของเรา Scotty เข้าใจว่า หัวใจของฉันดีที่สุดคือผ่านหูของฉัน ขอแนะนำฉันปืนผ่านของงามเรกคอร์ดไลบรารีแล้ว เราควันแฮและวัชพืช บรรทัด snorted ผมเสียเพื่อผมพูดดี และถูกละลายแขน Dominos เขาหัวเราะ ไม่กี่วันต่อมาเขากล่าวว่า ฉันสามารถทำงานในรายการวิทยุไม่เคยค่ะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" และ คุณเชื่อจริงๆเหรอ คุณไม่ควรพูดแบบนั้น " ฉันถาม

" ผมเชื่อว่ามัน " เขากล่าว เขาบอกให้ฉันอยู่ในซานอันโตนิโอสักพัก เพื่อให้ครอบครัวของเขา เดวอน และฉันสามารถดูแลของแต่ละอื่น ๆในควันหลง เขาบอกให้ฉันอยู่ห่างจากเฮโรอีน เขาบอกฉันว่าเขารักฉันอีกสักครั้ง แล้วก็เกิดความเงียบที่จุดสิ้นสุดของบรรทัดนั่นคือครั้งสุดท้ายที่โจนาธานไบรอันมัวร์ได้ยินเสียงของฉัน . . . . . .

เคาะบนประตู " ลิลลี่ ได้เวลา " บาทหลวงพูด เราสับในรถตู้และขับกลับไปทางห้องประหารนักโทษ น้องชายของโจนาธานก็จับมือฉัน เดวอนมองกลับมาที่ฉัน " อย่าเพิ่งพูดอะไรออกมา " เธอกล่าว " อย่าให้นักข่าวเหล่านี้ อะไรจะพูดคุยเกี่ยวกับ . "

" คิดว่าแจ็คกี้ โอ" พี่ชายของจอห์นวอล์ท กล่าว และดังนั้นฉันคิดว่าของ Jackie O กับแว่นกันแดดสีเข้มของเธอและพฤติการณ์ที่สงบหลังจากเคนเนดี้ถูกลอบสังหาร เธอเคยแสดงอารมณ์ของเธอ แม้เมื่อปาปารัสซี่แอบมองเธอ

ผมรู้สึกขยะแขยง เมื่อเรามาถึง ผมเดินผ่านนักข่าว กล้อง และนับสิบของตำรวจที่มีความคิดนี้ความยุติธรรมการ sapd ได้เหมารถบัสไปยืนข้างนอก โจนาธานก็ประหาร อีกฟากหนึ่งของถนน มีการเฝ้าเล็กเรียกร้องต่อต้านโทษประหารชีวิต

มีสองห้อง สำหรับพยานที่จะประหาร : หนึ่งที่ครอบครัวของเหยื่อสามารถชมและหนึ่งที่เราอาจจะ โทรศัพท์ดังขึ้น ความหวังที่ผิดพลาดมา เราอาจเป็นเจ้าเมืองเรียกเพื่อหยุดความบ้านี้แทนที่จะเป็นพัศดี , ว่าพวกเขาพร้อมแล้วสำหรับเรา

ผมไม่เคยเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่ฉันได้เห็น เพื่อนของแขนที่ถูกรัดลงและยืดออก หลอดอยู่ในเส้นเลือดของเขา เป็นแผ่นสีขาวครอบคลุมเขาไว้ที่หน้าอกของเขา มันเจ็บปวดที่ต้องเห็นเขา dehumanized ขยับตัวไม่ได้ แต่ยังสั่น ช่วงเวลาที่บันทึกล่าสุดของเขาและคอยดู เขาหันศีรษะของเขาและมองเข้าไปในดวงตาของฉันฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ยิน แต่เขาอ่านปากของฉัน ฉันพูดว่า " ฉันรักเธอ " เป็นครั้งสุดท้าย และเขาบอกว่า มันกลับมา ฉันรูดซิปเสื้อฮู้ดของฉันเพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าฉันใส่เสื้อคุกของเขาในความสามัคคี เขาพยักหน้า มองที่ฉัน พวกเขาถามว่าเขามีอะไรจะพูดอีก

" ใช่ " เขากล่าว พูดลงในไมโครโฟนวางไว้ข้างปาก เขามองไปยังอีกด้านหนึ่งของกระจก " เจนนิเฟอร์ แกอยู่ไหน ?" เขาพยายามตามหาดวงตาของผู้หญิงที่เขามีแล้ว หม้าย เมื่อ 12 ปีก่อน ริมฝีปากของเขา quivered . " ฉันต้องการให้คุณรู้ว่า ผมเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการสูญเสียของคุณ มันถูกทำออกมาจากความกลัว ความโง่และความเป็นเด็ก และไม่รู้ว่าผู้ชาย แต่วินาทีก่อนที่ผมจะฆ่าเขา และผมไม่คิดว่าสิ่งที่ผมทำ จนกระทั่งหลายปีต่อมา ในคุก ฉันขอโทษสำหรับทุกครอบครัวและเคารพของฉันของคุณเขาสมควรได้รับดีกว่า "

แล้วเขาก็มองมาที่ฉัน " ลิลลี่ เธออยู่ห่างจากเฮโรอีน , " เขากล่าวว่า " นั่นคือสิ่งที่คุณทำ . " เขาบอกกับครอบครัวของเขาว่าเขารักพวกเขา " เลิกการทำลายตัวเอง ลิลลี่ " เขากล่าวอีกครั้ง เดียวน้ำตาเล็ดรอดจากภายใต้แว่นตาของเขาแล้ว เขาพูดว่า " โอเค พัสดี ผมพร้อมแล้ว "

ผมรู้สึกอ่อนเปลี้ย เดวอนกอดฉันไว้แน่นฉันกังวลว่าฉันอาจจะไม่สามารถยืนเธอกระซิบ ลูกเห็บแมรี่อย่างไม่หยุดหย่อน แรกที่ถูกวางยาสลบ เขาเริ่มพูดอีกครั้ง แล้วปากของเขาแข็งเป็นยายึดร่างของเขา ยาที่สองยุบปอดของเขาและเราทุกคนได้ยินที่รุนแรงออก สามหยุดหัวใจของเขา . . . . .

ใช้เวลา 10 นาที แต่ใช้เวลาชั่วนิรันดร์ เขาจะตายผมกดมือของฉันกับกระจกและตะโกน " ไม่ " กว่าและมากกว่าอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปิดอยู่ เลือดเต็มหลอด และเราอ้าปากค้างเป็นสีทั้งหมดจางหายไปจากร่างกายของเขา ผมรู้สึกว่าพลังงานที่น่าตื่นตาตื่นใจมามากกว่าในคลื่นที่เขาเสียชีวิต ชั้นรู้สึกว่าเค้าตาย เหมือนนักล่า สก๊อตตี้ได้ถึงวิสัยทัศน์ของเขาให้ความรู้สึกอ่อนเพื่อพลิกเพื่อประโยชน์ของเขาเขาเป็นผู้ชายในโรงยิมหย่อนกระชับลี กางเกงยีนส์ และเสื้อโปโล บริษัทภาพยนตร์ที่มีดาราโหนกแก้มเป็นของขวัญของแม่เขาดูหมิ่นและที่ช็อกที่ผมดำพันธุกรรมมือฉันลงจากที่โหดร้าย หายไปนานครับ ( ชื่อร้านและระบุรายละเอียดได้เปลี่ยนไป )

เค้าจะฟังอย่างตั้งใจ เมื่อฉันพูดคุยเกี่ยวกับเพลงเคราต์ร็อก Roxy , ,แฮร์รี่ partch และสิ่งอื่นที่เป็นหลงใหลเกี่ยวกับเพลง - ลี้ภัย - เพียงในเวลา ผมไม่สามารถที่จะคิดว่ามันแปลกที่ชั้นบน 30 ish ภาพยนตร์ / ดนตรีเทคเหมือนสก๊อตตี้ควรเริ่มการสนทนากับคนอายุ 15 อย่างผม

ผมก็หิวสำหรับการตรวจสอบด้วยที่แยกได้ในการต่อสู้ใหม่เหงาด้วยอาการการโจมตีของสิ่งที่จะ 20 ปีต่อมาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอารมณ์สองขั้วที่มีผู้หวาดกลัว ตอก melancholies และความรู้สึก dizzying ของร่างกายหลุด . ยิ่งกว่าสิ่งใด ฉันเป็นเป้าหมายที่น่าสนใจ

เขาให้ฉันทัวร์สถานีเวลาที่ " ทางเลือก " ไม่ใช่การสร้างกระดูกองค์กรรูปแบบตอนนี้เราเชื่อมโยงกับคำว่า มันเป็นคำคุณศัพท์ซึ่งครอบคลุมด้วยไม่ใช่ Top 40โพสต์วัฒนธรรมสถานีพยายามออกทั้งหมดลักษณะของวิธีการเขียนโปรแกรมและเนื้อหาในกอล์ฟ

เราสำรวจอากาศในสตูดิโอ , เสาอากาศใหม่และสูงตระหง่าน , เหม็นอับอนาล็อกเย็นซ่อมแซมห้อง กระทบบางเบาของเขาสงบและของโลกทีเดียว ถ้าการแบ่งปันเรื่องตลกลับให้อร่อยสก็อตตี้บอกว่าเขาจะชอบ สถานีจ่ายเขาดอลลาร์ด้านบนหน้าที่ซ่อมบำรุงได้แม้ในขณะที่เขาเตรียมไว้สำหรับใหม่สูง R & D กิ๊กสำหรับสตูดิโอใหญ่

ก่อนเที่ยงคืนของวันแรกของเรา สก็อตตี้ ความเข้าใจว่าวิธีที่ดีที่สุดเพื่อหัวใจของฉันผ่านหูของฉัน ทำให้ฉันกับไรเฟิล ผ่าน บันทึกสถานีที่น่าทึ่งของห้องสมุด

แล้วเราดูดกัญชา และกัญชาได้กลิ่นบรรทัด ก็เมามาก ผมพูดดีเร็กและโดมิโน่แขนกำลังจะละลาย เขาหัวเราะ ไม่กี่วันต่อมาเขากล่าวว่าฉันสามารถทำรายการวิทยุ

ผมไม่เคยทำ