Mrs. Wilson was just taking the gin

Mrs. Wilson was just taking the gingerbread out of the oven when she heard Johnny outside talking to someone.
​“Johnny,” she called, “you’re late. Come in and get your lunch.”
​“Just a minute, Mother,” Johnny said. “After you, my dear Alphonse.”
​“After you, my dear Alphonse,” another voice said.
​“No, after you, my dear Alphonse,” Johnny said.
​Mrs. Wilson opened the door. “Johnny,” she said, “you come in this minute and get your lunch. You can play after you’ve eaten.”
​Johnny came in after her, slowly. “Mother,” he said, “I brought Boyd home for lunch with me.
​“Boyd?” Mrs. Wilson thought for a moment. “I don’t believe I’ve met Boyd. Bring him in, dear, since you’ve invited him. Lunch is ready.”
​“Boyd!” Johnny yelled. “Hey, Boyd, come on
​“I’m coming. Just got to unload this stuff.”
​“Well, hurry, or my mother’ll be sore.”
​“Johnny, that’s not very polite to either your friend or your mother,” Mrs. Wilson said. “Come sit down, Boyd.”
​As she turned to show Boyd where to sit, she saw he was a Negro boy, smaller than Johnny but about the same age. His arms were loaded with split kindling wood. “Where’ll I put this stuff, Johnny?” he asked.
​Mrs. Wilson turned to Johnny. “Johnny,” she said, “what is that wood?”
​“Dead Japanese,” Johnny said mildly. “We stand them in the ground and run over them with tanks.”
​“How do you do, Mrs. Wilson?” Boyd said. “How do you do, Boyd? You shouldn’t let Johnny make you carry all that wood. Sit down now and eat lunch, both of you.
​“Why shouldn’t he carry the wood, Mother? It’s his wood. We got it at his place.”
​“Johnny,” Mrs. Wilson said, “go on and eat your lunch.”
​“Sure,” Johnny said. He held out the dish of scrambled eggs to Boyd. “After you, my dear Alphonse.”
​“After you, my dear Alphonse,” Boyd said. “After you, my dear Alphonse,” Johnny said. They began to giggle.
​“Are you hungry, Boyd?” Mrs. Wilson asked.
​“Yes, Mrs. Wilson.”
​“Well, don’t you let Johnny stop you. He always fusses about eating, so you just see that you get a good lunch. There’s plenty of food here for you to have all you want.”
​“Thank you, Mrs. Wilson.”
​“Come on, Alphonse,” Johnny said. He pushed half the scrambled eggs on to Boyd’s plate. Boyd watched while Mrs. Wilson put a dish of stewed tomatoes beside his plate.
​“Boyd don’t eat tomatoes, do you, Boyd?” Johnny said.
​“Doesn’t eat tomatoes, Johnny. And just because you don’t like them, don’t say that about Boyd. Boyd will eat anything.”
​“Bet he won’t,” Johnny said, attacking his scrambled eggs.
​“Boyd wants to grow up and be a big strong man so he can work hard,” Mrs. Wilson said. “I’ll bet Boyd’s father eats stewed tomatoes.”
​“My father eats anything he wants to,” Boyd said.
​“So does mine,” Johnny said. “Sometimes he doesn’t eat hardly anything. He’s a little guy, though. Wouldn’t hurt a flea.”
​“Mine’s a little guy, too,” Boyd said.
​“I’ll bet he’s strong, though,” Mrs. Wilson said. She hesitated. “Does he . . . work?”
​“Sure,” Johnny said. “Boyd’s father works in a factory.”
​“There, you see?” Mrs. Wilson said. “And he certainly has to be strong to do that—all that lifting and carrying at a factory.”
​“Boyd’s father doesn’t have to,” Johnny said. “He’s a foreman.”
​Mrs. Wilson felt defeated. “What does your mother do, Boyd?”
​“My mother?” Boyd was surprised. “She takes care of us kids.”
​“Oh. She doesn’t work, then?”
​“Why should she?” Johnny said through a mouthful of eggs. “You don’t work.”
​“You really don’t want any stewed tomatoes, Boyd?”
​“No, thank you, Mrs. Wilson,” Boyd said.
​“No, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson,” Johnny said. “Boyd’s sister’s going to work, though. She’s going to be a teacher.”
​“That’s a very fine attitude for her to have, Boyd.” Mrs. Wilson restrained an impulse to pat Boyd on the head. “I imagine you’re all very proud of her?”
​“I guess so,” Boyd said.
​“What about all your other brothers and sisters? I guess all of you want to make just as much of yourselves as you can.
​“There’s only me and Jean,” Boyd said. “I don’t know yet what I want to be when I grow up.
​“We’re going to be tank drivers, Boyd and me,” Johnny said. “Zoom.” Mrs. Wilson caught Boyd’s glass of milk as Johnny’s napkin ring, suddenly transformed into a tank, plowed heavily across the table.
​“Look, Johnny,” Boyd said. “Here’s a foxhole. I’m shooting at you.”
​Mrs. Wilson, with the speed born of long experience, took the gingerbread off the shelf and placed it carefully between the tank and the foxhole.
​“Now eat as much as you want to, Boyd,” she said. “I want to see you get filled up.”
​“Boyd eats a lot, but not as much as I do,” Johnny said. “I’m bigger than he is.”
​“You’re not much bigger,” Boyd said. “I can beat you running.”
​Mrs. Wilson took a deep breath. “Boyd,” she said. Both boys turned to her. “Boyd, Johnny has some suits that are a little too small for him, and a winter coat. It’s not new, of course, but there’s lots of wear in it still. And I have a few dresses that your mother or sister could probably use. Your mother can make them over into lots of things for all of you, and I’d be very happy to give them to you. Suppose before you leave I make up a big bundle and then you and Johnny can take it over to your mother right away
Her voice trailed off as she saw Boyd’s puzzled expression.
​“But I have plenty of clothes, thank you,” he said. “And I don’t think my mother knows how to sew very well, and anyway I guess we buy about everything we need. Thank you very much though.”
​“We don’t have time to carry that old stuff around, Mother,” Johnny said. “We got to play tanks with the kids today.”
​Mrs. Wilson lifted the plate of gingerbread off the table as Boyd was about to take another piece. “There are many little boys like you, Boyd, who would be grateful for the clothes someone was kind enough to give them.”
​“Boyd will take them if you want him to, Mother,” Johnny said.
​“I didn’t mean to make you mad, Mrs. Wilson,” Boyd said.
​“Don’t think I’m angry, Boyd. I’m just disappointed in you, that’s all. Now let’s not say anything more about it.”
​She began clearing the plates off the table, and Johnny took Boyd’s hand and pulled him to the door. “‘Bye, Mother,” Johnny said. Boyd stood for a minute, staring at Mrs. Wilson’s back.
​“After you, my dear Alphonse,” Johnny said, holding the door open.
​“Is your mother still mad?” Mrs. Wilson heard Boyd ask in a low voice.
“I don’t know,” Johnny said. “She’s screwy sometimes.”
​“So’s mine,” Boyd said. He hesitated. “After you, my dear Alphonse.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาง Wilson ถูกเพียงนำขนมปังขิงออกจากเตาเมื่อเธอได้ยินจอห์นนอกกำลังพูดคุยกับบุคคล"จอห์นนี่ ที่เธอเรียกว่า "คุณสาย มา และได้รับอาหารกลางวันของคุณ""เดี๋ยว ๆ แม่, " จอห์นนี่กล่าวว่า "หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน""หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน เสียงอื่นกล่าว"ไม่ หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน จอห์นนี่กล่าวว่านาง Wilson เปิดประตู "จอห์นนี่ เธอกล่าวว่า "คุณมาในนาทีนี้ และได้รับอาหารกลางวันของคุณ คุณสามารถเล่นหลังจากที่คุณได้กิน"จอห์นนี่มาหลังจากเธอ ช้าลง "แม่ เขากล่าวว่า "ฉันนำ Boyd บ้านสำหรับอาหารกลางวันกับฉัน"Boyd" นาง Wilson คิดครู่ "ผมไม่เชื่อว่าผมได้เจอ Boyd นำเขา รัก เนื่องจากคุณได้รับเชิญให้เขา อาหารกลางวันเสร็จแล้ว""Boyd" จอห์นนี่ yelled " Hey, Boyd มา"ฉันกำลังมา เพียงแค่ยกเลิกการโหลดสิ่งนี้""ดี เร่งรีบ หรือคุณแม่จะเจ็บ""จอห์น ที่ไม่สุภาพมากเพื่อนหรือแม่ของคุณ นาง Wilson กล่าว "มานั่งลง Boyd"ขณะที่เธอเปิดการแสดงที่นั่ง Boyd เธอเห็นเขา Negro เด็กผู้ชาย เล็กกว่าจอห์นแต่เกี่ยวกับอายุเดียวกัน แขนของเขาถูกโหลด ด้วยแบ่ง kindling ไม้ "ที่แห่งนี้ฉันใส่สิ่งนี้ จอห์นนี่" เขาถามนาง Wilson กลายเป็นจอห์นนี่ "จอห์นนี่ เธอกล่าวว่า คืออะไรไม้นั้น""ตายญี่ปุ่น จอห์นนี่กล่าว mildly "เรายืนอยู่ได้ในพื้นดิน และทำงานมากกว่าพวกเขากับรถถัง""ไง นาง Wilson" Boyd กล่าว "ทำคุณอย่างไร Boyd คุณไม่ควรปล่อยให้จอห์นนี่ทำให้คุณมีไม้ที่ นั่งลง และรับประทานอาหารกลางวัน ทั้งสองของคุณ"ทำไมไม่ควรเขายกไม้ มารดาได้ เขาไม้ได้ เรามีเรื่องที่เขา""จอห์นนี่ นาง Wilson กล่าว "ไป และกินอาหารกลางวันของคุณ""แน่นอน จอห์นนี่กล่าว เขาจัดหาจานไข่กวนกับ Boyd "หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน""หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน Boyd กล่าว "หลังจากที่คุณ Alphonse ที่รักของฉัน จอห์นนี่กล่าว พวกเขาเริ่มคิก"หิวข้าว Boyd ? " นาง Wilson ถาม"ใช่ Wilson นาง""ดี ไม่คุณให้หยุดคุณจอห์นนี่ เขาเสมอ fusses เกี่ยวกับการรับประทานอาหาร ดังนั้นคุณจะเห็นว่า คุณได้รับอาหารที่ดี มีอาหารที่นี่จะได้ทั้งหมดที่คุณต้องการ""ขอบคุณ Wilson นาง""โธ่ Alphonse จอห์นนี่กล่าวว่า เขาผลักดันไข่กวนครึ่งระบบแผ่นของ Boyd Boyd ดูในขณะที่นาง Wilson ใส่จานมะเขือเทศพะโล้ข้างจานของเขา" Boyd ไม่กินมะเขือเทศ คุณ Boyd ? " จอห์นนี่กล่าว"ไม่กินมะเขือเทศ จอห์น และสาเหตุที่คุณไม่ชอบพวกเขา ไม่ว่า ที่เกี่ยวกับ Boyd Boyd จะกินอะไร""เดิมพันเขาไม่ จอห์นนี่กล่าว โจมตีเขาไข่กวนนาง Wilson กล่าวว่า "Boyd ต้องเติบโต และมีชายร่างใหญ่แข็งแรงเพื่อให้เขาสามารถทำงานหนัก "ฉันจะเดิมพันของ Boyd พ่อกินมะเขือเทศพะโล้"​“My father eats anything he wants to,” Boyd said.​“So does mine,” Johnny said. “Sometimes he doesn’t eat hardly anything. He’s a little guy, though. Wouldn’t hurt a flea.”​“Mine’s a little guy, too,” Boyd said.​“I’ll bet he’s strong, though,” Mrs. Wilson said. She hesitated. “Does he . . . work?”​“Sure,” Johnny said. “Boyd’s father works in a factory.”​“There, you see?” Mrs. Wilson said. “And he certainly has to be strong to do that—all that lifting and carrying at a factory.”​“Boyd’s father doesn’t have to,” Johnny said. “He’s a foreman.”​Mrs. Wilson felt defeated. “What does your mother do, Boyd?”​“My mother?” Boyd was surprised. “She takes care of us kids.”​“Oh. She doesn’t work, then?”​“Why should she?” Johnny said through a mouthful of eggs. “You don’t work.”​“You really don’t want any stewed tomatoes, Boyd?”​“No, thank you, Mrs. Wilson,” Boyd said.​“No, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson, no, thank you, Mrs. Wilson,” Johnny said. “Boyd’s sister’s going to work, though. She’s going to be a teacher.”​“That’s a very fine attitude for her to have, Boyd.” Mrs. Wilson restrained an impulse to pat Boyd on the head. “I imagine you’re all very proud of her?”​“I guess so,” Boyd said.​“What about all your other brothers and sisters? I guess all of you want to make just as much of yourselves as you can.Boyd กล่าวว่า "มีเพียงฉันและจีน "ฉันไม่รู้ว่า ได้อะไรที่ฉันต้องการให้เมื่อผมโตขึ้นจอห์นกล่าวว่า "เราจะให้ โปรแกรมควบคุมถัง Boyd และฉัน "ซูม" นาง Wilson จับแก้วนมของ Boyd เป็นจอห์นนี่เช็ด ก็เปลี่ยนเป็นถัง plowed มากในตาราง"ดู จอห์นนี่ Boyd กล่าว "นี่คือสงคราม ฉันกำลังถ่ายภาพที่คุณ"นาง Wilson มีความเร็วในการเกิดของประสบการณ์อันยาวนาน เอาขนมปังขิงออกจากชั้นวาง และวางอย่างระมัดระวังระหว่างถังและการสงคราม"ตอนนี้กินมากเท่าที่คุณต้องการ Boyd เธอกล่าว "อยากดูคุณได้กรอกไว้"จอห์นกล่าวว่า "Boyd กินมาก แต่ไม่เท่ากับฉัน "ฉันใหญ่กว่าเขา"Boyd กล่าวว่า "คุณจะไม่ยิ่งใหญ่ "ฉันสามารถชนะคุณทำ"นาง Wilson เอาลมหายใจ "Boyd เธอกล่าว เด็กชายทั้งสองหันไปเธอ "Boyd จอห์นได้บางชุดที่เล็กน้อยมากสำหรับเขา และเสื้อหนาว ไม่ใหม่ แน่นอน แต่มีของสวมใส่นั้นยังคง และมีบางชุดที่แม่หรือน้องสาวของคุณสามารถใช้ คุณแม่สามารถให้ผ่านเป็นจำนวนมากของสิ่งทั้งหมดของคุณ และฉันจะยินดีมอบให้คุณ สมมติว่า ก่อนผมทำขึ้นกลุ่มใหญ่ และจากนั้น คุณและจอห์นนี่สามารถนำผ่านไปแม่ทันทีเสียงของเธอ trailed ปิดขณะที่เธอเห็นของ Boyd พิศวงนิพจน์​“But I have plenty of clothes, thank you,” he said. “And I don’t think my mother knows how to sew very well, and anyway I guess we buy about everything we need. Thank you very much though.”​“We don’t have time to carry that old stuff around, Mother,” Johnny said. “We got to play tanks with the kids today.”​Mrs. Wilson lifted the plate of gingerbread off the table as Boyd was about to take another piece. “There are many little boys like you, Boyd, who would be grateful for the clothes someone was kind enough to give them.”​“Boyd will take them if you want him to, Mother,” Johnny said.​“I didn’t mean to make you mad, Mrs. Wilson,” Boyd said.​“Don’t think I’m angry, Boyd. I’m just disappointed in you, that’s all. Now let’s not say anything more about it.”​She began clearing the plates off the table, and Johnny took Boyd’s hand and pulled him to the door. “‘Bye, Mother,” Johnny said. Boyd stood for a minute, staring at Mrs. Wilson’s back.​“After you, my dear Alphonse,” Johnny said, holding the door open.​“Is your mother still mad?” Mrs. Wilson heard Boyd ask in a low voice.“I don’t know,” Johnny said. “She’s screwy sometimes.”​“So’s mine,” Boyd said. He hesitated. “After you, my dear Alphonse.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณนายวินสันกำลังใช้ Gingerbread ออกมาจากเตาอบ เมื่อเธอได้ยินจอห์นนี่ข้างนอกคุย  ไอเอ็นจีคน ​
" จอห์นนี่ " เธอบอกว่า " คุณมาสาย มาและได้รับอาหารกลางวันของคุณ . "
​ " แม่แปปนึง " จอห์นนี่พูด " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน "
​ " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน " อีกเสียงกล่าวว่า ​
" ไม่ หลังจากที่นายอัลฟองเซ่ที่รักของฉัน " จอห์นนี่พูด
​คุณนายวิลสัน เปิดประตู" จอห์นนี่ " เธอกล่าวว่า " คุณมาเดี๋ยวนี้และได้รับอาหารกลางวันของคุณ คุณสามารถเล่นหลังจากที่คุณได้กิน "
​จอห์นนี่เข้ามาหลังเธออย่างช้าๆ " แม่ " เขากล่าวว่า " ผมมาทานข้าวบ้านบอยด์กับผม .
​ " บอยด์ " คุณวิลสันคิดสักครู่ " ฉันไม่คิดว่าฉันเคยเจอ บอยด์ พาเขาไป ที่รัก ในเมื่อคุณได้เชิญเขามา อาหารกลางวันพร้อมแล้ว "
​ " บอยด์ " จอห์นนี่ ตะโกนใส่ " เอาน่า
เฮ้ บอยด์​ " มาแล้ว เพิ่งขนสิ่งนี้ "
​ " อืม รีบ หรือ แม่ของฉันจะเจ็บ "
​ " จอห์นนี่ มันไม่ค่อยสุภาพกับเพื่อนของคุณหรือแม่ของคุณ " คุณวิลสันกล่าวว่า " มานั่ง บอยด์ "
​ขณะที่เธอเปิดโชว์บอยที่ให้นั่ง เธอเห็นเขาเป็นเด็กนิโกร เล็กกว่า จอห์นนี่ แต่อายุเท่ากัน แขนของเขาถูกโหลด ด้วยการแยกเชื้อเพลิงไม้" ที่ผมจะใส่สิ่งนี้ จอห์นนี่ " เขาถาม
​คุณนายวิลสันกลายเป็นจอห์นนี่ " จอห์นนี่ " เธอกล่าวว่า " อะไรที่เป็นไม้ "
​ตาย " ญี่ปุ่น " จอห์นนี่พูดอย่างอ่อนโยน " เราอยู่ในพื้นดิน และวิ่งผ่านให้กับรถถัง "
​ " คุณจะทำอย่างไร คุณวิลสัน ? " บอย กล่าว " สวัสดีครับ คุณบอยด์ คุณไม่ควรปล่อยให้จอห์นนี่ให้คุณดำเนินการทั้งหมดที่ไม้ นั่งลงและกินกลางวัน ทั้งสองคน
​ " ทำไมเขาไม่ขนไม้ แม่ มันเป็นไม้ของเขา เราเจอมันในสถานที่ของเขา . "
​ " จอห์นนี่ " นายวิลสันกล่าวว่า " ไปกินข้าวกลางวัน "
​ " ว่า " จอห์นนี่พูด เขาถือจานไข่เพื่อ บอยด์ " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน "
​ " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน " บอย กล่าว " หลังจากที่คุณอัลฟอนส์ที่รักของฉัน " จอห์นนี่พูด พวกเขาเริ่มหัวเราะคิกคัก .
​ " คุณหิวบอยด์" คุณวิลสันถาม
​ " ครับ คุณนาย วิลสัน "
​ " ดี อย่าให้ จอห์นนี่ หยุดเธอ เขามักจะ fusses เกี่ยวกับการรับประทานอาหารเพื่อให้คุณเห็นที่คุณได้รับอาหารที่ดี มีความอุดมสมบูรณ์ของอาหารเพื่อให้คุณมีทั้งหมดที่คุณต้องการ . "
​ " ขอบคุณ คุณนายวิลสัน "
​ " เอาน่า อัลฟอนส์ " จอห์นนี่พูด เขาผลักครึ่งไข่ในจาน บอยด์ บอยด์ดูในขณะที่คุณนายวิลสันใส่จานของมะเขือเทศตุ๋นข้างจานของเขา .
​ " บอยด์ ไม่กินมะเขือเทศ คุณบอยด์ " จอนนี่พูด
​ " ไม่กินมะเขือเทศ จอห์นนี่ และก็เป็น  เพราะเธอไม่ชอบ อย่าพูดเรื่องบอยด์ บอยด์จะกินอะไร "
​ " พนันว่าเขาจะไม่ " จอห์นนี่กล่าวว่า การโจมตีของเขาไข่กวน .
​ " บอยด์ อยากจะโตขึ้นเป็นผู้ชายตัวใหญ่ แข็งแรง เพื่อที่เขาจะได้ทำงานอย่างหนัก " นายวิลสันกล่าวว่า" ฉันพนันได้เลยว่าพ่อของบอยด์กินสตูว์มะเขือเทศ "
​ " พ่อกินอะไรที่เขาต้องการ " บอย กล่าวว่า ​
" เช่นเดียวกับฉัน " จอห์นนี่พูด " บางครั้ง เขา ไม่ กิน แทบจะไม่ได้อะไรเลย เขาเป็นผู้ชาย น้อยนะ จะไม่ทำให้เจ็บปวด "
​ " ของฉันเป็นผู้ชาย น้อยเกินไป " บอย กล่าวว่า ​
" ฉันพนันได้เลยว่าเขาแข็งแรงนะ " คุณนายวิลสันกล่าวว่า เธอลังเล " เขา . . . . . . . . ทำงาน ? "
​ " แน่นอน" จอห์นนี่ พูดขึ้น " พ่อของบอยด์ทำงานในโรงงาน "
​ " เห็นมั๊ย ? " คุณวิลสันกล่าวว่า " และแน่นอนเขาจะต้องเข้มแข็งที่จะทำทั้งหมดที่ยกและดำเนินการที่โรงงาน "
​ " บอยด์ พ่อไม่ต้อง " จอห์นนี่พูด " เขาเป็นโฟร์แมน "
​คุณนายวิลสันรู้สึกพ่ายแพ้ " ทำไมแม่ของคุณบอยด์ "
​ " แม่ของฉัน ? " บอย ก็แปลกใจ " เธอต้องดูแลเด็กอย่างพวกเรา "