Huang et al. (2005b) suggest that t

Huang et al. (2005b) suggest that the temporal evolution of the model input (AE or cross-polar cap potential drop) is important in determining the equatorial ionospheric response. To illustrate this point, we draw on the numerical simulation study of Huba et al. (2005), who presented first simulations of penetration electric fields using a fully coupled
self-consistent model of the inner magnetosphere and global ionosphere (the thermospheric response was not modeled self-consistently). The result we are interested in is reproduced in Fig. 6. Fig. 6a shows two inputs for model simulations, and Fig. 6b shows the evolution of the simulated equatorial ionospheric electric fields at the magnetic equator. Model 1 in Fig. 6a is a step function and typical in previous simulations (Senior and Blanc, 1984; Spiro et al., 1988; Fejer et al., 1990b; Peymirat et al., 2000). With such an input as the high-latitude driver, the simulated penetration ionospheric electric field is a large spike and decays very fast, as
depicted by Response 1 in Fig. 6b. In fact, this spiky electric field is the response to the step increase of the input in the leading edge. If Model 2 of Fig. 6a with a rise time of 2 h is used as the high-latitude driver in the simulations, the penetration electric field has a large amplitude over a much longer time interval, as depicted by Response 2 in Fig. 6b. The detailed simulation result can be found in Huba et al. (2005). Maruyama et al. (2005) use the measured IMF and solar wind pressure as input in their simulations with the CTIPe–RCM model and find long-lasting penetration electric fields. The observations of Huang et al. (2005b) and the
simulations of Huba et al. (2005) and Maruyama et al. (2005) show that penetration electric fields can indeed last for many hours without decay.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Huang et al, (2005b) ชี้ให้เห็นว่าวิวัฒนาการชั่วคราวของการป้อนข้อมูลแบบจำลอง (AE หรือข้ามขั้วโลกหมวกที่มีศักยภาพลดลง) เป็นสิ่งสำคัญในการพิจารณาการตอบสนอง ionospheric เส้นศูนย์สูตร เพื่อแสดงให้เห็นถึงจุดนี้เราวาดในการศึกษาแบบจำลองเชิงตัวเลขของ Huba et al, (2005) ที่นำเสนอแบบจำลองแรกของสนามไฟฟ้าเจาะโดยใช้ควบคู่อย่างเต็มที่
ด้วยตนเองรูปแบบที่สอดคล้องกันของสนามแม่เหล็กภายในและบรรยากาศทั่วโลก (การตอบสนอง thermospheric ไม่ได้จำลองตัวเองอย่างต่อเนื่อง) ผลที่ตามมาเรามีความสนใจในการทำซ้ำในรูป 6. รูป 6a แสดงสองปัจจัยการผลิตสำหรับการจำลองรูปแบบและรูป 6b แสดงให้เห็นถึงวิวัฒนาการของการจำลองสนามไฟฟ้าเส้นศูนย์สูตร ionospheric ที่เส้นศูนย์สูตรแม่เหล็ก รุ่นที่ 1 ในรูป 6a เป็นฟังก์ชั่นขั้นตอนและทั่วไปในการจำลองก่อนหน้า (อาวุโสและ Blanc, 1984. สปิโร et al, 1988; Fejer, et al, 1990b. Peymirat et al, 2000). ด้วยเช่นการป้อนข้อมูลที่เป็นคนขับสูงละติจูด, เจาะจำลองสนามไฟฟ้า ionospheric เป็นเข็มขนาดใหญ่และสูญสลายไปอย่างรวดเร็วมากเป็น
ภาพโดยการตอบสนองในรูปที่ 1 6b ในความเป็นจริงนี้สนามไฟฟ้าแหลมคมคือการตอบสนองต่อการเพิ่มขึ้นในขั้นตอนของการป้อนข้อมูลในขอบชั้นนำ ถ้ารุ่นที่ 2 ของรูป 6a กับการเพิ่มขึ้นของเวลา 2 ชั่วโมงจะใช้เป็นไดรเวอร์ละติจูดสูงในการจำลองข้อมูลเจาะไฟฟ้ามีความกว้างขนาดใหญ่กว่าช่วงเวลาที่นานมากเป็นภาพโดยการตอบสนองในรูปที่ 2 6b ผลการจำลองที่มีรายละเอียดสามารถพบได้ใน Huba et al, (2005) Maruyama et al, (2005) ใช้วัดกองทุนการเงินระหว่างประเทศและความดันลมสุริยะเป็น input ในการจำลองของพวกเขาที่มีรูปแบบ CTIPe-RCM และหารุกยาวนานสนามไฟฟ้า ข้อสังเกตของ Huang et al, (2005b) และ
การจำลองของ Huba et al, (2005) และมารุยาม่า, et al (2005) แสดงให้เห็นทุ่งเจาะไฟฟ้าที่สามารถจริง ๆ ที่ผ่านมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่สลายตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หวง et al . ( 2005b ) แนะนำว่า วิวัฒนาการทางโลกของรูปแบบ input ( เอ หรือข้ามขั้วโลกหมวกศักยภาพลดลง ) เป็นปัจจัยสำคัญในการกำหนดการตอบสนองขึ้นเส้นศูนย์สูตร . แสดงให้เห็นถึงจุดนี้ เราวาดในการจำลองเชิงตัวเลขของ Huba et al . ( 2005 ) ที่นำเสนอแบบจำลองแรกของการเจาะสนามไฟฟ้าใช้ครบคู่
ตนเองที่สอดคล้องกับโมเดลของแมกนีโตสเฟียร์และภายในชั้นบรรยากาศโลก ( การตอบสนอง thermospheric ไม่ได้จำลองตนเองเสมอ ) " เราสนใจจะทำซ้ำในรูปที่ 6 รูปที่ 6 แสดงสองปัจจัยการผลิตเพื่อจำลองรูปแบบและภาพบนแสดงให้เห็นวิวัฒนาการของตลาดที่จำลองขึ้นสนามไฟฟ้าที่เส้นศูนย์สูตรแม่เหล็ก . แบบในรูปที่ 16A เป็นขั้นตอนการทำงาน และโดยทั่วไปในแบบเดิม ( อาวุโสและ Blanc , 1984 ; โร et al . , 1988 ; เฟเยอร์ et al . , 1990b ; peymirat et al . , 2000 ) ด้วยเช่นการป้อนข้อมูลเป็น driver ละติจูดสูง โดยการเจาะขึ้นสนามไฟฟ้าเป็นเข็มขนาดใหญ่และสลายตัวอย่างรวดเร็ว เป็นภาพโดยการตอบสนองในรูป
1 แรง ในความเป็นจริงสนามไฟฟ้านี้แหลมคมเป็นตอบสนองต่อขั้นตอนที่เพิ่มเข้าในขอบชั้นนำ ถ้ารุ่น 2 ของรูปที่ 6 ด้วยเวลา 2 ชั่วโมงขึ้นไปจะใช้เป็น driver ละติจูดสูงในจำลอง , การเจาะสนามไฟฟ้ามีขนาดใหญ่กว่าช่วงเวลาที่นานกว่า เป็นภาพโดยการตอบสนองในรูปที่ 2 แรง ผลการจำลองรายละเอียดสามารถพบได้ใน Huba et al . ( 2005 )มารุยาม่า et al . ( 2005 ) ใช้วัดความดันลมเข้า IMF และพลังงานแสงอาทิตย์ในการจำลองด้วย ctipe –จำนวนรุ่นและค้นหายาวนานเจาะไฟฟ้าเขต ข้อสังเกตของหวง et al . ( 2005b ) และ
การจำลอง Huba et al . ( 2005 ) และ มารุยามา et al . ( 2005 ) แสดงให้เห็นว่าการเจาะสนามไฟฟ้าแน่นอนสามารถสุดท้ายสำหรับหลายชั่วโมงโดยไม่มีการสลายตัว