The term "Op art" may have been fir

The term "Op art" may have been first used by artist and writer Donald Judd, in a review of an exhibition of "Optical Paintings" by Julian Stanczak. But it was made popular by its use in a 1964 Time magazine article, and its origins date back many years. One could see its roots in 19th century art and color theory, in Johann Wolfgang von Goethe's writings on color, and particularly in the Neo-impressionist paintings of Georges Seurat.
However, the style we now know as Op emerged from the work of Victor Vasarely, who first explored unusual perceptual effects in some designs from the 1930s. It was given a further boost by the group show Le Mouvement at Galerie Denise Rene in Paris in 1955, and later by a series of international exhibitions exploring what was known for a time as the "New Tendency." Vasarely's work soon attracted followers across the world: Bridget Riley, who, like Vasarely, had worked in advertising, took up the style and soon achieved even more prominence than Vasarely, and many South American artists, mainly residing in Paris, also worked in an Op mode.

The pinnacle of the movement's success was 1965, when the Museum of Modern Art embraced the style with the exhibition The Responsive Eye, which showcased 123 paintings and sculptures by artists such as Victor Vasarely, Bridget Riley, Frank Stella, Carlos Cruz-Diez, Jesus-Rafael Soto, and Josef Albers. Many museum attendees were intrigued by the collision of art and science, but critics such as Clement Greenberg were vehemently opposed to the movement. The breadth of exhibitions such as The Responsive Eye also cast doubt on the movement, since by including artists such as Frank Stella, whose interests were so different from those of Vasarely, the label seemed almost too broad to be useful or plausible.
MORE

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ระยะ OP ศิลปะ " อาจถูกใช้เป็นครั้งแรกโดยศิลปินและนักเขียนโดนัลด์จัดด์ , ในรีวิวของนิทรรศการ " จิตรกรรมแสง " โดย จูเลียน stanczak . แต่มันก็ทำให้เป็นที่นิยมใช้ใน 2507 เวลานิตยสาร บทความ และต้นกำเนิดของวันที่มาหลายปีแล้วนะ หนึ่งสามารถดูที่รากของมันในทฤษฎีศิลปะและสีศตวรรษที่ 19 ใน Johann Wolfgang von Goethe เขียนด้วยสีและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในนีโออิมเพรสชันนิสต์ภาพวาดของประเทศซูดาน .
แต่สไตล์ที่เรารู้ว่าตอนนี้เป็น OP ที่โผล่ออกมาจากงานของ ฟิลิปป์ ลาห์ม ที่แรกที่รับรู้ผลสํารวจผิดปกติในบางแบบ อังกฤษ มันได้รับเพิ่มอีก โดยเฉพาะกลุ่มให้เลอที่ Galerie เดนิสเรเน่ในปารีสในปี 1955และต่อมาโดยชุดงานแสดงสินค้านานาชาติสำรวจสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันเป็น " แนวใหม่ " วาซาเรลลี่ทำงานเร็วดึงดูดผู้ติดตามทั่วโลก : บริดเจท ไรลีย์ , ใคร , เช่นวาซาเรลี มีทำงานโฆษณา เอารูปแบบนี้ได้รับความสำคัญมากกว่าวาซาร์ลี และศิลปินอเมริกันมากมาย ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในปารีส นอกจากนี้ยังทำงานในโหมด op .

สุดยอดของความสำเร็จของการเคลื่อนไหวในปี 1965 เมื่อพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่กอดสไตล์กับนิทรรศการตาการตอบสนองซึ่งจัดแสดง 123 ภาพเขียนและประติมากรรมโดยศิลปิน เช่น ฟิลิปป์ ลาห์ม บริดเจท ไรลี่ย์ , แฟรงค์ สเตล่า คาร์ลอสครูซ Diez , พระเยซูราฟาเอลโซโตและโจเซฟ Albers . ผู้เข้าร่วมประชุมพิพิธภัณฑ์หลายคนถูก intrigued โดยการชนกันของศิลปะและวิทยาศาสตร์แต่นักวิจารณ์เช่น Clement Greenberg ได้ร้อนแรงต่อต้านการเคลื่อนไหว ความกว้างของการจัดนิทรรศการ เช่น ตาการตอบสนองยังสงสัยในการเคลื่อนไหว เพราะโดยรวมศิลปินเช่น Frank Stella ที่มีความสนใจที่แตกต่างจากของวาซาเรลลี่ ป้ายดูเกือบจะกว้างเกินไปที่จะเป็นประโยชน์และน่าเชื่อถือ .
เพิ่มเติม