บทที่ 17 Chapter Seventeen. Psychol

บทที่ 17 Chapter Seventeen. Psychology, Psychoanalysis, and Historical Thought
Lynn Hunt
Since history's foundation as a university discipline in the last half of the nineteenth century, professional historians have often looked to other fields for new perspectives. Branching out from their discipline's original focus on political history, historians of the twentieth century studied the methods and findings of economics, sociology, and anthropology and developed economic history, social history, and cultural history, all of them powerful models for historical research and writing. One social science never quite made the list: psychology. Despite the cultural prestige of Sigmund Freud, psychological history or psychohistory failed to establish a comparable beachhead on the disciplinary front. When many historians turned, as they did between the 1970s and the 1990s, away from the social sciences toward the more humanistic branches of learning – literature and languages, art history, rhetoric and semiotics – psychology still attracted little notice. This essay is devoted to explaining why historians largely ignored psychology in their search for new approaches and how this neglect is a problem for historical thought. The essay concludes with a consideration of recent hopeful signs of new interest in incorporating psychology into historical research and writing.
What difference would it make if historians used something other than a common-sense or folk psychology in their research and writing? It would be foolish to argue that historical scholarship has suffered some irreparable harm because most historians have overlooked the problem of the psyche or the self. Rich and illuminating research has been carried out without an explicit model of the self and without an agenda for studying historical transformations in personhood. Moreover, some historians have tried to pinpoint important changes in the ideas and practices of selfhood. In recent years, cultural historians have investigated attitudes toward gender, private life, sexuality and death, all of them critical components of individual identity and personal experience. Yet this research still leaves many fundamental questions unanswered. Can human motivation be entirely explained in social and cultural terms? Is the individual self just the name for a place where social and cultural changes work themselves out on the level of individual bodies? What do we imagine is happening inside that entity we call the self? Is individualism – the belief in the virtue of an autonomous self – a modern, Western notion and if so, how did it develop? And how can historians interested in these issues avoid falling into the trap of characterizing earlier periods and non-Western cultures as emotionally infantile? Historians can hardly be expected to provide answers to these questions if they do not pose the questions in the first place. In short, a more psychologically attuned historical discipline would pay more heed to changes over time in personhood and thereby give analytical depth to one of the most frequently invoked but rarely examined categories in historical scholarship.
The Misfortunes of Psychohistory
The attempt to establish the field of psychohistory can be traced back to Freud himself. In various works, he tried to show the relevance of psychoanalysis for understanding both general historical problems (e.g. Totem and Taboo, 1913 and Civilization and its Discontents, 1930) and individual figures in history (Leonardo da Vinci and a Memory of His Childhood, 1910). Although a few scholars tried to follow Freud's lead in the 1910s and 1920s by writing psychobiographies of famous historical figures, historians remained largely immune to psychoanalytic influence until after World War II. The rise of Hitler and National Socialism made explanations that emphasized irrational forces seem more compelling, and the author of a psychobiographical study of Hitler, William L. Langer, devoted his presidential address at the meeting of the American Historical Association in 1957 to urging historians to use the insights of depth psychology. The next year Erik H. Erikson published his widely reviewed psychoanalytic biography of Martin Luther (Young Man Luther: A Study in Psychoanalysis and History, 1958). Books, articles and dissertations in the field multiplied in the 1960s and 1970s. By the early 1970s, the Journal of Psychohistory had been founded, and a few history departments began to offer psychohistory as a field for doctoral study.
Yet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.
Perhaps most damaging, however, was the problem of evidence. Freud's conception of individual development emphasized infantile sexual feelings as the source of life-long psychological conflicts, but almost nothing is known about the infantile sexual feelings of any historical figure. As a result, critics frequently denounced psychohistorians' inferences from scanty evidence as unsupported speculation. In his study of Leonardo da Vinci, for example, Freud derived his entire analysis from one childhood memory reported by the Italian artist. Leonardo wrote in one of his scientific notebooks that he remembered “that while I was in my cradle a vulture came down to me, and opened my mouth with its tail, and struck me many times with its tail against my lips.”3 From this Freud inferred Leonardo's supposed homosexual feelings, his artistic interest in the figure of the Virgin Mary, embarrassment about his illegitimacy, his lifelong scientific curiosity, and even the smile on the Mona Lisa. In this and many other works of psychohistory, the conclusions seemed fantastic given the meager evidence available.
The derision and incredulity that had first greeted Freud spilled over onto psychohistory and only intensified with the renewed attacks on Freud's character and career in the 1970s and 1980s. By the 1990s both psychohistory and Freud had fallen into a kind of grand canyon of intellectual disrepute. In a defense of Freud published in 1993, Paul Robinson referred to the “avalanche of anti-Freudian writings.” Some predicted that psychoanalysis would go the way of mesmerism and phrenology, discredited as bogus pseudo-science.4 The scholars associated with the Journal of Psychohistory soon found themselves buried under the criticism. One defender tried to save the field by disassociating it from the journal. According to William McKinley Runyan, the Journal of Psychohistory contained so many deeply flawed articles that “it has been a public relations embarrassment for the wider field.”5
The most adamant defenses of psychohistory inadvertently played into the hands of the critics. In a 1987 article on “The Perilous Purview of Psychohistory” in the Journal of Psychohistory, for example, Casper G. Schmidt glossed over the difficulty of finding evidence about infantile sexual feelings and reduced all intellectual criticisms of the field to psychological motives. He insisted that resistance to psychohistory came from fears of getting in touch with “the deepest madness of the human mind,” anxieties about “facing unbearable despair” caused by the dreadful record of human history, guilt about the human potential for primitive and destructive behavior, and intense shame about human imperfections. As if to substantiate charges that psychohistorians tended to present an ahistorical view of the past, he rashly proclaimed that good parents were “so pitifully scarce” in history “as not to be found often in most centuries before the present one.”6 Schmidt's defense only succeeded in making the defects of psychohistory more glaring.
Even the most subtle and sophisticated historians working in the vein uncovered by Freud and psychoanalysis found themselves forced to take a defensive posture. Peter Gay, for example, who undertook psychoanalytic training, wrote extensively about Freud, and used Freudian insights in his work, insisted that his “continuing sensitivity to the impact of social, political, [and] economic realities on the mind” made him “hesitate to call myself a psychohistorian; rather I like to think of myself as a historian informed by psy-choanalysis.”7 Gay tried to pick his way carefully around the question of culture (the historically changing) vs. nature (the timeless in human motivation). “The argument proclaiming man's cultural nature ens

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 17 Seventeen บทที่ จิตวิทยา Psychoanalysis และความคิดทางประวัติศาสตร์Lynn ล่าตั้งแต่ประวัติของมูลนิธิเป็นวินัยมหาวิทยาลัยในครึ่งหลังของศตวรรษ นักประวัติศาสตร์อาชีพมักมองถึงเขตข้อมูลอื่น ๆ ในมุมมองใหม่ สาขาออกจากวินัยของเดิมเน้นการเมือง นักประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่ยี่สิบศึกษาวิธีการและผลการวิจัย ของเศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยา มานุษยวิทยา และพัฒนาเศรษฐกิจประวัติ ประวัติศาสตร์สังคม และประวัติ ศาสตร์วัฒนธรรม ทุกรุ่นที่มีประสิทธิภาพสำหรับการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการเขียน สังคมหนึ่งที่ค่อนข้างไม่เคยทำรายการ: จิตวิทยาการ แม้ มีศักดิ์ศรีทางวัฒนธรรมของ Sigmund Freud ประวัติจิตวิทยาหรือ psychohistory เหลวสร้าง beachhead เทียบริมทางวินัย เมื่อนักประวัติศาสตร์หลาย เหมือนระหว่างทศวรรษ 1970 และปี 1990 จากสังคมวิทยาต่อสาขาเพิ่มเติม humanistic เรียน – วรรณคดีและภาษา ประวัติศาสตร์ศิลปะ สำนวน และ semiotics – จิตวิทยายังคงดึงดูดแจ้งน้อย เรียงความนี้ทุ่มเทเพื่ออธิบายว่า ทำไมนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ละเว้นจิตวิทยาในการค้นหาใหม่ ๆ และปัญหาในอดีตคิดว่าละเลยนี้ เรียงความสรุป โดยคำนึงถึงอาการล่าสุดมีความหวังที่น่าสนใจใหม่ในเพจจิตวิทยาในงานวิจัยทางประวัติศาสตร์ และการเขียนสิ่งที่แตกต่างจะได้ทำให้นักประวัติศาสตร์ใช้เป็นจิตวิทยาความ รู้สึกทั่วไป หรือพื้นบ้านในงานวิจัยและเขียนเหนือ มันจะโง่เถียงว่า ศึกษาประวัติศาสตร์ได้รับความเดือดร้อนอันตรายส่งบางเนื่องจากนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ข้ามปัญหาของกำลังใจตนเอง อย่างสวยงาม และอุดมไปด้วยการดำเนินการ โดยไม่มีรูปแบบชัดเจนของตนเอง และไม่ มีวาระการประชุมสำหรับการศึกษาประวัติศาสตร์แปลงใน personhood นอกจากนี้ นักประวัติศาสตร์บางส่วนได้พยายามเพื่อระบุการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในความคิดและแนวทางปฏิบัติ selfhood ในปีที่ผ่านมา นักประวัติศาสตร์วัฒนธรรมได้ตรวจสอบเจตคติเพศ ชีวิตส่วนตัว เพศ และชีวิต ทั้งหมดส่วนประกอบสำคัญ ของแต่ละตัว และส่วนบุคคลประสบการณ์ ได้ งานวิจัยนี้ยังทิ้งหลายพื้นฐานคำถามยังไม่ได้ตอบ สามารถแรงจูงใจมนุษย์มีทั้งอธิบายในแง่สังคม และวัฒนธรรม คือตนเองแต่ละ เพียงชื่อสถานที่ที่เปลี่ยนแปลงสังคม และวัฒนธรรมผลงานตัวเองออกมาในระดับของร่างกายแต่ละ อะไรทำเราจินตนาการที่เกิดขึ้นภายในเราเรียกตนเอง เป็นปัจเจก –ความเชื่อในความประเสริฐของตนเองเป็นอิสระ – ความทันสมัย ตะวันตก และถ้าเป็นเช่นนั้น วิธีทำมันพัฒนา และวิธีสามารถนักประวัติศาสตร์สนใจในประเด็นเหล่านี้หลีกเลี่ยงการตกหลุมพรางของการกำหนดลักษณะของรอบระยะเวลาก่อนหน้าและวัฒนธรรมตะวันตกเป็น infantile อารมณ์ นักประวัติศาสตร์สามารถคาดหวังจะให้คำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้จะไม่ก่อให้เกิดคำถามแรกไม่ ในระยะสั้น วินัยอดีตมาก psychologically attuned จะต้องจ่ายเพิ่มเติมสามารถเปลี่ยนแปลงเวลาใน personhood และจึงให้วิเคราะห์ลึกไปบ่อยที่สุดเรียกแต่ไม่ค่อยตรวจสอบหมวดหมู่ในการศึกษาประวัติศาสตร์Misfortunes ของ Psychohistoryความพยายามที่จะสร้างเขตข้อมูลของ psychohistory สามารถติดตามกลับไป Freud เอง ในงานต่าง ๆ เขาพยายามที่จะแสดงความเกี่ยวข้องของ psychoanalysis สำหรับทำความเข้าใจปัญหาประวัติศาสตร์ทั่วไป (เช่น Totem และ ห้าม ค.ศ. 1913 และอารยธรรม และ Discontents ของ 1930) และตัวเลขแต่ละตัวในประวัติศาสตร์ (Leonardo ดาวินชีและเป็นหน่วยความจำของพระเด็ก 1910) แม้ว่านักวิชาการกี่พยายามทำตามเป้าหมายของ Freud ใน 1910s ในปี 1920 โดยเขียน psychobiographies ของภาพประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียง นักประวัติศาสตร์ยังคงใหญ่สร้างอิทธิพล psychoanalytic จนกระทั่งหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง เพิ่มขึ้นของฮิตเลอร์และสังคมนิยมแห่งชาติได้คำอธิบายที่เน้นจำนวนอตรรกยะกองกำลังดู ผลยิ่ง และผู้เขียนศึกษา psychobiographical ของฮิตเลอร์ William L. Langer ทุ่มเทที่อยู่ของประธานาธิบดีในการประชุมของสมาคมประวัติศาสตร์อเมริกันทั้งเพื่อกระตุ้นให้นักประวัติศาสตร์ใช้ข้อมูลเชิงลึกของจิตวิทยาความลึก Erik H. Erikson ประกาศเขาอย่างกว้างขวางในปีถัดไปตรวจสอบประวัติ psychoanalytic ของมาร์ตินลูเธอร์ (ลูเธอร์คนหนุ่มสาว: ศึกษา A Psychoanalysis และประวัติ 1958) หนังสือ บทความ และ dissertations ในฟิลด์คูณในช่วงปี 1960 และทศวรรษ 1970 โดยในช่วงทศวรรษ 1970 สมุด Psychohistory ได้ถูกก่อตั้งขึ้น และแผนกประวัติกี่เริ่มให้ psychohistory เป็นเขตศึกษาเอกYet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.อาจจะเสียหายมากที่สุด อย่างไรก็ตาม ได้ของหลักฐาน พัฒนาแต่ละแนวความคิดของ Freud เน้นความรู้สึกทางเพศ infantile เป็นแหล่งที่มาของความขัดแย้งในจิตใจตลอดชีวิต แต่แทบไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศ infantile ของเลขใด ๆ ทางประวัติศาสตร์ ดัง นักวิจารณ์มักประณาม psychohistorians' inferences จากหลักฐาน scanty เป็นเก็งกำไรไม่ ในการเขาศึกษาของดาวินชี Leonardo เช่น Freud มาวิเคราะห์ของเขาทั้งหมดจากหน่วยความจำวัยเด็กหนึ่งที่รายงาน โดยศิลปินชาวอิตาลี Leonardo เขียนในสมุดบันทึกทางวิทยาศาสตร์ของเขาที่เขาจดจำ "ว่า ในขณะที่ผมอยู่ในอู่ของฉัน แร้งมาลงกับฉัน และเปิดปากของฉัน ด้วยหาง และหลงหลายครั้ง ด้วยหางกับริมฝีปากของฉัน" 3 จากนี้ Freud สรุปของ Leonardo ควรรู้สึกเกย์ สนใจศิลปะในรูปของเวอร์จินแมรี ความลำบากใจเกี่ยวกับ illegitimacy ของเขา เขาเห็นวิทยาศาสตร์รอง และแม้แต่รอยยิ้มบนโมนาลิซา ในนี้และผลงานอื่น ๆ ของ psychohistory บทสรุปดูเหมือนสถานให้มีหลักฐานไม่เพียงพอDerision และความกังขาที่มีแรกรับการต้อนรับ Freud หกมากกว่าบน psychohistory และ intensified เท่า กับการโจมตีใหม่ของ Freud อักขระและอาชีพในทศวรรษ 1970 และทศวรรษที่ 1980 โดยปี 1990 psychohistory และ Freud ได้ตกลงเข้าของแกรนด์แคนยอนของปัญญาผู้เสียคน ในการป้องกันของ Freud เผยแพร่ในปี 1993 โรบินสัน Paul อ้างถึง "หิมะถล่มของ Freudian ต่อต้านงานเขียน" บางคนคาดการณ์ว่า psychoanalysis จะไปแบบ mesmerism และ phrenology, discredited เป็นปลอมหลอก-science.4 นักวิชาการที่เกี่ยวข้องกับสมุด Psychohistory เร็ว ๆ นี้พบตัวเองที่ฝังอยู่ภายใต้การวิจารณ์ กองหลังหนึ่งพยายามบันทึกฟิลด์ โดยแยกความสัมพันธ์จากสมุดรายวัน ตาม William McKinley Runyan สมุด Psychohistory อยู่หลายบทความลึก flawed ว่า "จะได้รับความลำบากใจในการประชาสัมพันธ์สำหรับฟิลด์กว้าง" 5ป้องกันสุดความมุ่งมั่นของ psychohistory ตั้งใจเล่นในมือของนักวิจารณ์ ในบทความปีค.ศ. 1987 ใน "น่ากลัว Purview ของ Psychohistory" ในสมุด Psychohistory เช่น Casper กรัมชมิดท์ glossed ผ่านความยากลำบากของการหาหลักฐานเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศ infantile และวิจารณ์ทางปัญญาทั้งหมดของฟิลด์ไม่สนคำครหาจิตใจลดลง เขายืนยันว่า ทนต่อ psychohistory มาจากความกลัวการติดต่อกับ "บ้าสุดของจิตใจมนุษย์ วิตกกังวลเกี่ยวกับ"หันความสิ้นหวัง"เกิดจาก dreadful บันทึกของประวัติศาสตร์มนุษย์ ความผิดเกี่ยวกับพฤติกรรมดั้งเดิม และทำลายโอกาสของมนุษย์ และละอายใจที่รุนแรงเกี่ยวกับความไม่สมบูรณ์ของมนุษย์ในช่วงนั้น ถ้าการ substantiate ค่าธรรมเนียมที่ psychohistorians มีแนวโน้มที่จะ นำเสนอมุมมอง ahistorical อดีต เขา rashly ประกาศที่ดี พ่อแม่ได้ "เพื่อ pitifully หายาก" ในประวัติศาสตร์ "ไม่ให้พบศตวรรษมักในส่วนใหญ่ก่อนที่จะได้นำเสนอ" ชมิดท์ 6 ป้องกันประสบความสำเร็จในการทำข้อบกพร่องของ psychohistory แจ๋มากขึ้นเท่านั้นแม้ที่ละเอียด และซับซ้อนมากที่สุดนักประวัติศาสตร์ทำงานในหลอดเลือดดำที่เปิด โดย Freud และ psychoanalysis ที่พบว่าตัวเองถูกบังคับให้ใช้เชิงรับ ปีเตอร์เกย์ ตัวอย่าง ที่ undertook psychoanalytic ฝึก เขียนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับ Freud และใช้ความเข้าใจ Freudian ในงานของเขา ยืนยันที่ของเขา "ต่อความไวการผลกระทบของสังคม การเมือง, [และ] เศรษฐกิจจริงในจิตใจ" ทำให้เขา "ลังเลที่จะเรียกตัวเอง psychohistorian แต่ ฉันชอบคิดว่า ตัวเองเป็นนักประวัติศาสตร์ที่ทราบตามม.จว. choanalysis " เกย์ 7 พยายามจะรับเขาอย่างรอบคอบรอบคำถามของวัฒนธรรม (อดีตเปลี่ยน) กับธรรมชาติ (การตกแต่งในแรงจูงใจมนุษย์) "อาร์กิวเมนต์ที่ปิดของคนวัฒนธรรมธรรมชาติ ens

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 17 บทที่สิบเจ็ด จิตวิทยากลุ่มจิตวิเคราะห์ และประวัติศาสตร์ที่คิด

ตั้งแต่ประวัติศาสตร์ Lynn ล่าของมูลนิธิเป็นมหาวิทยาลัยวินัยในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบเก้า นักประวัติศาสตร์มืออาชีพมักจะมองไปยังเขตข้อมูลอื่น ๆสำหรับมุมมองใหม่ แตกแขนงออกไปจากวินัยเดิมเน้นประวัติศาสตร์การเมืองประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่ยี่สิบศึกษาวิธีการและผลการวิจัยด้านเศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยา และมานุษยวิทยา และพัฒนาเศรษฐกิจประวัติศาสตร์ สังคม ประวัติศาสตร์ และประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรม ทั้งหมดของพวกเขาที่มีประสิทธิภาพสำหรับรูปแบบการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการเขียน วิทยาศาสตร์สังคมค่อนข้างไม่เคยทำรายการ : จิตวิทยา แม้ศักดิ์ศรีทางวัฒนธรรมของซิกมุนด์ ฟรอยด์ ,ประวัติทางจิตวิทยาหรืออนาคตประวัติศาสตร์ล้มเหลวในการสร้างหน้าทามเปรียบในทางวินัย เมื่อนักประวัติศาสตร์หลายคนกลายเป็นเช่นที่พวกเขาทำระหว่างปี 1970 และปี 1990 , ห่างจากสังคมศาสตร์ต่อสาขามนุษยเพิ่มเติมจากการเรียนรู้วรรณคดีและภาษา ศิลปะศาสตร์ และจิตวิทยาวาทศิลป์และวิชาอื่นๆยังคงดึงดูดแจ้งให้ทราบล่วงหน้าเรียงความนี้จะอุทิศเพื่ออธิบายว่าทำไมนักวิจารณ์ส่วนใหญ่ละเลย จิตวิทยาในการค้นหาของพวกเขาสำหรับวิธีการใหม่และวิธีการที่ละเลยปัญหานี้เป็นปัญหาสำหรับความคิดทางประวัติศาสตร์ เรียงความสรุปด้วยการพิจารณาล่าสุดมีความหวังสัญญาณของดอกเบี้ยใหม่ในผสมผสานจิตวิทยาในการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการเขียน .
แล้วมันจะต่างกันตรงไหนถ้านักประวัติศาสตร์ใช้อย่างอื่นมากกว่าสามัญสำนึก หรือจิตวิทยา เพื่อการวิจัยและการเขียน ? มันจะโง่ที่จะโต้แย้งว่าทุนการศึกษาประวัติศาสตร์ได้รับความเดือดร้อนบางอย่างที่แก้ไขไม่ได้ อันตราย เพราะนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่มองข้ามปัญหาของจิตใจ หรือ ด้วยตนเองรวยและพร่างการวิจัยได้ดําเนินการโดยไม่มีรูปแบบชัดเจนในตนเองและไม่มีวาระการประชุมเพื่อศึกษาการแปลงประวัติศาสตร์ใน personhood . นอกจากนี้นักประวัติศาสตร์บางคนได้พยายามที่จะระบุการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในความคิดและการปฏิบัติของตัวบุคคล . ใน ปี ล่าสุด นักประวัติศาสตร์วัฒนธรรมได้ศึกษาทัศนคติต่อเพศ , ชีวิตส่วนตัว , เพศและความตายทั้งหมดของพวกเขาส่วนประกอบสำคัญของตัวบุคคลและประสบการณ์ส่วนบุคคล แต่การวิจัยยังคงทิ้งคำถามพื้นฐานหลายคำตอบ แรงจูงใจของมนุษย์ได้ทั้งหมด สามารถอธิบายในแง่สังคมและวัฒนธรรม ? คือแต่ละคนด้วยตนเองเพียงแค่ชื่อสำหรับสถานที่ที่การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมการทำงานออกในระดับของร่างกายแต่ละคน ?อะไรที่เราจินตนาการเกิดขึ้นภายในองค์กรที่เราเรียกเอง เป็นปัจเจกและความเชื่อในคุณธรรมของตนเองและความคิดที่ทันสมัยในตะวันตกและหากดังนั้นวิธีการทำมันพัฒนาขึ้น แล้วนักประวัติศาสตร์ที่สนใจในประเด็นเหล่านี้ หลีกเลี่ยงการตกอยู่ในกับดักของการพัฒนาช่วงก่อนหน้านี้และไม่ใช่วัฒนธรรมตะวันตกเป็นอารมณ์แบบเด็กๆ ?นักประวัติศาสตร์แทบจะไม่สามารถคาดหวังที่จะให้คำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้หากพวกเขาไม่ก่อให้เกิดปัญหาในสถานที่แรก ในสั้น ๆทางจิตวิทยา attuned ประวัติศาสตร์วินัยจะให้ความสนใจมากขึ้นกับการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลา personhood และจึงให้ความลึกของการวิเคราะห์มากที่สุดแห่งหนึ่ง แต่ไม่ค่อยบ่อยเรียกตรวจสอบประเภททุนการศึกษา
ประวัติศาสตร์เคราะห์ของอนาคตประวัติศาสตร์
ความพยายามที่จะสร้างด้านอนาคตประวัติศาสตร์สามารถ traced กลับไปที่ฟรอยด์เอง ในงานต่าง ๆ ที่เขาพยายามแสดงความเกี่ยวข้องของจิตวิเคราะห์เข้าใจปัญหาทั้งทั่วไปประวัติศาสตร์ ( เช่นรูปสลัก และการห้าม 1913 และอารยธรรมและ Discontents ค.ศ. 1930 ) และตัวเลขของแต่ละบุคคลในประวัติศาสตร์ ( เลโอนาร์โด ดา วินชี และความทรงจำในวัยเด็ก1910 ) แม้ว่าไม่กี่นักวิชาการพยายามที่จะติดตามของฟรอยด์และตะกั่วในคริสต์ทศวรรษ 1890 1920 โดยการเขียน psychobiographies ของตัวเลขทางประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียง นักประวัติศาสตร์ยังคงส่วนใหญ่ภูมิคุ้มกันอิทธิพลจิตวิเคราะห์ จนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 การเพิ่มขึ้นของฮิตเลอร์และสังคมนิยมแห่งชาติทำให้คำอธิบายที่เน้นเหตุผลบังคับดูน่าสนใจมากขึ้นและผู้เขียนของการศึกษา psychobiographical ของฮิตเลอร์ , วิลเลียมลิตรแลงเกอร์อุทิศที่อยู่ประธานาธิบดีของเขาในการประชุมของสมาคมประวัติศาสตร์อเมริกันใน 1957 เพื่อเรียกร้องให้นักประวัติศาสตร์ที่จะใช้ข้อมูลเชิงลึกของจิตวิทยา ความลึก ปีหน้าอีริคเอช. อีริคสันเผยแพร่ของเขาอย่างกว้างขวางทบทวนจิตวิเคราะห์ชีวประวัติของ มาร์ติน ลูเธอร์ ( หนุ่มลูเธอร์ : ศึกษาในจิตวิเคราะห์และประวัติศาสตร์ 1958 )หนังสือ บทความ และงานวิจัยในสาขาขึ้นในทศวรรษที่ 1960 และ 1970 โดยปี 1970 , วารสารของอนาคตประวัติศาสตร์ได้ถูกก่อตั้งขึ้น และประวัติแผนกน้อยเริ่มเสนออนาคตประวัติศาสตร์เป็นเขตข้อมูลสำหรับการศึกษาในระดับปริญญาเอก .
แต่แม้กองหลังของมันที่กระตือรือร้นมากที่สุดไม่อาจละเลยก้องของฝ่ายตรงข้ามวิจารณ์ว่าระเบิดทันที จาก ทั้งหมด ไตรมาส " ประวัติโรคจิตเป็นสบาย" ประกาศชื่อหนึ่งโดยทั่วไปของการโจมตี ผู้เขียนของหนังสืออุทิศเพื่อเถียงข้อบกพร่องของอนาคตประวัติศาสตร์ประกาศว่า " น้อย ถ้ามีอนาคตประวัติศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ที่ดี . " 1 เริ่มเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับรุ่นของฟรอยด์จิตวิเคราะห์ของฟรอยด์ psychohistorians บ่อยเกินไปที่ดันทุรัง ความเชื่อในวัตถุประสงค์ทางวิทยาศาสตร์และสถานะของการเรียกร้องของเขา demause ลอยด์ ,ผู้ก่อตั้งของทั้งสองสถาบันเพื่ออนาคตประวัติศาสตร์ในนิวยอร์ก และวารสารของอนาคตประวัติศาสตร์ , ยืนยัน , ตัวอย่างเช่นที่อนาคตประวัติศาสตร์ " โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการสร้างกฎหมายและการค้นพบสาเหตุที่แท้จริง hempelian ลักษณะ [ เฮมเพลเชื่อว่าประวัติศาสตร์ควรอยากจะเป็นวิทยาศาสตร์ ]ความสัมพันธ์ระหว่างประวัติศาสตร์และอนาคตประวัติศาสตร์ขนานกับความสัมพันธ์ระหว่างโหราศาสตร์และดาราศาสตร์ " อนาคตประวัติศาสตร์เช่นดาราศาสตร์ , วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง แต่เมื่อ demause เล่าว่าเขาได้รวบรวมวัสดุจากยุคสมัยต่าง ๆของประวัติศาสตร์บนแรงจูงใจที่นำไปสู่สงครามและใช้ในการวิเคราะห์ตนเองเพื่อเจาะความหมายของวัสดุเขาดูเหมือนจะทำให้การรับรู้ของเขาเองอัตนัยกับทวายทางวิทยาศาสตร์ และเมื่อเขาประกาศว่าในแฟชั่นนี้เขาพบว่าอนาคตประวัติศาสตร์ " เป็นกระบวนการของการค้นหาสิ่งที่เราทุกคนรู้และปฏิบัติตาม " เขายืนยันประวัติศาสตร์ของพระคาร์ดินัลบาปใกล้ .เขาสันนิษฐานว่าสิ่งที่อธิบายแรงจูงใจของเขาในศตวรรษที่ยี่สิบ - อเมริกาเป็นอมตะและสามารถอธิบายแรงจูงใจในเวลาอื่นและสถานที่ .
บางทีส่วนใหญ่เสียหาย แต่เป็นปัญหาของหลักฐาน ฟรอยด์แนวคิดการพัฒนาบุคคลเน้นความรู้สึกทางเพศเด็กที่เป็นแหล่งที่มาของชีวิตความขัดแย้งทางจิตแต่เกือบจะไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับทางเพศใด ๆความรู้สึกในประวัติศาสตร์ . การวิจารณ์มักประณาม psychohistorians ' อ้างอิงจากหลักฐานที่ขาดแคลนเป็นไม่สนับสนุนการเก็งกำไร ในการศึกษาของลีโอนาโด ดา วินชี ตัวอย่างเช่น ฟรอยด์ ที่ได้มาวิเคราะห์ทั้งหมดของเขาจากความทรงจำในวัยเด็ก รายงานโดย ศิลปินชาวอิตาลีเลโอนาร์โดเขียนหนึ่งในสมุดบันทึกวิทยาศาสตร์ของเขาที่เขาจำได้ว่าในขณะที่ผมอยู่ในอู่ของฉันแร้งลงมาให้ฉันและเปิดปากกับหางของมัน ทำให้ผมหลายครั้งหางกับปากของฉัน " 3 จากฟรอยด์นี่มีลีโอนาโด ควรจะรู้สึกรักร่วมเพศ ความสนใจของเขาในรูปศิลปะ ของ Virgin Mary , อับอายเกี่ยวกับการทำผิดกฎหมายของเขาความอยากรู้อยากเห็นทางวิทยาศาสตร์ของเขาตลอดชีวิต และแม้แต่รอยยิ้มบนภาพโมนา ลิซ่า ในนี้ และงานอื่น ๆอีกมากมายของอนาคตประวัติศาสตร์ ผลสรุปดูน่าอัศจรรย์ จากหลักฐานไม่พอเพียงพร้อม เยาะเย้ย และความกังขา
ที่ได้ทักทาย ฟรอยด์ ทะลักเข้าสู่อนาคตประวัติศาสตร์และมากขึ้นกับการโจมตีของฟรอยด์ตัวละครและอาชีพในทศวรรษที่ 1970 และ 1980 .และโดยปี 1990 ทั้งอนาคตประวัติศาสตร์ ฟรอยด์ได้ลดลงในชนิดของแกรนด์ แคนย่อนแห่งปัญญา การเสียชื่อเสียง ในการป้องกันของฟรอยด์ที่ตีพิมพ์ในปี 1993 , พอล โรบินสัน เรียกว่า " หิมะถล่มของงานเขียนต่อต้านทางจิต " บางคนคาดการณ์ว่า จิตวิเคราะห์จะไปทางของการสะกดจิต และการศึกษาเกี่ยวกับอำนาจจิตเสียชื่อเสียงเป็นวิทยาศาสตร์เทียม , ปลอม4 นักวิชาการที่เกี่ยวข้องกับวารสารอนาคตประวัติศาสตร์แล้วพบตัวเองภายใต้การวิจารณ์ . หนึ่งในกองหลังที่พยายามบันทึกข้อมูลโดย disassociating จากวารสาร ตาม วิลเลียม แมคคินลี่ย์รันเยิ้น , วารสารบทความอนาคตประวัติศาสตร์มีจุดบกพร่องลึกมากว่า " มันได้รับความอับอายของการประชาสัมพันธ์สำหรับสนามกว้าง 5
"การป้องกันแข็งแกร่งที่สุดของอนาคตประวัติศาสตร์ตั้งใจเล่นในมือของนักวิจารณ์ ใน 1987 บทความเรื่อง " ขอบเขตอันตรายของอนาคตประวัติศาสตร์ " ในวารสารของอนาคตประวัติศาสตร์ ตัวอย่างเช่น แคสเปอร์กรัม Schmidt glossed มากกว่าความยากของการหาหลักฐานเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศและลดการวิพากษ์วิจารณ์ในทรัพย์สินทางปัญญาทั้งหมดของฟิลด์แรงจูงใจทางจิตวิทยาเขายืนกรานว่าต้านทานเพื่ออนาคตประวัติศาสตร์มาจากความกลัวของการติดต่อกับ " ความบ้าที่ลึกที่สุดของจิตใจมนุษย์ " ความวิตกกังวลเกี่ยวกับ " หันเหลือทนสิ้นหวัง " ที่เกิดจากการบันทึกที่น่ากลัวของประวัติศาสตร์มนุษย์ ความผิดเกี่ยวกับศักยภาพของมนุษย์ดึกดำบรรพ์ และพฤติกรรมทำลายล้างและรุนแรง เสียดายความไม่สมบูรณ์ของมนุษย์ถ้าจะพิสูจน์ข้อกล่าวหาว่า psychohistorians มีแนวโน้มที่จะนำเสนอมุมมอง ahistorical ในอดีต เขาผลีผลามประกาศว่า พ่อแม่ที่ดีเป็น " บาง " ไปในประวัติศาสตร์ " ที่ไม่พบบ่อยมากที่สุดในศตวรรษก่อนที่ปัจจุบันหนึ่ง . " การป้องกัน 6 ชมิดท์เท่านั้นที่ประสบความสำเร็จในการบกพร่องของอนาคตประวัติศาสตร์
แจ๋เพิ่มเติมแม้แต่ที่ลึกซึ้ง และซับซ้อนมากที่สุดของการทำงานในหลอดเลือดดำโดยเปิดฟรอยด์และจิตวิเคราะห์พบตัวเองถูกบังคับให้ใช้ท่าป้องกัน ปีเตอร์เกย์ ตัวอย่างเช่น ผู้เข้ารับการฝึกอบรมจิตวิเคราะห์เขียนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับฟรอยด์ และใช้ข้อมูลเชิงลึกทางจิตในงานของเขา ก็ยืนยันว่าของเขา " ความไวต่อผลกระทบของสังคม การเมือง[ และ ] ความเป็นจริงทางเศรษฐกิจในจิตใจ " ทำให้เขาลังเลที่จะเรียกตัวเองว่า psychohistorian แต่ฉันชอบคิดว่าตัวเองเป็นนักประวัติศาสตร์ทราบโดย PSY choanalysis " 7 เกย์พยายามเลือกทางของเขาให้ดีๆคำถามของวัฒนธรรม ( เปลี่ยนประวัติศาสตร์ ) กับธรรมชาติ ( เวลาในแรงจูงใจของมนุษย์ ) " การประกาศของมนุษย์ธรรมชาติในวัฒนธรรม