The rush to develop new cities and

The rush to develop new cities and nations in the 20 century left Little attention saw the fragile environment and traditional means of building to resist earthquake and flood.

THE EVOLUTION OF FooDs
The Columbian exchange should in the Pacific be named the Magellan maize, tobacco, exchange, in that the crucial new crops from the Americas chili, papaya entered Asia through the route opened up by the Spanish between Mexico and Manila. Irrigated rice complexes had developed sufficient surpluses by then to supply the large trading cities and spice-exporting regions. When the seventeenth century crisis forced them toward greater self-sufficiency, the New World crops were fortunately available to assist. By the mid-seventeenth century maize was being planted in many hillier or drier regions of Southeast Asia as a supplement or replacement for rice. In the eastern Archipelago especially those places hitherto dependent on imported rice or on sago, maize became a primary staple in the eighteenth century. One index of Java's grow ing impoverishment was the increasing acreage devoted to maize, from 18% of non-irrigated agricultural land in 1815 to 36% in 1880 and 50% in 1910 rice was always preferred, maize (like tapioca) kept people alive, with Although about the same number of calories produced per hectare of




Visitors from temperate climates were usually enthusiastic about the abundance of fruits of Southeast Asia, the mango, durian, mangosteen, rambutan and jackfruit being long established and a pleasant surprise to visitors, while there was also no shortage of citrus options. Papaya, pineapple, and soursop made their entry from the Americas in the seventeenth century, papaya being the quickest to establish itself within the staple diet through its hardiness and the portability of its seeds. Widely available coconuts and other fruits of the palm provided vital additional calories and nutrients and enriched loca cuisines. In a few areas of the eastern islands they became the primary source of food. Essentially grown as a standby by householders, fruits were not commercialized into large-scale production until the twentieth centu
Vegetables had been less developed until the settlement of Chinese increased the range, with items such as kangkong and spinach entering the local cuisine soybeans were also introduced from China by the sixteenth century, and in the form of both soy sauce and soybean cakes (tofu) took a place in the diet of many Southeast Asians. The most remarkable adaptation occurred in Java by the eighteenth century, to turn soy by fermentation into chewy compact cakes (tempe), which had some of the functions of meat in both food and protein content.
The commercialization of rice production in the Mainland deltas from the late nineteenth century provided the means to sustain the plantation sector, as well as city-dwellers, military personnel and miners. Rice was a complete food capable of long storage, and thus ideal for such purposes. The plantation and mining areas of Malaya, Bangka, and East Sumatra became, with the cities, the great importers of commercial rice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เร่งพัฒนาเมืองใหม่และประเทศในศตวรรษ 20 ที่เหลือสนใจเพียงเล็กน้อยเห็นสภาพแวดล้อมที่เปราะบางและวิธีดั้งเดิมของอาคารเพื่อต้านทานแผ่นดินไหวและน้ำท่วม วิวัฒนาการของอาหาร แลกเปลี่ยน Columbian ควรในแปซิฟิกมีชื่อมาเจลลันข้าวโพด ยาสูบ แลก เปลี่ยน ที่ปลูกใหม่สำคัญจากอเมริกาพริก มะละกอป้อนเอเชียผ่านเส้นทางที่เปิดขึ้น โดยสเปนระหว่างเม็กซิโกและมะนิลา สิ่งอำนวยความสะดวกยามข้าวได้พัฒนา surpluses พอแล้วค้าเมืองขนาดใหญ่และภาคการส่งออกเครื่องเทศ เมื่อวิกฤตศตวรรษ seventeenth บังคับให้ไปทางปรัชญามากขึ้น พืชโลกใหม่มีโชคช่วย โดย seventeenth กลางศตวรรษถูกมีปลูกข้าวโพดในหลาย hillier หรือแห้งภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นอาหารเสริมแทนข้าว ในหมู่เกาะที่ภาคตะวันออกโดยเฉพาะทำมาจนบัดขึ้นข้าวที่นำเข้า หรือสาคู ข้าวโพดเป็น ตั๋วเย็บกระดาษหลักในศตวรรษ eighteenth ดัชนีหนึ่งของ Java ของเติบโตกำลัง impoverishment ได้ acreage เพิ่มขึ้นอุทิศให้กับข้าวโพด จาก 18% การชลประทานไม่ใช่เกษตรใน 1815 36% 1880 และ 50% ใน 1910 ข้าวเสมอต้อง ข้าวโพด (เช่นมันสำปะหลัง) เก็บคน เต็มไปด้วยแม้ว่าจำนวนแคลอรี่ที่ผลิตต่อ hectare ของเดียวเกี่ยวกับ นักท่องเที่ยวจากสภาพอากาศที่แจ่มได้มักจะกระตือรือร้นเกี่ยวกับความอุดมสมบูรณ์ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มะม่วง ทุเรียน มังคุด เงาะขนุนจึงก่อตั้ง และครับอยู ในขณะที่ยังมีปัญหาการขาดแคลนของตัวส้ม มะละกอ สับปะรด และทำรายการของพวกเขาจากทวีปอเมริกาในศตวรรษ seventeenth ทุเรียนเทศ มะละกอถูกสร้างเองภายในอาหารหลักของไฟฟ้าและพกพาของเมล็ดความเร็ว มะพร้าวที่แพร่หลายและผลไม้อื่น ๆ ของปาล์มที่ให้ความสำคัญเพิ่มเติมแคลอรี่ และสารอาหาร และอาหารติดทะเลอุดม ในบางพื้นที่ของหมู่เกาะตะวันออก จะกลายเป็นแหล่งสำคัญของอาหาร ปลูกหลักเป็นการสแตนด์บาย โดย householders ผลไม้ที่ไม่ commercialized เป็นขนาดใหญ่จนถึง centu ยี่สิบผักน้อยขึ้นจนกว่าการชำระเงินของจีนเพิ่มขึ้นช่วง รายการ kangkong และผักโขมใส่ยังได้นำถั่วเหลืองอาหารจากประเทศจีน โดยศตวรรษ sixteenth และในรูปของซอสถั่วเหลืองและถั่วเหลือง (เต้าหู้) เค้กเอาที่ในอาหารของชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลาย ปรับตัวโดดเด่นที่สุดเกิดขึ้นในจาวา โดยศตวรรษ eighteenth พลิกถั่วเหลือง ด้วยการหมักเป็นเหนียวกระชับเค้ก (tempe), ซึ่งมีบางฟังก์ชันของเนื้ออาหารและโปรตีนเนื้อหา Commercialization ของการผลิตข้าวใน deltas แผ่นดินใหญ่จากช่วงปลายศตวรรษให้หมายถึงพยุงสวน ภาค เป็นประชาชน บุคลากรทางทหาร และผู้ปฏิบัติ ข้าวมีอาหารสมบูรณ์สามารถเก็บความยาว และดังนั้นจึงเหมาะสำหรับวัตถุประสงค์ดังกล่าว ไร่และพื้นที่ทำเหมืองแร่ ของสหพันธรัฐมาลายา บังกา สุมาตราตะวันออกกลายเป็น กับเมือง ผู้นำเข้าข้าวเชิงพาณิชย์มากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิ่งการพัฒนาเมืองใหม่และประเทศในศตวรรษที่ 20 เหลือความสนใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เห็นสภาพแวดล้อมที่เปราะบางและวิธีการแบบดั้งเดิมของการสร้างที่จะต้านทานแผ่นดินไหวและน้ำท่วม. วิวัฒนาการของอาหารการแลกเปลี่ยนหอมควรในมหาสมุทรแปซิฟิกจะตั้งชื่อข้าวโพดลันยาสูบแลกเปลี่ยนในการที่พืชใหม่ที่สำคัญจากพริกอเมริกา, มะละกอป้อนเอเชียผ่านเส้นทางเปิดขึ้นโดยชาวสเปนระหว่างเม็กซิโกและมะนิลา คอมเพล็กซ์ข้าวชลประทานมีการพัฒนาส่วนเกินเพียงพอแล้วที่จะจัดหาในเมืองการค้าขนาดใหญ่และภูมิภาคส่งออกเครื่องเทศ เมื่อวิกฤตศตวรรษที่สิบเจ็ดบังคับให้พวกเขามากขึ้นต่อการพึ่งตัวเอง, พืชโลกใหม่ที่มีอยู่โชคดีที่จะให้ความช่วยเหลือ โดยข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเจ็ดถูกปลูกในหลายเท่าไรแห้งหรือภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นอาหารเสริมหรือทดแทนข้าว ในภาคตะวันออกของเกาะโดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานที่เหล่านั้นมาจนบัดนี้ขึ้นอยู่กับข้าวที่นำเข้าหรือสาคูข้าวโพดกลายเป็นวัตถุดิบหลักในศตวรรษที่สิบแปด หนึ่งในดัชนีของการเจริญเติบโตของ Java ไอเอ็นจียากจนเป็นพื้นที่เพาะปลูกเพิ่มขึ้นอุทิศให้กับข้าวโพดจาก 18% ของที่ดินเพื่อการเกษตรที่ไม่ชลประทานใน 1815-36% ในปี 1880 และ 50% ในปี 1910 ข้าวที่ต้องการเสมอข้าวโพด (เช่นมันสำปะหลัง) เก็บไว้คนยังมีชีวิตอยู่ ด้วยแม้ว่าเกี่ยวกับจำนวนเดียวกันของแคลอรี่ที่ผลิตต่อไร่ของคนที่เข้ามาจากสภาพอากาศที่หนาวมักจะกระตือรือร้นเกี่ยวกับความอุดมสมบูรณ์ของผลไม้ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มะม่วงทุเรียนมังคุดเงาะและขนุนถูกจัดตั้งขึ้นยาวและน่าแปลกใจกับผู้เข้าชมในขณะที่มีก็ยังเป็นปัญหาการขาดแคลนตัวเลือกส้มไม่มี มะละกอ, สับปะรดและทุเรียนเทศทำรายการของพวกเขาจากอเมริกาในศตวรรษที่สิบเจ็ดมะละกอเป็นที่เร็วที่สุดเพื่อสร้างตัวเองที่อยู่ในอาหารหลักผ่านความกล้าหาญและการพกพาของเมล็ดของมัน กันอย่างแพร่หลายมะพร้าวที่มีอยู่และผลไม้อื่น ๆ ของปาล์มที่ให้แคลอรี่ที่เพิ่มขึ้นที่สำคัญและสารอาหารและอาหารอุดมทำเล ในพื้นที่บางส่วนของหมู่เกาะทางตะวันออกของพวกเขากลายเป็นแหล่งที่มาหลักของอาหาร เติบโตขึ้นเป็นหลักเป็นสแตนด์บายโดยกรม, ผลไม้ไม่ได้ในเชิงพาณิชย์ในการผลิตขนาดใหญ่จน Centu ยี่สิบผักที่ได้รับการพัฒนาน้อยจนถึงการตั้งถิ่นฐานของชาวจีนที่เพิ่มขึ้นในช่วงที่มีรายการเช่นkangkong และผักขมเข้าถั่วเหลืองอาหารท้องถิ่นที่ได้รับการแนะนำให้รู้จัก จากประเทศจีนโดยศตวรรษที่สิบหกและในรูปแบบของซอสถั่วเหลืองและเค้กถั่วเหลือง (เต้าหู้) ที่เกิดขึ้นในอาหารของชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลายที่ การปรับตัวที่น่าทึ่งที่สุดที่เกิดขึ้นใน Java โดยศตวรรษที่สิบแปดที่จะเปิดถั่วเหลืองโดยการหมักลงไปในขนมเค้กขนาดกะทัดรัดนุ่ม (เทม) ซึ่งมีบางส่วนของฟังก์ชั่นของเนื้อสัตว์ทั้งในอาหารและโปรตีน. เชิงพาณิชย์ของการผลิตข้าวในสันดอนแผ่นดินใหญ่จาก ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าระบุวิธีที่จะรักษาภาคไร่เช่นเดียวกับชาวเมืองบุคลากรทางทหารและคนงานเหมือง ข้าวเป็นอาหารที่สมบูรณ์แบบความสามารถในการจัดเก็บข้อมูลระยะยาวและทำให้เหมาะสำหรับวัตถุประสงค์ดังกล่าว สวนและพื้นที่การทำเหมืองแร่ของแหลมมลายูบังกาและตะวันออกของเกาะสุมาตรากลายเป็นกับเมืองที่ดีของผู้นำเข้าข้าวในเชิงพาณิชย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เร่งพัฒนาเมืองใหม่และประเทศในศตวรรษ 20 เหลือน้อยสนใจเห็นสภาพแวดล้อมที่เปราะบางและวิธีการดั้งเดิมของอาคารเพื่อต้านทานแผ่นดินไหวและน้ำท่วม

วิวัฒนาการของอาหาร
แลกเปลี่ยน Columbian ควรในมหาสมุทรแปซิฟิกเป็นชื่อ Magellan ข้าวโพด ยาสูบ ตราในที่สำคัญพืชใหม่จากอเมริกาพริก ,มะละกอป้อนเอเชียผ่านเส้นทางเปิดโดยสเปนระหว่างเม็กซิโกและมะนิลา ข้าวนาชลประทานเชิงซ้อนได้พัฒนาพื้นฐานเพียงพอ โดยจัดหาเมืองใหญ่ค้าขาย และเครื่องเทศการส่งออกของภูมิภาค เมื่อวิกฤติศตวรรษที่สิบเจ็ดบังคับเขาไปมากกว่าการปลูกพืชใหม่ , โลกที่พร้อมให้ความช่วยเหลือโดยข้าวโพดกลางศตวรรษที่สิบเจ็ดถูกปลูกในหลายฮิลเลอร์หรือแห้งภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นอาหารเสริม หรือ แทนข้าว ในเขตหมู่เกาะโดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานที่เหล่านั้นมาจนบัดนี้พึ่งนำเข้าข้าว หรือข้าวโพด สาคู เป็นหลักเบื้องต้นในศตวรรษที่สิบแปด หนึ่งในดัชนีของเกาะชวา เติบโตเพิ่มขึ้นไอเอ็นจีความแร้นแค้นเป็นเอเคอร์ทุ่มเทของข้าวโพดจาก 18 % นอกชลประทานที่ดิน 1815 ถึง 36% ในปี 1880 และ 50% ในข้าว 1910 มักจะต้องการข้าวโพด ( อย่างหลัง ) ทำให้คนมีชีวิตอยู่ กับแม้ว่าเกี่ยวกับหมายเลขเดียวกันของแคลอรี่ที่ผลิตต่อไร่ของ




ชมจากหนาวภูมิอากาศมักจะกระตือรือร้นเกี่ยวกับความอุดมสมบูรณ์ของผลไม้ของ เอเชีย มะม่วง ทุเรียน มังคุดเงาะ และขนุนเป็นนานขึ้น และประหลาดใจกับผู้เข้าชม ในขณะที่มีปัญหาการขาดแคลนตัวเลือกส้ม มะละกอ , สับปะรด , และความต้องการทำรายการจากทวีปอเมริกาในศตวรรษที่สิบเจ็ด , มะละกอเป็นเร็วที่สุดเพื่อสร้างตัวเองในอาหารหลักของความทนทานและการพกพาของเมล็ดมะพร้าวสามารถใช้ได้อย่างกว้างขวางและผลไม้อื่น ๆ ของปาล์ม ให้แคลอรีเพิ่มเติมที่สำคัญและสารอาหารและอุดม Loca นานาชาติ ในบางพื้นที่ของเกาะช้างเป็นแหล่งหลักของอาหาร เป็นหลักที่ปลูกเป็นสแตนด์บาย โดยศึกษาผล ไม่ใช่เชิงพาณิชย์ในการผลิตขนาดใหญ่จนถึงยี่สิบ centu
ผักได้น้อยพัฒนาจนถึงการตั้งถิ่นฐานของจีนเพิ่มขึ้นในช่วงที่มีรายการเช่น kangkong และผักขมใส่ถั่วเหลืองอาหารท้องถิ่นยังแนะนำ จากประเทศจีน โดยศตวรรษที่สิบหกและในรูปแบบของซอสถั่วเหลืองและถั่วเหลืองเค้ก ( เต้าหู้ ) เอาสถานที่ในอาหารของชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลาย