In the summer of 1894, I attended t

In the summer of 1894, I attended the meeting at Chautauqua of the American Association to Promote the Teaching of Speech to the Deaf. There it was arranged that I should go to the Wright-Humason School for the Deaf in New York City. I went there in October, 1894, accompanied by Miss Sullivan. This school was chosen especially for the purpose of obtaining the highest advantages in vocal culture and training in lip-reading. In addition to my work in these subjects, I studied, during the two years I was in the school, arithmetic, physical geography, French and German.

Miss Reamy, my German teacher, could use the manual alphabet, and after I had acquired a small vocabulary, we talked together in German whenever we had a chance, and in a few months I could understand almost everything she said. Before the end of the first year I read "Wilhelm Tell" with the greatest delight. Indeed, I think I made more progress in German than in any of my other studies. I found French much more difficult. I studied it with Madame Olivier, a French lady who did not know the manual alphabet, and who was obliged to give her instruction orally. I could not read her lips easily; so my progress was much slower than in German. I managed, however, to read "Le Médecin Malgré Lui" again. It was very amusing but I did not like it nearly so well as "Wilhelm Tell."

My progress in lip-reading and speech was not what my teachers and I had hoped and expected it would be. It was my ambition to speak like other people, and my teachers believed that this could be accomplished; but, although we worked hard and faithfully, yet we did not quite reach our goal. I suppose we aimed too high, and disappointment was therefore inevitable. I still regarded arithmetic as a system of pitfalls. I hung about the dangerous frontier of "guess," avoiding with infinite trouble to myself and others the broad valley of reason. When I was not guessing, I was jumping at conclusions, and this fault, in addition to my dullness, aggravated my difficulties more than was right or necessary.

But although these disappointments caused me great depression at times, I pursued my other studies with unflagging interest, especially physical geography. It was a joy to learn the secrets of nature: how--in the picturesque language of the Old Testament--the winds are made to blow from the four corners of the heavens, how the vapours ascend from the ends of the earth, how rivers are cut out among the rocks, and mountains overturned by the roots, and in what ways man may overcome many forces mightier than himself. The two years in New York were happy ones, and I look back to them with genuine pleasure.

I remember especially the walks we all took together every day in Central Park, the only part of the city that was congenial to me. I never lost a jot of my delight in this great park. I loved to have it described every time I entered it; for it was beautiful in all its aspects, and these aspects were so many that it was beautiful in a different way each day of the nine months I spent in New York.

In the spring we made excursions to various places of interest. We sailed on the Hudson River and wandered about on its green banks, of which Bryant loved to sing. I liked the simple, wild grandeur of the palisades. Among the places I visited were West Point, Tarrytown, the home of Washington Irving, where I walked through "Sleepy Hollow."

The teachers at the Wright-Humason School were always planning how they might give the pupils every advantage that those who hear enjoy--how they might make much of few tendencies and passive memories in the cases of the little ones--and lead them out of the cramping circumstances in which their lives were set.

Before I left New York, these bright days were darkened by the greatest sorrow that I have ever borne, except the death of my father. Mr. John P. Spaulding, of Boston, died in February, 1896. Only those who knew and loved him best can understand what his friendship meant to me. He, who made every one happy in a beautiful, unobtrusive way, was most kind and tender to Miss Sullivan and me. So long as we felt his loving presence and knew that he took a watchful interest in our work, fraught with so many difficulties, we could not be discouraged. His going away left a vacancy in our lives that has never been filled.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในฤดูร้อนของ 1894 ฉันเข้าร่วมประชุมที่ Chautauqua ของสมาคมอเมริกันเพื่อส่งเสริมการสอนพูดเพื่อคนหูหนวก มีมันถูกจัดให้ไปโรงเรียน Humason ไรท์สำหรับคนหูหนวกในนิวยอร์กซิตี้ ฉันก็มีในเดือนตุลาคม 1894 พร้อม ด้วยนางสาวซัลลิแวน โรงเรียนนี้ถูกเลือกโดยเฉพาะเพื่อได้รับประโยชน์สูงสุดในวัฒนธรรม vocal และ lip-reading การฝึกอบรม นอกจากงานในเรื่องเหล่านี้ เรียน ในช่วงปีสอง ผมเรียน คณิตศาสตร์ ภูมิศาสตร์กายภาพ ฝรั่งเศสและเยอรมัน

นางสาว Reamy ครูเยอรมันของฉัน สามารถใช้ตัวอักษรด้วยตนเอง และหลังจากผมได้รับศัพท์เล็ก เราพูดกันในภาษาเยอรมันเมื่อเรามีโอกาส และในไม่กี่เดือน ผมสามารถเข้าใจเกือบทุกอย่างก็ ก่อนสิ้นปีแรกฉันอ่าน "วิลเฮล์มบอก" ด้วยความยินดียิ่ง แน่นอน ฉันคิดว่า ฉันทำความคืบหน้าเพิ่มเติมในเยอรมันกว่าใด ๆ ของการศึกษาของฉัน พบฝรั่งเศสยากมาก ฉันเรียนกับมาดามโอลิเวีย ฝรั่งเศสสุภาพสตรีที่ไม่ทราบตัวอักษรด้วยตนเอง และผู้มีหน้าที่ให้คำแนะนำของเนื้อหา ฉันไม่สามารถอ่านริมฝีปากของเธอง่าย ๆ เพื่อความก้าวหน้าของฉันมากช้ากว่าในเยอรมันได้ ฉันจัดการ อย่างไรก็ตาม การอ่าน "Le Médecin Malgré Lui" อีก มันสนุกมาก แต่ไม่ได้ไม่ชอบมันเกือบเป็น "วิลเฮล์มบอก" ดี

ความคืบหน้าของฉันใน lip-reading และคำพูดไม่อะไรครูของฉันและฉันก็หวัง และคาดว่า จะ มันเป็นความใฝ่ฝันของฉันพูดเหมือนคนอื่น และครูของฉันเชื่อว่า นี้อาจจะทำได้ แต่ ถึงแม้ว่าเราทำงานหนัก และ faithfully แต่เราทำไม่ ถึงเป้าหมายของเรา ฉันคิดว่า เรามุ่งสูงเกินไป และความผิดหวังเป็นดังนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันยังถือเลขคณิตเป็นระบบของข้อผิดพลาด ผมแขวนเกี่ยวกับชายแดนอันตรายของ "เดา หลีกเลี่ยงกับปัญหาที่คุณอนันต์กับตัวเองและผู้อื่นหุบเขากว้างของเหตุผล เมื่อฉันถูกไม่คาดเดา ฉันได้กระโดดที่บทสรุป และข้อบกพร่องนี้ นอกเหนือจากของฉันเซ็ง aggravated ยากลำบากของฉัน มากกว่าจำเป็น หรือเหมาะสม

แต่แม้ว่าแน่วนี้เกิดฉันซึมเศร้ามากครั้ง ฉันติดตามเรียนอื่น ๆ ด้วยสนใจ unflagging ภูมิศาสตร์กายภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันเป็นความสุขในการเรียนรู้ความลับของธรรมชาติ: วิธี - ภาษางดงามของพันธสัญญาเดิม - ลมจะพัดจากสี่มุมของฟากฟ้า วิธีการ vapours ขึ้นจากปลายของโลก ว่าจะตัดออกแม่น้ำหิน และเทือกเขาที่เกิด โดยราก และวิธีอะไรคนอาจเอาชนะกองกำลังหลาย mightier กว่าตัวเอง สองปีในนิวยอร์กได้คนมีความสุข และฉันมองกลับไป ด้วยความสุขอย่างแท้จริง

ผมจำโดยเฉพาะอย่างยิ่งเดินเราเอากันทุกวันในเซ็นทรัลพาร์ค ส่วนเดียวของเมืองที่เข้ากับฉัน ฉันไม่เคยหาย jot ของความสุขของฉันในสวนนี้มาก แต่ต้องยอมให้มันอธิบายทุกครั้งที่ฉันป้อน ก็สวยงามในทุกด้านของ และลักษณะเหล่านี้มีจำนวนมากที่ ก็สวยงามในแบบที่แตกต่างกันแต่ละวันของเดือนเก้าที่ผมใช้ในนิวยอร์ก

ในฤดูใบไม้ผลิ เราจะเที่ยวสถานต่าง ๆ ที่น่าสนใจ เราแล่นในแม่น้ำฮัดสัน และได้เดินไปมาเกี่ยวกับในธนาคารของสีเขียว ที่ไบรอันท์รักการร้องเพลง เสียดายรู้สึกง่าย ป่าของ palisades ในสถานที่ไปเยี่ยมจุดตะวันตก Tarrytown บ้านของวอชิงตันเออร์วิง ที่ฉันเดินผ่าน "ง่วงนอนขุม"

ครูโรงเรียน Humason ไรท์ถูกวางแผนเสมอว่าพวกเขาอาจให้เมื่อทุกสิ่งที่ผู้ฟังเพลิดเพลิน - วิธีก็อาจทำให้มากไม่กี่แนวโน้มและความทรงจำที่แฝงในกรณีของเด็ก ๆ - และนำพวกเขาออกจากสถานการณ์ cramping ซึ่งชีวิตของพวกเขาได้ตั้ง

ก่อนผมไปนิวยอร์ก วันนี้สดใสไม่มืดมัวไป ด้วยความเสียใจมากที่สุดที่ฉันได้เคยแบกรับ ยกเว้นการตายของพ่อ นายจอห์น P. Spaulding ของ เสียชีวิตในเดือนกุมภาพันธ์ 1896 เฉพาะผู้ที่รู้ และรักเขาสุดสามารถเข้าใจมิตรภาพของเขาที่หมายถึงฉัน เขา ที่ทำทุกคนมีความสุขในแบบสวยงาม แต่ั ถูกใจมากที่สุด และชำระเงินนางสาวซัลลิแวนและฉัน ตราบใดที่เรารู้สึกว่าเขาแสดงความรัก และรู้ว่า เขาเอาสนใจจับในงาน เต็มไป ด้วยความยากลำบากมาก เราไม่ท้อ จะเขาไปซ้ายตำแหน่งว่างในชีวิตของเราที่กรอกไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในฤดูร้อนของ 1894 , ฉันเข้าร่วมประชุมที่ chautauqua ของสมาคมอเมริกันเพื่อส่งเสริมการสอนการพูดให้คนหูหนวก มันมีว่า ผมควรจะไปไรท์ humason โรงเรียนสำหรับคนหูหนวกในนิวยอร์ก ฉันไปที่นั่นในตุลาคม 1894 พร้อมด้วยคุณซัลลิแวนโรงเรียนนี้ถูกเลือกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับวัตถุประสงค์ของการได้รับประโยชน์สูงสุดในวัฒนธรรม และเสียงการฝึกการอ่านริมฝีปาก นอกจากงานในวิชาเหล่านี้ ผมได้ศึกษา ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ฉันอยู่ในโรงเรียน , คณิตศาสตร์ , พลศึกษา , ฝรั่งเศสและเยอรมัน reamy

คิดถึงครูเยอรมัน อาจใช้ตัวอักษรคู่มือ และหลังจากที่ผมได้มาคำศัพท์เล็กเราเคยคุยกันแล้วในเยอรมัน เมื่อเรามีโอกาส และในไม่กี่เดือนผมจะเข้าใจเกือบทุกอย่างที่เธอพูด ก่อนการสิ้นสุดของปีแรกที่ฉันอ่าน " วิลบอก " ที่มีความสุขมากที่สุด แน่นอน ฉันคิดว่าฉันมีความคืบหน้ามากขึ้นในเยอรมันกว่าในการศึกษาอื่น ๆของฉัน ฉันพบฝรั่งเศสยากมาก ผมเรียนกับมาดาม โอลิเวียผู้หญิงฝรั่งเศสที่ไม่ได้รู้ว่าตัวอักษรด้วยตนเอง และผู้ที่ถูกบังคับให้สอนด้วยวาจา . ฉันไม่สามารถอ่านริมฝีปากได้ง่าย ดังนั้นความคืบหน้าของฉันคือช้ากว่าในเยอรมัน ผมจัดการ แต่จะอ่าน " Le M é Decin malgr éลุย " อีกครั้ง มันสนุกมาก แต่ผมไม่ได้ชอบมันเกือบดีเท่าที่ " วิลบอก

"ความคืบหน้าของฉันในการอ่านปากและคำพูดไม่ใช่สิ่งที่ครูของผม และผมหวังและคาดว่าจะเป็น มันคือความใฝ่ฝันที่จะพูดเหมือนคนอื่น ครูเชื่อว่าสิ่งนี้สำเร็จได้ แต่ถึงแม้เราทำงานหนักและซื่อสัตย์ แต่เราทำไม่ถึงเป้าหมายของเรา ฉันคิดว่าเรามุ่งสูงมากเกินไปและความผิดหวังจึงเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ผมยังมองว่าคณิตศาสตร์เป็นระบบของข้อผิดพลาด ผมอยู่ชายแดนอันตรายของ " เดา " หลีกเลี่ยงปัญหากับอนันต์กับตัวเองและคนอื่น ๆในหุบเขากว้างของเหตุผล เมื่อผมไม่เดา ผมก็กระโดดตามข้อสรุป และความผิดนี้ นอกจากความโง่ของฉันกำเริบความยากลำบากของฉันมากกว่านะ

หรือจำเป็นแต่ถึงแม้ว่าความผิดหวังเหล่านี้ทำให้ฉันตกต่ำครั้ง ไล่ตามการศึกษาอื่น ๆของฉันที่มีความสนใจการภูมิศาสตร์ทางกายภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันเป็นความสุขที่จะเรียนรู้ความลับของธรรมชาติ : วิธีการ -- ในภาษาที่งดงามของพระคัมภีร์เก่า -- ลมได้พัดจากมุมทั้งสี่ของท้องฟ้า ว่าไอระเหยขึ้นไปจากปลายแผ่นดินโลกแล้วแม่น้ำที่ถูกตัดออกในหิน และภูเขาคว่ำโดยรากและในสิ่งที่ผู้ชายหลายวิธีอาจเอาชนะกองทัพมีกำลังมากกว่าตัวเอง สองปีในนิวยอร์กเป็นคนมีความสุข ผมกลับไปดูพวกเขากับความสุขของแท้

จำได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเดินเราก็อยู่ด้วยกันทุกวันในสวนสาธารณะ , เพียงส่วนหนึ่งของเมืองที่เป็นมิตรกับผมฉันไม่เคยสูญเสียส่วนของความสุขของฉันในสวนสาธารณะที่ยอดเยี่ยมนี้ ผมรักที่จะได้อธิบาย ทุกครั้งที่ผมเข้าไป เพราะมันสวยในทั้งหมดของลักษณะและลักษณะเหล่านี้มากว่า มันก็สวยในแบบต่าง ๆ ในแต่ละวัน ในเก้าเดือนที่ฉันอยู่ที่นิวยอร์ก

ในฤดูใบไม้ผลิเราทำให้การเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆที่น่าสนใจเราแล่นเรือในแม่น้ำฮัดสันและเดินในธนาคารสีเขียว ซึ่งไบรอัน รักที่จะร้องเพลง ผมชอบวิ ความยิ่งใหญ่ของป่าผา . ระหว่างที่ผมเข้าเยี่ยมชมเป็นตะวันตกจุด ทาร์รีทาวน์ บ้านของวอชิงตันเออร์วิง , ที่ฉันเดินผ่าน " Sleepy Hollow "

ครูที่โรงเรียนเคยไรท์ humason การวางแผนวิธีการที่พวกเขาอาจจะให้นักเรียนทุกประโยชน์จากผู้ที่ฟังสนุก -- วิธีที่พวกเขาจะให้มากของแนวโน้มน้อยเรื่อยๆ ความทรงจำในกรณีของตัวเล็ก . . . และนำพวกเขาออกจากตะคริวสภาพที่ชีวิตของพวกเขาถูกตั้ง

ก่อนที่ฉันจะซ้ายใหม่ นิวยอร์กวันสดใสเหล่านี้ไปโดยความเศร้าโศกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันได้เคยรับ ยกเว้นความตายของพ่อ นายจอห์น พี สโปลดิ้ง , บอสตัน , เสียชีวิตในเดือนกุมภาพันธ์ 1896 . เฉพาะคนที่รู้จักและรักเขาที่สุด สามารถเข้าใจสิ่งที่เพื่อนเขามีความหมายต่อผม เขา ที่ทำให้ทุกคนมีความสุขในที่สวยงาม , สงบเสงี่ยม , เป็นชนิดมากที่สุดและอ่อนโยนกับคุณซัลลิแวนและฉันตราบใดที่เรารู้สึกว่าตนรักของเขาและรู้ว่าเขาเอาความสนใจตื่นตัวในการทำงานของเราเต็มไปด้วยปัญหามากมาย เราไม่อาจจะท้อ เขาจะออกไปซ้ายที่ว่างในชีวิตของเรา ที่ไม่เคยถูกเติมเต็ม