THOUGH dim night-lights burned, she

THOUGH dim night-lights burned, she moved familiarly through the big rooms and wide halls, seeking vainly the half-finished book of verse she had mislaid and only now remembered. When she turned on the lights in the drawing-room, she disclosed herself clad in a sweeping negligee gown of soft rose-colored stuff, throat and shoulders smothered in lace. Her rings were still on her fingers, her massed yellow hair had not yet been taken down. She was delicately, gracefully beautiful, with slender, oval face, red lips, a faint color in the cheeks, and blue eyes of the chameleon sort that at will stare wide with the innocence of childhood, go hard and gray and brilliantly cold, or flame up in hot wilfulness and mastery.

She turned the lights off and passed out and down the hall toward the morning room. At the entrance she paused and listened. From farther on had come, not a noise, but an impression of movement. She could have sworn she had not heard anything, yet something had been different. The atmosphere of night quietude had been disturbed. She wondered what servant could be prowling about. Not the butler, who was nosion. torious for retiring early save on special occasion. Nor could it be her maid, whom she had permitted to go that evening.

Passing on to the dining-room, she found the door closed. Why she opened it and went on in, she did not know, except for the feeling that the disturbing factor, whatever it might be, was there. The room was in darkness, and she felt her way to the button and pressed. As the blaze of light flashed on, she stepped back and cried out. It was a mere "Oh!" and it was not loud.

Facing her, alongside the button, flat against the wall, was a man. In his hand, pointed toward her, was a revolver. She noticed, even in the shock of seeing him, that the weapon was black and exceedingly long-barreled. She knew black and exceedingly long it for what it was, a Colt's. He was a medium-sized man, roughly clad, brown-eyed, and swarthy with sunburn. He seemed very cool. There was no wabble to the revolver and it was directed toward her stomach, not from an outstretched arm, but from the hip, against which the forearm rested.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่ามิติ night-lights เขียน เธอย้าย familiarly ห้องใหญ่และกว้าง/จัดเลี้ยงพัก หา vainly จองครึ่งเสร็จข้อเธอ mislaid และจำได้เท่านี้ เมื่อเธอเปิดไฟในห้องวาด เธอเปิดเผยตัวเองในชุด negligee กวาดสิ่งนุ่ม rose-colored คอ และไหล่ smothered ในลูกไม้ห่ม แหวนของเธอก็ยังคงอยู่บนนิ้วมือของเธอ ผมเหลือง massed ได้ไม่ยังถูกนำมาลง เธอประณีต อย่างสวย ด้วยริมฝีปากสเลนเดอร์ รูปไข่ใบหน้า สีแดง สีจาง ๆ แก้ม และตาสีฟ้าของเรียงกิ้งก่าเปลียนสีที่จะมองกว้างกับความบริสุทธิ์ของวัยเด็ก ยาก และสีเทา และเย็นเก่ง หรือเปลวไฟขึ้น wilfulness ร้อนและเป็นครูเธอปิดไฟ และผ่านการออก และ ลงศาลาไปยังห้องเช้า เข้าเธอจึงหยุดชั่วคราว และฟัง จากไกลออกไปบนมา ไม่มีเสียงรบกวน แต่ภาพเคลื่อนไหว เธอไม่มีสาบานเธอไม่ได้ยินอะไร แต่สิ่งที่ได้แตกต่างกัน บรรยากาศคืนแบบเอเชียมีการรบกวน เธอสงสัยว่า สามารถ prowling คนใช้อะไรเกี่ยวกับ ไม่บริกร ที่ nosion torious สำหรับออกก่อนบันทึกในโอกาสพิเศษ หรืออาจเป็นแม่ของเธอ ที่เธอได้รับอนุญาตให้ไปคืนนั้นช่วยให้ห้องครัว เธอพบประตูปิด เหตุผลที่เธอเปิด และไป เธอไม่รู้ ยกเว้นรู้สึกว่าปัจจัยรบกวน สิ่งอาจ ไม่มี ห้องพักอยู่ในความมืด และเธอรู้สึกว่าเธอไปปุ่ม และกด เป็นของแสงถ่ายบน เธอก้าวไป และทูล มันเป็นเพียง "Oh " และไม่เสียงดังหันหน้าไปทางเธอ ควบคู่ไปกับปุ่ม แบนกำแพง ได้คน ในมือของเขา ชี้ไปทางเธอ ถูก revolver เป็น เธอสังเกตเห็น แม้ในช็อตเห็นเขา ว่า อาวุธคือสีดำ และไปลอง barreled เธอรู้ดำและยาวไปสำหรับสิ่งที่มันเป็น การค้น เขาขนาดกลางคน ประมาณ clad ตาสีน้ำตาล และ swarthy กับผิวเกรียมแดด เขาดูเหมือนเย็นมาก มีไม่ wabble กับ revolver ที่ และมันถูกตรงไปทางกระเพาะอาหารของเธอ ไม่ใช่ จากแขน outstretched แต่ สะโพก กับที่ปลายแขนที่คัดสรร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าไฟคืนสลัวเผาเธอย้ายกันเองผ่านห้องขนาดใหญ่และห้องโถงกว้างที่มองหาเก้อหนังสือครึ่งเสร็จของบทกวีที่เธอได้หายไปและจำเฉพาะตอนนี้ เมื่อเธอเปิดไฟในการวาดภาพห้องพักที่เธอเปิดเผยตัวเองในชุดเสื้อคลุมหลวม ๆ กว้างของสิ่งกุหลาบสีอ่อนลำคอและไหล่ smothered ในลูกไม้ แหวนของเธอยังคงอยู่ในมือของเธอผมสีเหลืองมวลชนของเธอยังไม่ได้นำมาลง เธอเป็นคนที่ประณีตสวยงามอย่างสง่างามด้วยเรียวใบหน้ารูปไข่, ริมฝีปากสีแดง, สีจาง ๆ ในแก้มและดวงตาสีฟ้าของกิ้งก่าการจัดเรียงที่จะจ้องมองที่กว้างกับความไร้เดียงสาในวัยเด็กไปอย่างหนักและสีเทาและเย็นเก่งหรือ เปลวไฟขึ้นมาในความดื้อรั้นร้อนและการเรียนรู้. เธอหันไฟปิดและผ่านออกมาและลงศาลาไปยังห้องพักตอนเช้า ที่ทางเข้าที่เธอหยุดและฟัง จากที่ไกลออกไปในวันที่ได้มาไม่ใช่เสียง แต่ความประทับใจของการเคลื่อนไหว เธอจะได้สาบานเธอไม่เคยได้ยินอะไร แต่สิ่งที่ได้รับแตกต่างกัน บรรยากาศของคืนวิเวกได้รับการรบกวน เธอสงสัยในสิ่งที่คนรับใช้ที่อาจจะเดินด้อม ๆ มองเกี่ยวกับ ไม่บัตเลอร์ซึ่งเป็น nosion torious สำหรับเกษียณต้นบันทึกในโอกาสพิเศษ หรือมันอาจจะเป็นสาวใช้ของเธอซึ่งเธอได้รับอนุญาตให้ไปในเย็นวันนั้น. ผ่านไปยังห้องรับประทานอาหารเธอก็พบว่าประตูปิด ทำไมเธอเปิดมันและเดินไปในเธอไม่เคยรู้ยกเว้นสำหรับความรู้สึกว่าปัจจัยรบกวนสิ่งที่มันอาจจะอยู่ที่นั่น ห้องพักอยู่ในความมืดและเธอรู้สึกทางของเธอไปที่ปุ่มและกด ในฐานะที่เป็นเปลวไฟของแสงประกายบนเธอก้าวกลับไปและร้องออกมา มันเป็นเพียง "Oh!" และมันก็ไม่ดัง. หันหน้าของเธอพร้อมกับปุ่มแบนกับผนังถูกชายคนหนึ่ง ในมือของเขาชี้ไปของเธอเป็นปืน เธอสังเกตเห็นแม้จะอยู่ในช็อตของเขาเห็นว่าอาวุธที่เป็นสีดำและเหลือเกินยาวลำกล้อง เธอรู้ว่าสีดำและนานเหลือเกินสำหรับสิ่งที่มันเป็นของเด็กผู้ชายที่อ่อนหัด เขาเป็นคนขนาดกลางหุ้มประมาณ, สีน้ำตาลตาและสีคล้ำด้วยการถูกแดดเผา ดูเหมือนว่าเขาจะเย็นมาก มีการส่ายปืนไม่มีและมันก็พุ่งตรงไปที่ท้องของเธอก็ไม่ได้มาจากแขนที่ยื่นออก แต่จากสะโพกกับที่วางแขน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่มัวไปคืนไฟเผา เธอย้ายไปวิสาสะผ่านห้องที่ใหญ่และห้องโถงกว้าง หาเก้อครึ่งเสร็จหนังสือบทกวีที่เธอได้สูญหาย และเพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อเธอเปิดไฟในห้องวาดภาพเธอเปิดเผยตัวเองเกราะในชุดเสื้อคลุมกวาดของนุ่มสีกุหลาบของ คอและไหล่ smothered ในลูกไม้ แหวนของเธอยังอยู่บนนิ้วมือของเธอเธอ massed ผมสีเหลืองยังไม่ได้นำมาลง นางประณีตอย่างสง่างาม , สวยงามด้วย ผอม ใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากสีแดง , สีลมในแก้มและดวงตาสีฟ้าของกิ้งก่าชนิดที่จะจ้องกว้างกับความไร้เดียงสาของเด็ก ไปยาก และ เทา และ เก่ง เย็นชา หรือเปลวไฟในความจงใจและ

ร้อนจัดเธอปิดไฟและผ่านออกไปที่ห้องโถงที่มีห้องเช้า ทางเข้า เธอหยุดฟัง จากไกลที่ได้มา ไม่ใช่เสียง แต่ความประทับใจของการเคลื่อนไหว เธอสาบานได้ว่าเธอไม่ได้ยินอะไร แต่สิ่งที่ได้แตกต่างกัน บรรยากาศของความสงบสุขคืนได้ถูกรบกวน เธอสงสัยว่าข้าราชการอาจจะพบอะไร ไม่ใช่พ่อบ้านใคร nosion . torious ให้ออกก่อนบันทึกในโอกาสพิเศษ หรือจะเป็นแม่บ้านของเธอ ซึ่งเธอได้อนุญาตให้ไปตอนเย็น

ส่งต่อไปยังห้องอาหาร ก็พบว่าประตูปิด ทำไม เธอเปิดมันและไปในที่เธอไม่รู้ ยกเว้นความรู้สึกที่ปัจจัยรบกวน ไม่ว่ามันอาจจะอยู่ที่นั่น ห้องอยู่ในความมืดและเธอรู้สึกว่าเธอเดินทางไป และปุ่มกด เป็นเปลวไฟแห่งแสงสว่างแวบขึ้นมา เธอก้าวถอยหลัง และร้องไห้ออกมา มันก็เป็นแค่ " โอ้ ! " และมันก็ไม่ดัง

ซึ่งเธอพร้อมกับปุ่มแบนกับผนัง มันเป็นผู้ชาย ในมือของเขาชี้เข้าหาเธอ เป็นลูกโม่ . เธอสังเกตเห็นแม้ในอาการช็อคที่เห็นเขา ว่าอาวุธที่เป็นสีดำยาวเหลือเกิน Barreled .เธอรู้ว่าดำมากยาวมันสำหรับสิ่งที่มันเป็น โคลท์ . เขา เป็น คน ขนาดกลาง ประมาณหุ้มสีน้ำตาลตาและดำคล้ำกับแดด เขาดูเจ๋งมาก มันไม่แกว่งไปแกว่งมา ให้ปืนมันมุ่งไปที่ท้องของเธอ ไม่ใช่จากแขนที่เหยียดออก แต่จากสะโพกกับที่ปลายแขนได้พักผ่อนเต็มที่