Jun Wu Yi worked around the clock o

Jun Wu Yi worked around the clock over the next few days to finish Jun Mo Xie’s task, and managed to finish casting the metal to the desire shape. Even though the metal was only to be casted into a very small knife, but since Jun Mo Xie required the knife’s balance to be very precise, since he intended to use for personal tasks, the task became quite arduous.

Jun Mo Xie participated in the task, same as his uncle, but didn’t seem very exhausted at the end of it, while Jun Wu Yi was so exhausted that his thighs had swollen from the effort that he had put in, even though he was a very strong and burly man….

“Mo Xie, I wonder why I’ve never seen you practicing your skills?” Jun Wu Yi was quite surprised. This arduous task, which had been dauntingly difficult for the Sky Xuan expert, had seemingly been a child’s play for his nephew. On top of that, Jun Wu Yi had never seen his nephew practice his Xuan Qi, which was only making him more curious.

“Practice?” Jun Mo Xie looked at him in surprise: “Uncle, I practice all the time ah, how have you not noticed it yet?”

“Uh?” Jun Wu Yi couldn’t help but stare at him with widened eyes in astonishment.

“Uncle, do you really believe that only controlling your breathing while sitting cross-legged motionlessly, and tempering your Xuan Qi is the only way of ‘so-called’ practicing?” Jun Mo Xie’s tone was clearly expressing his amazement: “I think that we can practice our skills at all times, while eating, while talking, while fighting, walking standing or running and even when we aren’t doing anything at all! Even while we are sleeping, we can still practice in our dreams!”

“One day has twenty hours, and I don’t even waste a single minute of it. Even though we are talking to each other at this moment, I’m still practicing. So instead of asking me when I practice, shouldn’t you ask when I don’t practice?!” Jun Mo Xie smiled.

“Even now?” Jun Wu Yi’s eyes widened further.

“When walking we can practice our balance, and hone our senses of vigilance on our feet. We can also to exercise our hearing ability and our eyes, and our body’s sensitivity to our surroundings. As long as you are determined, you can practice all the time.”

Jun Mo Xie seemed quite serious about it: “While fighting, it is important for your mind to be active, and you can temper your mind to be calm while you’re undertaking a frustrating task. It’s important to practice such skills to the point where they start happening automatically; otherwise you might be unable to use your skills properly at a critical juncture, which is why I practice all the time. Do you understand my meaning?”

Even though Jun Mo Xie made perfect sense, but Jun Wu Yi’s eyes were still gaping at him, and it seemed as if they would pop out of their sockets.

“If I interpreted your words correctly…. then you intend to say that when you’re dodging an incoming attack, you’re not trying to move aside wholeheartedly and your mind is not in a state of chaos?” Jun Wu Yi gasped: “Isn’t that impossible?”

“How’s it impossible to tune your mind to that?” Jun Mo Xie sounded helpless: “All you need to do is melt your skills into your instincts, and make such actions a habit of your nature; if you can do that, then you need not think, or even intend to carry out an action….. Won’t it just happen by itself in this case?”

Jun Wu Yi was dumbstruck, but he was finally beginning to realize something: his own nephew was a freak of nature! When a normal man like Jun Wu Yi is confronted with a freak like his nephew, being uncomfortable and confused is only a natural human reaction.

Such kinds of bizarre practice methods could drive a person mad; in fact, for ordinary men, even mentioning such methods was an act of madness!

How could practicing Xuan Qi be this easy?

“There’s no need to deliberate while carrying out an action if it’s molded into your instincts. So to speak, while we are walking, we can look out for the things that lay ahead of us and what we might be stepping on, and while we talk, we can still use our nose to identify the smells in the air. This is why I was able to get through the forest with so much ease… my mind was constantly distinguishing my surroundings, and everything was happening instinctively!”

Jun Mo Xie smiled leisurely: “If practice can be done in this manner also, then why shouldn’t we do it? Just because you can’t focus your entire attention on your practice doesn’t mean that you can’t practice at all. This might seem very difficult in the beginning, but you’ll get used to it over time. And when that time comes, these actions will become your habit and as time will pass, they will be molded into your instincts and eventually you’ll even stop noticing the difference between actions and instinctive reactions.”

“It’s really that simple.” Jun Mo Xie smiled.

Jun Wu Yi was quite amused by his nephew’s ideas.

“No wonder that you are always so dull and indifferent… since your mind i

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มิ.ย.อู๋อี๋ทำงานตลอดช่วงสองสามวันถัดไปจนจบงานมิ.ย. Mo Xie และจัดการเพื่อเสร็จสิ้นการหล่อโลหะรูปร่างความปรารถนา ถึงแม้ว่าโลหะเท่านั้นที่ จะหล่อเป็นมีดขนาดเล็กมาก แต่ เนื่องจาก Mo Xie มิ.ย.ต้องสมดุลของมีดจะแม่นยำมาก เพราะเขาตั้งใจจะใช้สำหรับงานส่วนบุคคล งานก็ค่อนข้างลำบากมิ.ย. Mo Xie เข้าร่วมในงาน เหมือนกับลุงของเขา แต่ไม่ได้ดูเหมือนเหนื่อยมากที่สุดของมัน ในขณะที่มิ.ย.อู๋อี๋ได้หมดที่ต้นขาของเขามีบวมจากความพยายามที่เขาทำใน เขาเองก็เป็นคนกำยำ และแข็งแกร่งมากดังนั้น..." Mo Xie ฉันสงสัยว่า ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณฝึกฝนทักษะของคุณ?" มิ.ย. Wu Yi ประหลาดมาก งานนี้ลำบาก ซึ่งเคยยาก dauntingly ซวนฟ้าผู้เชี่ยวชาญ ดูเหมือนเคยเป็นเด็กเล่นสำหรับหลานชาย ด้านบนของที่ มิ.ย.อู๋อี๋ไม่เคยเห็นของหลานชายที่ฝึกชิเขาซวน ซึ่งเป็นเพียงทำให้เขายิ่งอยากรู้อยากเห็น"ปฏิบัติ" มิ.ย. Mo Xie ดูที่เขาประหลาดใจ: "ลุง ฉันปฏิบัติตลอดเวลา ah วิธีคุณไม่สังเกตมันได้""Uh" มิ.ย.อู๋อี๋ไม่ช่วย แต่จ้องมองเขา ด้วยสายตาที่เปิดโอกาสในเมือ"ลุง คุณจริง ๆ เชื่อที่เฉพาะ การควบคุมการหายใจในขณะนั่งไขว่ห้าง motionlessly และแบ่งเบาบรรเทาคุณซวนฉีเป็นวิธีเดียวในการฝึก 'เรียกว่า'" มิ.ย. Mo Xie โทนได้อย่างชัดเจนแสดงความประหลาดใจของเขา: "ผมคิดว่า เราสามารถฝึกทักษะของเราที่ตลอดเวลา ขณะรับประทานอาหาร พูดคุย ขณะต่อสู้ เดินยืน หรือทำงาน และแม้เมื่อเราไม่ได้ทำอะไรเลย แม้ในขณะที่เรานอนหลับ เราสามารถยังคงปฏิบัติในความฝันของเรา""หนึ่งวันมียี่สิบชั่วโมง และฉันไม่ได้เสียนาทีเดียวของมัน แม้ว่าเราจะพูดคุยกันขณะนี้ ฉันยังคงปฏิบัติ ดังนั้น แทนที่จะขอให้ฉันเมื่อฉันปฏิบัติ ควรคุณถามว่า เมื่อฉันไม่ปฏิบัติ!" มิ.ย. Mo Xie ยิ้ม"แม้ตอนนี้" มิ.ย. Wu Yi ตาถึงเวลาเพิ่มเติม"เมื่อเดินเราสามารถฝึกสมดุลของเรา และฝึกฝนของเราความรู้สึกของความระมัดระวังบนเท้าของเราได้ เรายังสามารถใช้ความสามารถของเราได้ยิน และตา และร่างกายของเราไวต่อสภาพแวดล้อมของเรา ตราบใดที่คุณกำหนด คุณสามารถฝึกฝนตลอดเวลา"มิ.ย. Mo Xie ดูเหมือนค่อนข้างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องนี้: "การสู้รบ มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับจิตใจของคุณทำงานอยู่ และคุณสามารถอารมณ์จิตใจให้มีความสงบในขณะที่คุณกำลังดำเนินงานน่าผิดหวัง มันเป็นสิ่งสำคัญในการฝึกทักษะดังกล่าวไปยังจุดที่พวกเขาเริ่มต้นโดยอัตโนมัติ มิฉะนั้น คุณอาจไม่สามารถใช้ทักษะของคุณอย่างถูกต้องที่ยานยนต์สำคัญ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ฉันปฏิบัติตลอดเวลา เข้าใจความหมายของฉันไหม"แม้ว่ามิ.ย. Mo Xie ผู้สมบูรณ์แบบ ความรู้สึก แต่ตามิ.ย.อู๋อี๋ได้ยังคงอ้าปากค้างที่เขา และดูเหมือนว่า พวกเขาจะปรากฏจากซ็อกเก็ตของพวกเขา"ถ้าผมแปลคำพูดของคุณอย่างถูกต้อง...แล้วคุณจะบอกว่า เมื่อคุณกำลังหลบการโจมตีเข้ามา คุณกำลังพยายามย้ายกันบริสุทธิ์ใจ และใจของคุณไม่ได้อยู่ในสภาวะของความสับสนวุ่นวายหรือไม่" มิ.ย. Wu Yi gasped: "ไม่ว่าเป็นไปไม่ได้""วิธีก็ไม่สามารถที่จะปรับจิตใจของคุณที่" มิ.ย. Mo Xie ไพเราะกำพร้า: "คุณต้องทำคือละลายทักษะในสัญชาตญาณของคุณ และทำให้การดำเนินการเช่นนิสัยของธรรมชาติ ถ้าคุณสามารถทำเช่นนั้น แล้วคุณต้องไม่คิด หรือแม้แต่ตั้งใจที่จะดำเนินการกระทำ... ไม่เพียงเกิด ด้วยตัวเองในกรณีนี้"มิ.ย.อู๋อี๋ได้ dumbstruck แต่ในที่สุดเขาก็เริ่มตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง: ประหลาดของธรรมชาติคือหลานชายของเขาเอง เมื่อคนปกติอย่าง Wu Yi มิ.ย.จะต้องเผชิญกับเป็นประหลาดชอบหลานชาย กำลังอึดอัด และสับสนเป็นเพียงมนุษย์ปฏิกิริยาธรรมชาติวิธีปฏิบัติที่แปลกประหลาดชนิดดังกล่าวสามารถคนเป็นบ้า ในความเป็นจริง สำหรับผู้ชายสามัญ แม้จะกล่าวถึงวิธีการดังกล่าวเป็นการกระทำของบ้าวิธีฝึกซวนฉีอาจนี้ง่าย"ก็ไม่จำเป็นเอาเปรียบในขณะดำเนินการดำเนินการหากเป็นการขึ้นรูปเป็นสัญชาตญาณ เพื่อที่จะพูด ในขณะที่เรากำลังเดิน เราสามารถมองหาสิ่งที่วางข้างหน้าของเราและสิ่งที่เราอาจจะเหยียบลงบน และในขณะที่เราพูด เรายังสามารถใช้จมูกของเราระบุกลิ่นในอากาศ นี่คือเหตุผมที่จะได้รับผ่านป่าได้ง่ายมาก...ในใจของฉันอย่างต่อเนื่องถูกแตกต่างสภาพแวดล้อมของฉัน และทุกอย่างที่เกิดขึ้นสัญชาตญาณ! "มิ.ย. Mo Xie ยิ้มสบาย: "ถ้าปฏิบัติสามารถทำได้ในลักษณะนี้ด้วย แล้วทำไมเราไม่ควรทำมัน เพียง เพราะคุณไม่สามารถเน้นความสนใจของคุณทั้งหมด ของไม่ได้หมายความ ว่า คุณไม่ฝึกเลย นี้อาจดูเหมือนยากมากในการเริ่มต้น แต่คุณจะได้ใช้มันตลอดเวลา และเมื่อเวลานั้นมา การกระทำเหล่านี้จะกลายเป็น นิสัยของคุณ และเวลาจะผ่านไป พวกเขาจะเป็นแม่พิมพ์ในสัญชาตญาณของคุณ และในที่สุดคุณจะได้หยุดสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างการกระทำและปฏิกิริยาสัญชาตญาณ""มันเป็นเรื่องง่ายที่" มิ.ย. Mo Xie ยิ้มมิ.ย. Wu Yi ก็ค่อนข้างขบขัน ด้วยไอเดียของหลานชาย"ไม่น่าแปลกใจที่ว่า คุณมักน่าเบื่อมาก และไม่แยแส...ตั้งแต่จิตใจฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุนวูยีทำงานรอบนาฬิกามากกว่าสองสามวันถัดไปเสร็จจุนโมเซี่ยงานและจัดการให้เสร็จสิ้นการหล่อโลหะรูปร่างที่ต้องการ . แม้ว่าโลหะเท่านั้นที่จะได้เป็นมีดขนาดเล็กมาก แต่ตั้งแต่จุนโมเซี่ยต้องสมดุลของมีดได้แม่นยำมาก เนื่องจากเขามีวัตถุประสงค์เพื่อใช้งานส่วนตัว งานก็ลําบากมากจุนโมเซี่ยเข้าร่วมงาน เหมือนกับลุงของเขา แต่ดูเหมือนไม่เหนื่อยในตอนท้าย ในขณะที่จุน Wu Yi หมดแรงที่ต้นขาของเขาบวมจากความพยายามที่เขาใส่อยู่ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนเข้มแข็งและแข็งแกร่งมาก . . . . . . ." โมเซี่ย ผมสงสัยว่าทำไมผมไม่เคยเห็นคุณฝึกทักษะของคุณ " จุน Wu Yi ค่อนข้างประหลาดใจ งานที่ยากลำบากนี้ ซึ่งได้รับ dauntingly ยากสำหรับท้องฟ้า ซวน ผู้เชี่ยวชาญได้ดูเหมือนการเล่นของเด็กกับหลานชายของเขา ด้านบนของที่จุนวูยีไม่เคยเห็นหลานชายเขาฝึก ซวน ฉี ซึ่งก็ทำให้เขายิ่งอยากรู้นะ" ซ้อม " จุนโมเซี่ย มองเขาอย่างประหลาดใจ " คุณลุง ผมใช้เวลาทั้งหมดฝึกฝนอ่า ทำไมคุณไม่สังเกตเห็นเลย "" หือ ? " จุน วูยี ไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่จ้องมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ" คุณลุง จริงๆคุณเชื่อว่าการควบคุมการหายใจของคุณในขณะที่แพนงเชิงเปีย และ แบ่งเบา Qi Xuan ของคุณเป็นวิธีเดียวของ ' ' เรียกว่า ' ซ้อมเหรอ " จุนโมเซี่ยเสียงชัดเจนแสดงความประหลาดใจของเขา : " ฉันคิดว่าเราสามารถฝึกทักษะของเราตลอดเวลา กินข้าว ในขณะที่พูด ขณะต่อสู้ เดินยืนหรือวิ่ง ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย แม้ในขณะที่เรานอนหลับอยู่ เรายังสามารถฝึกฝันของเรา "" วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง และผมก็ไม่ต้องเสียนาทีเดียวเอง แม้ว่าเราจะพูดกันในเวลานี้ ผมยังฝึกอยู่ ดังนั้น แทนที่จะถามฉันเมื่อฉันฝึก คุณควรถามเมื่อผมไม่ซ้อมเหรอ ? ! ! ! " จุนโมเซียยิ้ม" แม้ตอนนี้เหรอ ? " จุนวูยีตาเบิกกว้างมากขึ้น" เมื่อเดิน เราสามารถฝึกการทรงตัว และฝึกของเรารู้สึกแค้นที่เท้าของเรา นอกจากนี้เรายังสามารถใช้ความสามารถในการได้ยินของเรา และตาของเรา และความไวของร่างกายของเราเพื่อสภาพแวดล้อมของเรา ตราบใดที่คุณมีความมุ่งมั่น คุณสามารถฝึกได้ตลอดเวลา "จุนโมเซี่ยดูจะจริงจังกับมัน : " ในขณะที่การต่อสู้ มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับใจของคุณที่จะใช้งาน และคุณสามารถอารมณ์จิตใจของคุณจะสงบ ในขณะที่คุณกำลังเรียนงานหงุดหงิด มันเป็นสิ่งสำคัญในการฝึกทักษะดังกล่าวไปยังจุดที่พวกเขาเริ่มขึ้นโดยอัตโนมัติ มิฉะนั้นคุณอาจจะไม่สามารถใช้ทักษะที่ถูกต้องในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ , ซึ่งเป็นเหตุผลที่ฉันใช้เวลาทั้งหมดฝึกฝน เธอเข้าใจความหมายของฉันไหม ? "ถึงแม้ว่าจุนโมเซี่ยทำให้ความรู้สึกที่สมบูรณ์แบบ แต่จุนวูยีตายังคงจ้องเขา และดูเหมือนว่าพวกเขาจะ pop ออกจากซ็อกเก็ตของพวกเขา" ถ้าผมตีความคำพูดของคุณอย่างถูกต้อง . . . . . . . แล้วคุณตั้งใจจะบอกว่าเมื่อคุณกำลังหลบการโจมตีที่เข้ามา คุณไม่ได้พยายามที่จะหลบไปสุดใจและจิตใจของคุณไม่ได้อยู่ในสถานะของความสับสนวุ่นวาย ? " จุน Wu Yi อ้าปากค้าง " ไม่น่าเชื่อ "" มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปรับใจของคุณ ? " จุนโมเซี่ยฟังดูสิ้นหวัง : " ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือละลายทักษะของคุณในสัญชาตญาณของคุณ และทำให้การกระทำที่เป็นนิสัยของธรรมชาติของคุณ ถ้าคุณทำอย่างนั้นแล้วคุณต้องไม่คิดหรือตั้งใจที่จะดําเนินการกระทำ . . . . . ไม่มันก็แค่เกิดขึ้นเอง ในคดีนี้เหรอ "จุนวูยีเซ็งมาก แต่เขาก็เริ่มตระหนักอะไรบางอย่าง หลานชายของเขาเอง ก็เป็นเรื่องของธรรมชาติ ! เมื่อผู้ชายปกติเหมือนจุน Wu Yi เผชิญหน้ากับตัวประหลาดเหมือน หลานชายของเขาเป็นอึดอัดและสับสน เป็นเพียงธรรมชาติของมนุษย์ปฏิกิริยาเช่นชนิดของวิธีการปฏิบัติที่แปลกประหลาดสามารถขับรถคนบ้าเลย ในความเป็นจริง ถ้าคนธรรมดา แม้กระทั่งการกล่าวขวัญวิธีการดังกล่าวเป็นการกระทำของความบ้า !ทำไมฝึกซวนฉีได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ?" ไม่ต้องพิจารณาในขณะที่ปฏิบัติการทุกอย่าง ถ้ามันขึ้นรูปเป็นสัญชาตญาณของคุณ เพื่อที่จะพูดในขณะที่เราเดิน เราสามารถมองหาสิ่งที่วางข้างหน้าเรา และสิ่งที่เราอาจจะก้าวต่อ และในขณะที่เราพูด เราก็ใช้จมูกของเราเพื่อระบุกลิ่นในอากาศ นี่คือเหตุผลที่ผมสามารถที่จะได้รับผ่านป่าที่มีมากง่าย . . . . . . . ใจผมตลอดเวลาที่สภาพแวดล้อมของฉัน และทุกอย่างเกิดขึ้นโดยสัญชาตญาณ ! "จุนโมเซียยิ้มสบาย : " ถ้าปฏิบัติสามารถทำได้ในลักษณะนี้ แล้วทำไมเราถึงไม่ทำมัน ? เพียงเพราะคุณไม่สามารถมุ่งความสนใจของคุณทั้งหมดในการฝึกของคุณไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่ได้ซ้อมเลย นี้อาจดูเหมือนยากในตอนแรก แต่คุณจะได้รับใช้มันตลอดเวลา และเมื่อถึงเวลานั้น การกระทำเหล่านี้ก็จะกลายเป็นความเคยชิน และเมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาจะถูกหล่อหลอมเป็นสัญชาตญาณของคุณและในที่สุดคุณจะหยุดแม้แต่สังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างการกระทำและปฏิกิริยาสัญชาตญาณ " ." ง่ายขนาดนั้นเลย " จุนโมเซียยิ้มจุนวูยีค่อนข้างเป็น