when i was 12.I has studied in the

when i was 12.I has studied in the first grade of a high school(M.1)
I was very shy .I didn't know other students in my classroom.
I didn't even dare to say " Hi " to someone . Everyone ignored me as if I never existed .
It used to be the hopeless of a child., I remember it well.
Until one day,one of the girl was sit next to me and talked with me. she was a obsessive child.she liked the dog and the cat,but she was allergic

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อผม 12.I ได้ศึกษาในชั้นแรกของ school(M.1) สูง ผมขี้อายมาก ผมไม่ทราบนักเรียนคนอื่น ๆ ในห้องเรียนของฉันนอกจากนี้ผมยังไม่กล้าที่จะพูดว่า "สวัสดี" ให้คน ทุกคนละเว้นฉันเป็นถ้าไม่มีอยู่เคยเป็นความหวังของเด็ก. ฉันจำมันได้ดีจนกระทั่งวันหนึ่ง หนึ่งหญิงสาวนั่งถัดจากฉัน และพูดคุยกับฉัน เธอมีความ child.she ชอบสุนัขและแมว แต่เธอก็แพ้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อผมเป็น 12.I ได้ศึกษาในชั้นแรกของโรงเรียนมัธยม (M.1)
ผมเป็นคนขี้อายมาก .i ไม่ทราบว่านักเรียนคนอื่น ๆ ในห้องเรียนของฉัน.
ฉันไม่ได้กล้าที่จะพูดว่า "สวัสดี" กับใครบางคน . ทุกคนไม่สนใจฉันเป็นถ้าฉันไม่เคยมีอยู่.
จะใช้เป็นที่สิ้นหวังของเด็ก. ผมจำมันได้ดี.
จนกระทั่งวันหนึ่งซึ่งเป็นหนึ่งในผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ข้างๆฉันและพูดคุยกับฉัน เธอเป็น child.she ครอบงำชอบสุนัขและแมว แต่เธอก็แพ้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอน 12 ผมได้ศึกษาในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ของโรงเรียนมัธยม ( ชาย )ฉันอายมาก ผมไม่รู้ว่านักเรียนคนอื่น ๆในชั้นเรียนของฉันฉันไม่กล้าแม้แต่จะทักทายใคร ทุกคนไม่สนใจ ราวกับไม่เคยมีตัวตนมันเคยเป็นความหวังของเด็ก ผมจำมันได้ดีจนกระทั่งวันหนึ่ง หนึ่งสาวกำลังนั่งข้างๆฉัน และพูดกับฉัน เธอยัง child.she หมกมุ่นชอบสุนัขและแมว แต่เธอก็แพ้