Better to Be a RenunciantBuddhism,

Better to Be a Renunciant
Buddhism, Happiness, and the Good Life
Charles K. Fink*
Abstract
This essay seeks to understand the nature of happiness and the good life within the context of
Buddhist philosophy. Buddhism is a pessimistic philosophy, but only in the sense that it insists that
happiness, as we ordinarily conceive of it, is unattainable. It is optimistic insofar as it maintains that
true happiness is humanly possible, but only if we see things as they really are and relinquish our
desires. Yet, even if we would be happier as renunciants, would our lives be better? To answer this
question, we must understand the relationship between happiness and the good life. I argue that
happiness is a complex psychological state involving affective, cognitive, and motivational
components. Buddhist practice seeks to cultivate these different dimensions of happiness and in this
way lay the foundation for living a good life.
1. Introduction
Buddhism is often interpreted as a philosophy of life rather than as a true
religion. This is understandable. Buddhism addresses the problem of suffering
and offers a way of life by which suffering can be overcome and happiness
achieved. Of course, Buddhism is not just a philosophy of life; it is also a religion.
But central to Buddhist teaching is a critique of the conventional conception of
happiness—a critique that can be appreciated independently of any distinctively
religious doctrines, such as karma and rebirth. Buddhism is a pessimistic
philosophy, but only in the sense that it insists that happiness, as we ordinarily
conceive of it, is unattainable. It is optimistic insofar as it maintains that true
happiness is within our reach, but only if we come to see things as they really are
and discipline our minds accordingly.
This essay examines the Buddhist conception of happiness and how it relates
to the good life. The first section focuses on a core Buddhist teaching: that life is
suffering. I argue that this should be understood to mean that the common

*
Professor of Philosophy, Department of Arts and Philosophy, Miami Dade College, Kendall Campus,
11011 SW 104 St., Miami FL 33176-3393, USA.
128
conception of happiness is fatally flawed. The second section makes a case for the
renunciation of desire and explains why it is, at least from a Buddhist standpoint,
that we would be better off as renunciants. In the third section, I explore the
relationship between happiness and the good life. Although the two notions are
not always distinguished, the concept of happiness can be treated as a
psychological concept rather than as a normative one. This allows us to ask
whether happiness is all that matters in life, and even whether happiness is
essential to living a good life. In the fourth and final section, I suggest that
Buddhism conceives of happiness as psychological health and that, so understood,
happiness is foundational to living a good life.
1. Why Life is Suffering
The Buddha famously taught that life is suffering, and he located the source of
this in desire, thirst, or craving. The happiness we seek is unattainable because our
thirsts are unquenchable. This implies that we would be happy if only our desires
were fulfilled. Happiness, then, is a state of fulfillment or “desirelessness,” a state
completely free from dissatisfaction or want. But, having said this, it is clear that
the Buddha’s message is not that happiness is to be achieved by fulfilling our
desires, but that we suffer because we mistakenly conceive of happiness in this
way. It is because we seek happiness in the fulfillment of desire that happiness is
unattainable. Why is this?
First, the stream of desires is endless. No sooner is one desire satisfied than
another one takes its place—a sad phenomenon sometimes called the
“satisfaction treadmill.”1
Never content with the present moment, we seek
happiness in the future, in the satisfaction of some new desire. As any beginning
meditator knows, dissatisfaction and restlessness gnaw on us constantly. The
untamed mind is never free from the grip of desire, not even for a moment. If to
be happy is to satisfy all of our desires, and if the stream of desires is endless,
then lasting happiness is unattainable. Some new desire, some unsatisfied want,
always appears to disrupt whatever satisfaction we might experience.
Second, desire often assumes the form of grasping or attachment. To a large
extent, we seek happiness in our possessions. We covet material things, of course,
but also pleasure, health, knowledge, status, praise, and recognition. We are

1
See Irvine (2006), p. 106.
129
attached to our family and friends, our pets, our material possessions, our bodies,
our minds, our careers, our reputations, our health, our physical appearance, our
youth, and, of course, life itself. Can we achieve lasting happiness by acquiring
and holding on to the things we covet? No, according to Buddhism, for the
following simple reason: all things are impermanent. In one way or another, all
that we care about, everyone and everything, slips from our grasp. Material
possessions crumble into nothingness. Children grow into adults. Relationships
end. Health fades. Youth fades. Beauty fades. If this is not obvious, consider this.
Death represents the loss of everything we value, and no one escapes death. In
Buddhism, impermanence (aniccata) is one of the three marks of all conditioned
phenomena. Because all things are impermanent, we cannot achieve lasting
happiness by acquiring the things we desire. These things eventually fade away,
and with it our happiness.
Third, the things we think will bring us lasting happiness simply don’t. We
tend to think: If I only I had the right job, a good marriage, enough money, a new
house, then I would be happy. Yet nothing desired, once acquired, is a source of
lasting satisfaction. Of course, we derive some satisfaction from achieving our
goals, but it soon fades. Psychologists call this “hedonic adaptation.”2
This is
another of the three marks of existence: dukkha. All conditioned phenomena,
according to the Buddha, are marked by “unsatisfactoriness.” This is rooted in the
first mark of existence. Our experience of satisfaction is itself a conditioned,
dependent phenomenon. It fades like everything else.
Fourth, if happiness is to be found in the fulfillment of desire, then we must be
able to control things—people, situations, and events. To be happy, things must go
our way. And this means that we must have the power to make things go our way.
Yet, realistically speaking, not much is under our control. Sensing this, we
immerse ourselves in worry. When our will is thwarted, as it so often is, we
experience frustration. When people don’t behave as they’re “supposed” to
behave, we experience anger and resentment. Worry, frustration, anger, fear,
resentment, jealousy, despair, disappointment, heartbreak, and many other
conflictive emotions are bound up with our efforts to control things. Although it is
happiness that we seek, it is suffering that we create for ourselves and for others.
According to Buddhism, the problem is not just that we have limited power

2
See Irvine (2006), pp. 105-106. There are ups and downs in life, but the evidence suggests that there
is an individually variable happiness “set point” to which people eventually return. See Haybron
(2011).
130
over the world; rather, we have no power at all. The self, understood as a center of
power and control, as a doer of deeds, an initiator of actions, does not exist. When
I think, there is no “I” that makes thoughts appear. When I raise my arm or speak,
there is no “I” that makes my arm rise or my lips and tongue move. There is no
actor or agent behind my actions. The “I,” understood as an actor or agent, as a
center of power and control, is an illusion. This is the third mark of existence:
no-self (anattā). Understood as a general metaphysical thesis, the no-self doctrine
amounts to the claim that all things lack a substantial core. All things at every
moment are in the process of coming to be or in the reverse process of ceasing to
be; there is no time when something simply is. There are no “beings” but only
“becomings.” This includes myself. My life is a transformational process, but
there is no enduring entity that undergoes this process. My thoughts and actions
are events, and they are bound up with everything else that happens. They cannot
be disentangled from the causal matrix and assigned to a separately existing,
substantial self.
We regard many things as possessions, and these things are intimately bound
up with our sense of selfhood. Every “my” points to an “I.” I look upon my body,
for instance, as my body, not just as a body. But my body is not a possession. It is
something I make use of, but only temporarily. It is subject to disease, old age,
death, and decay. Sooner or later, it will slip from my grasp, like everything else.
Because all things are impermanent, there is nothing that persists from one
moment to the next—including myself and everything I conceptualize as mine.
This can’t be reconciled with the attitude of possessiveness. Possessiveness
insists that things remain the same. But nothing remains the same. The object of
my possessiveness now is not the same as the object of my possessiveness a
moment from now. Possessiveness rests upon the delusion of permanence. The
delusion is thinking that we can arrest the process of change and somehow make
something remain the same from one moment to the next, from one day to the
next, from one year to the next.
There are a number of reflections that bring home in a powerful way just how
deep our attachments are. Imagine that all your physical possessions are destroyed.
How devastating would this be? Imagine losing your ability to remember things
or to learn new things, to see, touch, or hear. Imagine that you lose your career.
Imagine that everyone you care about dies. Imagine tha

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดีกว่าจะ เป็น Renunciantพระพุทธศาสนา ความสุข และดีชาร์ลส์เค Fink *บทคัดย่อบทความครั้งนี้พยายามทำความเข้าใจธรรมชาติของความสุขและชีวิตที่ดีภายในบริบทของพุทธปรัชญา พระพุทธศาสนาเป็นปรัชญาในเชิงลบ แต่เฉพาะในแง่ที่ว่า มันยืนยันว่าความสุข เป็นเราตั้งครรภ์ปกติของมัน เป็นนั้น มันเป็นในเชิงบวก insofar จะรักษาที่ความสุขที่แท้จริง เป็นมนุษย์ธรรมดาได้ เท่านั้นถ้าเราเห็นสิ่งพวกเขากำลังจริง ๆ และสละของเราความต้องการ ยัง แม้เราจะมีความสุขเป็น renunciants ชีวิตของเราจะดีกว่า การตอบนี้คำถาม เราต้องเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างความสุขและชีวิตที่ดี โต้แย้งที่ความสุขมีจิตใจที่ซับซ้อนเกี่ยวข้องกับรัฐผล รับรู้ และหัดคอมโพเนนต์ ปฏิบัติพุทธศาสนาพยายามปลูกเหล่านี้มิติต่าง ๆ ของความสุข และในวิธีวางรากฐานสำหรับชีวิตชีวิตที่ดี1. บทนำพุทธศาสนาเป็นมักตีความ เป็นปรัชญาของชีวิตไม่ ใช่ เป็นจริงศาสนา นี่คือความเข้าใจ พระพุทธศาสนาอยู่ของทุกข์และมีวิถีชีวิตที่ทุกข์ทรมานที่สามารถเอาชนะและความสุขประสบความสำเร็จ แน่นอน พระพุทธศาสนาไม่ใช่เพียงปรัชญาชีวิต นอกจากนี้ยังมีศาสนาแต่เซ็นทรัลเพื่อพระพุทธศาสนาถูกวิจารณ์ความคิดทั่วไปของความสุขคือการวิจารณ์ที่สามารถจะนิยมอิสระใด ๆ distinctivelyศาสนาอยู่ เช่นกรรมและการเกิดใหม่ พระพุทธศาสนาจะเป็นในเชิงลบปรัชญา แต่เฉพาะในแง่ที่ว่า มันรมย์ว่า ความสุข เป็นเราปกติตั้งครรภ์ของมัน นั้น มันเป็นในเชิงบวก insofar มันรักษาที่จริงความสุขเป็นการเดินทางของเรา แต่เพียง ถ้าเรามาดูสิ่งที่พวกเขาเป็นจริง ๆและสอนจิตใจของเราดังนั้นบทความครั้งนี้ตรวจสอบความคิดของพุทธศาสนาของความสุขและรู้เพื่อชีวิตที่ดี ส่วนแรกเน้นหลักพุทธสอน: ชีวิตได้ทุกข์ทรมาน ผมกล่าวว่า นี้ควรเข้าใจการที่มวล* อาจารย์ปรัชญา แผนกศิลปะ และ ปรัชญา ไมอามี่ Dade วิทยาลัย วิทยาเขตเคนดัล11011 SW 104 St. ไมอามี่ FL 33176-3393 สหรัฐอเมริกา 128เสียชีวิตเป็น flawed คิดความสุข ส่วนที่สองทำให้กรณีและปัญหาrenunciation ของความปรารถนา และอธิบายทำไมจึง น้อยจากการมองพระพุทธศาสนาว่า เราจะดีกว่าเป็น renunciants ในส่วนที่สาม ฉันได้รับการออกแบบความสัมพันธ์ระหว่างความสุขและชีวิตที่ดี ถึงแม้ว่าจะกำลังสองไม่โดดเด่น แนวคิดของความสุขอาจถือเป็นการแนวคิดทางจิตใจมากกว่า เป็น normative หนึ่ง ให้ถามว่าความสุขที่สำคัญในชีวิต และแม้ว่าความสุขจำเป็นต่อการใช้ชีวิตชีวิตดี ในส่วนสี่ และสุดท้าย คำแนะนำที่พระพุทธศาสนา conceives ความสุขสุขภาพจิตใจและที่ เพื่อให้ เข้าใจความสุข foundational ชีวิตชีวิตที่ดีได้1. ทำไมชีวิตเป็นทุกข์พระพุทธเจ้าซึ่งสอนว่า ชีวิตเป็นทุกข์ และเขาอยู่แหล่งที่มาของซึ่ง ในความปรารถนา ความกระหายน้ำ อยาก ความสุขที่เราแสวงหาได้นั้นเนื่องจากของเราthirsts เอเซียได้ หมายความว่า เราจะมีความสุขถ้าเฉพาะความต้องการของเราได้ปฏิบัติตาม ความสุข แล้ว เป็นสิ่งตอบสนองหรือ "desirelessness รัฐสมบูรณ์ปราศจากความไม่พอใจ หรือต้องการ แต่ พูด ล้างที่ข้อความของพระพุทธเจ้าไม่ว่าจะทำได้ โดยการตอบสนองความสุขของเราความต้องการ แต่ว่า เราทุกข์ เพราะเราโดยผิดพลาดตั้งครรภ์ความสุขนี้วิธีการ มันเป็น เพราะเราแสวงหาความสุขในด้านความปรารถนาที่มีความสุขนั้น ทำไมเป็นเช่นนั้นครั้งแรก กระแสของความต้องไม่สิ้นสุด ไม่เร็ว เป็นหนึ่งปรารถนาพอใจกว่าหนึ่งเกิดความ — ปรากฏการณ์เศร้าบางครั้งเรียกว่าการ"treadmill ความพึงพอใจ" 1 ไม่เนื้อหากับปัจจุบัน เราค้นหาความสุขในอนาคต ความพึงพอใจของความปรารถนาบางอย่างใหม่ เป็นจุดเริ่มต้นใด ๆmeditator รู้ ความไม่พอใจและอาการ gnaw เราตลอดไป ที่บอร์เนียวจิตใจไม่ปลอดจากการจับต้อง แม้ไม่อึด ถ้าการยินดีที่จะตอบสนองทุกความต้องการของเรา และกระแสของความสิ้นสุดแล้ว ยาวนานความสุขได้นั้น ความปรารถนาบางอย่างใหม่ บางคนไม่พอใจต้องการเสมอแล้วจะ รบกวนใด ๆ ก็ตามเราอาจพบความพึงพอใจที่สอง ความปรารถนามักจะสันนิษฐานแบบเรียงหรือแนบ การขนาดใหญ่ขอบเขต เราหาความสุขในทรัพย์สินของเรา เราฝักใฝ่สิ่งวัสดุ แน่นอนแต่ยังความสุข สุขภาพ ความรู้ สถานะ สรรเสริญ และการรับรู้ เรามี1 ดูเออร์วิน (2006), p. 106 129กับเพื่อน และครอบครัวของเราสัตว์เลี้ยง ทรัพย์สินวัสดุของเรา ร่างกายจิตของเรา อาชีพของเรา ของเราย่อม สุขภาพของเรา รูป ลักษณ์ของเรา ของเราเยาวชน และ แน่นอน ชีวิตตัวเอง เราสามารถบรรลุความสุขที่ยั่งยืน โดยการซื้อหรือไม่และจับในสิ่งที่เราปรับหรือไม่ ไม่มี ตามศาสนาพุทธ สำหรับการเหตุผลง่าย ๆ ต่อไปนี้: สิ่ง impermanent ในหนึ่งวิธี หรืออื่น ทั้งหมดที่เราดูแลเกี่ยวกับ ทุกคนและทุกสิ่งทุกอย่าง จัดจากความเข้าใจของเรา วัสดุทรัพย์สินพังทลายเป็น nothingness เด็กเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ความสัมพันธ์สิ้นสุดการ สุขภาพค่อย ๆ ปรากฏ เยาวชนค่อย ๆ ปรากฏ ความงามค่อย ๆ ปรากฏ ถ้าไม่ชัดเจน พิจารณานี้เสียชีวิตสูญเสียทุกอย่างเราค่า และไม่มีใครหนีความตายนั้น ในพระพุทธศาสนา อนิจจัง (aniccata) เป็นหนึ่งในเครื่องหมายสามทั้งหมดปรับอากาศปรากฏการณ์การ เนื่องจากสิ่งมี impermanent เราไม่ได้นานความสุข โดยได้รับในสิ่งที่เราปรารถนา สิ่งเหล่านี้ในที่สุดจางหายและด้วยความสุขของเราที่สาม ในสิ่งที่เราคิดว่า จะนำเรายาวนานความสุขก็ไม่ เรามักจะ คิดว่า: ถ้าฉันเท่านั้นที่มีงานเหมาะสม แต่งงานดี เงินพอ ใหม่บ้าน แล้วฉันจะมีความสุข ยัง ไม่ต้องการ เมื่อรับ มียาวนานความพึงพอใจ แน่นอน เราได้รับความพึงพอใจบางอย่างจากการบรรลุเป้าหมายของเราเป้าหมาย แต่เร็ว ๆ นี้ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น นักจิตวิทยาเรียกนี้ "hedonic ปรับตัว" 2 นี่คืออื่นของไตรลักษณ์: dukkha ปรากฏการณ์ทั้งหมดที่เครื่องปรับอากาศพระพุทธเจ้า ตามที่มีเครื่องหมาย "unsatisfactoriness" นี้จะใช้ในการเครื่องหมายแรกของการดำรงอยู่ ประสบการณ์ความพึงพอใจของเราเป็นเองอากาศปรากฏการณ์ขึ้น มันค่อย ๆ ปรากฏเหมือนทุกอย่างสี่ ถ้าเป็นความสุขในการตอบสนองความต้องการ แล้วเราต้องสามารถควบคุมสิ่งต่าง ๆ เช่นคน สถานการณ์ และเหตุการณ์ มีความสุข สิ่งที่ต้องไปวิธีของเรา และนี้หมายความ ว่า เราต้องมีพลังทำสิ่งไปทางยัง พูดจริง ไม่มากอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา การตรวจนี้ เราแช่ตัวเองในความกังวล เมื่อเราจะเป็น thwarted มันเป็นบ่อย เราประสบการณ์แห้ว เมื่อคนไม่ทำ ตามที่พวกเขากำลัง "ควร"ทำงาน เราพบกับความโกรธและแค้นใจ กังวล แห้ว ความโกรธ ความ กลัวขุ่น พระ สิ้นหวัง ผิดหวัง ฮาร์ตเบรกโฮเท และอื่น ๆ อีกมากมายอารมณ์ conflictive ที่ผูกค่ากับความพยายามของเราในการควบคุมสิ่ง แม้ว่าจะเป็นความสุขที่เราแสวงหา มันเป็นความทุกข์ที่เราสร้าง สำหรับตนเอง และผู้อื่นตามพุทธศาสนา ปัญหาไม่เพียงแค่ว่า เราได้จำกัดพลังงาน2 ดูเออร์วิน (2006), 105-106 พีพีอ่าวมาหยา ดอน ๆ มีชีวิต แต่หลักฐานแนะนำที่มีมีความสุขเป็นตัวแปรแต่ละ "จุดชุด" บุคคลใดในที่สุดกลับ ดู Haybron(2011) 130โลก ค่อนข้าง เราได้ไม่ทั้งหมด เข้าใจตนเอง เป็นศูนย์กลางของไม่มีอำนาจและการควบคุม เป็น doer ของความ อุปกรณการของการดำเนินการ เมื่อผมคิดว่า มีไม่มี "เรา" ที่ทำให้ความคิดที่ปรากฏ เมื่อผมยกแขน หรือ พูดไม่มีไม่มี "เรา" ที่ทำให้ขึ้นแขนของฉัน หรือของฉันริมฝีปาก และลิ้นที่ย้าย มีไม่มีนักแสดงหรือตัวแทนอยู่เบื้องหลังการกระทำของฉัน ", " ใช่เป็นนักแสดงการแทน เป็นการศูนย์อำนาจและการควบคุม เป็นภาพลวงตา นี่คือเครื่องหมายที่สามของการดำรงอยู่:ไม่มีเอง (anattā) เข้าใจว่าเป็นทั่วไปขัดแย้งวิทยานิพนธ์ สอนตนเองไม่มียอดเงินที่จะเรียกร้องว่า สิ่งขาดหลักพบ สิ่งที่ทุกขณะที่ กำลังจะมา หรือย้อนกระบวนการหยุดการสามารถ ไม่มีเวลาอะไรก็ได้ "เทพ" ไม่มีแต่"becomings" ซึ่งรวมถึงตัวเอง ชีวิตคือ กระบวนการภาวะ แต่มีเอนทิตีไม่ยั่งยืนที่ผ่านขั้นตอนนี้ ความคิดและการกระทำของฉันเหตุการณ์ และพวกเขาจะผูกกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถdisentangled จากเมทริกซ์เชิงสาเหตุ และให้การแยกกันอยู่พบตนเองเราพิจารณาสิ่งเป็นทรัพย์สิน และสิ่งเหล่านี้จึงได้ถูกผูกไว้ขึ้นกับความรู้สึกของเราของ selfhood ทุกจุด "ของฉัน" เป็น "ฉัน" ผมมองตามร่างกายของฉันเป็นร่างกายของฉัน ไม่เพียงแต่เป็นร่างกายเช่น แต่ร่างกายของฉันไม่ใช่การครอบครอง จึงสิ่งที่ผมทำใช้ แต่ชั่วคราวเท่านั้น มันมีโรค ยุคเก่าความตาย และผุ ช้า มันจะลื่นจากความเข้าใจของฉัน เช่นทุกอย่างเนื่องจากสิ่งมี impermanent ไม่มีสิ่งใดที่ยังคงมีอยู่จากหนึ่งขณะนี้ไปซึ่งรวมทั้งตัวเองและทุกอย่างที่ฉัน conceptualize กับระเบิดนี้ไม่ได้กระทบยอดกับทัศนคติของ possessiveness Possessivenessรมย์ว่า สิ่งต่าง ๆ ยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรยังคงเหมือนเดิม วัตถุประสงค์ของpossessiveness ของฉันตอนนี้ไม่เหมือนกับของ possessiveness ของฉันช่วงเวลานี้ Possessiveness อยู่ตามความเข้าใจผิดของ permanence ที่ลวงตาจะคิดว่า เราสามารถจับกุมกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง และทำการอย่างใดสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมจากขณะหนึ่งไป จากวันหนึ่งถัดไป จากปีหนึ่งไปมีจำนวนสะท้อนที่นำกลับบ้านในวิธีมีประสิทธิภาพเพียงไรลึกของสิ่งที่แนบมาได้ คิดว่า เป็นทำลายทรัพย์สินทางกายภาพทั้งหมดของคุณเรื่องว่าเป็นเช่นนั้น ลองนึกภาพการสูญเสียความสามารถในการจำสิ่งต่าง ๆหรือเรียนรู้สิ่งใหม่ การเห็น สัมผัส การได้ยิน ลองนึกภาพว่า คุณสูญเสียอาชีพคิดว่าคนแต่งตาย คิดท่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดีกว่าที่จะเป็น Renunciant
พุทธศาสนาความสุขและชีวิตที่ดีชาร์ลส์เคตำรวจ * บทคัดย่อบทความนี้พยายามที่จะเข้าใจธรรมชาติของความสุขและชีวิตที่ดีในบริบทของพุทธปรัชญา พุทธศาสนาเป็นปรัชญาในแง่ร้าย แต่เฉพาะในแง่ที่ว่ามันยืนยันว่ามีความสุขที่เราตั้งครรภ์ตามปกติของมันไม่สามารถบรรลุได้ มันเป็นแง่ดีตราบเท่าที่มันยืนยันว่าความสุขที่แท้จริงเป็นไปได้ที่มนุษย์ปุถุชนแต่ถ้าเราเห็นสิ่งที่พวกเขาเป็นจริงและละทิ้งเราปรารถนา แต่ถึงแม้ว่าเราจะมีความสุขเป็น renunciants ชีวิตของเราจะดีกว่า? เพื่อตอบคำถามนี้เป็นคำถามที่เราจะต้องเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างความสุขและชีวิตที่ดี ผมยืนยันว่าความสุขคือสภาพจิตใจซับซ้อนที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ความรู้ความเข้าใจและสร้างแรงบันดาลใจส่วนประกอบ ปฏิบัติทางพุทธศาสนาพยายามที่จะปลูกฝังมิติที่แตกต่างเหล่านี้ของความสุขและในการนี้ทางวางรากฐานสำหรับการใช้ชีวิตที่ดี. 1 บทนำพุทธศาสนามักจะถูกตีความเป็นปรัชญาของชีวิตมากกว่าที่จะเป็นจริงศาสนา นี้เป็นที่เข้าใจ พุทธศาสนาอยู่ปัญหาของความทุกข์และมีวิถีชีวิตที่ทุกข์ทรมานจะสามารถเอาชนะและความสุขประสบความสำเร็จ แน่นอนว่าพระพุทธศาสนาไม่ได้เป็นเพียงปรัชญาชีวิต มันก็ยังเป็นศาสนา. แต่หัวใจสำคัญที่ทำให้การเรียนการสอนทางพุทธศาสนาเป็นคำวิจารณ์ของความคิดทั่วไปของการวิจารณ์ความสุขที่สามารถได้รับการชื่นชมอย่างอิสระใด ๆ ชัดเจนหลักคำสอนทางศาสนาเช่นกรรมและการเกิดใหม่ พุทธศาสนาเป็นในแง่ร้ายปรัชญาแต่ในแง่ที่ว่ามันยืนยันว่ามีความสุขที่เราปกติตั้งครรภ์ของมันไม่สามารถบรรลุได้ มันเป็นแง่ดีตราบเท่าที่มันยืนยันว่าเป็นความจริงความสุขอยู่ไม่ไกลของเราแต่ถ้าเรามาดูสิ่งที่พวกเขาเป็นจริงและมีวินัยในจิตใจของเราตาม. เรียงความนี้จะตรวจสอบความคิดทางพุทธศาสนาของความสุขและวิธีการที่เกี่ยวข้องกับชีวิตที่ดี ส่วนแรกมุ่งเน้นไปที่การเรียนการสอนทางพุทธศาสนาหลักของชีวิตที่ทุกข์ทรมาน ผมยืนยันว่าเรื่องนี้ควรจะเข้าใจในความหมายที่ใช้กันทั่วไป* ศาสตราจารย์ปรัชญาภาควิชาศิลปะและปรัชญา, ไมอามี่เดดวิทยาลัยเคนดอลวิทยาเขต11011 SW 104 เซนต์ไมอามี่ฟลอริด้า 33176-3393, USA. 128 ความคิดของความสุขที่เป็นอันตรายถึงชีวิต ข้อบกพร่อง ส่วนที่สองทำให้กรณีสำหรับการสละความปรารถนาและอธิบายว่าทำไมมันเป็นอย่างน้อยจากมุมมองทางพุทธศาสนาที่เราจะดีกว่าเป็นrenunciants ในส่วนที่สามที่ผมสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างความสุขและชีวิตที่ดี แม้ว่าทั้งสองจะมีความคิดไม่ได้โดดเด่นเสมอแนวคิดของความสุขที่สามารถถือว่าเป็นแนวความคิดทางด้านจิตใจมากกว่าที่จะเป็นหนึ่งในกฎเกณฑ์ นี้ช่วยให้เราที่จะถามไม่ว่าจะเป็นความสุขเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตและแม้กระทั่งความสุขไม่ว่าจะเป็นสิ่งสำคัญในการใช้ชีวิตที่ดี ในส่วนที่สี่และสุดท้ายผมขอแนะนำให้พุทธศาสนาตั้งครรภ์ของความสุขกับสุขภาพทางด้านจิตใจและที่เข้าใจเพื่อให้มีความสุขกับการใช้ชีวิตพื้นฐานชีวิตที่ดี. 1 ทำไมชีวิตคือทุกข์พระพุทธรูปที่มีชื่อเสียงสอนว่าชีวิตเป็นทุกข์และเขาตั้งอยู่แหล่งที่มาของเรื่องนี้ในความปรารถนาความกระหายหรือความอยาก ความสุขที่เราแสวงหาก็คือไม่สามารถบรรลุได้เพราะเรากระหายอยู่โดยไม่มีเงื่อนไข นี่ก็หมายความว่าเราจะมีความสุขถ้าเพียง แต่ความต้องการของเราได้รับการเติมเต็ม ความสุขนั้นเป็นรัฐของการปฏิบัติตามหรือ "Desirelessness" รัฐอิสระจากความไม่พอใจหรือต้องการ แต่มีกล่าวนี้ก็เป็นที่ชัดเจนว่าข้อความของพระพุทธเจ้าไม่ได้เป็นความสุขที่จะประสบความสำเร็จโดยการตอบสนองของเราปรารถนาแต่ที่เราต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเราผิดพลาดตั้งครรภ์ของความสุขในครั้งนี้ทาง มันเป็นเพราะเราแสวงหาความสุขในการปฏิบัติตามความปรารถนาที่ว่ามีความสุขคือไม่สามารถบรรลุได้ นี้เป็นเพราะเหตุใดครั้งแรกกระแสของความต้องการเป็นที่สิ้นสุด ไม่ช้าก็เร็วเป็นหนึ่งในความปรารถนาความพึงพอใจกว่าอีกคนหนึ่งจะใช้เวลาสถานที่เป็นปรากฏการณ์ที่น่าเศร้าที่บางครั้งเรียกว่า"ความพึงพอใจของลู่วิ่ง." 1 ไม่เคยพอใจกับขณะปัจจุบันที่เราแสวงหาความสุขในอนาคตในความพึงพอใจของความปรารถนาใหม่ ในฐานะที่เป็นจุดเริ่มต้นใด ๆ ที่ผู้ปฏิบัติจะรู้ความไม่พอใจและความร้อนรนแทะกับเราอย่างต่อเนื่อง ใจเปลี่ยวไม่เคยจับได้ฟรีจากความปรารถนาที่ไม่ได้สักครู่ หากจะมีความสุขที่จะตอบสนองทุกความต้องการของเราและถ้ากระแสของความต้องการเป็นที่สิ้นสุด, แล้วความสุขที่ยั่งยืนไม่สามารถบรรลุได้ บางคนปรารถนาใหม่บางลงไม่พอใจก็จะปรากฏขึ้นที่จะทำลายสิ่งที่พึงพอใจของเราอาจพบ. สองปรารถนามักจะถือว่ารูปแบบของการจับหรือสิ่งที่แนบมา ที่มีขนาดใหญ่เท่าที่เราแสวงหาความสุขในดินแดนของเรา เราอยากได้สิ่งวัสดุแน่นอนแต่ยังมีความสุขสุขภาพความรู้สถานะการสรรเสริญและการรับรู้ เรามี1 ดูเออร์ (2006), หน้า 106 129 ที่แนบมากับครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเรา, นำสัตว์เลี้ยงของเราครอบครองวัสดุของเราร่างกายของเราจิตใจของเราอาชีพของเราชื่อเสียงของเราสุขภาพของเราลักษณะทางกายภาพของเราของเราเยาวชนและแน่นอนชีวิตตัวเอง เราสามารถบรรลุความสุขที่ยั่งยืนโดยการซื้อและการถือครองเพื่อสิ่งที่เราอยากได้? ไม่เป็นไปตามพุทธศาสนาสำหรับเหตุผลง่ายๆต่อไปนี้: ทุกสิ่งเป็นอนิจจัง ในหรืออีกวิธีหนึ่งทั้งหมดที่เราดูแลเกี่ยวกับทุกคนและทุกอย่างหลุดจากมือของเรา วัสดุข้าวของพังลงไปในความว่างเปล่า เด็กเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ความสัมพันธ์สิ้นสุด สุขภาพจางหาย เยาวชนจางหาย ความงามจางหาย ถ้าไม่ได้เป็นที่เห็นได้ชัดพิจารณานี้. ตายหมายถึงการสูญเสียของทุกสิ่งที่เราให้ความสำคัญและไม่มีใครหนีความตาย ในพุทธศาสนาไม่เที่ยง (aniccata) เป็นหนึ่งในสามของเครื่องหมายปรับอากาศทุกปรากฏการณ์ เพราะทุกสิ่งไม่เที่ยงเราไม่สามารถบรรลุยั่งยืนความสุขโดยการซื้อสิ่งที่เราต้องการ สิ่งเหล่านี้ในที่สุดก็จางหายไปและด้วยความสุขของเรา. ประการที่สามสิ่งที่เราคิดว่าจะนำมาซึ่งความสุขที่ยั่งยืนเราก็ไม่ได้ เรามักจะคิดว่าถ้าฉันฉันมีงานที่เหมาะสม, การแต่งงานที่ดี, มีเงินมากพอใหม่บ้านแล้วฉันจะมีความสุข ยังไม่มีอะไรที่ต้องการซื้อที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นแหล่งที่มาของความพึงพอใจที่ยั่งยืน แน่นอนว่าเราได้รับมาจากการบรรลุความพึงพอใจของเราบางเป้าหมาย แต่ไม่นานมันก็จางหายไป นักจิตวิทยาเรียกสิ่งนี้ว่า "การปรับตัวความชอบ." 2 นี้เป็นอีกหนึ่งในสามคะแนนอยู่: dukkha ปรากฏการณ์ปรับอากาศทั้งหมดตามที่พระพุทธเจ้ามีการทำเครื่องหมายด้วย "unsatisfactoriness." นี้เป็นรากฐานในเครื่องหมายแรกของการดำรงอยู่ ประสบการณ์ของเราของความพึงพอใจของตัวเองเป็นปรับอากาศปรากฏการณ์ขึ้น มันจางหายไปเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง. ประการที่สี่ถ้าเป็นความสุขที่จะพบในการปฏิบัติตามความปรารถนาแล้วเราจะต้องมีความสามารถที่จะควบคุมสิ่งที่ประชาชนสถานการณ์และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จะมีความสุขในสิ่งที่จะต้องไปทางของเรา และนั่นหมายความว่าเราจะต้องมีอำนาจที่จะทำในสิ่งที่ไปทางของเรา. แต่แนบเนียนพูดไม่มากอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา การตรวจวัดนี้เราแช่ตัวเองในความกังวล เมื่อเราจะถูกขัดขวางในขณะที่มันจึงมักจะเป็นเราได้สัมผัสกับความยุ่งยาก เมื่อคนไม่ทำงานตามที่พวกเขากำลัง "ควร" จะทำตัวเราได้สัมผัสกับความโกรธและความแค้น กังวลแห้วความโกรธความกลัวความไม่พอใจความหึงหวงความสิ้นหวัง, ความผิดหวังความเสียใจและอื่น ๆ อีกมากมายอารมณ์conflictive จะผูกพันขึ้นมาด้วยความพยายามของเราที่จะควบคุมสิ่งที่ แม้ว่ามันจะเป็นความสุขที่เราแสวงหาก็เป็นทุกข์ที่เราสร้างขึ้นสำหรับตัวเองและคนอื่น ๆ . ตามที่พุทธศาสนาปัญหาไม่ได้อยู่เพียงแค่ว่าเราได้รับการ จำกัด อำนาจ2 ดูเออร์ (2006), pp ได้. 105-106 มีอัพและดาวน์ในชีวิตมี แต่หลักฐานที่แสดงให้เห็นว่ามีเป็นความสุขตัวแปรเป็นรายบุคคล"ตั้งจุด" เพื่อที่ผู้คนในที่สุดก็กลับมา ดู Haybron (2011). 130 มุมโลก; แต่เรามีอำนาจที่ไม่ทั้งหมด ตัวเองเข้าใจว่าเป็นศูนย์กลางของอำนาจและการควบคุมเป็นผู้กระทำการกระทำริเริ่มของการกระทำที่ไม่ได้อยู่ เมื่อผมคิดว่าไม่มี "ฉัน" ที่ทำให้ความคิดที่ปรากฏ เมื่อฉันยกแขนหรือพูดของฉันไม่มี "ฉัน" ที่ทำให้การเพิ่มขึ้นแขนของฉันหรือริมฝีปากของฉันและย้ายลิ้น ไม่มีเป็นนักแสดงหรือตัวแทนที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของฉัน "I" เข้าใจว่าเป็นนักแสดงหรือตัวแทนเป็นศูนย์กลางของอำนาจและการควบคุมเป็นภาพลวงตา นี้เป็นเครื่องหมายที่สามของการดำรงอยู่: ไม่มีตนเอง (อนัตตา) เข้าใจว่าเป็นวิทยานิพนธ์เลื่อนลอยโดยทั่วไปไม่มีหลักคำสอนด้วยตนเองจำนวนเงินที่อ้างว่าทุกสิ่งที่ขาดหลักที่สำคัญ ทุกสิ่งในทุกช่วงเวลาที่อยู่ในกระบวนการของการที่จะมาถึงจะเป็นหรือในกระบวนการย้อนกลับของการหยุดไปจะ; มีเวลาเมื่อบางสิ่งบางอย่างก็คือ ไม่มี "มนุษย์" แต่"becomings." ซึ่งรวมถึงตัวเอง ชีวิตของฉันเป็นกระบวนการการเปลี่ยนแปลง แต่ไม่มีกิจการที่ยั่งยืนที่ผ่านกระบวนการนี้ คิดและการกระทำของฉันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพวกเขาจะผูกพันขึ้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถจะ disentangled จากเมทริกซ์เชิงสาเหตุและมอบหมายให้แยกต่างหากที่มีอยู่ในตัวเองมาก. เราเชื่อว่าหลายสิ่งหลายอย่างเป็นทรัพย์สินและสิ่งเหล่านี้จะผูกพันอย่างใกล้ชิดขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกของเรา selfhood ทุกจุด "ฉัน" กับ "ฉัน" ผมมองไปที่ร่างกายของฉันเช่นในขณะที่ร่างกายของฉันไม่เพียงแต่เป็นร่างกาย แต่ร่างกายของฉันไม่ได้ครอบครอง มันเป็นสิ่งที่ฉันทำให้การใช้งาน แต่เพียงชั่วคราว มันเป็นเรื่องที่โรควัยชราตายและสลายตัว ไม่ช้าก็เร็วมันจะลื่นจากมือของฉันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง. เพราะทุกสิ่งเป็นอนิจจังมีอะไรที่ยังคงอยู่จากหนึ่งในช่วงเวลาต่อไปรวมทั้งตัวเองและทุกอย่างที่ฉันคิดว่าเป็นเหมือง. นี้ไม่สามารถคืนดีกับ ทัศนคติของ possessiveness possessiveness ยืนยันสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรยังคงเหมือนเดิม เป้าหมายของpossessiveness ของฉันตอนนี้ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับวัตถุของ possessiveness ของฉันช่วงเวลาต่อจากนี้ possessiveness วางอยู่บนความเข้าใจผิดของความคงทน เข้าใจผิดคิดว่าเราสามารถจับกุมกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงและอย่างใดทำให้บางสิ่งบางอย่างยังคงเหมือนเดิมจากช่วงเวลาหนึ่งไปยังอีกจากวันหนึ่งที่จะต่อไปจากหนึ่งปีถัดไป. มีจำนวนของการสะท้อนความเห็นที่นำกลับบ้านอยู่ใน วิธีที่มีประสิทธิภาพเพียงวิธีลึกของเราเป็นสิ่งที่แนบมา ลองนึกภาพว่าทุกสมบัติทางกายภาพของคุณจะถูกทำลาย. วิธีร้ายแรงนี้จะเป็นอย่างไร ลองนึกภาพการสูญเสียความสามารถในการจดจำสิ่งหรือเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เพื่อที่จะเห็นสัมผัสหรือได้ยิน ลองจินตนาการว่าคุณสูญเสียการทำงานของคุณ. คิดว่าทุกคนที่คุณดูแลเกี่ยวกับการตาย ลองนึกภาพ tha