Demand for moneyFrom Wikipedia, the

Demand for money

From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to: navigation, search
The demand for money is the desired holding of financial assets in the form of money: that is, cash or bank deposits. It can refer to the demand for money narrowly defined as M1 (non-interest-bearing holdings), or for money in the broader sense of M2 or M3.

Money in the sense of M1 is dominated as a store of value by interest-bearing assets. However, money is necessary to carry out transactions; in other words, it provides liquidity. This creates a trade-off between the liquidity advantage of holding money and the interest advantage of holding other assets. The demand for money is a result of this trade-off regarding the form in which a person's wealth should be held. In macroeconomics motivations for holding one's wealth in the form of money can roughly be divided into the transaction motive and the asset motive. These can be further subdivided into more microeconomically founded motivations for holding money.

Generally, the nominal demand for money increases with the level of nominal output (price level times real output) and decreases with the nominal interest rate. The real demand for money is defined as the nominal amount of money demanded divided by the price level. For a given money supply the locus of income-interest rate pairs at which money demand equals money supply is known as the LM curve.

The magnitude of the volatility of money demand has crucial implications for the optimal way in which a central bank should carry out monetary policy and its choice of a nominal anchor.

Conditions under which the LM curve is flat, so that increases in the money supply have no stimulatory effect (a liquidity trap), play an important role in Keynesian theory. This situation occurs when the demand for money is infinitely elastic with respect to the interest rate.

A typical money-demand function may be written as

M^d=P*L(R,Y) ,
where M^d is the nominal amount of money demanded, P is the price level, R is the nominal interest rate, Y is real output, and L(.) is real money demand. An alternate name for L(R,Y) is the liquidity preference function.

Contents

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความต้องการใช้เงินจากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรีข้ามไป: นำทาง ค้นหาความต้องการใช้เงินจะต้องถือสินทรัพย์ทางการเงินในรูปแบบของเงิน: คือ เงินสด หรือเงินฝากธนาคาร มันอาจหมายถึงความต้องการเที่ยวที่กำหนดท่ามกลางเป็น M1 (ไม่สนใจแบกโฮลดิ้ง), หรือในแง่ที่กว้างขึ้นของ M2 หรือ M3ในความรู้สึกของ M1 จะครอบงำเป็นเก็บค่าสนใจเรืองสินทรัพย์ อย่างไรก็ตาม เงินจำเป็นต้องทำธุรกรรม ในคำอื่น ๆ มันแสดงสภาพคล่อง นี้สร้าง trade-off ระหว่างประโยชน์จากสภาพคล่องของการถือเงินและสนใจข้อดีของการถือสินทรัพย์อื่น ความต้องการเงินเป็นผลของ trade-off นี้เกี่ยวกับแบบฟอร์มที่ควรจัดให้เลือกมากมายของคน ในเศรษฐศาสตร์มหภาค โต่งสำหรับเก็บของให้เลือกมากมายในรูปแบบของเงินอย่างคร่าว ๆ แบ่งแรงจูงใจธุรกรรมและแรงจูงใจสินทรัพย์ เหล่านี้สามารถจะเพิ่มเติมปฐมภูมิเป็นโต่งก่อตั้งขึ้น microeconomically สำหรับเก็บเงินทั่วไป ระบุความต้องการเงินเพิ่มขึ้นกับระดับของผลผลิตที่ระบุ (ราคาระดับเวลาจริงผลลัพธ์) และลดอัตราดอกเบี้ยที่ระบุ มีกำหนดความต้องการแท้จริงสำหรับเงินระบุจำนวนเงินที่ต้องหาร ด้วยระดับราคา สำหรับการจัดหาเงินที่กำหนด โลกัสโพลของคู่อัตรารายได้ดอกเบี้ยในเงินที่อุปสงค์เท่ากับอุปทานเงินจะเรียกว่าเส้น LMขนาดของความผันผวนของอุปสงค์ของเงินมีผลสำคัญสำหรับวิธีดีที่สุดที่ธนาคารกลางควรดำเนินนโยบายการเงินและเป็นทางเลือกของจุดยึดที่ระบุเงื่อนไขที่เส้น LM มีแบน ที่เพิ่มขึ้นในการจัดหาเงินจะไม่มีผล stimulatory (สภาพคล่องกับดัก), มีบทบาทสำคัญในทฤษฎีของสำนักเคนส์ สถานการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อความต้องการใช้เงินเพียงยืดหยุ่นกับอัตราดอกเบี้ยฟังก์ชันอุปสงค์เงินทั่วไปที่อาจเขียนเป็นM^d=P*L(R,Y)ที่ M ^ d คือ จำนวนเงินที่ต้องการระบุ P คือ ระดับราคา R คือ อัตราดอกเบี้ยระบุ Y เป็นผลจริง และ L(.) เป็นความต้องการเงินจริง ชื่อสำรองสำหรับ L(R,Y) เป็นฟังก์ชันความคล่องเนื้อหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความต้องการใช้เงินจากวิกิพีเดียสารานุกรมเสรีไปที่: นำทาง, ค้นหาความต้องการใช้เงินเป็นสัดส่วนการถือหุ้นที่ต้องการของสินทรัพย์ทางการเงินในรูปแบบของเงินนั่นคือเงินสดหรือเงินฝากธนาคาร มันสามารถอ้างถึงความต้องการใช้เงินที่กำหนดไว้อย่างหวุดหวิดเช่น M1 (ถือครองที่ไม่ใช่ดอกเบี้ย) หรือเงินตามความหมายที่กว้างขึ้นของ M2 หรือ M3. เงินในความรู้สึกของ M1 ถูกครอบงำเป็นร้านของมูลค่าโดยมีดอกเบี้ย สินทรัพย์ แต่เงินมีความจำเป็นต้องดำเนินการทำธุรกรรม; ในคำอื่น ๆ ก็มีสภาพคล่อง นี้จะสร้างค้าระหว่างประโยชน์สภาพคล่องในการถือครองเงินและประโยชน์ที่น่าสนใจในการถือครองสินทรัพย์อื่น ๆ ความต้องการใช้เงินเป็นผลจากการนี้การออกเกี่ยวกับรูปแบบที่ความมั่งคั่งของคนที่ควรจะจัดขึ้น ในมหภาคแรงจูงใจสำหรับการถือครองความมั่งคั่งของคนในรูปแบบของเงินประมาณสามารถแบ่งออกเป็นแรงจูงใจการทำธุรกรรมและแรงจูงใจของสินทรัพย์ เหล่านี้สามารถแบ่งออกเป็นแรงจูงใจมากขึ้นก่อตั้ง microeconomically สำหรับการถือครองเงิน. โดยทั่วไปความต้องการเล็กน้อยสำหรับเงินเพิ่มขึ้นกับระดับของการส่งออกน้อย (เท่าระดับราคาผลผลิตที่แท้จริง) และลดลงตามอัตราดอกเบี้ยที่กำหนด ความต้องการที่แท้จริงสำหรับเงินจะถูกกำหนดเป็นจำนวนเงินที่ระบุของเงินเรียกร้องแบ่งตามระดับราคา สำหรับเงินให้จัดหาสถานทีของคู่อัตรารายได้ดอกเบี้ยที่ความต้องการเงินเท่ากับปริมาณเงินเป็นที่รู้จักกันเป็นเส้นโค้ง LM. ขนาดของความผันผวนของความต้องการเงินที่มีผลกระทบที่สำคัญสำหรับวิธีที่ดีที่สุดในการที่ธนาคารกลางควรจะดำเนินการ นโยบายการเงินและทางเลือกของผู้ประกาศข่าวชื่อ. ภายใต้เงื่อนไขที่โค้ง LM จะแบนเพื่อให้การเพิ่มขึ้นของปริมาณเงินไม่มีผลกระตุ้น (กับดักสภาพคล่อง) มีบทบาทสำคัญในทฤษฎีของเคนส์ สถานการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อมีความต้องการเงินที่ยืดหยุ่นอนันต์ที่เกี่ยวกับอัตราดอกเบี้ย. ฟังก์ชั่นเงินความต้องการทั่วไปอาจจะเขียนเป็นM ^ D = P * ย * (R, Y), ที่ M ^ งเป็นจำนวนเงินที่ระบุของ เงินเรียกร้อง, P คือระดับราคาที่ R คืออัตราดอกเบี้ยที่กำหนด Y คือการส่งออกจริงและ L (.) เป็นความต้องการเงินจริง ชื่ออื่นสำหรับ L (R, Y) เป็นฟังก์ชั่นการตั้งค่าสภาพคล่อง. เนื้อหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุปสงค์ของเงิน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ข้ามไปที่ : นำทาง , ค้นหา

อุปสงค์ของเงิน คือ ต้องการถือครองสินทรัพย์ทางการเงินในรูปแบบของเงิน : นั่นคือ เงินสดหรือเงินฝากธนาคาร มันสามารถอ้างถึงความต้องการใช้เงิน แคบ เช่น M1 ( ปลอดภาระดอกเบี้ย Holdings ) หรือเงินในแนวกว้างหรือความรู้สึกของ M2 M3

เงินในรู้สึกของ M1 ( เป็นร้านของมูลค่า โดยดอกเบี้ยเรืองสินทรัพย์ อย่างไรก็ตาม เงินที่จำเป็นเพื่อดำเนินการธุรกรรม ; ในคำอื่น ๆมันมีสภาพคล่อง นี้จะสร้างการแลกเปลี่ยนระหว่างประโยชน์ของสภาพคล่องถือครองเงินและดอกเบี้ย จากถือสินทรัพย์อื่น ๆความต้องการถือเงินคือผลของการแลกเปลี่ยนนี้เกี่ยวกับแบบฟอร์มที่ความมั่งคั่งของบุคคลควรจะจัดขึ้น เศรษฐศาสตร์มหัพภาคในถือของความมั่งคั่งในรูปแบบของเงินสามารถประมาณแบ่งออกเป็นธุรกรรมสินทรัพย์แรงจูงใจและแรงจูงใจ เหล่านี้สามารถเพิ่มเติมแบ่งออกเป็นอีก microeconomically ก่อตั้งขึ้นในการจับเงิน

โดยทั่วไปความต้องการปกติสำหรับเงินที่เพิ่มขึ้นกับระดับของผลผลิตปกติ ( ครั้งที่ระดับราคาของผลผลิตที่แท้จริง ) และลดลงเมื่ออัตราดอกเบี้ยปกติ ความต้องการที่แท้จริงสำหรับเงิน หมายถึง ปริมาณน้อยของเงินที่ต้องการ แบ่งตามระดับราคา สำหรับการจัดหาเงินรายได้สถานที่อัตราดอกเบี้ยคู่ที่เรียกร้องเงินมีค่าเท่ากับอุปทานของเงินเป็นที่รู้จักกันเป็นเส้นโค้ง LM .

ขนาดของความผันผวนของอุปสงค์เงินที่มีนัยสําคัญสําหรับวิธีที่ดีที่สุดในการที่ธนาคารกลางควรดำเนินนโยบายการเงิน และตัวเลือกของผู้ประกาศชื่อ

ภายใต้เงื่อนไขที่ อิม โค้งแบน ดังนั้นที่เพิ่มขึ้นในการจัดหาเงินไม่มีฤทธิ์ ( กับดักสภาพคล่อง ) มีบทบาท ที่สำคัญในทฤษฎีสำนักเคนส์ .สถานการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อความต้องการเงินคือเหลือหลายความยืดหยุ่นต่ออัตราดอกเบี้ย

ปกติเงินฟังก์ชันอุปสงค์อาจจะเขียนเป็น

m
D = p * l ( r , Y )
m
D ที่ระบุจำนวนเงินที่เรียกร้อง , P คือระดับราคา R คืออัตราดอกเบี้ยค่า Y คือผลผลิตที่แท้จริง และผม ( ) คือ ความต้องการเงินจริง ชื่ออื่นสำหรับ L ( r , Y ) คือ สภาพคล่องการตั้งค่าฟังก์ชั่น .

เนื้อหา