Xiao Nan’s expression was frighteni

Xiao Nan’s expression was frightening as he heavily panted. However, on the other side, Yun Che’s breathing was steady, and his calm expression was unbroken. He completely did not look fatigued at all. The corner of Xiao Nan’s lips moved, and in the end, his hand still drooped down onto the ground…

“You’re much stronger than I had imagined… I admit defeat.” Xiao Nan said dejectedly.

“You’re a little stronger than I had imagined as well.” Yun Che smiled slightly, glancing at the wound on his left shoulder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิพจน์ของ Xiao Nan เป็นกลัวเป็นอย่างมาก panted อย่างไรก็ตาม ในด้านอื่น ๆ Yun Che หายใจคง และนิพจน์ของเขาสงบไม่เสียหาย เขาสมบูรณ์ก็ดูไม่เหนื่อยเลย ย้ายมุมของริมฝีปากเซียวน่าน และในสุด มือของเขายังคง drooped ลงบนพื้นดิน..."คุณทำมากยิ่งกว่าที่คิด... ผมยอมรับความพ่ายแพ้" Dejectedly เสี่ยวน่านกล่าว"คุณทำน้อยดีกว่าที่คิดอีกด้วย" Che ยืนยิ้มเล็กน้อย ดูที่แผลบนไหล่ซ้ายของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การแสดงออกเสี่ยวน่านเป็นที่น่ากลัวในขณะที่เขา panted อย่างหนัก อย่างไรก็ตามในด้านอื่น ๆ หายใจ Yun เจ๊ก็คงสงบและการแสดงออกของเขาเป็นทิว เขาสมบูรณ์ไม่ได้มองที่ทุกคนเหนื่อย มุมของริมฝีปากเสี่ยวน่านย้ายและในท้ายที่สุดมือของเขายังคง drooped ลงบนพื้นดิน ... "คุณเข้มแข็งมากขึ้นกว่าที่ฉันได้คิด ... ฉันยอมรับความพ่ายแพ้." เสี่ยวน่านกล่าวว่าคอตก. "คุณเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แข็งแกร่ง กว่าที่ฉันคิดได้เช่นกัน. "ยุนเจ๊ยิ้มเล็กน้อย glancing ที่แผลบนไหล่ซ้ายของเขา