A morpheme is the smallest grammati

A morpheme is the smallest grammatical unit in a language.
Words is the smallest meaningful unit of a language.
A morpheme is not identical to a word, and the principal difference between the two is that a morpheme may or may not stand alone, whereas a word, by definition, is freestanding. When it stands by itself, it is considered a root because it has a meaning of its own (e.g. the morpheme cat) and when it depends on another morpheme to express an idea, it is an affix because it has a grammatical function (e.g. the –s in cats to specify that it is plural).[1] Every word comprises one or more morphemes. The more combinations a morpheme is found in, the more productive it is said to be.
Words can be put together to build larger elements of language, such as phrases (a red rock), clauses (I threw a rock), and sentences (He threw a rock too, but he missed).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Morpheme เล็กที่สุดทางไวยากรณ์หน่วยในภาษานั้น คำน้อยที่สุดที่ประโยชน์หน่วยของภาษาได้ Morpheme ไม่เหมือนกับคำ และหลักความแตกต่างระหว่างสองคือ morpheme อาจ หรืออาจไม่ยืนคนเดียว คำ โดยคำจำกัดความ เป็นอิสระ เมื่อมันยืน ด้วยตัวเอง จึงจะถือว่ารากเนื่องจากมันมีความหมายเป็นของตัวเอง (เช่นแมว morpheme) และเมื่อขึ้นบน morpheme อื่นแสดงความคิด เป็นส่วนผนวกการเนื่องจากมีฟังก์ชันไวยากรณ์ (เช่น – s ในแมวเพื่อระบุว่า เป็นพหูพจน์) [1] ทุกคำประกอบด้วยอย่าง น้อยหนึ่ง morphemes ชุดเพิ่มเติม morpheme ที่อยู่ ที่มากขึ้นจึงกล่าวได้ว่า เป็นการสามารถใส่คำเข้าด้วยกันเพื่อสร้างองค์ประกอบใหญ่ของภาษา เช่นวลี (แดงก้อนหิน), (ฉันโยนก้อนหิน), อนุประโยค และประโยค (เขาโยนก้อนหินเกินไป แต่เขาพลาด)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นหน่วยคำเป็นหน่วยที่เล็กที่สุดตามหลักไวยากรณ์ของภาษา
คำเป็นหน่วยเล็กที่สุดที่มีความหมายของภาษา ด้านการศึกษา โดยเฉพาะคำเรียกน้ำหนัก เป็นหน่วยคำไม่เหมือนกับคำพูด และ ความแตกต่างหลักระหว่างสองคือว่า จากที่อาจจะหรืออาจจะไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว ส่วนคำโดยนิยามเป็นอิสระ . เมื่อมันยืนได้เองเป็นหน่วยคำเป็นหน่วยที่เล็กที่สุดตามหลักไวยากรณ์ของภาษา
คำเป็นหน่วยเล็กที่สุดที่มีความหมายของภาษา
เป็นหน่วยคำไม่เหมือนกับคำพูด และ ความแตกต่างหลักระหว่างสองคือว่า จากที่อาจจะหรืออาจจะไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว ส่วนคำโดยนิยามเป็นอิสระ . เมื่อมันยืนด้วยตัวเอง เพราะถือว่าเป็นราก เพราะมันมีความหมายของมันเอง ( เช่นเช่นวลี ( หินแดง ) ส่วน ( ผมขว้างหิน ) และประโยค ( ขว้างหินเหมือนกัน แต่เขาพลาด )และหน่วยคำแมว ) และเมื่อมันขึ้นอยู่กับหน่วยคำอื่นที่จะแสดงความคิด มันเป็นสิ่งที่เติมเพราะมันมีฟังก์ชันทางไวยากรณ์ ( เช่น ) ในแมวที่ระบุว่า เป็นพหูพจน์ ) . [ 1 ] ทุกคำที่ประกอบด้วยหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งเสียงสระ ยิ่งรวมกันเป็นหน่วยคำที่พบใน มากขึ้น มันเป็นอย่างนั้น
คำสามารถใส่ร่วมกันเพื่อสร้างองค์ประกอบที่มีขนาดใหญ่ของภาษา