One could argue, that we are noneth

One could argue, that we are nonetheless able to tell what time is when we look at the large history of astronomy or the invention of clocks that measure time in minutes and seconds. But do they not just attempt to control time, and are they not just an instrument for us to store it? What is missing it the irreducible affection that it has on us? But how should we reflect the distance that is incorporated in time? Mere astraction or metasphysical construction is not able to consider our aesthetic experience with time?
The fluctuate character or „passing through“ was one of the points of interests why Gilles Deleuze, following Henri Bergson, began to rethink the phenomenon. He noticed that there has been a revival of thinking time when new technologies such as film enter the world. Starting from various film examples Deleuze thought time as simultaneity, focused on the notion of growing time. Time in the cinematic image is being regarded as simultaneity of past and present, being virtual and actual at the same time. The films of the Nouvelle Vague inspired him to think time as becoming and not as being. He turns the weakening of traditional modal temporality into a kind of time explosion where time is trembling and systems of references or orientations are missing. The ungraspability needs to be seen outside of spatiotemporal coordinates. Without these orientations time is constantly in a state of crudity. In terms of moving images time becomes visible as a generic principle. In the following we should ask, if in Deleuze‟s writings, which are undoubtly connected to film theory, there are also connection points with photography? Can photography - traditionally attached to the moment of time at which it came into existence - be connected to time in its pure state?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งอาจโต้เถียง ที่ เราจะกระนั้นสามารถบอกเวลาได้เมื่อเรามองไปที่ประวัติของดาราศาสตร์ขนาดใหญ่หรือการประดิษฐ์นาฬิกาที่วัดเวลานาทีและวินาที แต่ทำพวกเขาก็พยายามที่จะควบคุมเวลา และพวกเขาไม่เพียงเครื่องมือที่เราจะเก็บไว้หรือไม่ อะไรหายมันจิตอย่างต่ำที่มีเรา แต่ว่าเราสะท้อนระยะห่างที่เป็นส่วนประกอบในเวลา ไม่ต้องพิจารณาประสบการณ์ความงามของเรา ด้วยเวลาเพียงก่อสร้าง astraction หรือ metasphysical ?
อักขระ fluctuate หรือ "ผ่าน" น่าสนใจทำไม rethink ปรากฏการณ์เริ่ม Gilles Deleuze อองรีแบร์กซอง ต่อไปนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง เขาสังเกตเห็นว่า ได้มีการฟื้นฟูครั้งคิดค้นเทคโนโลยีใหม่เช่นฟิล์มป้อนโลก เริ่มต้นจากตัวอย่างภาพยนตร์ต่าง ๆ Deleuze คิดเวลาสัมพันธ์ เน้นแนวคิดของเวลาการเจริญเติบโต เวลาในภาพผลงานชิ้นที่ถือเป็นสัมพันธ์ของอดีต และ ปัจจุบัน การเสมือนจริงในเวลาเดียวกัน ภาพยนตร์ของ Vague แรมนูเวลแรงบันดาลใจให้เขาคิดว่า เวลาที่เป็น และไม่เป็น เขาจะลดลง temporality แบบดั้งเดิมเป็นแบบขยายเวลาซึ่งงก ๆ เวลา และระบบการอ้างอิงหรือแนวจะหายไป Ungraspability ที่ต้องมองเห็นภายนอกพิกัด spatiotemporal โดยแนวนี้ เวลาได้ตลอดเวลาในรัฐ crudity ในการย้ายภาพ เวลาจะมองเห็นเป็นหลักการทั่วไป ในต่อไปนี้เราควรถาม ถ้าในงานเขียน Deleuze‟s ซึ่งมี undoubtly เชื่อมต่อกับทฤษฎีภาพยนตร์ มีจุดเชื่อมต่อกับการถ่ายภาพ ถ่ายภาพ - ประเพณีกับช่วงเวลาที่จะมาเป็นชาติ - เชื่อมเวลาในสถานะบริสุทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งได้ยืนยันว่าเราจะยังคงสามารถที่จะบอกว่าเวลาคือเมื่อเรามองไปที่ประวัติศาสตร์ของดาราศาสตร์ขนาดใหญ่หรือสิ่งประดิษฐ์ของนาฬิกาที่วัดเวลาในนาทีและวินาที แต่พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงความพยายามที่จะควบคุมเวลาและการที่พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงเครื่องมือที่เราจะเก็บไว้? สิ่งที่มันหายไปความรักที่ลดลงว่ามันมีต่อเรา? แต่วิธีการที่เราควรจะสะท้อนให้เห็นถึงระยะทางที่เป็นนิติบุคคลที่จัดตั้งในเวลา? astraction เพียงหรือการก่อสร้าง metasphysical จะไม่สามารถที่จะพิจารณาประสบการณ์ความงามของเรากับเวลา?
ความผันผวนของตัวละครหรือ "ผ่าน" เป็นหนึ่งในจุดที่น่าสนใจว่าทำไมกิลส์ Deleuze ตามอองรี Bergson เริ่มที่จะคิดใหม่ปรากฏการณ์ เขาสังเกตเห็นว่ามีการฟื้นฟูการคิดเวลาที่เทคโนโลยีใหม่ ๆ เช่นฟิล์มเข้าสู่โลก เริ่มจากตัวอย่างภาพยนตร์ต่าง Deleuze คิดว่าเวลาที่พร้อมกันมุ่งเน้นไปที่ความคิดของเวลาที่เพิ่มขึ้น เวลาในภาพภาพยนตร์จะถูกมองว่าเป็นพร้อมกันในอดีตและปัจจุบันเป็นเสมือนและที่เกิดขึ้นจริงในเวลาเดียวกัน ภาพยนตร์ของนูแวลล์คลุมเครือแรงบันดาลใจให้เขาคิดว่าเวลาที่เป็นและไม่เป็น เขาหันความอ่อนแอของชั่วคราวกริยาแบบดั้งเดิมเป็นชนิดของการระเบิดครั้งที่เวลามีการสั่นและระบบของการอ้างอิงหรือการหมุนจะหายไป ungraspability จะต้องเห็นด้านนอกของพิกัด spatiotemporal โดยไม่ต้องหมุนเวลาเหล่านี้อยู่ตลอดเวลาอยู่ในสถานะของความไม่สละสลวย ในแง่ของภาพเคลื่อนไหวเวลาที่จะกลายเป็นมองเห็นเป็นหลักการทั่วไป ในต่อไปนี้เราควรจะถามว่าถ้าใน Deleuze "ของงานเขียนซึ่งมีการเชื่อมต่อ undoubtly ทฤษฎีภาพยนตร์นอกจากนี้ยังมีจุดเชื่อมต่อกับการถ่ายภาพ? สามารถถ่ายภาพ - แนบแบบดั้งเดิมถึงช่วงเวลาของเวลาที่มันเข้ามาอยู่ - สามารถเชื่อมต่อกับเวลาอยู่ในสถานะที่บริสุทธิ์ได้อย่างไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างใดอย่างหนึ่งได้ยืนยันว่าเรากระนั้นสามารถบอกเวลาอะไร เมื่อเราดูประวัติศาสตร์ขนาดใหญ่ของดาราศาสตร์ หรือการประดิษฐ์นาฬิกาที่วัดเวลาเป็นนาทีและวินาที แต่พวกเขาไม่เพียง แต่พยายามที่จะควบคุมเวลา และพวกเขาจะไม่เพียง แต่เป็นเครื่องมือสำหรับเราที่จะเก็บมัน อะไรหายไปมันลดความรักที่มีต่อเราแต่วิธีที่เราควรจะสะท้อนให้เห็นถึงระยะทางที่เป็นนิติบุคคลที่จัดตั้งขึ้นในเวลา astraction เพียงหรือการก่อสร้าง metasphysical ไม่สามารถพิจารณาประสบการณ์ทางสุนทรียะของเรานะคะ
ผันผวนอักขระหรือ„ผ่าน " เป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยว ทำไมกิลส์ เดอลูซดังต่อไปนี้ อองรี แบร์ซง เริ่มคิดใหม่ปรากฏการณ์เขาสังเกตเห็นว่ามีการฟื้นตัวของเวลาคิดเมื่อเทคโนโลยีใหม่ เช่น ฟิล์ม เข้าสู่โลก เริ่มจากฟิล์มต่างๆ ตัวอย่างเดอลูซคิดว่าเวลาพร้อมกัน เน้นแนวคิดของการเวลา เวลาในรูปแบบจะถูกถือว่าเป็นพร้อมกันในอดีต และปัจจุบัน เป็นเสมือนจริงและในเวลาเดียวกันภาพยนตร์ของนูแวลล์คลุมเครือแรงบันดาลใจให้เขาคิดว่าเวลาเป็นและไม่ได้เป็น . เขากลายเป็นความอ่อนแอของชั่วคราวแบบดั้งเดิมในชนิดของระเบิดที่เวลาเป็นสั่นและระบบการอ้างอิงหรืออื่นจะหายไป การ ungraspability ต้องเห็นด้านนอกของพิกัด spatiotemporal . โดยการอบรมในครั้งนี้เป็นอย่างต่อเนื่องในสถานะของการหยาบคายในแง่ของภาพที่เคลื่อนไหวเวลาปรากฏเป็นหลักการทั่วไป ในต่อไปนี้เราน่าจะถาม ถ้าใน เดอลูซ‟ของงานเขียนที่ undoubtly เชื่อมต่อกับทฤษฎีภาพยนตร์ ยังมีจุดเชื่อมต่อด้วยการถ่ายภาพ สามารถถ่ายภาพแบบแนบกับช่วงเวลาของเวลาที่มันจะมาเป็นชาติ - สามารถเชื่อมต่อกับเวลาในสถานะบริสุทธิ์ของมัน