ประวัติกำเนิด เถ้าแก่น้อย ต๊อบ อิทธ

ประวัติกำเนิด เถ้าแก่น้อย
ต๊อบ อิทธิพัทธ์ กุลพงษ์วณิชย์ เศรษฐีร้อยล้านคนนี้ ก่อนหน้านี้เขาถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่เอาถ่าน ไม่สนใจเรียน ชีวิตของ ต๊อบ มีแต่คำว่า "เกม" เท่านั้น โดยต๊อบเริ่มเล่นเกมออนไลน์ Everquest มาตั้งแต่ ม.4 ถึงขนาดสะสมแต้มจนรวยที่สุดในเซิร์ฟเวอร์ และกลายเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงอย่างมากในเกมดังกล่าว จนมีฝรั่งมาขอซื้อไอเท็มเด็ด ๆ ไอเท็มเจ๋ง ๆ ที่หายากในเกมจากเขา และนั่นก็เป็นการเริ่มต้นสร้างรายได้ของต๊อบ ซึ่งการซื้อขายไอเท็มเกมดังกล่าว บวกกับการที่เป็นผู้ทดสอบระบบเกมในฐานะคนเล่น ก็สร้างรายได้ให้เขาเป็นกอบเป็นกำ จนมีเงินเก็บเป็นหลักแสนบาทเลยทีเดียว
ด้วยความที่เป็นเด็กติดเกม ต๊อบ อิทธิพัทธ์ จึงเรียนจบชั้นระดับมัธยมมาได้อย่างยากลำบาก และเรียนต่อระดับอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ซึ่งตอนนั้นนั่นเองเขาก็เริ่มก้าวเข้าสู่ถนนแห่งเส้นทางธุรกิจ พร้อมตั้งใจจะทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงด้วยการมีธุรกิจเป็นของตัวเอง และในช่วงจังหวะที่เกมออนไลน์เริ่มไม่เป็นที่นิยมเหมือนเคย เขาก็หารายได้จากช่องทางอื่น ทั้งขายเครื่องเล่นวีซีดี ดูทำเลเปิดร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่เป็นที่ประสบความสำเร็จ จนกระทั่งเขาได้ไปเดินงานแฟร์ช่องทางธุรกิจ ซึ่งในงานนั้นมีเฟรนไชส์จากประเทศญี่ปุ่นมาออกบู๊ท ด้วยความที่เขาเป็นคนชอบกินเกาลัดอยู่แล้วเลยสนใจธุรกิจนี้เป็นพิเศษ จึงเข้าไปสอบถามค่าเฟรนไชส์เกาลัดดังกล่าว แต่ทว่าราคาสูงเกินกำลังที่เขามี เลยขอแค่เช่าตู้คั่วเกาลัดเท่านั้น แล้วมาสร้างเฟรนไชส์เป็นของตัวเอง และเมื่อวันที่เขาต้องไปเซ็นสัญญาซื้อขายเกาลัดที่ห้างแห่งหนึ่ง ก่อนออกจากบ้านเขาได้ยินคุณพ่อพูดกับเพื่อนว่า "ลูกอั้วกำลังจะเป็นเถ้าแก่น้อยแล้ว" คำว่าเถ้าแก่น้อยที่ได้ยินตอนนั้นนั่นเองที่เป็นที่มาของชื่อ "เถ้าแก่น้อย" สาหร่ายทอดกรอบในปัจจุบัน
เศรษฐีร้อยล้าน ได้ใช้เวลาเพียงแค่ปีกว่า ๆ ขยายเฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อย ได้กว่า 30 สาขา และเมื่อเขาเห็นว่า เฟรนไชส์ของเขาขายได้หลายแห่งแล้ว เขาจึงคิดจะทำสินค้าอื่นเพิ่มเติม จึงลองนำอย่างอื่นมาวางขายในร้าน ไม่ว่าจะเป็น เกาลัด ลูกท้อ ลำไยอบแห้ง และสาหร่าย แต่สินค้าที่ขายดีที่สุดในตอนนั้นกลับไม่ใช่เกาลัด แต่กลายเป็นสาหร่ายทอดกรอบ ซึ่งนั่นเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เขาอยากต่อยอดธุรกิจในการทำสาหร่ายทอดตรา "เถ้าแก่น้อย" อย่างจริงจัง
หลังจากนั้นเขาก็พยายามศึกษา หาความรู้เกี่ยวกับสาหร่าย และได้ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง โดยเริ่มจากบรรจุซองพลาสติกไปฝากตามร้านค้าต่าง ๆ แต่ก็มีอุปสรรคมากมาย ทั้งสินค้าหมดอายุไว รูปแบบแพ็กเกจจำหน่ายไม่สวย จึงทำให้เขากลับมานั่งคิดอีกครั้งว่า จะทำอย่างไรให้สินค้าเก็บไว้ได้นาน มีแพ็คเกจที่น่าสนใจ และสามารถขายในร้านสะดวกซื้ออย่าง 7-11 ได้
แต่พรสวรรค์ทางการตลาดของเขาก็ได้จุดประกายความคิดอีกครั้ง เขาได้นำกระแสเกาหลี กระแสญี่ปุ่น เป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบ โดยอยากให้ผู้บริโภคจดจำสินค้าของ เขาได้ทันทีที่แรกเห็น เขาจึงทำโลโก้เป็นเด็กน่ายิ้ม ดูน่ารักมีความสุข อีกทั้งถือธงเพื่อให้รู้ว่า ถึงจะเป็นของกินเล่นแต่มีคุณค่าทางอาหารสูง รวมไปถึงเพิ่มรสชาติต่าง ๆ ให้หลากหลาย ตอบรับความต้องการของแต่ละคนและเมื่อเขาได้ปรับปรุงสินค้าเรียบร้อยแล้ว เขาจึงนำสาหร่ายเถ้าแก่น้อยไปเสนอแก่ 7-11 อีกครั้ง และจากนั้นก็ได้รับการติดต่อกลับมาในทันทีว่า "ภายใน 3 เดือน สินค้าคุณพร้อมจะวางขายในร้าน 7-11 จำนวน 3,000 สาขาทั่วประเทศ หรือไม่" เมื่อได้ยินดังนั้น คำถามก็ประดังประเดเข้ามาในหัวของเขาว่า เขาต้องทอดสาหร่ายกี่แผ่น ใช้คนทอดกี่คน และจะทำทันหรือไม่ ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นมีคำถามอยู่เต็มหัวไปหมด แต่เขาก็ตอบกลับ 7-11 ไปเกือบจะทันทีว่า พร้อมครับ!!!
หลังจากที่ ต๊อบ อิทธิพัทธ์ ตอบตกลงไปแล้ว เขาก็ต้องกับมานั่งกุมขมับ กับปัญหา และสิ่งที่ตามมาทั้งการสร้างโรงงาน เงินทุน แหล่งวัตถุดิบ การนำเข้าเครื่องจักรต่าง ๆ เพื่อผลิตสินค้าให้ได้มาตรฐาน พร้อมส่งขายแก่ 7-11 กว่า 3,000 สาขา ในระยะเวลาเพียง 3 เดือนเท่านั้น เขาจึงเดินหน้าด้วยการเริ่มต้นหาทุนสร้างโรงงาน โดยการไปขอกู้ยืมจากธนาคารแห่งหนึ่ง แต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมา นั่นเป็นเพราะว่า ในตอนนั้นเขามีอายุเพียง 20 ปี เท่านั้น และเมื่อเขากู้เงินไม่ผ่าน เขาจึงยอมตัดใจขายธุรกิจเฟรนไชส์เกาลัดทิ้ง ซึ่งเฟรนไชน์กว่า 30 สาขาดังกล่าว สร้างรายได้ให้เขาเดือนละกว่าล้านบาทเลยทีเดียว แต่กว่าที่เขาจะตัดสินใจขายเฟรนไชส์แรกที่เขาปลุกปั้นมากับมือ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและสำคัญต่อจิตใจของเขามาก แต่เขาก็ต้องขายด้วยความเสี่ยง เพราะเขาไม่รู้เลยว่า ธุรกิจสาหร่ายนั้น จะดีเท่ากับธุรกิจเกาลัดหรือไม่
ในขณะที่ธุรกิจกำลังก้าวหน้า ต๊อบ อิทธิพัทธ์ ได้ตัดสินใจดร๊อปเรียนไว้ตอนปี 1 เพื่อนำเวลามาทำธุรกิจส่วนตัวอย่างเต็มตัว ส่วนทางด้านเงินที่ขายเฟรนไชส์เกาลัด ก็นำมาลงทุนกับสาหร่ายทั้งหมด โดยการสร้างโรงงานผลิตสาหร่ายทอด ซึ่งมีพนักงานก็คือครอบครัวของเขาทุกคน และคนงานอีกเพียงแค่ 6-7 คนเท่านั้น ทุกคนทำงานอย่างหนัก ยิ่งช่วงใกล้ส่งสินค้าให้กับทาง 7-11 ครอบครัวและคนงานของเขา แทบไม่ได้หลับได้นอน ทอดสาหร่าย และบรรจุภัณฑ์ แต่ก็สำเร็จ เขาสามารถบรรทุกสาหร่ายเถ้าแก่น้อยเต็มคัน ขับไปส่งศูนย์จำหน่าย 7-11 ได้สำเร็จ
จากนั้นเป็นต้นมา สาหร่าย "เถ้าแก่น้อย" ก็ทะยานสู่ตลาดวัยรุ่น และผู้บริโภคที่ชื่นชอบสาหร่ายทอดกรอบได้สำเร็จ ส่วน ต๊อบ ก็กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหม่ไฟแรง เปลี่ยนสถานะจากเศรษฐีร้อยล้าน กลายเป็นเศรษฐีพันล้านได้อย่างสำเร็จ
ส่วนเรื่องการเรียนของ ต๊อบ อิทธิพัทธ์ นั้น ตอนนี้เขามีวุฒิการศึกษาสูงสุดเพียงแค่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เท่านั้น ซึ่งตอนนี้เขาก็ได้ลงเรียนอีกครั้งที่ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ซึ่งแม้ว่าเขาจะเชื่อว่า ประสบการณ์ไม่ได้มาจากทฤษฎีในห้องเรียน แต่มันมาจากการลงมือปฏิบัติก็ตาม แต่ที่เขาเรียนนั่นก็เพื่ออยากจะให้พ่อแม่ได้ภูมิใจ และอยากถ่ายรูปรับปริญญาร่วมกับครอบครัวเพียงเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติกำเนิดเถ้าแก่น้อย ต๊อบอิทธิพัทธ์กุลพงษ์วณิชย์เศรษฐีร้อยล้านคนนี้ก่อนหน้านี้เขาถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่เอาถ่านไม่สนใจเรียนชีวิตของต๊อบมีแต่คำว่า "เกม" เท่านั้นโดยต๊อบเริ่มเล่นเกมออนไลน์ Everquest มาตั้งแต่ ม.4 ถึงขนาดสะสมแต้มจนรวยที่สุดในเซิร์ฟเวอร์และกลายเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงอย่างมากในเกมดังกล่าวจนมีฝรั่งมาขอซื้อไอเท็มเด็ดๆ ไอเท็มเจ๋งๆ ที่หายากในเกมจากเขาและนั่นก็เป็นการเริ่มต้นสร้างรายได้ของต๊อบซึ่งการซื้อขายไอเท็มเกมดังกล่าวบวกกับการที่เป็นผู้ทดสอบระบบเกมในฐานะคนเล่นก็สร้างรายได้ให้เขาเป็นกอบเป็นกำจนมีเงินเก็บเป็นหลักแสนบาทเลยทีเดียวด้วยความที่เป็นเด็กติดเกมต๊อบอิทธิพัทธ์จึงเรียนจบชั้นระดับมัธยมมาได้อย่างยากลำบากและเรียนต่อระดับอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยซึ่งตอนนั้นนั่นเองเขาก็เริ่มก้าวเข้าสู่ถนนแห่งเส้นทางธุรกิจพร้อมตั้งใจจะทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงด้วยการมีธุรกิจเป็นของตัวเองและในช่วงจังหวะที่เกมออนไลน์เริ่มไม่เป็นที่นิยมเหมือนเคยเขาก็หารายได้จากช่องทางอื่นทั้งขายเครื่องเล่นวีซีดีดูทำเลเปิดร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่เป็นที่ประสบความสำเร็จจนกระทั่งเขาได้ไปเดินงานแฟร์ช่องทางธุรกิจซึ่งในงานนั้นมีเฟรนไชส์จากประเทศญี่ปุ่นมาออกบู๊ทด้วยความที่เขาเป็นคนชอบกินเกาลัดอยู่แล้วเลยสนใจธุรกิจนี้เป็นพิเศษจึงเข้าไปสอบถามค่าเฟรนไชส์เกาลัดดังกล่าวแต่ทว่าราคาสูงเกินกำลังที่เขามีเลยขอแค่เช่าตู้คั่วเกาลัดเท่านั้นแล้วมาสร้างเฟรนไชส์เป็นของตัวเองและเมื่อวันที่เขาต้องไปเซ็นสัญญาซื้อขายเกาลัดที่ห้างแห่งหนึ่งก่อนออกจากบ้านเขาได้ยินคุณพ่อพูดกับเพื่อนว่า "ลูกอั้วกำลังจะเป็นเถ้าแก่น้อยแล้ว" สาหร่ายทอดกรอบในปัจจุบันคำว่าเถ้าแก่น้อยที่ได้ยินตอนนั้นนั่นเองที่เป็นที่มาของชื่อ "เถ้าแก่น้อย"เศรษฐีร้อยล้านได้ใช้เวลาเพียงแค่ปีกว่าๆ ขยายเฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยได้กว่า 30 สาขาและเมื่อเขาเห็นว่าเฟรนไชส์ของเขาขายได้หลายแห่งแล้วเขาจึงคิดจะทำสินค้าอื่นเพิ่มเติมจึงลองนำอย่างอื่นมาวางขายในร้านไม่ว่าจะเป็นเกาลัดลูกท้อลำไยอบแห้งและสาหร่ายแต่สินค้าที่ขายดีที่สุดในตอนนั้นกลับไม่ใช่เกาลัดแต่กลายเป็นสาหร่ายทอดกรอบซึ่งนั่นเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เขาอยากต่อยอดธุรกิจในการทำสาหร่ายทอดตรา "เถ้าแก่น้อย" อย่างจริงจังหลังจากนั้นเขาก็พยายามศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับสาหร่ายและได้ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งโดยเริ่มจากบรรจุซองพลาสติกไปฝากตามร้านค้าต่างๆ แต่ก็มีอุปสรรคมากมายทั้งสินค้าหมดอายุไวรูปแบบแพ็กเกจจำหน่ายไม่สวยจึงทำให้เขากลับมานั่งคิดอีกครั้งว่าจะทำอย่างไรให้สินค้าเก็บไว้ได้นานมีแพ็คเกจที่น่าสนใจและสามารถขายในร้านสะดวกซื้ออย่าง 7-11 ได้แต่พรสวรรค์ทางการตลาดของเขาก็ได้จุดประกายความคิดอีกครั้งเขาได้นำกระแสเกาหลีกระแสญี่ปุ่นเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบโดยอยากให้ผู้บริโภคจดจำสินค้าของเขาได้ทันทีที่แรกเห็นเขาจึงทำโลโก้เป็นเด็กน่ายิ้มดูน่ารักมีความสุขอีกทั้งถือธงเพื่อให้รู้ว่าถึงจะเป็นของกินเล่นแต่มีคุณค่าทางอาหารสูงรวมไปถึงเพิ่มรสชาติต่างๆ ให้หลากหลายตอบรับความต้องการของแต่ละคนและเมื่อเขาได้ปรับปรุงสินค้าเรียบร้อยแล้วเขาจึงนำสาหร่ายเถ้าแก่น้อยไปเสนอแก่ 7-11 อีกครั้งและจากนั้นก็ได้รับการติดต่อกลับมาในทันทีว่า "ภายใน จำนวน 3000 3 เดือนสินค้าคุณพร้อมจะวางขายในร้าน 7-11 สาขาทั่วประเทศหรือไม่"เมื่อได้ยินดังนั้นคำถามก็ประดังประเดเข้ามาในหัวของเขาว่าเขาต้องทอดสาหร่ายกี่แผ่นใช้คนทอดกี่คนและจะทำทันหรือไม่ทั้งๆ ที่ตอนนั้นมีคำถามอยู่เต็มหัวไปหมดแต่เขาก็ตอบกลับ 7-11 ไปเกือบจะทันทีว่าพร้อมครับ!!!หลังจากที่ต๊อบอิทธิพัทธ์ตอบตกลงไปแล้วเขาก็ต้องกับมานั่งกุมขมับกับปัญหาและสิ่งที่ตามมาทั้งการสร้างโรงงานเงินทุนแหล่งวัตถุดิบการนำเข้าเครื่องจักรต่างๆ เพื่อผลิตสินค้าให้ได้มาตรฐานพร้อมส่งขายแก่ 7-11 กว่า 3000 สาขาในระยะเวลาเพียง 3 เดือนเท่านั้นเขาจึงเดินหน้าด้วยการเริ่มต้นหาทุนสร้างโรงงานโดยการไปขอกู้ยืมจากธนาคารแห่งหนึ่งแต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมานั่นเป็นเพราะว่าในตอนนั้นเขามีอายุเพียง 20 ปีเท่านั้นและเมื่อเขากู้เงินไม่ผ่านเขาจึงยอมตัดใจขายธุรกิจเฟรนไชส์เกาลัดทิ้งซึ่งเฟรนไชน์กว่า 30 สาขาดังกล่าวสร้างรายได้ให้เขาเดือนละกว่าล้านบาทเลยทีเดียวแต่กว่าที่เขาจะตัดสินใจขายเฟรนไชส์แรกที่เขาปลุกปั้นมากับมือก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและสำคัญต่อจิตใจของเขามากแต่เขาก็ต้องขายด้วยความเสี่ยงเพราะเขาไม่รู้เลยว่าธุรกิจสาหร่ายนั้นจะดีเท่ากับธุรกิจเกาลัดหรือไม่ในขณะที่ธุรกิจกำลังก้าวหน้าต๊อบอิทธิพัทธ์ได้ตัดสินใจดร๊อปเรียนไว้ตอนปี 1 เพื่อนำเวลามาทำธุรกิจส่วนตัวอย่างเต็มตัวส่วนทางด้านเงินที่ขายเฟรนไชส์เกาลัดก็นำมาลงทุนกับสาหร่ายทั้งหมดโดยการสร้างโรงงานผลิตสาหร่ายทอดซึ่งมีพนักงานก็คือครอบครัวของเขาทุกคนและคนงานอีกเพียงแค่ 6-7 คนเท่านั้นทุกคนทำงานอย่างหนักยิ่งช่วงใกล้ส่งสินค้าให้กับทาง 7-11 ครอบครัวและคนงานของเขาแทบไม่ได้หลับได้นอนทอดสาหร่ายและบรรจุภัณฑ์แต่ก็สำเร็จเขาสามารถบรรทุกสาหร่ายเถ้าแก่น้อยเต็มคันขับไปส่งศูนย์จำหน่าย 7-11 ได้สำเร็จจากนั้นเป็นต้นมาสาหร่าย "เถ้าแก่น้อย" ก็ทะยานสู่ตลาดวัยรุ่นและผู้บริโภคที่ชื่นชอบสาหร่ายทอดกรอบได้สำเร็จส่วนต๊อบก็กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหม่ไฟแรงเปลี่ยนสถานะจากเศรษฐีร้อยล้านกลายเป็นเศรษฐีพันล้านได้อย่างสำเร็จส่วนเรื่องการเรียนของต๊อบอิทธิพัทธ์นั้นตอนนี้เขามีวุฒิการศึกษาสูงสุดเพียงแค่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เท่านั้นซึ่งตอนนี้เขาก็ได้ลงเรียนอีกครั้งที่มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชซึ่งแม้ว่าเขาจะเชื่อว่าประสบการณ์ไม่ได้มาจากทฤษฎีในห้องเรียนแต่มันมาจากการลงมือปฏิบัติก็ตามแต่ที่เขาเรียนนั่นก็เพื่ออยากจะให้พ่อแม่ได้ภูมิใจและอยากถ่ายรูปรับปริญญาร่วมกับครอบครัวเพียงเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำเนิดเถ้าแก่ประวัติน้อยตั้งขึ้นต๊อบอิทธิพัทธ์กุลพงษ์วณิชย์เศรษฐีร้อยล้านคนนี้
ไม่สนใจเรียนชีวิตของต๊อบมี แต่คำว่า "เกม" เท่านั้นโดยต๊อบเริ่มเล่นเกมออนไลน์ Everquest มาตั้งแต่ม. 4 จนมีฝรั่งมาขอซื้อไอเท็มเด็ด ๆ ไอเท็มเจ๋ง ๆ ที่หายากในเกมจากเขา ซึ่งการซื้อขายไอเท็มเกมดังกล่าว ก็สร้างรายได้ให้เขาเป็นกอบเป็นกำ
ต๊อบอิทธิพัทธ์ เขาก็หารายได้จากช่องทางอื่นทั้งขายเครื่องเล่นวีซีดีดูทำเลเปิดร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่เป็นที่ประสบความสำเร็จ แต่ทว่าราคาสูงเกินกำลังที่เขามีเลยขอแค่เช่าตู้คั่วเกาลัดเท่านั้นแล้วมาสร้างเฟรนไชส์เป็นของตัวเอง "เถ้าแก่น้อย"
ได้ใช้เวลาเพียงแค่ปีกว่า ๆ ขยายเฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยได้กว่า 30 สาขาและเมื่อเขาเห็นว่าเฟรนไชส์ของเขาขายได้หลายแห่งแล้วเขาจึงคิดจะทำสินค้าอื่นเพิ่มเติมจึงลองนำอย่างอื่นมา วางขายในร้านไม่ว่าจะเป็นเกาลัดลูกท้อลำไยอบแห้งและสาหร่าย แต่กลายเป็นสาหร่ายทอดกรอบ "เถ้าแก่น้อย"
หาความรู้เกี่ยวกับสาหร่ายและได้ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง ๆ แต่ก็มีอุปสรรคมากมายทั้งสินค้าหมดอายุไวรูปแบบแพ็กเกจจำหน่ายไม่สวย จะทำอย่างไรให้สินค้าเก็บไว้ได้นานมีแพ็คเกจที่น่าสนใจและสามารถขายในร้านสะดวกซื้ออย่าง 7-11
เขาได้นำกระแสเกาหลีกระแสญี่ปุ่นเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบโดยอยากให้ผู้บริโภคจดจำสินค้าของเขาได้ทันทีที่แรกเห็นเขาจึงทำโลโก้เป็นเด็กน่ายิ้มดูน่ารักมีความสุขอีกทั้งถือธงเพื่อให้รู้ว่า รวมไปถึงเพิ่มรสชาติต่าง ๆ ให้หลากหลาย 7-11 อีกครั้ง "ภายใน 3 เดือนสินค้าคุณพร้อมจะวางขายในร้าน 7-11 จำนวน 3,000 สาขาทั่วประเทศหรือไม่" เมื่อได้ยินดังนั้น เขาต้องทอดสาหร่ายกี่แผ่นใช้คนทอดกี่คนและจะทำทันหรือไม่ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นมีคำถามอยู่เต็มหัวไปหมด แต่เขาก็ตอบกลับ 7-11 ไปเกือบจะทันทีว่าพร้อมครับ !!!
หลังจากที่ต๊ อบอิทธิพัทธ์ตอบตกลงไปแล้วเขาก็ต้องกับมานั่งกุมขมับกับปัญหาและสิ่งที่ตามมาทั้งการสร้างโรงงานเงินทุนแหล่งวัตถุดิบการนำเข้าเครื่องจักรต่าง ๆ เพื่อผลิตสินค้าให้ได้มาตรฐานพร้อมส่งขายแก่กว่า 3,000 7-11 สาขาในระยะเวลาเพียง 3 เดือนเท่านั้น แต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมานั่นเป็นเพราะว่าในตอนนั้นเขามีอายุเพียง 20 ปีเท่านั้นและเมื่อเขากู้เงินไม่ผ่าน ซึ่งเฟรนไชน์กว่า 30 สาขาดังกล่าว ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาก็ต้องขายด้วยความเสี่ยงเพราะเขาไม่รู้เลยว่าธุรกิจสาหร่ายนั้น
ต๊อบอิทธิพัทธ์ได้ตัดสินใจดร๊อปเรียนไว้ตอนปี 1 ก็นำมาลงทุนกับสาหร่ายทั้งหมดโดยการสร้างโรงงานผลิตสาหร่ายทอด และคนงานอีกเพียงแค่ 6-7 คนเท่านั้นทุกคนทำงานอย่างหนักยิ่งช่วงใกล้ส่งสินค้าให้กับทาง 7-11 ครอบครัวและคนงานของเขาแทบไม่ได้หลับได้นอนทอดสาหร่ายและบรรจุภัณฑ์ แต่ก็สำเร็จ ขับไปส่งศูนย์จำหน่าย 7-11
สำเร็จได้จากเนชั่นั้นเป็นต้นมาสาหร่าย"เถ้าแก่น้อย" ก็ทะยานสู่ตลาดวัยรุ่น ส่วนต๊อบก็กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหม่ไฟแรงเปลี่ยนสถานะจากเศรษฐีร้อยล้าน
ต๊อบอิทธิพัทธ์นั้น 6 เท่านั้น มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชซึ่งแม้ว่าเขาจะเชื่อว่า แต่มันมาจากการลงมือปฏิบัติก็ตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติกำเนิดเถ้าแก่น้อย
ต๊อบอิทธิพัทธ์กุลพงษ์วณิชย์เศรษฐีร้อยล้านคนนี้ก่อนหน้านี้เขาถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่เอาถ่านไม่สนใจเรียนชีวิตของต๊อบมีแต่คำว่า " เกม " เท่านั้นโดยต๊อบเริ่มเล่นเกมออนไลน์ everquest มาตั้งแต่แอง .4 ถึงขนาดสะสมแต้มจนรวยที่สุดในเซิร์ฟเวอร์และกลายเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงอย่างมากในเกมดังกล่าวจนมีฝรั่งมาขอซื้อไอเท็มเด็ดจะไม่มีไอเท็มเจ๋งที่หายากในเกมจากเขาและนั่นก็เป็นการเริ่มต้นสร้างรายได้ของต๊อบบวกกับการที่เป็นผู้ทดสอบระบบเกมในฐานะคนเล่นก็สร้างรายได้ให้เขาเป็นกอบเป็นกำจนมีเงินเก็บเป็นหลักแสนบาทเลยทีเดียว
ด้วยความที่เป็นเด็กติดเกมต๊อบอิทธิพัทธ์จึงเรียนจบชั้นระดับมัธยมมาได้อย่างยากลำบากและเรียนต่อระดับอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยซึ่งตอนนั้นนั่นเองเขาก็เริ่มก้าวเข้าสู่ถนนแห่งเส้นทางธุรกิจและในช่วงจังหวะที่เกมออนไลน์เริ่มไม่เป็นที่นิยมเหมือนเคยเขาก็หารายได้จากช่องทางอื่นทั้งขายเครื่องเล่นวีซีดีดูทำเลเปิดร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่เป็นที่ประสบความสำเร็จซึ่งในงานนั้นมีเฟรนไชส์จากประเทศญี่ปุ่นมาออกบู๊ทด้วยความที่เขาเป็นคนชอบกินเกาลัดอยู่แล้วเลยสนใจธุรกิจนี้เป็นพิเศษจึงเข้าไปสอบถามค่าเฟรนไชส์เกาลัดดังกล่าวแต่ทว่าราคาสูงเกินกำลังที่เขามีแล้วมาสร้างเฟรนไชส์เป็นของตัวเองและเมื่อวันที่เขาต้องไปเซ็นสัญญาซื้อขายเกาลัดที่ห้างแห่งหนึ่งก่อนออกจากบ้านเขาได้ยินคุณพ่อพูดกับเพื่อนว่า " ลูกอั้วกำลังจะเป็นเถ้าแก่น้อยแล้ว "" เถ้าแก่น้อย " สาหร่ายทอดกรอบในปัจจุบัน
เศรษฐีร้อยล้านได้ใช้เวลาเพียงแค่ปีกว่าจะขยายเฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยได้กว่า 30 สาขาและเมื่อเขาเห็นว่าเฟรนไชส์ของเขาขายได้หลายแห่งแล้วเขาจึงคิดจะทำสินค้าอื่นเพิ่มเติมจึงลองนำอย่างอื่นมาวางขายในร้านเกาลัดลูกท้อลำไยอบแห้งและสาหร่ายแต่สินค้าที่ขายดีที่สุดในตอนนั้นกลับไม่ใช่เกาลัดแต่กลายเป็นสาหร่ายทอดกรอบซึ่งนั่นเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เขาอยากต่อยอดธุรกิจในการทำสาหร่ายทอดตรา " เถ้าแก่น้อย "หลังจากนั้นเขาก็พยายามศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับสาหร่ายและได้ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งโดยเริ่มจากบรรจุซองพลาสติกไปฝากตามร้านค้าต่างจะแต่ก็มีอุปสรรคมากมายทั้งสินค้าหมดอายุไวรูปแบบแพ็กเกจจำหน่ายไม่สวยจะทำอย่างไรให้สินค้าเก็บไว้ได้นานมีแพ็คเกจที่น่าสนใจและสามารถขายในร้านสะดวกซื้ออย่าง 7-11 ได้
แต่พรสวรรค์ทางการตลาดของเขาก็ได้จุดประกายความคิดอีกครั้งเขาได้นำกระแสเกาหลีกระแสญี่ปุ่นเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบโดยอยากให้ผู้บริโภคจดจำสินค้าของเขาได้ทันทีที่แรกเห็นเขาจึงทำโลโก้เป็นเด็กน่ายิ้มอีกทั้งถือธงเพื่อให้รู้ว่าถึงจะเป็นของกินเล่นแต่มีคุณค่าทางอาหารสูงรวมไปถึงเพิ่มรสชาติต่างจะให้หลากหลายตอบรับความต้องการของแต่ละคนและเมื่อเขาได้ปรับปรุงสินค้าเรียบร้อยแล้ว7-11 อีกครั้งและจากนั้นก็ได้รับการติดต่อกลับมาในทันทีว่า " ภายใน 3 เดือนสินค้าคุณพร้อมจะวางขายในร้าน 7-11 จำนวน 3000 สาขาทั่วประเทศหรือไม่ " เมื่อได้ยินดังนั้นคำถามก็ประดังประเดเข้ามาในหัวของเขาว่าเขาต้องทอดสาหร่ายกี่แผ่นใช้คนทอดกี่คนและจะทำทันหรือไม่ทั้งจะที่ตอนนั้นมีคำถามอยู่เต็มหัวไปหมดแต่เขาก็ตอบกลับ 7-11พร้อมครับ !! !
หลังจากที่ต๊อบอิทธิพัทธ์ตอบตกลงไปแล้วเขาก็ต้องกับมานั่งกุมขมับกับปัญหาและสิ่งที่ตามมาทั้งการสร้างโรงงานเงินทุนแหล่งวัตถุดิบการนำเข้าเครื่องจักรต่างจะเพื่อผลิตสินค้าให้ได้มาตรฐานพร้อมส่งขายแก่ 7-113000 สาขาในระยะเวลาเพียง 3 เดือนเท่านั้นเขาจึงเดินหน้าด้วยการเริ่มต้นหาทุนสร้างโรงงานโดยการไปขอกู้ยืมจากธนาคารแห่งหนึ่งแต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมานั่นเป็นเพราะว่าในตอนนั้นเขามีอายุเพียงเท่านั้น 20 .เขาจึงยอมตัดใจขายธุรกิจเฟรนไชส์เกาลัดทิ้งซึ่งเฟรนไชน์กว่า 30 สาขาดังกล่าวสร้างรายได้ให้เขาเดือนละกว่าล้านบาทเลยทีเดียวแต่กว่าที่เขาจะตัดสินใจขายเฟรนไชส์แรกที่เขาปลุกปั้นมากับมือก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาก็ต้องขายด้วยความเสี่ยงเพราะเขาไม่รู้เลยว่าธุรกิจสาหร่ายนั้นจะดีเท่ากับธุรกิจเกาลัดหรือไม่
ในขณะที่ธุรกิจกำลังก้าวหน้าต๊อบอิทธิพัทธ์ได้ตัดสินใจดร๊อปเรียนไว้ตอนปี 1 เพื่อนำเวลามาทำธุรกิจส่วนตัวอย่างเต็มตัวส่วนทางด้านเงินที่ขายเฟรนไชส์เกาลัดก็นำมาลงทุนกับสาหร่ายทั้งหมดซึ่งมีพนักงานก็คือครอบครัวของเขาทุกคนและคนงานอีกเพียงแค่ 6-7 คนเท่านั้นทุกคนทำงานอย่างหนักยิ่งช่วงใกล้ส่งสินค้าให้กับทาง 7-11 ครอบครัวและคนงานของเขาแทบไม่ได้หลับได้นอนทอดสาหร่ายและบรรจุภัณฑ์แต่ก็สำเร็จขับไปส่งศูนย์จำหน่าย 7-11 ได้สำเร็จ
จากนั้นเป็นต้นมาสาหร่าย " เถ้าแก่น้อย " ก็ทะยานสู่ตลาดวัยรุ่นและผู้บริโภคที่ชื่นชอบสาหร่ายทอดกรอบได้สำเร็จส่วนต๊อบก็กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหม่ไฟแรงเปลี่ยนสถานะจากเศรษฐีร้อยล้านส่วนเรื่องการเรียนของต๊อบอิทธิพัทธ์นั้นตอนนี้เขามีวุฒิการศึกษาสูงสุดเพียงแค่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เท่านั้นซึ่งตอนนี้เขาก็ได้ลงเรียนอีกครั้งที่มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชประสบการณ์ไม่ได้มาจากทฤษฎีในห้องเรียนแต่มันมาจากการลงมือปฏิบัติก็ตามแต่ที่เขาเรียนนั่นก็เพื่ออยากจะให้พ่อแม่ได้ภูมิใจและอยากถ่ายรูปรับปริญญาร่วมกับครอบครัวเพียงเท่านั้น