Five years ago, we launched a confe

Five years ago, we launched a conference based on a simple idea, and that idea grew into a movement. The original Web 2.0 Conference (now the Web 2.0 Summit ) was designed to restore confidence in an industry that had lost its way after the dotcom bust. The Web was far from done, we argued. In fact, it was on its way to becoming a robust platform for a culture-changing generation of computer applications and services.

In our first program, we asked why some companies survived the dotcom bust, while others had failed so miserably. We also studied a burgeoning group of startups and asked why they were growing so quickly. The answers helped us understand the rules of business on this new platform.

Chief among our insights was that "the network as platform" means far more than just offering old applications via the network ("software as a service"); it means building applications that literally get better the more people use them, harnessing network effects not only to acquire users, but also to learn from them and build on their contributions.

From Google and Amazon to Wikipedia, eBay, and craigslist, we saw that the value was facilitated by the software, but was co-created by and for the community of connected users. Since then, powerful new platforms like YouTube, Facebook, and Twitter have demonstrated that same insight in new ways. Web 2.0 is all about harnessing collective intelligence.

Collective intelligence applications depend on managing, understanding, and responding to massive amounts of user-generated data in real time. The "subsystems" of the emerging internet operating system are increasingly data subsystems: location, identity (of people, products, and places), and the skeins of meaning that tie them together. This leads to new levers of competitive advantage: Data is the "Intel Inside" of the next generation of computer applications.

Today, we realize that these insights were not only directionally right, but are being applied in areas we only imagined in 2004. The smartphone revolution has moved the Web from our desks to our pockets. Collective intelligence applications are no longer being driven solely by humans typing on keyboards but, increasingly, by sensors. Our phones and cameras are being turned into eyes and ears for applications; motion and location sensors tell where we are, what we’re looking at, and how fast we’re moving. Data is being collected, presented, and acted upon in real time. The scale of participation has increased by orders of magnitude.

With more users and sensors feeding more applications and platforms, developers are able to tackle serious real-world problems. As a result, the Web opportunity is no longer growing arithmetically; it’s growing exponentially. Hence our theme for this year: Web Squared. 1990-2004 was the match being struck; 2005-2009 was the fuse; and 2010 will be the explosion.

Ever since we first introduced the term "Web 2.0," people have been asking, "What’s next?" Assuming that Web 2.0 was meant to be a kind of software version number (rather than a statement about the second coming of the Web after the dotcom bust), we’re constantly asked about "Web 3.0." Is it the semantic web? The sentient web? Is it the social web? The mobile web? Is it some form of virtual reality?

It is all of those, and more.

The Web is no longer a collection of static pages of HTML that describe something in the world. Increasingly, the Web is the world – everything and everyone in the world casts an "information shadow," an aura of data which, when captured and processed intelligently, offers extraordinary opportunity and mind bending implications. Web Squared is our way of exploring this phenomenon and giving it a name.

Redefining Collective Intelligence: New Sensory Input

To understand where the Web is going, it helps to return to one of the fundamental ideas underlying Web 2.0, namely that successful network applications are systems for harnessing collective intelligence.

Many people now understand this idea in the sense of "crowdsourcing," namely that a large group of people can create a collective work whose value far exceeds that provided by any of the individual participants. The Web as a whole is a marvel of crowdsourcing, as are marketplaces such as those on eBay and craigslist, mixed media collections such as YouTube and Flickr, and the vast personal lifestream collections on Twitter, MySpace, and Facebook.

Many people also understand that applications can be constructed in such a way as to direct their users to perform specific tasks, like building an online encyclopedia (Wikipedia), annotating an online catalog (Amazon), adding data points onto a map (the many web mapping applications), or finding the most popular news stories (Digg, Twine). Amazon’s Mechanical Turk has gone so far as to provide a generalized platform for harnessing people to do tasks that are difficult for computers to perform on their own.

But is this really what we mean by collective intelligence? Isn’t one definition of intelligence, after all, that characteristic that allows an organism to learn from and respond to its environment? (Please note that we’re leaving aside entirely the question of self-awareness. For now, anyway.)

Imagine the Web (broadly defined as the network of all connected devices and applications, not just the PC-based application formally known as the World Wide Web) as a newborn baby. She sees, but at first she can’t focus. She can feel, but she has no idea of size till she puts something in her mouth. She hears the words of her smiling parents, but she can’t understand them. She is awash in sensations, few of which she understands. She has little or no control over her environment.

Gradually, the world begins to make sense. The baby coordinates the input from multiple senses, filters signal from noise, learns new skills, and once-difficult tasks become automatic.

The question before us is this: Is the Web getting smarter as it grows up?

Consider search – currently the lingua franca of the Web. The first search engines, starting with Brian Pinkerton’s webcrawler, put everything in their mouth, so to speak. They hungrily followed links, consuming everything they found. Ranking was by brute force keyword matching.

In 1998, Larry Page and Sergey Brin had a breakthrough, realizing that links were not merely a way of finding new content, but of ranking it and connecting it to a more sophisticated natural language grammar. In essence, every link became a vote, and votes from knowledgeable people (as measured by the number and quality of people who in turn vote for them) count more than others.

Modern search engines now use complex algorithms and hundreds of different ranking criteria to produce their results. Among the data sources is the feedback loop generated by the frequency of search terms, the number of user clicks on search results, and our own personal search and browsing history. For example, if a majority of users start clicking on the fifth item on a particular search results page more often than the first, Google’s algorithms take this as a signal that the fifth result may well be better than the first, and eventually adjust the results accordingly.

Now consider an even more current search application, the Google Mobile Application for the iPhone. The application detects the movement of the phone to your ear, and automatically goes into speech recognition mode. It uses its microphone to listen to your voice, and decodes what you are saying by referencing not only its speech recognition database and algorithms, but also the correlation to the most frequent search terms in its search database. The phone uses GPS or cell-tower triangulation to detect its location, and uses that information as well. A search for "pizza" returns the result you most likely want: the name, location, and contact information for the three nearest pizza restaurants.

All of a sudden, we’re not using search via a keyboard and a stilted search grammar, we’re talking to and with the Web. It’s getting smart enough to understand some things (such as where we are) without us having to tell it explicitly. And that’s just the beginning.

And while some of the databases referenced by the application — such as the mapping of GPS coordinates to addresses — are "taught" to the application, others, such as the recognition of speech, are "learned" by processing large, crowdsourced data sets.

Clearly, this is a "smarter" system than what we saw even a few years ago. Coordinating speech recognition and search, search results and location, is similar to the "hand-eye" coordination the baby gradually acquires. The Web is growing up, and we are all its collective parents.

Cooperating Data Subsystems

In our original Web 2.0 analysis, we posited that the future "internet operating system" would consist of a series of interoperating data subsystems. The Google Mobile Application provides one example of how such a data-driven operating system might work.

In this case, all of the data subsystems are owned by one vendor — Google. In other cases, as with Apple’s iPhoto ‘09, which integrates Flickr and Google Maps as well as Apple’s own cloud services, an application uses cloud database services from multiple vendors.

As we first noted back in 2003, "data is the Intel Inside" of the next generation of computer applications. That is, if a company has control over a unique source of data that is required for applications to function, they will be able to extract monopoly rents from the use of that data. In particular, if a database is generated by user contribution, market leaders will see increasing returns as the size and value of their database grows more quickly than that of any new entrants.

We see the era of Web 2.0, therefore, as a race to acquire and control data assets. Some of these assets — the critical mass of seller listings on eBay, or the critical mass of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ห้าปีที่ผ่านมา เราเปิดการประชุมตามความคิดง่าย ๆ และความคิดที่ขยายตัวเป็นการเคลื่อนไหว เดิมเว็บ 2.0 ประชุม (ตอนนี้เว็บ 2.0 ซัม) ถูกออกแบบมาเพื่อคืนความมั่นใจในอุตสาหกรรมที่มีการสูญหายทางหลังหน้าอก dotcom ไกลจากที่ทำเว็บ เราโต้เถียง ในความเป็นจริง มันเป็นวิธีการเป็น แพลตฟอร์มที่แข็งแกร่งสำหรับการสร้างการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมการประยุกต์คอมพิวเตอร์และการบริการโปรแกรมแรกของเรา เราถามทำไมที่บริษัทรอดชีวิตหน้าอก dotcom ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็ล้มเหลวจึงเป็นท่า นอกจากนี้เรายังศึกษากลุ่มลัทธิของ startups และถามว่า ทำไมพวกเขาได้เติบโตอย่างรวดเร็ว คำตอบที่ช่วยให้เราเข้าใจกฎของธุรกิจบนแพลตฟอร์มใหม่นี้หัวหน้าในความเข้าใจของเราได้นั้นหมายถึง "เครือข่ายเป็นแพลตฟอร์ม" ที่ไกลมากกว่าแค่บริการอายุการใช้งานผ่านเครือข่าย ("ซอฟต์แวร์เป็นบริการ"); มันหมายความว่า โปรแกรมประยุกต์อาคารที่แท้จริงได้ดีกว่าคนมากใช้ ควบคุมเครือข่ายผลกระทบไม่เพียงแต่รับผู้ใช้ แต่ให้เรียนรู้จากพวกเขา และสร้างผลงานของตนจาก Google และ Amazon วิกิพีเดีย eBay และเครกส์ลิสต์ เราเห็นว่า ค่าถูกอาศัยซอฟต์แวร์ แต่ก็ร่วมสร้างด้วย และ สำหรับชุมชนผู้ใช้เชื่อมต่อ ตั้งแต่นั้น แพลตฟอร์มใหม่ที่มีประสิทธิภาพ เช่น YouTube, Facebook, Twitter ได้แสดงความเข้าใจเดียวกันนั้นในรูปแบบใหม่ เว็บ 2.0 คือการควบคุมระบบสารสนเทศรวมโปรแกรมประยุกต์ระบบสารสนเทศรวมขึ้นอยู่กับการจัดการ เข้าใจ และตอบสนองการเงินขนาดใหญ่ของข้อมูลที่ผู้ใช้สร้างขึ้นในเวลาจริง "ย่อย" ระบบปฏิบัติการอินเทอร์เน็ตเกิดขึ้นเป็นข้อมูลย่อย: สถาน รหัสประจำตัว (ของคน ผลิตภัณฑ์ และสถาน), และ skeins ความหมายที่ผูกกันไว้ นี้นำไปสู่กลไกใหม่ของเปรียบ: เป็นข้อมูล "Intel ภายใน" รุ่นถัดไปของการใช้งานคอมพิวเตอร์วันนี้ เรารู้ว่า ความเข้าใจเหล่านี้เท่านั้นไม่มี directionally ขวา แต่ถูกใช้ในพื้นที่ที่เราจินตนาการในปี 2004 การปฏิวัติของสมาร์ทโฟนได้ย้ายเว็บจากโต๊ะของเรากับเงินในกระเป๋าของเรา โปรแกรมประยุกต์ระบบสารสนเทศรวมจะไม่ถูกขับเคลื่อน โดยมนุษย์ที่พิมพ์บนแป้นพิมพ์เพียง แต่ มากขึ้น โดยเซ็นเซอร์ โทรศัพท์มือถือและกล้องของเรามีการเปิดตาและหูสำหรับการใช้งาน เซ็นเซอร์การเคลื่อนไหวและตำแหน่งบอกเราอยู่ที่ไหน เรากำลังมองที่ และวิธีที่รวดเร็วเราย้าย ข้อมูลเป็นการเก็บรวบรวม นำเสนอ และละครตามเวลาจริง ระดับของการมีส่วนร่วมได้เพิ่มขึ้นตามขนาดของใบสั่งนักพัฒนาจะไม่สามารถเล่นงานจริงปัญหาร้ายแรงกับผู้ใช้และให้อาหารเพิ่มเติมแอพลิเคชันและแพลตฟอร์มเซนเซอร์ ดัง โอกาสที่เว็บจะไม่เติบโต arithmetically จะมีการเติบโตขยายตัวอย่างมาก ดังนั้นรูปแบบของเราในปีนี้: เว็บลอการิทึม ปี 1990-2004 มีการจับคู่ที่ถูกหลง ปี 2005-2009 มีชนวน และ 2010 จะมีการกระจายนับตั้งแต่เราได้รู้จักคำว่า "เว็บ 2.0 คนได้รับการขอ "คืออะไรถัดไป สมมติว่า เว็บ 2.0 มีความหมาย ชนิดของซอฟต์แวร์หมายเลขรุ่น (แทนคำสั่งเกี่ยวกับมาสองเว็บที่หลังหน้าอก dotcom) เราตลอดเวลาเราถามเกี่ยวกับ "เว็บ 3.0" เป็นเว็บเชิงความหมาย เว็บความรู้สึก เป็นเว็บสังคม เว็บมือถือ มันเป็นรูปแบบของความเป็นจริงเสมือนได้ทุกที่ และอื่น ๆเว็บไม่มีชุดหน้าของ HTML แบบคงที่อธิบายบางสิ่งบางอย่างในโลก มาก เว็บคือ โลก – ทุกอย่างและทุกคนในโลกมนุษย์เป็น "ข้อมูลเงา อูราเป็นข้อมูลซึ่ง เมื่อจับ และประมวลผลอย่างชาญฉลาด มีโอกาสพิเศษและผลจิตที่ดัด เว็บ Squared เป็นทางสำรวจปรากฏการณ์นี้ และให้มันชื่อนิยามปัญญารวม: ป้อนข้อมูลรับความรู้สึกใหม่เข้าใจจะไปเว็บไหน มันช่วยกลับไปคิดพื้นฐานต้นแบบเว็บ 2.0 คือว่า โปรแกรมประยุกต์เครือข่ายที่ประสบความสำเร็จเป็นระบบสำหรับการควบคุมระบบสารสนเทศรวมหลายคนตอนนี้เข้าใจความคิดนี้ในแง่ของ "crowdsourcing" คือว่า กลุ่มใหญ่ของคนสามารถสร้างงานรวมที่มีค่าไกลมากกว่าโดยมีผู้เข้าร่วมแต่ละ เว็บทั้งหมดเป็น crowdsourcing เป็นมาร์เก็ตเพลสเช่น eBay และเครกส์ลิสต์ คอลเลกชันสื่อผสมเช่น YouTube และ Flickr และคอลเลกชัน lifestream ส่วนบุคคลมากมายบน Twitter มายสเปซ และ Facebookหลายคนเข้าใจว่า สามารถสร้างโปรแกรมประยุกต์ในลักษณะดังกล่าวเป็นผู้ที่ใช้ในการทำงานเฉพาะ เช่นอาคารกรมออนไลน์ (วิกิพีเดีย) โดยตรง การทำหมายเหตุในการแค็ตตาล็อกออนไลน์ (อเมซอน), เพิ่มข้อมูลจุดบนแผนที่ (ที่หลายเว็บแมปแอพลิเคชัน), หรือค้นหาข่าวยอดนิยมเรื่องราว (ตอน Twine) เติร์กกลของ Amazon ได้หายไปมากเพื่อให้แพลตฟอร์มเมจแบบทั่วไปสำหรับการควบคุมคนให้ทำงานที่ยากสำหรับคอมพิวเตอร์เพื่อดำเนินการด้วยตนเองแต่นี่คือจริง ๆ สิ่งที่เราหมายถึง โดยรวมปัญญา ไม่นิยามหนึ่งของปัญญา หลังจากที่ทุก ลักษณะที่ช่วยให้ชีวิตการเรียนรู้ และตอบสนองต่อสภาพแวดล้อมหรือไม่ (โปรดทราบว่า เรากำลังทิ้งเฉยทั้งคำถามที่ self-awareness สำหรับตอนนี้ อย่างไรก็ตาม)จินตนาการ (ทั่วไปกำหนดไว้เป็นเครือข่ายของอุปกรณ์ที่เชื่อมต่อทั้งหมดและการใช้งาน ไม่ใช่เครื่องคอมพิวเตอร์ตามโปรแกรมประยุกต์อย่างเป็นกิจจะลักษณะเรียกว่าเวิลด์ไวด์เว็บ) เว็บเป็นเด็กทารก เธอเห็น แต่ในตอนแรก เธอไม่เน้น เธอจะรู้สึก แต่เธอมีความคิดขนาดจนหล่อนวางบางสิ่งบางอย่างในปากของเธอ เธอได้ยินคำของพ่อแม่ยิ้ม แต่เธอไม่เข้าใจ เธอได้จมอยู่ใต้น้ำน่า ไม่กี่ที่ที่เธอเข้าใจ เธอมีน้อย หรือไม่มีการควบคุมสภาพแวดล้อมของเธอค่อย ๆ โลกเริ่มที่จะทำให้ความรู้สึก ทารกประสานอินพุตจากประสาทสัมผัสทั้งหลาย ตัวกรองสัญญาณจากเสียง เรียนรู้ทักษะใหม่ และงานยากครั้งเดียวกลายเป็นอัตโนมัติคำถามก่อนเรานี่: เป็นเว็บที่ได้รับอย่างชาญฉลาดเป็นมันเติบโตขึ้นหรือไม่พิจารณาค้นหา – ในขณะใช้เว็บ โปรแกรมค้นหาแรก เริ่มต้นกับไบรอัน Pinkerton webcrawler ใส่ทุกอย่างในปากของพวกเขา เพื่อที่จะพูด นอกจากนี้พวกเขา hungrily ตามการเชื่อมโยง การบริโภคทุกอย่างที่พวกเขาพบ จัดอันดับ โดยแรงเดรัจฉานสำคัญตรงกันได้ในปี 1998, Larry Page และ Sergey Brin ได้บุกทะลวง ตระหนักถึงว่า การเชื่อมโยงไม่เพียงวิธีหาเนื้อหาใหม่ แต่การจัดอันดับได้ และเชื่อมต่อกับไวยากรณ์ภาษาซับซ้อนขึ้น ในสาระสำคัญ ทุกลิงค์เป็น คะแนน และคะแนนโหวตจากจำนวนผู้มีความรู้ (เป็นวัดโดยจำนวนและคุณภาพของคนที่จะลงคะแนนสำหรับพวกเขา) มากกว่าคนอื่นเครื่องมือค้นหาที่ทันสมัยนำอัลกอริทึมซับซ้อนและหลายร้อยของเกณฑ์การจัดอันดับแตกต่างกันเพื่อให้ผลลัพธ์ของพวกเขา ในบรรดาข้อมูล แหล่งคือ วนคำติชมที่สร้างขึ้น โดยความถี่ของคำค้นหา จำนวนผู้ใช้ในผลลัพธ์การค้นหา คลิก และค้นหาของเราเองส่วนตัว และประวัติการเรียกดู ตัวอย่าง ถ้าส่วนใหญ่ของผู้ใช้เริ่มต้นคลิกที่ สินค้าห้าในการค้นหาเฉพาะผลหน้ามากขึ้นกว่าครั้งแรก อัลกอริทึมของ Google ใช้นี้เป็นสัญญาณว่า ห้าผลลัพธ์อาจจะดีกว่าครั้งแรก และในที่สุดปรับปรุงผลลัพธ์ตามตอนนี้ พิจารณาปัจจุบันยิ่งค้นหาโปรแกรมประยุกต์ โปรแกรมมือถือ Google สำหรับ iPhone แอพลิเคชันตรวจพบการเคลื่อนไหวของโทรศัพท์กับหูของคุณ และโดยอัตโนมัติไปเป็นโหมดการรู้จำเสียง มันใช้ของไมโครโฟนเพื่อฟังเสียงของคุณ และถอดรหัสสิ่งที่คุณพูด โดยอ้างอิงไม่เพียงฐานข้อมูลการรู้จำเสียง และอัลกอริทึม แต่ยังสัมพันธ์กับคำค้นหาบ่อยที่สุดในการค้นหาฐานข้อมูล โทรศัพท์ใช้ระบบสามจีพีเอสหรือทาวเวอร์เซลล์เพื่อตรวจจับตำแหน่ง และใช้ข้อมูลนั้นเช่น การค้นหา "พิซซ่า" ส่งกลับผลลัพธ์ที่คุณมักต้อง: ชื่อ ตำแหน่ง และข้อมูลการติดต่อสำหรับร้านพิซซ่าที่ใกล้ที่สุด 3จู่ ๆ เราไม่ได้ใช้ค้นหาผ่านทางแป้นพิมพ์และไวยากรณ์ค้นหา stilted เรากำลังพูดคุย และ มีเว็บ ได้รับฉลาดพอที่จะเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง (เช่นที่เรามี) โดยเราต้องแจ้งอย่างชัดเจน และที่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นและใน ขณะที่บางส่วนของฐานข้อมูลที่อ้างอิง โดยโปรแกรมประยุกต์ — เช่นแมปพิกัด GPS ไปยังที่อยู่ซึ่งจะ "สอน" การประยุกต์ อื่น ๆ เช่นการรู้คำพูด มี "เรียนรู้" โดยการประมวลผลชุดข้อมูล crowdsourced ใหญ่ชัดเจน นี้คือระบบ "ฉลาด" กว่าสิ่งที่เราเห็นได้ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประสานงานการรู้จำเสียงและการค้นหา ผลการค้นหาและสถาน มีลักษณะคล้ายกับ "ตาคง" ประสานงานทารกค่อย ๆ ได้ฝึกฝน เว็บโต และเรามีพ่อแม่รวมทั้งหมดฟลอริข้อมูลย่อยในการวิเคราะห์ของเราเว็บ 2.0 เดิม เรา posited ที่ อนาคต "ระบบปฏิบัติการอินเทอร์เน็ต" จะประกอบด้วยชุดของ interoperating ข้อมูลย่อย ใช้มือถือ Google แสดงอย่างหนึ่งของวิธีการดังกล่าวปรับปรุงข้อมูลระบบปฏิบัติการอาจทำงานในกรณีนี้ ย่อยข้อมูลทั้งหมดเป็นของผู้จัดจำหน่ายหนึ่งซึ่ง Google ในบางกรณี เช่นเดียวกับแอปเปิ้ลของ iPhoto ' 09 ซึ่งรวม Flickr และ Google Maps ตลอดจนบริการฝากของ Apple ประยุกต์ใช้เมฆฐานข้อมูลบริการจากหลายผู้ขายเราต้องสังเกตใน 2003 "ข้อมูลเป็น Intel ภายใน" รุ่นถัดไปของการใช้งานคอมพิวเตอร์ คือ ถ้าบริษัทมีการควบคุมแหล่งข้อมูลเฉพาะข้อมูลที่จำเป็นสำหรับโปรแกรมประยุกต์ทำงาน พวกเขาจะสามารถแยกค่าเช่าผูกขาดจากการใช้ข้อมูลที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าฐานข้อมูลถูกสร้างขึ้น โดยสัดส่วนผู้ใช้ ผู้นำตลาดจะดูกลับเพิ่มขึ้นเป็นขนาด และค่าของฐานข้อมูลของพวกเขาเติบโตได้รวดเร็วกว่าที่ใด ๆ entrants ใหม่เราเห็นยุคเว็บ 2.0 ดังนั้น เป็นการแข่งขันการจัดซื้อ และควบคุมข้อมูลสินทรัพย์ ของสินทรัพย์เหล่านี้ — มวลวิกฤตของรายการผู้ขายบนอีเบย์ หรือมวลวิกฤตของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ห้าปีที่ผ่านมาเราได้เปิดตัวการประชุมขึ้นอยู่กับความคิดที่เรียบง่ายและความคิดที่ว่าขยายตัวในการเคลื่อนไหว เว็บเดิม 2.0 การประชุม (ตอนนี้ Web 2.0 ประชุมสุดยอด) ถูกออกแบบมาเพื่อฟื้นฟูความเชื่อมั่นในอุตสาหกรรมที่ได้หายไปทางหลังหน้าอกดอทคอม เว็บก็ยังห่างไกลจากการทำเราถกเถียงกันอยู่ ในความเป็นจริงมันเป็นในทางที่จะกลายเป็นแพลตฟอร์มที่แข็งแกร่งสำหรับการสร้างวัฒนธรรมที่เปลี่ยนแปลงไปของการใช้งานคอมพิวเตอร์และการบริการ. ในโปรแกรมแรกของเราเราถามว่าทำไมบาง บริษัท ดอทคอมรอดชีวิตหน้าอกขณะที่คนอื่นล้มเหลวดังนั้นเข็ญใจ นอกจากนี้เรายังมีการศึกษากลุ่มที่กำลังขยายตัวของ startups และถามว่าทำไมพวกเขาที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว คำตอบที่ช่วยให้เราเข้าใจกฎของธุรกิจบนแพลตฟอร์มใหม่นี้. หัวหน้ากลุ่มข้อมูลเชิงลึกของเราคือการที่ "เครือข่ายเป็นแพลตฟอร์ม" หมายความว่าไกลมากขึ้นกว่าเพียงแค่นำเสนอการใช้งานผ่านเครือข่ายเก่า ("ซอฟต์แวร์เป็นบริการ"); มันหมายถึงการสร้างโปรแกรมประยุกต์ที่แท้จริงได้ดีกว่าคนที่ใช้พวกเขาควบคุมเครือข่ายผลกระทบไม่เพียง แต่ผู้ใช้จะได้รับ แต่ยังที่จะเรียนรู้จากพวกเขาและสร้างการมีส่วนร่วมของพวกเขา. จาก Google และ Amazon วิกิพีเดีย, อีเบย์และ Craigslist, เราเห็นว่า ค่าที่ได้รับการอำนวยความสะดวกโดยซอฟต์แวร์ แต่ได้รับการร่วมสร้างโดยและสำหรับชุมชนของผู้ใช้ที่เชื่อมต่อ ตั้งแต่นั้นแพลตฟอร์มใหม่ที่มีประสิทธิภาพเช่น YouTube, Facebook และ Twitter ได้แสดงให้เห็นว่าเข้าใจเหมือนกันในรูปแบบใหม่ Web 2.0 เป็นข้อมูลเกี่ยวกับการควบคุมปัญญารวม. การใช้งานหน่วยสืบราชการลับกลุ่มขึ้นอยู่กับการจัดการความเข้าใจและตอบสนองต่อจำนวนมหาศาลของข้อมูลที่ผู้ใช้สร้างขึ้นในเวลาจริง "ระบบย่อย" ของระบบปฏิบัติการอินเทอร์เน็ตที่เกิดขึ้นใหม่มีระบบย่อยข้อมูลที่มากขึ้น: สถานที่ตัวตน (คนสินค้าและสถานที่) และหลอดของความหมายที่ผูกไว้ด้วยกัน นี้นำไปสู่คันใหม่ของความได้เปรียบในการแข่งขัน: ข้อมูลเป็น "Intel Inside" ของคนรุ่นต่อไปของการใช้งานคอมพิวเตอร์. วันนี้เราตระหนักดีว่าข้อมูลเชิงลึกเหล่านี้ไม่เพียง แต่ทิศทางที่ถูกต้อง แต่ถูกนำไปใช้ในพื้นที่ที่เราคิดเพียงในปี 2004 การปฏิวัติมาร์ทโฟนได้ย้ายเว็บจากโต๊ะทำงานของเราให้กระเป๋าของเรา การประยุกต์ใช้ปัญญารวมจะไม่ถูกขับเคลื่อนโดยมนุษย์ แต่เพียงผู้เดียวการพิมพ์บนคีย์บอร์ด แต่เพิ่มมากขึ้นโดยเซ็นเซอร์ โทรศัพท์มือถือและกล้องของเราจะกลายเป็นตาและหูสำหรับการใช้งาน; การเคลื่อนไหวและการเซ็นเซอร์บอกสถานที่ที่เรามีสิ่งที่เรากำลังมองหาที่และวิธีการที่รวดเร็วที่เรากำลังจะย้าย ข้อมูลจะถูกเก็บรวบรวมนำเสนอและดำเนินการใด ๆ ในเวลาจริง ระดับของการมีส่วนร่วมได้เพิ่มขึ้นโดยคำสั่งของขนาด. กับผู้ใช้มากขึ้นและเซ็นเซอร์การให้อาหารการใช้งานมากและแพลตฟอร์มที่นักพัฒนาสามารถที่จะจัดการกับปัญหาที่แท้จริงของโลกอย่างจริงจัง เป็นผลให้โอกาสที่เว็บจะไม่เจริญเติบโต arithmetically; มันเติบโตชี้แจง ดังนั้นรูปแบบของเราในปีนี้: เว็บ Squared 1990-2004 เป็นคู่ที่ถูกตี; 2005-2009 เป็นฟิวส์; และปี 2010 จะเป็นระเบิด. นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เรานำมาใช้คำว่า "Web 2.0" คนถูกถามว่า "ทำอะไรต่อไป" สมมติว่า Web 2.0 หมายถึงการเป็นชนิดของหมายเลขเวอร์ชั่นของซอฟต์แวร์ (แทนที่จะเป็นคำสั่งเกี่ยวกับที่สองมาของเว็บหลังจากหน้าอกดอทคอม) เราถามอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับ "Web 3.0". มันเป็นเว็บเชิงความหมาย? เว็บมีชีวิต? มันเป็นเว็บสังคม? เว็บมือถือ? มันเป็นรูปแบบของความเป็นจริงเสมือนบางมันเป็นทุกคนและอื่น ๆ . เว็บไม่เป็นคอลเลกชันของหน้าเว็บ HTML คงที่ของบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายในโลก ขึ้นเว็บเป็นโลก - ทุกอย่างและทุกคนในโลกปลดเปลื้อง "เงาข้อมูล" กลิ่นอายของข้อมูลซึ่งเมื่อจับและการประมวลผลอย่างชาญฉลาดมีโอกาสพิเศษและจิตใจดัดผลกระทบ เว็บ Squared เป็นวิธีของเราสำรวจปรากฏการณ์นี้และให้มันชื่อ. นิยามใหม่ของหน่วยสืบราชการลับกลุ่มใหม่ป้อนข้อมูลทางประสาทสัมผัสเพื่อให้เข้าใจถึงที่เว็บที่เกิดขึ้นจะช่วยให้กลับไปยังหนึ่งในความคิดพื้นฐานพื้นฐาน Web 2.0 คือว่าใช้งานเครือข่ายที่ประสบความสำเร็จ ระบบการควบคุมปัญญารวม. หลายคนตอนนี้เข้าใจความคิดนี้ในความรู้สึกของ "crowdsourcing" คือว่าเป็นกลุ่มใหญ่ของคนที่สามารถสร้างการทำงานร่วมกันที่มีค่าไกลเกินกว่าที่ให้โดยใด ๆ ของผู้เข้าร่วมแต่ละคน เว็บรวมเป็นประหลาดใจของ crowdsourcing เช่นเดียวกับตลาดเช่นผู้ที่อยู่ใน eBay และ Craigslist, คอลเลกชันสื่อผสมเช่น YouTube และ Flickr และคอลเลกชันส่วนตัว Lifestream ใหญ่บน Twitter, MySpace, และ Facebook. หลายคนยังเข้าใจว่า การใช้งานที่สามารถถูกสร้างขึ้นในลักษณะที่จะนำผู้ใช้ของพวกเขาในการดำเนินงานที่เฉพาะเจาะจงเช่นการสร้างสารานุกรมออนไลน์ (วิกิพีเดีย) annotating แคตตาล็อกออนไลน์ (Amazon) เพิ่มจุดข้อมูลบนแผนที่ (ใช้งานแผนที่เว็บจำนวนมาก) หรือ หาข่าวที่นิยมมากที่สุด (Digg, Twine) วิศวกรรมเติร์กเมซอนได้หายไปไกลเท่าที่จะให้เป็นแพลตฟอร์มทั่วไปสำหรับการควบคุมคนที่จะทำงานที่ยากสำหรับคอมพิวเตอร์ที่จะดำเนินการด้วยตัวเอง. แต่คือจริงๆสิ่งที่เราหมายถึงปัญญารวม? ไม่ได้เป็นหนึ่งความหมายของหน่วยสืบราชการลับหลังจากที่ทุกลักษณะที่มีชีวิตที่ช่วยให้การเรียนรู้จากและตอบสนองต่อสภาพแวดล้อมของตนหรือไม่ (โปรดทราบว่าเรากำลังจะออกจากกันอย่างสิ้นเชิงคำถามของความตระหนักในตนเอง. สำหรับตอนนี้ต่อไป.) ลองนึกภาพเว็บ (ตามที่กำหนดในวงกว้างเป็นเครือข่ายของอุปกรณ์ทั้งหมดที่เชื่อมต่อและการใช้งานที่ไม่เพียง แต่การประยุกต์ใช้ PC-based ที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการ เวิลด์ไวด์เว็บ) เป็นเด็กแรกเกิด เธอเห็น แต่ในตอนแรกเธอไม่สามารถมุ่งเน้น เธอสามารถรู้สึก แต่เธอก็มีความคิดที่มีขนาดไม่จนเธอทำให้บางสิ่งบางอย่างในปากของเธอ เธอได้ยินคำพูดของพ่อแม่ยิ้มของเธอ แต่เธอไม่สามารถเข้าใจพวกเขา เธอเป็นคนที่จมอยู่ใต้น้ำในความรู้สึกที่ไม่กี่แห่งที่เธอเข้าใจ เธอมีการควบคุมน้อยหรือไม่มีเลยสภาพแวดล้อมของเธอ. ค่อยๆโลกเริ่มที่จะให้ความรู้สึก ทารกพิกัดข้อมูลจากความรู้สึกหลายตัวกรองสัญญาณจากเสียงเรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ และงานครั้งยากที่จะกลายเป็นอัตโนมัติ. คำถามก่อนที่เราเป็นแบบนี้นี้เว็บรับอย่างชาญฉลาดเป็นมันเติบโตขึ้นมา? พิจารณาค้นหา - ปัจจุบันภาษากลาง ของเว็บ เครื่องมือค้นหาแรกที่เริ่มต้นด้วยไบรอันพินของ webcrawler ใส่ทุกอย่างในปากของพวกเขาเพื่อที่จะพูด พวกเขาอย่างกระหายตามการเชื่อมโยงการบริโภคสิ่งที่พวกเขาพบ การจัดอันดับโดยกำลังดุร้ายจับคู่คำหลัก. ในปี 1998 แลร์รี่เพจและเซอร์เกย์บรินได้มีการพัฒนาตระหนักว่าการเชื่อมโยงไม่ได้เป็นเพียงวิธีการหาเนื้อหาใหม่ แต่การจัดอันดับและเชื่อมต่อไปยังไวยากรณ์ภาษาธรรมชาติที่มีความซับซ้อนมากขึ้น ในสาระสำคัญการเชื่อมโยงทุกกลายเป็นออกเสียงลงคะแนนและคะแนนโหวตจากคนที่มีความรู้ (วัดด้วยจำนวนและคุณภาพของคนที่ลงคะแนนในทางกลับกันสำหรับพวกเขา) นับเพิ่มขึ้นกว่าคนอื่น ๆ . เครื่องมือค้นหาที่ทันสมัยตอนนี้ใช้กลไกที่ซับซ้อนและหลายร้อยเกณฑ์การจัดอันดับที่แตกต่างกันไป ผลลัพธ์ที่ของพวกเขา ท่ามกลางแหล่งข้อมูลที่เป็นห่วงความคิดเห็นที่สร้างขึ้นโดยความถี่ของคำที่ใช้ค้นหาจำนวนของผู้ใช้คลิกที่ผลการค้นหาและการค้นหาส่วนบุคคลของเราเองและการเรียกดูประวัติ ตัวอย่างเช่นหากผู้ใช้ส่วนใหญ่เริ่มต้นคลิกที่รายการที่ห้าในหน้าผลการค้นหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งบ่อยขึ้นกว่าครั้งแรกอัลกอริทึมของ Google ใช้เวลานี้เป็นสัญญาณว่าผลที่ห้าดีอาจจะดีกว่าครั้งแรกและในที่สุดก็ปรับผล ตาม. ตอนนี้พิจารณาโปรแกรมค้นหาปัจจุบันมากยิ่งขึ้นแอพลิเคชันของ Google Mobile สำหรับ iPhone การประยุกต์ใช้ตรวจสอบความเคลื่อนไหวของโทรศัพท์กับหูของคุณโดยอัตโนมัติและเข้าสู่โหมดรู้จำเสียงพูด มันใช้ไมโครโฟนในการฟังเสียงของคุณและถอดรหัสสิ่งที่คุณพูดโดยอ้างอิงไม่เพียง แต่ฐานข้อมูลของการรู้จำเสียงและขั้นตอนวิธี แต่ยังมีความสัมพันธ์กับคำค้นหาที่พบบ่อยที่สุดในฐานข้อมูลการค้นหา โทรศัพท์ใช้ GPS หรือสมเซลล์หอในการตรวจสอบสถานที่ตั้งของตนและใช้ข้อมูลที่ได้เป็นอย่างดี ค้นหา "พิซซ่า" ผลตอบแทนที่คุณต้องการที่มีแนวโน้มมากที่สุด:. ชื่อสถานที่และข้อมูลที่ติดต่อสำหรับร้านอาหารพิซซ่าสามที่ใกล้ที่สุดทั้งหมดในทันทีที่เราไม่ได้ใช้การค้นหาผ่านทางแป้นพิมพ์และไวยากรณ์ค้นหาโอ้อวดเรา กำลังพูดคุยกับและเว็บ มันได้รับสมาร์ทพอที่จะเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง (เช่นที่เรามี) โดยเราต้องบอกว่าอย่างชัดเจน และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น. และในขณะที่บางส่วนของฐานข้อมูลอ้างอิงโดยโปรแกรม - เช่นการทำแผนที่พิกัด GPS ไปยังที่อยู่ - มีการ "สอน" เพื่อการประยุกต์ใช้อื่น ๆ เช่นการรับรู้ในการพูดจะ "เรียนรู้" โดยการประมวลผล ขนาดใหญ่ชุดข้อมูล crowdsourced. เห็นได้ชัดว่านี้เป็น "อย่างชาญฉลาด" ระบบกว่าสิ่งที่เราเห็นได้ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประสานงานการรับรู้การพูดและการค้นหาผลการค้นหาและสถานที่คล้ายกับ "มือตา" การประสานงานเด็กค่อยๆแร่ เว็บที่มีการเติบโตขึ้นและเราทุกคนพ่อแม่ของส่วนรวม. ความร่วมมือระบบย่อยข้อมูลในเว็บเดิมของเรา 2.0 การวิเคราะห์เรา posited ว่าในอนาคต "ระบบปฏิบัติการอินเทอร์เน็ต" จะประกอบด้วยชุดของระบบย่อย interoperating ข้อมูล แอพลิเคชันมือถือ Google มีตัวอย่างหนึ่งของวิธีการเช่นระบบปฏิบัติการที่ขับเคลื่อนด้วยข้อมูลอาจทำงาน. ในกรณีนี้ทั้งหมดของระบบย่อยข้อมูลที่เป็นเจ้าของโดยหนึ่งในผู้จัดจำหน่าย - Google ในกรณีอื่น ๆ เช่นเดียวกับแอปเปิ้ล iPhoto '09 ซึ่งรวม Flickr และ Google Maps เช่นเดียวกับบริการคลาวด์ของตัวเองแอปเปิ้ล, แอพลิเคชันที่ใช้บริการฐานข้อมูลแบบคลาวด์จากผู้ผลิตหลาย. ในฐานะที่เป็นครั้งแรกที่เราตั้งข้อสังเกตกลับมาในปี 2003 "ข้อมูลที่เป็น Intel Inside" ของคนรุ่นต่อไปของการใช้งานคอมพิวเตอร์ นั่นคือถ้า บริษัท มีการควบคุมที่ไม่ซ้ำกันแหล่งที่มาของข้อมูลที่จำเป็นสำหรับการประยุกต์ใช้ในการทำงานพวกเขาจะสามารถที่จะดึงค่าเช่าผูกขาดจากการใช้งานของข้อมูลที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าฐานข้อมูลถูกสร้างขึ้นโดยการมีส่วนร่วมของผู้ใช้ผู้นำตลาดจะเห็นผลตอบแทนที่เพิ่มขึ้นกับขนาดและความคุ้มค่าของฐานข้อมูลของพวกเขาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วมากขึ้นกว่าที่ของผู้เข้าใหม่ ๆ . เราจะเห็นในยุคของ Web 2.0 ดังนั้นการแข่งขันเพื่อ ได้รับและการควบคุมสินทรัพย์ข้อมูล บางส่วนของสินทรัพย์เหล่านี้ - มวลที่สำคัญของรายชื่อผู้ขายบนอีเบย์หรือมวลที่สำคัญของ