HistoryThe level of distinction bet

History

The level of distinction between composers and other musicians varies, which affects issues such as copyright and the deference given to individual interpretations of a particular piece of music.[citation needed] In the development of European classical music, the function of composing music initially did not have much greater importance than that of performing it.[citation needed] The preservation of individual compositions did not receive enormous attention and musicians generally had no qualms about modifying compositions for performance. Over time, however, the written notation of the composer came to be treated as strict instructions from which performers should not deviate without good practical or artistic reason. Performers do, however, play the music and interpret it in a way that is all their own. In fact, in the concerto form, the soloist would often compose and perform a cadenza as a way to express their individual interpretation of the piece.
In as much as the role of the composer in western art music has seen continued solidification, in alternative idioms (i.e. jazz, experimental music) it has in some ways become increasingly complex or vague. For instance, in certain contexts the line between composer and performer, sound designer, arranger, producer, and other roles, can be quite blurred.
The term "composer" is often used to refer to composers of instrumental music, such as those found in classical, jazz or other forms of art and traditional music. In popular and folk music, the composer is usually called a songwriter, since the music generally takes the form of a song.
Since the mid-20th century, the term has expanded to accommodate creators of electroacoustic music, in which composers directly create sonic material in any of the various electronic media. This is distinct from instrumental composition, where the work is represented by a musical score to be interpreted by performers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติระดับของความแตกต่างระหว่างคีตกวีและนักดนตรี ซึ่งมีผลต่อปัญหาเช่นนั้นได้ยอมตามให้ตีความแต่ละชิ้นเฉพาะเพลงและลิขสิทธิ์แตกต่างกันไป [ต้องการอ้างอิง] ในการพัฒนาดนตรีคลาสสิก ฟังก์ชั่นของการเขียนเพลงครั้งแรกไม่มีความสำคัญมากยิ่งกว่าที่ดำเนินการนั้น [ต้องการอ้างอิง] การรักษาของแต่ละองค์ไม่ได้รับความสนใจอย่างมาก และดนตรีก็ไม่ลังเลที่แก้ไขจนผลการปฏิบัติงานโดยทั่วไป เวลา แต่ บันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรของผู้ประพันธ์มาให้เป็นคำแนะนำอย่างเข้มงวดซึ่งนักแสดงควรไม่ผิดเพี้ยน โดยไม่มีเหตุผลที่ดีจริง หรือศิลปะ นักแสดงทำ อย่างไรก็ตาม เล่นเพลง และตีความในลักษณะที่เป็นของตนเอง ในความเป็นจริง ในแบบคอนแชร์โต soloist ที่จะมักจะเขียน และทำ cadenza เป็นเป็นวิธีการแสดงของพวกเขาตีความแต่ละชิ้นในเท่าที่บทบาทของผู้ประพันธ์เพลงศิลปะตะวันตกเห็น solidification ต่อ ในสำนวนอื่น (เช่นแจ๊ส ดนตรีทดลอง) ในบางวิธีเป็นคลุมเครือ หรือซับซ้อนมากขึ้น ตัวอย่าง ในบริบทบาง บรรทัดระหว่างนักประพันธ์ และนักแสดง ออกเสียง arranger ผู้ผลิต และ บทบาทอื่น ๆ สามารถจะค่อนข้างเบลอคำว่า "ผู้ประพันธ์" มักจะใช้อ้างอิงถึงคีตกวีดนตรีบรรเลง เช่นในคลาสสิก แจ๊ส หรืออื่น ๆ รูปแบบของศิลปะและดนตรี ในเพลงพื้นบ้าน และนิยม ผู้ประพันธ์มักจะเรียกว่าเพลง ตั้งแต่เพลงโดยทั่วไปใช้รูปแบบของเพลงตั้งแต่ศตวรรษ 20 กลาง มีขยายระยะเวลาเพื่อรองรับผู้สร้างเพลง electroacoustic ซึ่งคีตกวีโดยตรงสร้างวัสดุเสียงในสื่ออิเล็กทรอนิกส์ต่าง ๆ อยู่แตกต่างจากองค์ประกอบบรรเลง ที่ทำงานจะถูกแสดง ด้วยคะแนนดนตรีการตีความ โดยนักแสดง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์ระดับของความแตกต่างระหว่างนักแต่งเพลงและนักดนตรีอื่น ๆ แตกต่างกันไปซึ่งมีผลต่อประเด็นดังกล่าวเป็นลิขสิทธิ์และได้รับความเคารพการตีความของแต่ละชิ้นส่วนของเพลง. [อ้างจำเป็น] ในการพัฒนาของดนตรีคลาสสิกยุโรป, ฟังก์ชั่นของการแต่งเพลงครั้งแรก ไม่ได้มีความสำคัญมากขึ้นกว่าที่ในการดำเนินการมัน. [อ้างจำเป็น] การเก็บรักษาขององค์ประกอบของแต่ละบุคคลไม่ได้รับความสนใจอย่างมากและนักดนตรีโดยทั่วไปก็ไม่ใส่ใจล่ะเกี่ยวกับการปรับองค์ประกอบสำหรับการทำงาน เมื่อเวลาผ่านไป แต่โน้ตที่เขียนของนักแต่งเพลงก็จะถือว่าเป็นคำสั่งอย่างเคร่งครัดจากการที่นักแสดงที่ไม่ควรเบี่ยงเบนไม่มีเหตุผลที่ดีจริงหรือศิลปะ นักแสดงทำ แต่เล่นเพลงและแปลความหมายในทางที่เป็นของตัวเองทั้งหมด ในความเป็นจริงในรูปแบบคอนเดี่ยวมักจะเขียนและดำเนินการ cadenza เป็นวิธีการแสดงการตีความของแต่ละคนของชิ้น. ในมากที่สุดเท่าที่บทบาทของนักแต่งเพลงในดนตรีศิลปะตะวันตกได้เห็นยังคงแข็งตัวในสำนวนทางเลือก (เช่นแจ๊สเพลงจากการทดลอง) มันมีอยู่ในวิธีการบางอย่างกลายเป็นมากขึ้นที่ซับซ้อนหรือคลุมเครือ ยกตัวอย่างเช่นในบริบทบางเส้นแบ่งระหว่างนักแต่งเพลงและนักดนตรี, นักออกแบบเสียงประสานผู้ผลิตและบทบาทอื่น ๆ สามารถค่อนข้างเบลอ. คำว่า "นักแต่งเพลง" มักจะใช้เพื่ออ้างถึงแต่งเพลงบรรเลงเช่นที่พบใน คลาสสิกแจ๊สหรือรูปแบบอื่น ๆ ของศิลปะและดนตรีแบบดั้งเดิม ในเพลงพื้นบ้านที่นิยมและนักแต่งเพลงมักจะเรียกว่านักแต่งเพลงตั้งแต่เพลงโดยทั่วไปจะใช้รูปแบบของเพลง. ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 20 คำว่ามีการขยายตัวเพื่อรองรับการสร้างของการฟังเพลงซึ่งในนักประพันธ์เพลงโดยตรงสร้างวัสดุที่เกี่ยวกับเสียง ในใด ๆ ของสื่ออิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ นี่คือองค์ประกอบที่แตกต่างจากการใช้เครื่องมือที่ทำงานเป็นตัวแทนจากคะแนนดนตรีที่จะถูกตีความโดยนักแสดง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์

ระดับความแตกต่างระหว่างคีตกวีและนักดนตรีอื่น ๆ ที่แตกต่างกัน ซึ่งมีผลต่อปัญหาเช่นลิขสิทธิ์และความเคารพให้กับการตีความของแต่ละชิ้นโดยเฉพาะเพลง . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ในการพัฒนาของดนตรียุโรปคลาสสิก ฟังก์ชันของการแต่งเพลงในตอนแรกไม่ได้มีความสำคัญมากขึ้นกว่าที่การแสดงมัน[ อ้างอิงที่จำเป็น ] รักษาองค์ประกอบของบุคคลที่ไม่ได้รับความสนใจอย่างมากและนักดนตรีโดยทั่วไปไม่มีความกังวลใจที่จะปรับเปลี่ยนองค์ประกอบในการแสดง อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไป เขียนโน้ตของนักแต่งเพลงมาถือว่าเป็นคำแนะนำที่เข้มงวดซึ่งนักแสดงไม่ควรเบี่ยงเบนที่ดีในทางปฏิบัติ หรือศิลปะ โดยไม่มีเหตุผล นักแสดงที่ทำ อย่างไรก็ตาม