The mainspring of my work is derive

The mainspring of my work is derived from the death of my sister from brain cancer at the age of 24 in the winter of 1994.
Since then, I have had the dilemma, in grief and surprise, of thinking about what I had and lost. I started making art works that reflected such feelings and continue it as if I were writing a diary.
Many of my works take the form of labyrinths with complicated patterns, ruined and abandoned staircases or too narrow life-size tunnels, and all these works are made with salt.
A common perception towards them is "nearly reachable, yet not quite" or "nearly conceivable, yet not quite".
Memories seem to change and vanish as time goes by. However, what I sought for was the way in which I could touch a precious moment in my memories which cannot be attainable through pictures or writings.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

งานของผมได้มาจากการตายของน้องสาวของฉันจากโรคมะเร็งสมองที่อายุ 24 ปีในฤดูหนาวของปี 1994 จึง ฉันมีคาย ความเศร้าโศกและความประหลาดใจ ความคิดเกี่ยวกับอะไรที่ผมมี และหายไป ผมเริ่มทำงานศิลปะที่สะท้อนความรู้สึกดังกล่าว และต่อว่า ฉันเขียนไดอารี่ มากของฉันทำงานถ่ายแบบของเขาวงกตที่มีรูปแบบซับซ้อน บันไดเจ๊ง และถูกทอดทิ้ง หรือเกินไป แคบอุโมงค์ขนาดจริง และการทำงานเหล่านี้ได้ ด้วยเกลือ การรับรู้ทั่วไปต่อพวกเขาเป็น "สามารถเข้าถึงเกือบ ยังได้ค่อนข้าง" หรือ "เกือบไปได้ ยังไม่"ความทรงจำที่ดูเหมือนจะ เปลี่ยน และหายไปเป็นเวลาผ่านไป อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ขอสำหรับเป็นวิธีการที่ฉันสามารถสัมผัสช่วงเวลาอันมีค่าในความทรงจำของฉันซึ่งไม่สามารถรับรูปภาพหรืองานเขียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำลังสำคัญของการทำงานของฉันได้รับมาจากการตายของน้องสาวของฉันจากโรคมะเร็งสมองเมื่ออายุ 24 ในช่วงฤดูหนาวปี 1994 ที่
ตั้งแต่นั้นมาผมได้มีภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในความเศร้าโศกและความประหลาดใจของการคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ผมมีและการสูญเสีย ผมเริ่มทำผลงานศิลปะที่สะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกดังกล่าวและดำเนินการต่อมันเป็นถ้าฉันได้เขียนไดอารี่.
หลายผลงานของฉันใช้รูปแบบของเขาวงกตที่มีรูปแบบซับซ้อนเจ๊งและบันไดที่ถูกทอดทิ้งหรืออุโมงค์ชีวิตขนาดแคบเกินไปและผลงานทั้งหมดเหล่านี้เป็น ทำด้วยเกลือ.
รับรู้ร่วมกันต่อพวกเขาคือ "เกือบสามารถเข้าถึงได้ แต่ไม่มาก" หรือ "เกือบไปได้ แต่ไม่มาก".
ความทรงจำที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงและหายไปเมื่อเวลาผ่านไป แต่สิ่งที่ฉันขอเป็นวิธีการที่ฉันจะได้สัมผัสช่วงเวลาที่มีค่าในความทรงจำของฉันที่ไม่สามารถบรรลุผ่านภาพหรือเขียน