I can imagine now that the last cla

I can imagine now that the last class of the week on a Friday afternoon is not one for which teachers have any particular fondness, despite the promise of freedom that lies after the final bell. For my twelve-year-old self, the weekend was the light at the end of the very long tunnel that was double chemistry with Mr. Walters. The Friday I remember so vividly was in winter; the light was already fading and it would be dark before I got home. It always seemed that the best and brightest part of the day was wasted in school – until Mr. Walters introduced me to the alkali metals.

On the laboratory bench were three small jars, opaque, with tightly sealed lids. Taking a pair of tongs and opening the first, Mr. Walters took a small grey lump of metal and then cut it with a scalpel! To me, metal had always meant steel, or maybe aluminium or even gold - never something soft – and yet this small hunk of lithium was sliced so easily, and then began to tarnish the moment its shining, freshly cut surface was revealed. Mr. Walters, his eyes shielded behind a thick pair of safety goggles, dropped the metal into a beaker of water. Of course, it began fizzing and buzzing around the container before exploding with a small “pop”. I was enthralled, even more so when Mr. Walters demonstrated the effect with sodium and then potassium. That night I asked my father what might become of rubidium, caesium and even francium. I wanted to see more, to know more, to be a chemist.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถจินตนาการขณะที่ชั้นสุดท้ายของสัปดาห์ในบ่ายวันศุกร์ไม่ได้เป็นคนที่ครูมีความรักเฉพาะใด ๆ แม้ มีสัญญาของเสรีภาพที่อยู่หลังสุดท้ายระฆัง สำหรับฉันสิบสองปี วันหยุดเป็นแสงสว่างปลายอุโมงค์ยาวมากเป็นเคมีคู่กับอนาย เป็นวันศุกร์ผมจำให้เต็มตาในฤดูหนาว แสงถูกแล้วซีดจาง และมันจะมืดก่อนที่บ้านผม มันเสมอดูเหมือนว่า ส่วนที่ดีที่สุด และสว่างที่สุดของวันคือสูญเสียในโรงเรียน – จนกว่าอนายแนะนำให้โลหะแอลคาไลบนม้านั่งห้องปฏิบัติการอยู่สามขวดเล็ก ทึบแสง สีอย่างมิดชิด ถ่ายคู่ของคีม และเปิดครั้งแรก อนายเอาก้อนเล็กสีเทาโลหะ และตัดมัน ด้วย scalpel เป็น ฉัน โลหะมีเสมอหมายถึง เหล็ก หรืออลูมิเนียมอาจจะ หรือทอง -ไม่บางนุ่ม – และยังนี้ก้อนใหญ่เล็กของลิเทียมการเตรียมการเพื่อความสะดวก และจากนั้น เริ่มที่จะทำให้เสื่อมเสียขณะส่องแสง สดตัดพื้นผิวถูกเปิดเผย อนาย หุ้มหลังคู่หนาของแว่นครอบตา ตาตกโลหะลงในบีกเกอร์น้ำ แน่นอน มันเริ่ม fizzing และหึ่งรอบภาชนะก่อนระเบิดที่มีขนาดเล็ก "ป๊อป" ผมเย้า ดังนั้นยิ่งเมื่ออนายแสดงให้เห็นถึงผลกระทบที่ มีโซเดียม และโพแทสเซียม คืนนั้นผมถามพ่ออะไรอาจเป็นของรูบิเดียม ซีเซียม และแฟรนเซียมแม้ อยากดูเพิ่มเติม เพิ่มเติม จะ มีเภสัชกร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันสามารถจินตนาการว่าตอนนี้คาบสุดท้ายของสัปดาห์ ในบ่ายวันศุกร์ ไม่ได้เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่ครูมีความเฉพาะใด ๆ แม้จะมีสัญญาของเสรีภาพที่อยู่หลังระฆังสุดท้าย สำหรับสิบสองปีเก่าตนเอง สุดสัปดาห์ เป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ที่ยาวมากเป็นสองเท่า เคมี กับ นาย วอลเตอร์ วันศุกร์ผมจำได้อย่างชัดเจนในฤดูหนาว แสงสว่างก็จางหายไป และมันก็จะมืดก่อนถึงบ้าน มันดูเหมือนว่าส่วนที่ดีที่สุดและสว่างที่สุดของวันเมาใน–โรงเรียนจนกว่าคุณวอลเตอร์มาแนะนำฉันให้ด่างโลหะบนม้านั่งในห้องปฏิบัติการ จำนวน 3 ขวดเล็ก , ขุ่น , มีฝาปิดผนึกแน่น . ถ่ายคู่ของแหนบ และ เปิด แรก คุณวอลเตอร์เอาก้อนสีเทาเล็ก ๆของโลหะ และตัดด้วยมีด ! ให้ฉันได้เสมอ หมายถึง โลหะ เหล็ก หรืออลูมิเนียม หรือแม้แต่ทอง - ไม่เคยสิ่งที่อ่อน–แต่ก้อนใหญ่นี้ขนาดเล็กลิเธียมถูกหั่นบาง ๆ ง่ายๆ และจากนั้นเริ่มที่จะทำให้ช่วงเวลาของมันส่องแสงสดตัดพื้นผิวที่ถูกเปิดเผย คุณวอลเตอร์ ดวงตาของเขาป้องกันหลังคู่หนาของแว่นตาความปลอดภัยลดลงโลหะลงในบีกเกอร์ น้ำ แน่นอน มันเริ่ม และบินหึ่งอยู่รอบภาชนะ fizzing ก่อนระเบิดที่มีขนาดเล็ก " ป๊อป " ผม enthralled มากขึ้นดังนั้นเมื่อคุณวอลเตอร์มาแสดงผลด้วยโซเดียมและโพแทสเซียม คืนนั้น ฉันถามพ่อว่าอาจจะกลายเป็นของรูบิเดียม , ซีเซียมและแม้แต่ฟรานเซียม . ฉันต้องการที่จะเห็นมากขึ้น รู้จักมากขึ้น เป็นนักเคมี