Nick Payne's 45-minute monologue, w

Nick Payne's 45-minute monologue, which he performs himself, builds into a moving meditation on how we could better help the dying to die.
It's structured on the interweaving principle that the young dramatist has employed with such musical and thematic eloquence in his award-winning play Constellations and in the recent Incognito.
The piece begins and ends with the fictional case of Maggie Noonan from Milton Keynes who, struck down by degenerative disease, has reached the point where she wants her life to end.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิค Payne 45 นาที monologue ซึ่งเขาทำเอง สร้างเป็นสมาธิเคลื่อนในวิธีเราดีช่วยตายให้ตายมันเป็นโครงสร้างหลัก interweaving ที่ dramatist หนุ่มกับดนตรีเช่นมีการว่าจ้าง และ eloquence เฉพาะเรื่องในการชนะรางวัลของเขาเล่นน และแองกอยีโตล่าสุดชิ้นส่วนเริ่มต้น และสิ้นสุด ด้วยกรณีสมมติของนูนันแม็กกี้จากลิฟท์ที่ หลงลง โดยโรคเสื่อม ถึงจุดที่เธอต้องการจบชีวิตของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิคเพนคนเดียว 45 นาทีซึ่งเขาดำเนินการเองสร้างลงในการทำสมาธิการเคลื่อนย้ายในวิธีที่เราสามารถช่วยให้ดีกว่าที่กำลังจะตายจะตาย.
มันเป็นโครงสร้างที่อยู่บนหลักการผสมผสานที่ละครหนุ่มสาวได้มีงานที่มีคารมคมคายดนตรีและใจดังกล่าวใน award- ของเขา กลุ่มที่ชนะในการเล่นและไม่ระบุตัวตนที่ผ่านมา.
ชิ้นส่วนเริ่มต้นและจบลงด้วยกรณีสมมติของแม็กกี้นันจาก Milton Keynes ที่ฟาดลงมาจากโรคความเสื่อมได้ถึงจุดที่เธอต้องการชีวิตของเธอไปยังจุดสิ้นสุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิคเพน 45 นาที พูดคนเดียว ซึ่งเขาก็แสดงเอง สร้างเป็นสมาธิไปในวิธีที่เราสามารถช่วยได้ดีกว่าตายตาย .
มันมีโครงสร้างในหลักการว่า นักเขียนบทละครหนุ่มทอได้ใช้ด้วยเช่นดนตรีและโวหารในใจของเขาได้รับรางวัลเล่นกลุ่มดาว และในล่าสุด
ไม่ระบุตัวตนชิ้นส่วนเริ่มต้นและสิ้นสุดกับกรณีสมมติของแม็กกี้ นูแนน จาก Milton Keynes ที่หลงลงโดยเอลเดอร์ธิงได้ถึงจุดที่เธอต้องการในชีวิตของเธอจะสิ้นสุด