LOG INREGISTERAsianFanficsMenuWrite

LOG INREGISTER
AsianFanfics
Menu
Write
New Story

New Blog
Tags
Romance

Angst

Comedy

Fantasy

School Life

Original Character
Stories
Latest

Newest

Completed

One Shots

Alphabetical

Covers

Popular
Featured

Trending

Views

Subscriptions

Commented

Recommended

Authors
Members
Members

Online Now

Author Spotlight

Artists

Reviewers

AFF Helper
Social
Blogs

Discussions

Layouts

Chat

Video

Polls

Requests
Search


If this page had a pop up or a redirect (it shouldn't!), please help us by reporting this page
Chapter 6
Author(s)ricjindy
Status Completed
Tags shinhwa andy eric ricdy
Bookmark Save (go offline) Report Content a a a a


As the three men approached, Andy knew that whatever they were planning to do to him, it was going to be painful.
 
Andy just wanted to be left alone. He was over all this, over the drama. He just wanted to leave, go home and be alone.
 
“What the hell do you want from me?” Andy demanded as he readied himself for a fight. “Why are you doing this?”
 
Andy didn’t recognize them and the way they had to look at a photo of him, Andy guess they didn’t know him either. Which only made the whole thing more baffling. And frightening, of course.
 
The men didn’t answer his question, only continued to approach Andy. Andy started to felt scared, his legs trembling so hard. He closed his eyes, waited for whatever the men want to do to him. Andy knew, even though he tried to struggle or run away, there was no way he could win this game. So, he just stood there, pray that somebody will rescue him.
 
Suddenly, Andy felt someone grab the back of his shirt, wrenching him backwards. He nearly fell over his own feet, but managed to stay upright, watching in daze. Muted state as several security guards flooded the car park, screaming at the three armed intruders.
 
Andy should felt relief, even just a little a bit of it, but it was all to much. The emotional torment, the hatred.
 
Andy couldn’t take it anymore. His eyes rolled into the back of his head and he promptly fainted.
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 
Eric whipped off his tie as he charged through the hallways, Hyesung hot on his heels. Eric just heard from the security that the suspected vandals had been apprehended at the car park – while confronting and threatening Andy. He wasn’t harmed, thankfully, but Eric had been told that Andy fainted. More likely from stress.
 
Eric gritted his teeth in frustration and anger. At himself. It was because of him that Andy ran away. He had confronted the frazzled and stressed man without regard for his condition. He knew that Andy wasn’t feeling one hundred percent. He knew how much pressured Andy was under,
 
This is all such bull!
 
The vandals targeting Andy, Jiyeon practically telling Andy to get the hell out of Jeju, Andy telling him that he left for his own good. Just what the was going on here?
 
“Where is he?” Eric demanded to know.
 
“He was taken back to his room” Hyesung answered quickly and to the point. “The police wish to speak to him, but-“
 
“They can talk to him in the morning” Eric interrupted harshly. Like hell he was going to let the police near Andy after what had happened. Their investigation could wait. But Eric couldn’t wait. He needed to see Andy now. He needed to see if he was alright.
 
He also wanted to know what was going on with him during the past six years. What the hell did he mean that he did it for him. What the could possibly done to make Andy leave him, thinking it was for his benefit
 
And Jiyeon… He’d talk with her later
 
Drawing closer to Andy’s room, Eric spared a quick glance to Hyesung, who was still dutifully followed behind him. “I want you to oversee the hotel for tonight. I’ll be busy”
 
Hyesung didn’t question him, he could see that Eric was in no mood for a discussion or a lecture on protocol, and Hyesung just simply nodded. Hyesung then stopped following Eric while Eric continue walked to Andy’s room. A look of determination was clear on Eric’s face.
 
All this confusion, misunderstanding was going to end tonight, one way or another.
 
Eric didn’t bother to knock the door; he had the spare key. He opened the door casually and step inside. What he saw wasn’t what he was expecting. He expected to find Andy on the bed. Sleeping. But Andy was already up and… packed his things?
 
Andy who realized that Eric was in his room, momentarily pausing his action. Eric looked at him, Andy's eyes bloodshot, his face was pale which only made Eric clench his hands into tight fists by his sides. “I’m so sorry” Andy said.
 
Eric knew Andy would apologized. He always did, even when things were obviously not his fault. “Andy…”
 
Andy shook his head, as he started packing his belongings again, despite the way his hands were trembling. “I have to go” Andy said. “ I always cause trouble, everywhere I go. I can’t.. Not to you… I’m sorry”
 
“Stop it!” Eric demanded as he closed the distance between him and Andy. Eric leaned down to grab Andy by shoulders; pulling him to his feet and making Andy face him. “Stop apologizing! None of this was your fault. Just-“
 
Eric had to stop himself or else he will started to yell at the smaller man. He had to swallow his own desperation. He knew that Andy had been suffering more than he was. Andy was looking up at him; his gaze unblinking.
 
“Why do you want to leave?” Eric asked, unable to hide the anxiety in his voice, loosening his grip on Andy’s shoulder a little.
 
Andy was silent at first, his gaze not leaving Eric’s. But then, he looked away. “I’m not welcome here, I never belonged here. T-that’s why I have to go” Andy said softly, trying to slip from Eric’s grip.
 
But Eric only tightened it, keeping Andy still. “You’re not going anywhere” Eric said firmly. He had lost Andy once, and almost a second time, there sure as hell wasn’t going to be a third time.
 
“Let go, Hyung” The plea was so soft, heart wrenchingly so, but Eric wasn’t going to grant it.
 
“No”
 
Suddenly, an uncharacteristic expression of anger flared in Andy’s eyes as he placed his hand on Eric’s chest in effort to push him away. “Why can’t you see that I’m doing you a favour!?”
 
There he went again. Saying it was for him, like he would be happy or some like that.
 
“A favour?” Eric repeated as he grabbed Andy’s wrists in his hands, preventing Andy from fighting back. “Just like six years ago?”
 
Andy stopped his struggling and and bowed his head “…Yes”
 
How could someone think so lowly on themselves? Andy had always, always suffered from a low self-esteem, but did he not hold an inch of self-worth at all?
 
“You actually thought you were doing me a favour by leaving me?” Eric asked, blatant disbelief and confusion in his tone. He just couldn’t get his head around such… logic.
 
“I was. You could do so much better without me. Everyone thought like that”
 
“Do better?” Eric was gobsmacked. Where the hell was this from?
 
“Let go of me, Hyung” Andy demanded as he started his struggling again.
 
But Eric wasn’t going to let go, not now, not ever again. Who told him this such…such…absolute bull? Andy was the best thing ever that had happened to him. Eric’s parents even stated as such when Eric officially announced his engagement with Andy. They were so proud, so happy.
 
“Who said all those things to you?” Eric demanded. He wanted answers and he wanted them now. “Look at me!”
 
When Andy refused to say anything, refused to even look at him, Eric lost control. He tightened his grip on Andy’s wrist and all but flung him onto the bed. Andy uttered a noise of surprise as he bounced on the bed from the force of the throw. Andy tried to scramble up, to get away, but Eric pushed him down onto the bed again, pinning Andy’s wrists on both side of his head, one leg slipping between Andy’s so he couldn’t escape.
 
Their positions, it kinda remind Eric of the times where he had playfully thrown Andy onto the bed before ravishing him senseless. He wanted to do that now, wanted Andy to know that he wasn’t worthless, that he was someone special to Eric.
But first, Eric needed to know why Andy left. Or, who made him leave.
 
“Hyung!” Andy spluttered, his face turning red from embarrassment, anger and fear. “What are you doing?”
 
“Who? Tell me who told you that ?” Eric demanded to know. “Tell me, Andy”
 
Andy squeezed his eyes shut as tears pooled along his lashed. First, he just stay silent, but he couldn’t hold it any longer and finally broke. “It was Jiyeon”
 
Eric’s head reeled back, as he has suffered from a physical blow. “Yeon ah?”
 
His.. his little sister?
 
Tears now well and truly slipping from Andy’s eyes, Andy managed to offer more of an explanation. “She said that you could do better without me. You deserved better than me. You could have anyone you wanted. So, why didn’t you just forget me, let me go? I cant give you a family, Hyung. I cant give your parents the grandkids they deserve. You deserve to have a woman by your side. You could do so much better without me”
 
Eric was stoned into silence. Andy was serious. Andy wouldn’t lie or create a scapegoat. He wouldn’t place the blame on someone on for his benefit. So, that meant Jiyeon really said those things to Andy. She was the one who pushed Andy away. She was the one who told Andy such vile and harsh words.
 
“…She told you that?”
 
Removing his wrists from Eric’s loosened grip, Andy laid limp on the bed, all the fight in him was gone. He looked tired, resigned.
 
“You…” Eric started, his throat suddenly went dry. “Still love me, don’t you?”
 
Andy drew in a deep breath “More than anything” he admitted softly but so clearly. “That’s why I had to leave you. You deserve-“
 
“I deserved to be with who I want!” Eric interrupted. “And I want you, Andy. It’s always been you”
 
There was a moment of silence before Andy whispered “Why?”
 
“Y

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ล็อก INREGISTERAsianFanficsเมนูเขียนเรื่องใหม่ บล็อกใหม่แท็กโรแมนซ์ Angst ตลก แฟนตาซี โรงเรียนชีวิต อักขระเดิมเรื่องราวล่าสุด ใหม่ล่าสุด เสร็จสมบูรณ์ ภาพหนึ่ง ตัวอักษร ครอบคลุม ยอดนิยมที่โดดเด่น Trending มุมมอง บอกรับเป็นสมาชิก แสดงความคิดเห็น ขอแนะนำ ผู้เขียนสมาชิกสมาชิก ขณะนี้ออนไลน์ สปอตไลท์ผู้เขียน ศิลปิน ผู้ตรวจทาน ผู้ช่วยเหลือลแชสังคมบล็อก สนทนา เค้าโครง แชท วิดีโอ สำรวจ คำร้องขอค้นหา ถ้าหน้านี้มีการป๊อปอัพ หรือเปลี่ยนเส้นทาง (มันไม่ควร), กรุณาช่วยเรา ด้วยการรายงานหน้านี้บทที่ 6Author(s) ricjindyสถานะเสร็จสมบูรณ์แท็กชินฮวาแอนดี้ eric ricdy คั่นหนังสือบันทึก (แบบออฟไลน์) เนื้อหารายงานเป็นการเป็นการเป็นคนสามประดับ Andy รู้ว่า หากพวกเขาได้วางแผนที่จะทำเขา มันเป็นไปได้เจ็บปวด Andy เพียงต้องค้างคนเดียว เขาได้มากกว่าทั้งหมดนี้ ละครเรื่อง เขาเพียงต้อง การปล่อย กลับบ้านคนเดียว "นรกคุณต้องจากฉัน" Andy ต้องเป็นเขา readied เองสำหรับการต่อสู้ "ทำไมคุณทำนี้หรือไม่" Andy ไม่รู้จักพวกเขาและวิธีพวกเขาต้องดูภาพถ่ายของเขา พวกเขาไม่รู้เขาจะเดา Andy ซึ่งเฉพาะได้สิ่งทั้งหมดเพิ่มเติม baffling และน่า กลัว แน่นอน คนไม่ได้ตอบคำถามของเขา เท่านั้น ยังคงวิธี Andy Andy เริ่มรู้สึกกลัว ขางก ๆ อย่างหนักดังนั้น เขาปิดตา รอคนสิ่งต้องทำเพื่อเขา Andy รู้ว่า แม้ว่าเขาพยายามที่จะต่อสู้ หรือหนี มีวิธีที่เขาสามารถชนะเกมนี้ ดังนั้น เขาเพิ่งยืนมี อธิษฐานว่า ใครจะช่วยเหลือเขา ทันใดนั้น Andy รู้สึกคนคว้าหลังเสื้อของเขา สะเทือนเขาย้อนหลัง เขาเกือบตกบนเท้าของตัวเอง ได้จัดการพักตรง ดูในดึก รัฐออกเสียงเป็นยามรักษาความปลอดภัยหลายน้ำท่วมรถ กรีดร้องที่สามติดอาวุธบุกรุก Andy ควรรู้สึกบรรเทา แม้เพียงเล็กน้อยเป็น bit ของมัน แต่มันเป็นทั้งหมดไปมาก การทางอารมณ์ทรมาน ความเกลียดชัง Andy ไม่ใช้มันอีกต่อไป ตารีดเข้าด้านหลังของพระเศียร และทันทีดิฉัน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Eric ได้พัดเอาออกเสมอของเขา ตามที่เขาคิดถึง hallways, Hyesung ร้อนบนส้นเท้าของเขา Eric เพียงได้ยินจากการรักษาความปลอดภัยว่า แวนดัลสงสัยมีการเข้าใจที่จอดรถในขณะที่เผชิญ และคุกคาม Andy เขาไม่ได้ อันตราย ขอบคุณ แต่ Eric ได้รับบอกว่า Andy เป็น มีแนวโน้มมากขึ้นจากความเครียด Eric gritted ฟันแห้วและความโกรธของเขา ที่ตัวเอง มันเป็น เพราะเขาที่ Andy วิ่งหนีไป เขาได้เผชิญหน้ากับมนุษย์ frazzled และเครียดโดยไม่คำนึงว่าสภาพของเขา เขารู้ว่า Andy ไม่รู้สึกร้อยเปอร์เซ็นต์ เขารู้ว่ามีเท่าใดให้ Andy ภายใต้ นี่คือวัวดังกล่าว แวนดัลที่กำหนดเป้าหมาย Andy, Jiyeon จริงว่า Andy จะนรกออกจากเช Andy บอกเขาที่เขาซ้ายสำหรับตัวเขาเองดี เพียงสิ่งเกิดขึ้นที่นี่ "เขา" Eric แค่รู้ "เขาถูกนำกลับไปยังห้องของเขา" Hyesung ตอบได้อย่างรวดเร็ว และเข้าถึง "ตำรวจต้องพูดกับเขา แต่--" "พวกเขาสามารถพูดคุยกับเขาในตอนเช้า" Eric จังหวะดุ เช่นนรก เขากำลังให้ตำรวจใกล้ Andy หลังจากที่ได้เกิดขึ้น สืบสวนไม่สามารถรอ แต่ Eric ไม่สามารถรอ เขาต้องเห็น Andy ตอนนี้ เขาต้องดูถ้าเขาถูกครับ เขาอยากรู้สิ่งเกิดขึ้นกับเขาในช่วงผ่านมาหกปี นรกไม่ได้เขาหมายถึง อะไรที่ เขาไม่ได้ให้เขา สิ่งไม่อาจทำให้ Andy ปล่อยเขา คิดก็เพื่อประโยชน์ของเขา และ Jiyeon ... เขาจะคุยกับเธอในภายหลัง วาดใกล้ห้องของ Andy, Eric ช่วยล่ะเพื่อ Hyesung ผู้ยัง dutifully ตามหลังเขา "ฉันต้องการให้คุณดูแลโรงแรมสำหรับคืนนี้ ฉันจะไม่ว่าง" Hyesung ไม่ได้ถามเขา เขาได้เห็นว่า Eric ไม่อารมณ์การสนทนาหรือการบรรยายบนโพรโทคอล และ Hyesung เพียงแค่พยักหน้า Hyesung แล้วหยุดดังต่อไปนี้ Eric ขณะ Eric ต่อเดินไปที่ห้องของ Andy ลักษณะของความมุ่งมั่นชัดเจนบนใบหน้าของ Eric ความสับสนนี้ทั้งหมด เข้าใจผิดกำลังจะสิ้นสุดคืนนี้ ทางใดทางหนึ่ง Eric ไม่ต้องเคาะประตู ยุ่ง เขามีหมายเลขอะไหล่ เขาเปิดประตูลวก ๆ และขั้นตอนภายใน สิ่งที่เขาเห็นไม่ได้ว่าเขาถูกคาดหวังว่า เขาคาดว่าจะพบ Andy บนเตียงนอน นอน แต่ Andy แล้วค่า and. ... บรรจุสิ่งของเขา Andy รู้ว่า Eric ได้ในห้องพัก ข้ามหยุดการกระทำของเขา Eric มองเขา ตาของ Andy bloodshot ถูกใบหน้าของเขาซีดซึ่งเพียงทำให้ Eric clench มือเป็นหมัดแน่น โดยด้านของเขา "ฉันขอให้" กล่าวว่า Andy Eric รู้ว่า Andy จะอุ้ม เขาจะไม่ได้ แม้เมื่อสิ่งไม่เห็นข้อบกพร่องของเขา "... Andy" Andy จับศีรษะ เป็นเขาเริ่มบันทึกเรื่อย ๆ เขาอีก แม้ มีวิธีมือของเขาได้ตะลึงงัน "ต้องไป" กล่าวว่า Andy "ฉันจะทำให้เกิดปัญหา ทุกไป ฉันทำไม่ได้ ไม่ให้คุณ... ผมเสียใจ" "หยุดนะ" Eric ต้องเป็นเขาปิดระยะห่างระหว่างเขาและ Andy Eric ก็เอนลงไปคว้า Andy โดยไหล่ ดึงเขาให้เท้าของเขา และทำให้ Andy ที่หน้าเขา "หยุด apologizing เรื่องนี้เป็นความผิดของเธอ เพียง-" Eric ได้ให้หยุดตัวเอง มิฉะนั้นเขาจะเริ่มร้องที่ชายเล็ก เขาต้องกลืนสิ้นหวังของเขาเอง เขารู้ว่า Andy ได้รับทุกข์มากกว่าเขา Andy ได้หาที่เขา สายตาของเขา unblinking "ทำไมคุณต้องปล่อยหรือไม่" Eric ถาม ไม่สามารถซ่อนความวิตกกังวลในเสียงของเขา คลายการจับของเขาบนไหล่ของ Andy เล็กน้อย Andy ได้เงียบที่แรก สายตาของเขาไม่ปล่อยของ Eric แต่แล้ว เขามองไป "ฉันไม่ยินดีต้อนรับที่นี่ ฉันไม่เคยอยู่ที่นี่ T-ที่ว่าทำไมต้องไป " Andy พูดเบา ๆ พยายามที่จะจัดส่งจากกำของ Eric แต่ Eric เท่านั้นทำให้รัดกุม รักษา Andy ยัง "คุณไม่จะได้" Eric กล่าวอย่างมั่นคง เขาได้หาย Andy ครั้ง และเกือบเป็นครั้งที่สอง มีแน่เป็น hell ไม่ได้ไปเป็นครั้งที่สาม "ปล่อย Hyung" แก้ถูกให้นุ่ม หัวใจ wrenchingly นั้น แต่ Eric ไม่ได้จะให้ "ไม่" ทันใดนั้น ค่าไม่เป็นลักษณะพิเศษของความโกรธปะทุในสายตาของ Andy เป็นเขาวางพระหัตถ์บนหน้าอกของ Eric ในความพยายามที่จะผลักดันเขาออกไป "ทำไมไม่คุณเห็นว่า ฉันทำคุณชอบ?" มีเขาอีก ก็เขาบอกว่า เช่นเขาจะมีความสุข หรือบางคนที่ "ช่วย" Eric ซ้ำเป็นเขาคว้าข้อของ Andy ในมือ ป้องกัน Andy ต่อสู้กลับ "เหมือนเมื่อหกปีที่ผ่านมา" Andy หยุดการดิ้นรนของเขา และลงเขาใหญ่ "... ใช่" วิธีสามารถคนคิดว่า คนยากจนดังนั้นในตัวเอง Andy ได้เสมอ ตลอดเวลาประสบจากการนับถือตนเอง แต่ไม่ได้เขาถือนิ้วของ self-worth เลย "คุณจะคิดว่า กำลังทำให้ฉันช่วย โดยปล่อยฉัน" Eric ถาม disbelief มุทะลุและความสับสนในเสียงของเขา เขาเพียงแค่ไม่ได้รับเขาใหญ่สถานเช่น...ตรรกะได้ "ฉันไม่ คุณสามารถทำมากไม่ มีฉัน ทุกคนคิดเช่นนั้น" "ทำดีได้อย่างไร" Eric gobsmacked ได้ ที่นรกนี้ "ปล่อยฉัน Hyung" Andy แค่ ตามที่เขาเริ่มต้นการดิ้นรนของเขาอีกครั้ง แต่ Eric ไม่ได้ไปให้ไป ไม่ ไม่เคยอีกครั้ง ที่บอกเช่นนี้...เช่น...วัวแน่นอน Andy ได้ดีที่สุดสิ่งเคยที่ได้เกิดขึ้นกับเขา ผู้ปกครองของ Eric ที่ได้ระบุไว้เช่นเมื่อ Eric ทางประกาศหมั้นของเขากับ Andy พวกนั้น มีความสุข "ใครว่า สิ่งเหล่านั้นให้คุณหรือไม่" Eric แค่ เขาต้องการคำตอบ และเขาต้องตอนนี้ "มองฉัน" เมื่อ Andy ปฏิเสธที่จะพูดอะไร ปฏิเสธที่จะมีลักษณะที่เขา Eric สูญเสียการควบคุม เขาจับของเขาบนข้อมือของ Andy ทำให้รัดกุม และทั้งหมดแต่ส่วนใหญ่เขาลงบนนอน Andy พูดมีเสียงแปลกใจ ตามเขาเด้งบนเตียงนอนจากแรงในการโยน Andy พยายามแปลงค่า ได้รับ แต่ Eric ผลักเขาลงบนเตียงอีกครั้ง การตรึงของ Andy ข้อทั้งสองข้างของศีรษะ ขาหนึ่งที่ลื่นไถลระหว่างของ Andy เพื่อเขาไม่หนี ตำแหน่งของพวกเขา มัน kinda เตือน Eric เวลาที่เขามาเล่นโยน Andy บนนอนก่อน ravishing เขาหมดสติ เขาอยากจะทำที่ตอนนี้ อยาก Andy รู้ว่า เขาไม่สามหาว ว่า เป็นคนพิเศษกับ Ericแต่ก่อน ต้องรู้เหตุที่ Andy ซ้าย Eric หรือ ที่ทำให้เขาปล่อย "Hyung" Andy spluttered หน้าเปิดสีแดงจากความลำบากใจ ความโกรธ และความกลัว "จะทำอะไร" “Who? Tell me who told you that ?” Eric demanded to know. “Tell me, Andy” Andy squeezed his eyes shut as tears pooled along his lashed. First, he just stay silent, but he couldn’t hold it any longer and finally broke. “It was Jiyeon” Eric’s head reeled back, as he has suffered from a physical blow. “Yeon ah?” His.. his little sister? Tears now well and truly slipping from Andy’s eyes, Andy managed to offer more of an explanation. “She said that you could do better without me. You deserved better than me. You could have anyone you wanted. So, why didn’t you just forget me, let me go? I cant give you a family, Hyung. I cant give your parents the grandkids they deserve. You deserve to have a woman by your side. You could do so much better without me” Eric was stoned into silence. Andy was serious. Andy wouldn’t lie or create a scapegoat. He wouldn’t place the blame on someone on for his benefit. So, that meant Jiyeon really said those things to Andy. She was the one who pushed Andy away. She was the one who told Andy such vile and harsh words. “…She told you that?” Removing his wrists from Eric’s loosened grip, Andy laid limp on the bed, all the fight in him was gone. He looked tired, resigned. “You…” Eric started, his throat suddenly went dry. “Still love me, don’t you?” Andy drew in a deep breath “More than anything” he admitted softly but so clearly. “That’s why I had to leave you. You deserve-“ "ฉันสมควรจะ มีผู้ที่อยาก" Eric จังหวะ "และฉันต้องการคุณ Andy เสมอมีคุณ" มีช่วงเวลาของความเงียบก่อนที่ Andy กระซิบ "ทำไม" "Y

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เข้าสู่ระบบ inregister



asianfanfics เมนูใหม่ เขียนเรื่องใหม่ , บล็อก







angst โรแมนติกแฟนตาซีตลก






ชีวิตในโรงเรียนเดิมตัวละครเรื่องใหม่ล่าสุด






เสร็จหนึ่งภาพ





ตัวอักษรครอบคลุมนิยม

แนวโน้มที่โดดเด่น





รับมุมมองความเห็น

แนะนำ





เขียนสมาชิกสมาชิกออนไลน์ขณะนี้

เขียนสปอตไลท์

ศิลปิน

ทาน

งานช่วยเหลือสังคม



บล็อกสนทนารูปแบบแชท









ขอความคิดเห็นวิดีโอค้นหา



ถ้าหน้านี้มีป๊อปอัพหรือเปลี่ยนเส้นทาง ( มันไม่ ! ) โปรดช่วยเราโดยการรายงานหน้านี้

บทที่ 6 ผู้เขียน ( s ) ricjindy

ชินฮวาแอนดี้สถานภาพ , เอริค ricdy
คั่นบันทึก ( แบบออฟไลน์ ) เนื้อหาของรายงานเป็นแบบ


เป็นผู้ชายสามคนเดินเข้ามา แอนดี้ รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังวางแผนที่จะทำอะไรกับเขามันจะต้องเจ็บปวด รึเปล่า

แอนดี้แค่อยากอยู่คนเดียว เขาเป็นมากกว่าทั้งหมดนี้ผ่านละคร เขาแค่อยากให้กลับไปคนเดียว รึเปล่า

" ต้องการอะไรจากผม ? " แอนดี้ เรียกร้องเขา readied ตัวเองสำหรับการต่อสู้ " คุณทำแบบนี้ทำไม ? "

ไม่ได้รู้จักพวกเขามั้ย แอนดี้ และวิธีที่พวกเขาได้มองรูปเขา แอนดี้ว่า พวกเขาไม่รู้จักเขาเหมือนกันซึ่งทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิงมากขึ้น และน่ากลัวแน่นอน

ทำไมผู้ชายไม่ตอบคำถามของเขา แต่ยังคงวิธีการแอนดี้ แอนดี้ เริ่มรู้สึกกลัว ขาสั่นเลย เขาหลับตา รอสิ่งที่ผู้ชายต้องการอะไรกับเขา แอนดี้รู้ แม้ว่าเขาพยายามจะต่อสู้หรือวิ่งหนีไป ไม่มีทางที่เขาจะชนะในเกมนี้ ดังนั้น เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นภาวนาให้คนที่จะช่วยเขา รึเปล่า

ทันใดนั้นแอนดี้รู้สึกใครบางคนคว้าหลังเสื้อของเขา บีบเขาถอยหลัง เขาเกือบล้มลง เท้าของเขาเอง แต่การจัดการจะอยู่ตรง ที่ดูอยู่งงๆ ปิดสถานะเป็นยามรักษาความปลอดภัยหลายท่วมลานจอดรถ เสียงที่ 3 ผู้บุกรุกอาวุธ แอนดี้ควรจะรู้สึกโล่งอกมั้ย

แม้แค่นิดหน่อยเอง แต่ทั้งหมดก็เพื่อมากอารมณ์ทรมาน ความเกลียด รึเปล่า

แอนดี้ไม่สามารถใช้มันอีกต่อไป ดวงตาของเขารีดลงในด้านหลังของหัวของเขาและเขาทันที . .



อะไรเหรอ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ เอริควิปปิ้งออกผูกของเขาที่เขาเรียกเก็บตามทางเดิน ฮเยซองร้อนบนส้นเท้าของเขา อีริคเพิ่งได้ยินจากการรักษาความปลอดภัยที่ไปสงสัยถูกจับกุมที่ลานจอดรถ–ในขณะที่เผชิญหน้า และข่มขู่ แอนดี้เขาไม่ได้ทำร้าย โชคดี แต่ เอริค เคยบอกว่า แอนดี้ เป็นลม โอกาสมากขึ้นจากความเครียด รึเปล่า

เอริค gritted ฟันของเขาในแห้วและความโกรธ ที่ตัวเอง มันเป็นเพราะเค้าที่ แอนดี้ หนีไป เขาได้เผชิญหน้ากับ frazzled และเน้นคนไม่มีสัมมาคารวะสำหรับเงื่อนไขของเขา เขารู้ว่าแอนดี้ไม่ค่อยหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ เขารู้ว่ากดดันแอนดี้อยู่รึเปล่า