Policy ConclusionsOur results are s

Policy Conclusions
Our results are suggestive of several ways through which growth can lead to poverty alleviation and greater inclusiveness. They also provide some guidance as to the type of policies that can increase the pro-poorness of growth. The two countries have moved progressively over the last decades – through policies and structural change – from economies based largely on agriculture and primary sectors of activity to economies increasingly based on manufacturing, services, exports and tourism. In both Mauritius and South Africa, privatization and trade liberalization were promoted as policies to spur growth. However, policy choices in the two countries have been different in terms of employment opportunities and human capital development. While Mauritius has focused its poverty reduction strategy on education and health services and has targeted the most vulnerable segment of the population through improved social safety nets, South Africa’s policy focus has shifted to fighting deprivation more recently. It has not succeeded yet in developing skills and providing quality health care and education services across the entire country. The results in terms of growth pro-poorness have been quite different. South Africa's promotion of market-based growth and job creation has had mixed results: it has not been absolutely pro-poor between 1995 and 2005, and it has been anti-poor relatively speaking, improving living standards only among the top third of the population. The increase in domestic demand for housing and services and the rise in manufacturing and private investments have not integrated sufficiently the poorer South Africans (and the urban migrants in particular) into productive labor markets. Because of this, South Africa’s pattern of economic development between 1995 and 2005 appears to have failed to generate a pattern of inclusive development. South Africa’s growth benefitted almost exclusively the higher earners in urban areas. Rural workers gained very little from it, and the unskilled and lower urban earners often lost from it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปนโยบายผลการชี้นำของเรามีหลายวิธีซึ่งการเจริญเติบโตที่สามารถนำไปสู่การบรรเทาความยากจนและความละม้ายคล้ายคลึงมากขึ้น พวกเขายังให้คำแนะนำบางประการที่เป็นประเภทของนโยบายที่สามารถเพิ่มความน่าสงสารโปรของการเจริญเติบโต ทั้งสองประเทศมีความก้าวหน้าได้ย้ายไปในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา - ผ่านนโยบายและการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง - จากการประหยัดมากขึ้นในภาคเกษตรและภาคหลักของกิจกรรมเศรษฐกิจตามมากขึ้นในการผลิต, การบริการ, การส่งออกและการท่องเที่ยว ทั้งในมอริเชียสและแอฟริกาใต้แปรรูปและการเปิดเสรีการค้าที่ได้รับการส่งเสริมให้เป็นนโยบายเพื่อกระตุ้นการเจริญเติบโต แต่ทางเลือกนโยบายในทั้งสองประเทศได้รับแตกต่างกันในแง่ของโอกาสการจ้างงานและการพัฒนาทุนมนุษย์ ในขณะที่ประเทศมอริเชียสได้มุ่งเน้นกลยุทธ์ในการลดความยากจนการศึกษาและบริการด้านสุขภาพและมีการกำหนดเป้าหมายส่วนที่เปราะบางที่สุดของประชากรดีขึ้นผ่านเครือข่ายความปลอดภัยทางสังคมที่มุ่งเน้นนโยบายของแอฟริกาใต้ได้เปลี่ยนการกีดกันการต่อสู้เมื่อเร็ว ๆ นี้ มันไม่ได้ประสบความสำเร็จในการพัฒนาทักษะและการให้การดูแลสุขภาพที่มีคุณภาพและการบริการการศึกษาทั่วทั้งประเทศ ผลในแง่ของการเจริญเติบโตโปรความน่าสงสารได้รับแตกต่างกันมาก โปรโมชั่นของแอฟริกาใต้ของการเติบโตของตลาดที่ใช้และการสร้างงานที่มีผลการผสม: มันไม่ได้อย่างคนจนระหว่างปี 1995 และปี 2005 และจะได้รับการป้องกันที่ไม่ดีค่อนข้างพูดการปรับปรุงมาตรฐานการดำรงชีวิตเพียง แต่ในหมู่ที่สามด้านบนของประชากร . การเพิ่มขึ้นของอุปสงค์ในประเทศเพื่อที่อยู่อาศัยและบริการที่เพิ่มขึ้นในการผลิตและการลงทุนภาคเอกชนยังไม่ได้บูรณาการอย่างเพียงพอยากจนแอฟริกาใต้ (และแรงงานข้ามชาติในเมืองโดยเฉพาะ) เข้าสู่ตลาดแรงงานการผลิต ด้วยเหตุนี้รูปแบบของแอฟริกาใต้ของการพัฒนาทางเศรษฐกิจระหว่างปี 1995 และ 2005 ดูเหมือนจะล้มเหลวในการสร้างรูปแบบของการพัฒนารวม การเจริญเติบโตของแอฟริกาใต้ได้รับประโยชน์เกือบเฉพาะจุนเจือที่สูงขึ้นในพื้นที่เขตเมือง คนงานในชนบทได้รับน้อยมากจากมันและรายได้ในเมืองที่ไร้ฝีมือและล่างมักจะหายไปจากมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นโยบายข้อสรุป
ผลของเราจะชี้นําหลายวิธีที่สามารถนำไปสู่การแก้ไขปัญหาความยากจนและ inclusiveness มากขึ้น . พวกเขายังให้คำแนะนำว่าชนิดของนโยบายที่สามารถเพิ่มโปรเอ็นทรานซ์ของการเจริญเติบโตทั้งสองประเทศมีความก้าวหน้าในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาและย้ายผ่านนโยบายและการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างเศรษฐกิจและจากตามไปในการเกษตรและภาคหลักของกิจกรรมเศรษฐกิจที่มากขึ้นบนพื้นฐานของการผลิต , บริการ , การส่งออกและการท่องเที่ยว ทั้งในมอริเชียส และ แอฟริกาใต้ การแปรรูปและการเปิดเสรีทางการค้าได้เลื่อนขั้นเป็นนโยบายเพื่อกระตุ้นการเจริญเติบโต อย่างไรก็ตามทางเลือกเชิงนโยบายในประเทศทั้งสองจะแตกต่างกันในแง่ของโอกาสการจ้างงานและการพัฒนาทุนมนุษย์ ในขณะที่การลดความยากจนของมอริเชียสได้เน้นกลยุทธ์ในการศึกษาและบริการสุขภาพ และมีเป้าหมายกลุ่มเสี่ยงมากที่สุดของประชากรที่ผ่านการปรับปรุงโครงข่ายความปลอดภัยทางสังคม เน้นนโยบายของแอฟริกาใต้ ได้เปลี่ยนการต่อสู้การสูญเสียมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆนี้มันไม่ได้สำเร็จในการพัฒนาทักษะและให้บริการด้านการดูแลสุขภาพที่มีคุณภาพและการศึกษาทั่วทั้งประเทศ ผลลัพธ์ในแง่ของการเจริญเติบโต โปรเอ็นทรานซ์ได้ค่อนข้างแตกต่างกัน แอฟริกาใต้ที่ส่งเสริมการเจริญเติบโต และการสร้างตลาดที่ใช้งานได้ผลผสม : ไม่ใช่แน่นอน โปรยากจนระหว่างปี 1995 และปี 2005 และได้รับการต่อต้านจนค่อนข้างพูดปรับปรุงมาตรฐานการครองชีพเฉพาะในหมู่ที่สามด้านบนของประชากร การเพิ่มขึ้นของอุปสงค์ในประเทศสำหรับที่อยู่อาศัยและบริการและการเพิ่มขึ้นในการผลิตและการลงทุนภาคเอกชนยังไม่รวมเพียงพอแอฟริกันใต้ยากจน ( และผู้อพยพในเขตเมืองโดยเฉพาะ ) ในตลาดแรงงานที่มีประสิทธิภาพ เพราะเหตุนี้แอฟริกาใต้ของรูปแบบการพัฒนาทางเศรษฐกิจระหว่าง 2538 และ 2548 ดูเหมือนจะล้มเหลวในการสร้างรูปแบบของการพัฒนาโดยรวม การเจริญเติบโตของแอฟริกาใต้ benefitted โดยเฉพาะรายได้สูงกว่าในเขตเมือง คนงานในชนบทได้รับน้อยมากจากมัน และแรงงานไร้ฝีมือ และลดเมืองไทยมักจะหายไปจากมัน