1. IntroductionPapaya (Carica papay

1. Introduction
Papaya (Carica papaya L.) is a native fruit of tropical America and is widely distributed in all areas of the tropical world. It is produced mainly for the consumption of fresh fruit, juice, or jams. Papaya fruit is the most popular fruit in Brazil, which is currently the world's largest producer, responsible for a quarter of the global production and the third largest exporter (Cia, Pascholati, Benato, Camili, & Santos, 2007). As a tropical commodity, the storage has serious limitations, which results in their rapid deterioration and high incidence of rots. It is estimated that the papaya postharvest losses due to microbiological diseases account for almost 93% of the losses ( Bautista–Baños, Sivakumar, Bello–Pérez, Arce, & Hernández–López, 2013). Given the susceptibility of papaya to postharvest diseases is high, a careful management is necessary ( Lima et al., 2013).
Some methods are reported in order to avoid the postharvest losses of papaya (and others fruits), and consequently, extend its shelf life, such as, application of fungicides, heat treatment, irradiation, use of biocontrol agents, use of natural coatings (essential oils, chitosan) and others (Ali et al., 2010, Bautista–Baños et al., 2013, Cia et al., 2007, Maqbool et al., 2011 and Rojas–Graü et al., 2009). In addition, the use of chitosan coatings outward due to its relative low–cost, effectiveness, ease of application and antimicrobial properties (Kim et al., 2011 and Wang and Gao, 2013). These coatings act as barriers to water loss and gas exchange by creating a micro–modified atmosphere around the product (Han et al., 2014, Rojas–Graü et al., 2009 and Zhang et al., 2014).
The use of chitosan coatings has been successfully investigated to extend the shelf life of several food products, such as, mangoes (Djioua et al., 2010), water caltrop (Zhan, Hu, & Zhu, 2011), Chinese water chestnut (Peng, Li, & Yin, 2013), eggs (Pujols et al., 2014), fruit–based salad (D'Amato, Sinigaglia, & Corbo, 2010) and Eksotika II papaya (Ali et al., 2010). In spite of this, there is a lack of information regarding the use of chitosans with different molecular weights as coatings, to extend the papaya shelf life. The literature shows that the biological activities of chitosan including antimicrobial and antioxidant activities are dependent on molecular weight (Li, Lin, & Chen, 2014).
This work aimed to use chitosan solutions with different molecular weights (150 and 300 kDa) in order to extend the microbiological shelf life of papaya fruits during its storage at room temperature.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำมะละกอ (มะละกอ Carica L.) เป็นผลไม้พื้นเมืองของอเมริกาเขตร้อน และนำไปเผยแพร่ในทุกพื้นที่ของโลกร้อน ผลิตส่วนใหญ่ใช้สำหรับการบริโภคผลไม้สด น้ำผลไม้ หรือแยม ผลไม้มะละกอเป็นผลไม้ที่นิยมมากที่สุดในบราซิล ซึ่งขณะนี้ในโลกผู้ผลิต ชอบไตรมาสของการผลิตทั่วโลกและส่งออกมากที่สุดสาม (Cia, Pascholati, Benato, Camili และซานโต ส 2007) เป็นสินค้าที่ร้อน เก็บมีข้อจำกัดรุนแรง ซึ่งผลในการเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วและสูงเกิด rots มีประเมินว่า ความสูญเสียหลังการเก็บเกี่ยวมะละกอเนื่องจากโรคทางจุลชีววิทยาบัญชีสำหรับเกือบ 93% ของความสูญเสีย (Bautista – ยู Sivakumar, Bello – Pérez, Arce และ Hernández – López, 2013) ให้ไวของมะละกอโรคหลังการเก็บเกี่ยวจะสูง จำเป็นต้องจัดการระวัง (ลิมา et al., 2013)มีรายงานวิธีการบางอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียหลังการเก็บเกี่ยวของมะละกอ (และผลไม้), และยืดอายุการเก็บรักษาของ เช่น ซึ่งเกิดจากเชื้อ ชุบ วิธีการฉายรังสี การใช้ตัวแทน biocontrol ใช้เคลือบธรรมชาติ (น้ำมัน ไคโตซาน) และอื่น ๆ ดังนั้น (Ali et al., 2010, al. et Bautista – นิ 2013, Cia et al., 2007, Maqbool et al., 2011 และ Rojas – Graü et al , 2009) นอกจากนี้ การใช้ไคโตซานเคลือบขาออกเนื่องจากญาติต่ำ – ต้นทุน ประสิทธิภาพ ง่ายของโปรแกรมประยุกต์และคุณสมบัติต้านจุลชีพ (Kim et al., 2011 และวัง และ เกา 2013) ไม้แปรรูปเหล่านี้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคการสูญเสียน้ำ และแก๊สอัตราแลกเปลี่ยน โดยการสร้างบรรยากาศแบบไมโคร – การปรับเปลี่ยนสถานผลิตภัณฑ์ (Han et al., 2014 เตียว et al., 2014 และ Rojas – Graü et al., 2009)สอบสวนการใช้ไคโตซานเคลือบสำเร็จเพื่อยืดอายุของผลิตภัณฑ์อาหารต่าง ๆ เช่น มะม่วง (Djioua et al., 2010) น้ำ caltrop (นไต หู และ ซู 2011), จีนแห้ว (เป็ง Li และ ยิน 2013), ไข่ (Pujols et al., 2014), สลัดผลไม้ตาม (ดีอามาโต้ Sinigaglia, & Corbo, 2010) และมะละกอ Eksotika II (Ali et al., 2010) แม้นี้ มีการขาดข้อมูลเกี่ยวกับการใช้ของ chitosans ที่มีน้ำหนักโมเลกุลต่าง ๆ เคลือบ ยืดอายุการเก็บรักษามะละกอ วรรณกรรมแสดงว่า กิจกรรมชีวภาพของไคโตซานรวมทั้งจุลินทรีย์และสารต้านอนุมูลอิสระจะขึ้นอยู่กับน้ำหนักโมเลกุล (Li หลิน และเฉิน 2014)งานนี้วัตถุประสงค์การใช้โซลูชั่นไคโตซานกับน้ำหนักโมเลกุลต่าง ๆ (150 และ 300 kDa) เพื่อที่จะขยายอายุทางจุลชีววิทยาของมะละกอผลไม้ในระหว่างการเก็บที่อุณหภูมิห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำมะละกอ(Carica มะละกอ L. ) เป็นผลไม้พื้นเมืองของอเมริกาเขตร้อนและมีการกระจายอย่างกว้างขวางในทุกพื้นที่ของโลกร้อน มันเป็นที่ผลิตส่วนใหญ่สำหรับการบริโภคผลไม้สดน้ำผลไม้หรือติดขัด ผลไม้มะละกอเป็นผลไม้ที่นิยมมากที่สุดในประเทศบราซิลซึ่งปัจจุบันเป็นผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดของโลกที่มีความรับผิดชอบสำหรับหนึ่งในสี่ของการผลิตทั่วโลกและผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุดที่สาม (ซีไอเอ, Pascholati, Benato, Camili และซานโตส, 2007) ในฐานะที่เป็นสินค้าโภคภัณฑ์เขตร้อนจัดเก็บข้อมูลมีข้อ จำกัด อย่างรุนแรงซึ่งส่งผลให้เสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วของพวกเขาและอุบัติการณ์สูงของเน่า มันเป็นที่คาดว่าการสูญเสียหลังการเก็บเกี่ยวมะละกอเนื่องจากโรคทางจุลชีววิทยาบัญชีสำหรับเกือบ 93% ของการสูญเสีย (Bautista-Baños, Sivakumar, เบลโล-Pérez, เซกาและHernández-López 2013) ให้ความไวของมะละกอโรคหลังการเก็บเกี่ยวสูงการจัดการระวังเป็นสิ่งที่จำเป็น (Lima et al., 2013).
วิธีการบางอย่างจะมีการรายงานในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียหลังการเก็บเกี่ยวของมะละกอ (และผลไม้อื่น ๆ ) และจึงขยายการเก็บรักษา ชีวิตเช่นการใช้สารฆ่าเชื้อรา, การรักษาความร้อน, รังสี, การใช้สารควบคุมทางชีวภาพที่ใช้ในการเคลือบธรรมชาติ (น้ำมันหอมระเหย, ไคโตซาน) และอื่น ๆ (อาลี et al., 2010 Bautista-Baños et al., 2013, ซีไอเอและ al., 2007 Maqbool et al., 2011 และ Rojas Grau-et al., 2009) นอกจากนี้การใช้สารเคลือบไคโตซานออกไปด้านนอกเนื่องจากการญาติต้นทุนต่ำประสิทธิภาพความสะดวกในการสมัครและคุณสมบัติต้านจุลชีพ (Kim et al., 2011 และวังและ Gao 2013) เคลือบเหล่านี้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคในการสูญเสียน้ำและการแลกเปลี่ยนก๊าซโดยการสร้างบรรยากาศที่ไมโครปรับเปลี่ยนรอบผลิตภัณฑ์ (Han et al., 2014 Rojas-GRAU et al., 2009 และ Zhang et al., 2014).
การใช้ไคโตซาน เคลือบได้รับการตรวจสอบประสบความสำเร็จในการยืดอายุการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์อาหารหลายอย่างเช่นมะม่วง (Djioua et al., 2010), ขวากน้ำ (Zhan อู่และจู้ 2011), แห้วจีน (เป็งหลี่และ หยิน 2013) ไข่ (Pujols et al., 2014), สลัดผลไม้ตาม (D'Amato, Sinigaglia และ Corbo 2010) และมะละกอ Eksotika ii (อาลี et al., 2010) ทั้งๆที่เรื่องนี้มีการขาดของข้อมูลเกี่ยวกับการใช้งานของไคโตซานที่มีน้ำหนักโมเลกุลที่แตกต่างกันกับสารเคลือบเพื่อยืดอายุการเก็บรักษามะละกอ วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่ากิจกรรมทางชีวภาพของไคโตซานรวมทั้งกิจกรรมการต้านเชื้อจุลินทรีย์และสารต้านอนุมูลอิสระจะขึ้นอยู่กับน้ำหนักโมเลกุล (หลี่หลินและเฉิน 2014).
งานนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อใช้โซลูชั่นของไคโตซานที่มีน้ำหนักโมเลกุลที่แตกต่างกัน (150 และ 300 กิโลดาลตัน) เพื่อที่จะ ยืดอายุการเก็บรักษาจุลินทรีย์ของผลไม้มะละกอระหว่างการเก็บรักษาที่อุณหภูมิห้องของตน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
มะละกอ ) เป็นไม้พื้นเมืองของอเมริกาเขตร้อนและมีการกระจายอย่างกว้างขวางในพื้นที่ทั้งหมดของโลกเขตร้อน มันส่วนใหญ่ผลิตเพื่อการบริโภคผลไม้สด น้ำผลไม้ หรือติดขัด ผลไม้ มะละกอ เป็นผลไม้ที่นิยมมากที่สุดในบราซิล ซึ่งปัจจุบันเป็นผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดของโลกรับผิดชอบในส่วนของการผลิตทั่วโลก และผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุดที่สาม ( ซีไอเอ pascholati เบนาโต้ camili & , , , ซานโตส , 2007 ) เป็นสินค้าร้อน กระเป๋ามีข้อจำกัดที่ร้ายแรง ซึ่งผลในการเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วของพวกเขาและมีการเน่าเปื่อยมันคือประมาณว่ามะละกอหลังขาดทุนเนื่องจากจุลินทรีย์โรคบัญชีสำหรับเกือบร้อยละ 93 ของการขาดทุน ( Bautista – BA 15 OS ( มารยาทของเบลโล เปเรซ , – , & เอร์นันเดซ arce . kgm ndez ) , โลเปซ , 2013 ) ให้มากกว่ามะละกอถึงโรคหลังการเก็บเกี่ยวสูง , การจัดการความระมัดระวังเป็นสิ่งจำเป็น ( ลิมา et al . ,
) )มีรายงานว่าในบางวิธีเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียหลังการเก็บเกี่ยวของมะละกอและผลไม้อื่น ๆ ) , และจากนั้น ขยายอายุการเก็บรักษา เช่น การใช้สารเคมี , การรักษา , การฉายรังสี ความร้อน การใช้สารไบโอคอนโทรล ใช้สีธรรมชาติ ( น้ํามันหอมระเหย ไคโตซาน ) และอื่น ๆ ( Ali et al . , 2010 , Bautista – BA 15 OS et al . , 2013 , CIA , et al . , 2007 , maqbool et al . ,2011 และ โร– gra ü et al . , 2009 ) นอกจากนี้ การใช้ไคโตซานเคลือบภายนอก เนื่องจากความสัมพัทธ์ต่ำ–ต้นทุน ประสิทธิภาพ ความสะดวกในการประยุกต์ใช้จุลชีพและคุณสมบัติ ( Kim et al . , 2011 และวังและเกา , 2013 ) สารเคลือบเหล่านี้ แสดงเป็น อุปสรรคต่อการสูญเสียน้ำและการแลกเปลี่ยนก๊าซโดยการดัดแปลงบรรยากาศรอบสินค้า–ไมโคร ( Han et al . , 2014 , โรฮาส– gra ü et al . ,2009 และ Zhang et al . , 2010 ) .
ใช้เคลือบไคโตซานได้สืบสวนเพื่อยืดอายุการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์อาหารต่าง ๆเช่น มะม่วง ( djioua et al . , 2010 ) , น้ำ caltrop ( จาน & Hu Zhu , 2011 ) , แห้วจีน ( เผิงลี่ &หยิน , 2013 ) ไข่ ( Pujols et al . , 2010 ) , ผลไม้และสลัดจาก ( D ' Amato sinigaglia & corbo , , , 2010 ) และ eksotika II มะละกอ ( Ali et al . ,