The thrifty phenotype hypothesis sa

The thrifty phenotype hypothesis says that reduced fetal growth is strongly associated with a number of chronic conditions later in life. This increased susceptibility results from adaptations made by the fetus in an environment limited in its supply of nutrients. These chronic conditions include coronary heart disease, stroke, diabetes, and hypertension.
Proponents of this idea say that in poor nutritional conditions, a pregnant woman can modify the development of her unborn child such that it will be prepared for survival in an environment in which resources are likely to be short, resulting in a thrifty phenotype (Hales & Barker, 1992[1]). It is sometimes called Barker's hypothesis, after David J. P. Barker, a researcher at the University of Southampton who published the theory in 1992.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมมติฐานกนิประหยัดบอกว่า เจริญเติบโตของทารกในครรภ์ลดลงเป็นขอเกี่ยวข้องกับจำนวนของโรคเรื้อรังต่อไปในชีวิต ผลภูมิไวรับจากดัดแปลงที่ทำ โดยตัวอ่อนในสภาพแวดล้อมที่จำกัดในการจัดหาสารอาหารขึ้น โรคเรื้อรังเหล่านี้ได้แก่โรคหัวใจโรค โรคหลอดเลือดสมอง โรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง และผู้เสนอความคิดนี้บอกว่า ในสภาพทางโภชนาการ หญิงตั้งครรภ์สามารถปรับเปลี่ยนการพัฒนาของทารกในครรภ์ของเธอที่จะเตรียมสำหรับการอยู่รอดในสภาพแวดล้อมซึ่งทรัพยากรที่มีแนวโน้มจะสั้น ในกนิแบบประหยัด (Hales & บาร์คเกอร์ 1992[1]) บางครั้งเรียกว่าสมมติฐานของบาร์คเกอร์ David J. P. บาร์คเกอร์ นักวิจัยที่มหาวิทยาลัยเซาแธมป์ตันที่ทฤษฎีการเผยแพร่ในปี 1992 หลังจากนั้น [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมมติฐานฟีโนไทป์ประหยัดกล่าวว่าการเจริญเติบโตของทารกในครรภ์ลดลงเป็นอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับจำนวนของโรคเรื้อรังต่อไปในชีวิต นี้เพิ่มขึ้นจากผลความไวต่อการดัดแปลงทำโดยทารกในครรภ์ในสภาพแวดล้อมที่ จำกัด ในการจัดหาของสารอาหาร เหล่านี้โรคเรื้อรัง ได้แก่ โรคหลอดเลือดหัวใจ, โรคหลอดเลือดสมอง, โรคเบาหวานและความดันโลหิตสูง.
ผู้เสนอความคิดนี้บอกว่าในสภาวะทางโภชนาการที่ไม่ดี, หญิงตั้งครรภ์ที่สามารถปรับเปลี่ยนการพัฒนาของเด็กในครรภ์ของเธอดังกล่าวว่าจะมีการเตรียมการอยู่รอดในสภาพแวดล้อมที่ ทรัพยากรที่มีแนวโน้มที่จะเป็นระยะสั้นส่งผลให้ประหยัดฟีโนไทป์ (Hales และบาร์คเกอร์ 1992 [1]) มันเป็นบางครั้งเรียกว่าสมมติฐานของบาร์เกอร์, ดาวิด JP บาร์คเกอร์นักวิจัยที่ University of Southampton ที่ตีพิมพ์ทฤษฎีในปี 1992 [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมมติฐานการประหยัด กล่าวว่า การลดลงของเกี่ยวข้องอย่างมากกับจำนวนของภาวะเรื้อรังในภายหลังในชีวิต ผลจากการเพิ่มขึ้นนี้เกิดโดยเด็กในสภาพแวดล้อมที่จำกัดในอุปทานของสารอาหาร เรื้อรัง ได้แก่ โรคหัวใจ โรคหลอดเลือดสมอง โรคเบาหวาน และความดันโลหิตสูงผู้เสนอความคิดนี้กล่าวว่าในภาวะโภชนาการไม่ดี , หญิงตั้งครรภ์ที่สามารถปรับเปลี่ยนการพัฒนาของเด็กในครรภ์ของเธอที่เตรียมจะอยู่รอดในสภาพแวดล้อมซึ่งทรัพยากรมีแนวโน้มที่จะสั้น ผลในการประหยัด ( เฮลส์ & Barker 1992 [ 1 ] ) มันเป็นบางครั้งเรียกว่าสมมติฐานของบาร์เกอร์ หลังจากที่ เดวิด เจ. พี. บาร์เกอร์ นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยเซาท์แธมป์ตัน ผู้เผยแพร่ทฤษฎีใน 1992 . [ 2 ]