Chapter 9: InfectionChapter Summary

Chapter 9: Infection

Chapter Summary:
Kazumi being pissed with her Papa and refused to visit him.
Jin's condition took a turn for the worst and ended up in ICU.... will he survive?!!


-----
“Kazumi, want to visit Papa today?”
“No.”
“Papa is asking why you didn’t visit him at all.”
“Just tell him that I’m very busy.”

Actually, I wasn’t busy at all. I was just…

It had been more than a week and I was still unable to make myself step into the hospital. The messages that Papa wrote for Kamenashi in his younger days eroded my trust in Papa. I was afraid that I would just burst out asking him about the journal, and the “promise” that he had with Kamenashi --

“Kame, don’t you think ‘Kazumi’ is such a wonderful name?
I, Akanishi Jin, is willing to use my entire lifetime to watch over this name.”


I had an inkling of the entire picture by then… from the writings on the journal, the messages on the memo pads and the farewell letter from Kamenashi to Papa. These evidences pointed toward a truth that I was unwilling to face up to.

For that period, I rolled my eyes at whoever that called out my name. I acted like a brat by refusing to visit Papa, disobeying Mama, rejecting calls from Pi and Uncle Maru. My willfulness continued till the day that the nurses called to say that Papa’s condition had suddenly worsened.

Infection.

This word explained everything. And it justified that even medical science wasn’t absolute. The very same wound that was healing fast became the very root of the infection. The virus had entered his system and his white blood cells were multiplying. All the abnormalities pointed to Papa’s rapidly deteriorating health.


It rained heavily in Tokyo that night.

A strike of lightning lit up the night sky for a moment and thundering rumbles covered Mama’s sobbings and my breathing. It was the first time that it felt like an eternity just to get to the hospital. It seemed unreachable.

I saw my flustered reflection in the glass window of the taxi. It was only then that I truly regretted my own behaviour.
I shouldn’t have thrown a tantrum. I shouldn’t…



Chapter 9a: ICU

Our hurried footsteps echoed in the silent corridor and it was the first time that I was terrified of the silence in there.
Papa got transferred into the Intensive Care Unit (ICU) and the doctors spoke to Pi and Uncle Maru, who rushed to the hospital immediately upon hearing the news.

“Sister-in-law, Maru’s inside. Jin hasn’t woke up”. Pi told us.

According to the doctors, although antibiotics could slow down the infection, Papa needed to be kept under close observation. Everything else would depend largely on the patient’s condition itself.

I looked at Mama.

Her eyes were puffy and I could feel her trembling. The past few weeks’ worth of shuttling between hospital and home took a toll on her; she aged a fair bit just within this period of time.
I had never been as regretful as then. Feeling of reproach overwhelmed me…

Mama and the doctor disappeared at corner of the corridor.


Only 2 people were allowed into the ICU at any time. So Pi and I waited for Mama and Uncle Maru to come out before we put on the sanitized gown. And then, we entered the ICU ward.

There was a heavy smell of disinfectant and rotting.

The ward was filled with hushed conversation among the nurses and the beeping of the machines. The unusual silence was so scary that I could hear my heart thumping. If I didn’t hold on to my hands tightly, I might be just consumed by fear.

Papa’s room was the second last one.

His originally thin face looked more pale than before. It was hard to imagine that he was the same person that joked around with me before he was hospitalized.

Weren’t his injuries a minor case? Didn’t the doctors say that he was making good progress in recovery? Papa told me that when my exams ended, his current load of work would be completed too, and we could go on a trip to Hokkaido again…

Why did it change overnight?

I wanted to hear him speak to me again, He could scold me as much as he liked. I wouldn't mind it at all…

Pi patted my shoulder, “Don’t worry, Papa will be fine.”

I shook my head in response. My throat had a lump stuck in it and rendered me speechless. This sudden impact disabled me of any ability to think, but yet my mind told me to be prepared for the worst scenario that could possibly happen.

I moved closer to hold Papa’s hands, and the warmth from his palms made my heart ached.
I only realized that he was mumbling something when I was patting his arms.

My heart skipped a beat, and I inched my ears nearer to his mouth.
The mumbling was almost inaudible; it took me a couple of times before I realized he was calling out to a name.

“…Kazumi…”

I drew in a sharp breathe.
Kazumi?.... Papa, were you calling me? Or….

Papa’s brows were knotted and his mumblings sounded so sad.
I couldn’t decide which Kazumi he was missing and calling out to…

Tears broke their barrier and rushed down my cheeks. The mystery was still there, and now, there were additional sadness to it.

After so many years, Kamenashi was still the one that Papa missed the most?

Papa’s pale face hinted to me that I might really lose him very soon, and that terrified the hell out of me. I was really scared that he would never wake up again. I held on to his hands tightly, and whispered to him in between my sobs.

“Papa, you promised to watch over Kazumi forever, have you forgotten about that?”

As long as Papa could recover, it didn’t matter who he was doing it for. Even if he recovered for that person in his memories, it was fine with me. I just wanted to see Papa living healthily and happily again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 9: การติดเชื้อบทสรุป: Kazumi pissed กับปาป้าของเธอ และปฏิเสธที่จะชมเขา เงื่อนไขของจิเอาเปิดสำหรับร้าย และสิ้นสุดในฉุกเฉิน...จะคงอยู่รอด ----- " Kazumi ต้องการไปปาป้าวันนี้? " "หมายเลข" "ปาป้าจะถามทำไมคุณไม่ชมเขาเลย" "เพียงบอกเขาว่า ฉันมาก" จริง ไม่ค่อยว่างเลย ผมเพียงแค่... ได้มากกว่าหนึ่งสัปดาห์ และผมยังสามารถทำให้ตัวเองก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล ข้อความที่ปาป้าเขียนสำหรับ Kamenashi ในวันที่อายุของเขาเกิดความเชื่อมั่นของฉันปาป้า ผมกลัวว่า ผมจะเพิ่งปะทุถามเขาเกี่ยวกับสมุดรายวัน และ "สัญญา" ที่เขามีกับ Kamenashi - "Kame ไม่คิดว่า 'Kazumi' เป็นชื่อยอดเยี่ยม ฉัน Akanishi Jin คือยินดีที่จะใช้ชีวิตของฉันทั้งหมดเพื่อดูแลชื่อนี้" ผมเฉลียวใจรูปภาพทั้งหมดนั้น...มาจากงานเขียนในสมุดรายวัน ข้อความบนแผ่นบันทึกและจดหมายอำลาจาก Kamenashi ไปปาป้า หลักฐานเหล่านี้ชี้ไปยังความจริงที่ผมยอมหน้าถึง วันที่ ฉันสะสมตาที่ใครก็ตามที่เรียกชื่อของฉัน ฉันดำเนินเช่น brat โดยปฏิเสธไปปาป้า มาม่า ปฏิเสธเรียกปี่และ Maru ลุงฟัง ก็ของฉันอย่างต่อเนื่องจนถึงวันที่เรียกว่าการพยาบาลจะบอกว่า เงื่อนไขของปาป้าได้ทันที worsened ติดเชื้อ คำนี้อธิบายทุกอย่าง และชิดที่วิทยาศาสตร์ทางการแพทย์ยังไม่สมบูรณ์ แผลเดียวกันมากที่รักษาอย่างรวดเร็วกลายเป็น เชื้อรากมาก ไวรัสได้ป้อนระบบของเขา และเซลล์เม็ดเลือดขาวของเขาถูกคูณ ชี้ความผิดปกติทั้งหมดของปาป้าสุขภาพขาดเป็นช่วง ๆ อย่างรวดเร็ว ฝนตกหนักในคืนนั้น ตีวิเชียรสว่างขึ้นท้องฟ้ายามค่ำคืนสำหรับครู่ และสนั่น rumbles ครอบคลุม sobbings ของมาม่าและการหายใจของฉัน มันเป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชอบธรรมเพียงเพื่อไปโรงพยาบาล เหมือนถึง ฉันเห็นของฉันเกิดความสับสนการสะท้อนในกระจกของรถแท็กซี่ หลังจากนั้นถูกว่า ฉันอย่างแท้จริง regretted พฤติกรรมของตัวเอง ฉันไม่ควรโยน tantrum การ ฉันไม่ควร... บท 9a: ฉุกเฉิน เท้าของเรา hurried ได้พูดย้ำในภายในเงียบ และมันเป็นครั้งแรกที่ได้คนกลัวของความเงียบมี ปาป้าได้โอนย้ายหน่วยดูแลเร่งรัด (ฉุกเฉิน) และพูดแพทย์ Pi และลุง Maru ที่วิ่งไปโรงพยาบาลทันทีเมื่อได้ยินข่าว "Sister-in-law, Maru ภายใน จิ้นไม่ตื่น"นั้น พี่บอกเราตามแพทย์ แม้ว่ายาปฏิชีวนะอาจช้าติดเชื้อ ปาป้าต้องเก็บไว้ชิดกัน ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับส่วนใหญ่อยู่ในสภาพของผู้ป่วยเอง ช็อปปิ้งที่มาม่า ตาของเธอถูกตุ่ย และอาจรู้สึกตะลึงงันของเธอ ผ่านมาไม่กี่สัปดาห์คุ้ม shuttling ระหว่างโรงพยาบาลและบ้านเอาโทรกับเธอ เธออายุน้อยพอเพียงระยะเวลา ฉันไม่ได้เศร้าเสียใจต่อว่าเป็นแล้ว ความรู้สึกของประณามจมฉัน... มาม่าและหมอหายไปที่มุมของทาง คนที่ 2 ได้รับอนุญาตเป็นการฉุกเฉินตลอดเวลา ดังนั้น Pi และรอมาม่าและ Maru ลุงออกมาก่อนเราใส่ชุด sanitized แล้ว เราใส่ผู้ป่วยฉุกเฉิน มียาฆ่าเชื้อและหึ่งกลิ่นหนัก ผู้ป่วยก็เต็มไป ด้วยสนทนา hushed การพยาบาลและ beeping ของเครื่องยนต์ เงียบผิดปกติไม่น่ากลัวเพื่อที่ฉันสามารถได้ยินหัวใจ thumping ถ้าผมไม่ได้เก็บของฉันมือแน่น ฉันอาจเพียงใช้ความกลัว ห้องพักของปาป้าสองคนสุดท้ายได้ หน้าแรกบางมองยิ่งอ่อนกว่าก่อน มันยากที่จะจินตนาการว่า เป็นคนเดียวที่พูดติดตลกรอบกับฉันก่อนที่เขาถูกพัก ไม่ได้ของเขาบาดเจ็บกรณีรอง ไม่ได้แพทย์ที่บอกว่า เขาถูกทำให้ดีความคืบหน้าในการกู้คืน ปาป้าเล่าว่า เมื่อสิ้นสุดการสอบของฉัน โหลดเขาปัจจุบันงานจะเสร็จสมบูรณ์เกินไป และเราสามารถไปเที่ยวฮอกไกโดอีก... ทำไมมันเปลี่ยนค้างคืน อยากจะได้ยินเขาพูดกับฉันอีก เขาสามารถประชุมเพลิงฉันเท่าที่เขาชอบ ฉันจะไม่คิดมันเลย... พี่ patted ไหล่ของฉัน "ไม่ต้องกังวล ปาป้าจะดี" ผมจับหัวของฉันในการตอบสนอง คอมีก้อนติดอยู่ในนั้น และสะอึกฉัน ผลกระทบอย่างฉับพลันนี้ปิดใช้งานฉันมีความสามารถในการคิด แต่ยัง จิตใจของฉันบอกฉันจะเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้น I moved closer to hold Papa’s hands, and the warmth from his palms made my heart ached. I only realized that he was mumbling something when I was patting his arms. My heart skipped a beat, and I inched my ears nearer to his mouth. The mumbling was almost inaudible; it took me a couple of times before I realized he was calling out to a name. “…Kazumi…” I drew in a sharp breathe. Kazumi?.... Papa, were you calling me? Or…. Papa’s brows were knotted and his mumblings sounded so sad. I couldn’t decide which Kazumi he was missing and calling out to… Tears broke their barrier and rushed down my cheeks. The mystery was still there, and now, there were additional sadness to it. After so many years, Kamenashi was still the one that Papa missed the most? Papa’s pale face hinted to me that I might really lose him very soon, and that terrified the hell out of me. I was really scared that he would never wake up again. I held on to his hands tightly, and whispered to him in between my sobs. “Papa, you promised to watch over Kazumi forever, have you forgotten about that?” As long as Papa could recover, it didn’t matter who he was doing it for. Even if he recovered for that person in his memories, it was fine with me. I just wanted to see Papa living healthily and happily again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 9 : การติดเชื้อ

บทสรุป :
คาซึมิถูกโกรธกับพ่อของเธอและปฏิเสธที่จะไปพบเขา
ภาพจินเอาเปิดสำหรับที่เลวร้ายที่สุด และสิ้นสุดในไอซียู . . . . . . . เขาจะรอดไหม ? ! ! ! ! ! ! !


-----
" คาซูมิ อยากไปเยี่ยมพ่อในวันนี้ "
" ไม่ "
" พ่อถามว่าทำไมไม่ไปเยี่ยมเขาเลย "
" แค่บอกเค้าว่า ฉันกำลังยุ่งอยู่ "

จริง ฉันไม่ได้ยุ่งเลย ฉันแค่ . . . . . . .

มันมีมากกว่าหนึ่งสัปดาห์ และผมก็ยังไม่สามารถที่จะทำให้ตัวเองก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล ข้อความที่พ่อเขียนให้คาเมะในวันที่น้องเขาได้ เชื่อในป๋า ผมกลัวว่าผมจะออกมาถามเขาเกี่ยวกับวารสารและ " สัญญา " ที่เขามีกับคาเมะ --

" คาเมะ ไม่คุณคิดว่า ' คาซุมิ ' เป็นชื่อที่ยอดเยี่ยม ?
ผม อาคานิชิ จินยินดีที่จะใช้ชีวิตทั้งหมดของฉันเพื่อดูชื่อนี้ "

ฉันมีวี่แววของทั้งภาพแล้ว . . . . . . . จากงานเขียนในบันทึกข้อความบนแผ่นบันทึกและจดหมายอำลาจากคาเมะกับป๊ะป๋า เหล่านี้เป็นหลักฐานที่ชี้ไปยังความจริงที่ฉันเต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับ

สำหรับช่วงเวลานั้น ฉันกลอกตาที่ใครก็ตามที่เรียกชื่อฉันออกมาฉันทำตัวเลวไม่ไปเยี่ยมพ่อ ไม่เชื่อฟังแม่ ปฏิเสธสายจากพี่และลุง มารุ ความดื้อรั้นของฉันอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งวันหนึ่ง พยาบาลโทรมาบอกว่าพ่ออาการอยู่ดีๆ ก็แย่ลง

ของการติดเชื้อ

คำๆนี้อธิบายทุกอย่าง และธรรมที่แม้แต่วิทยาศาสตร์การแพทย์ไม่ได้แน่นอนเหมือนกันมาก แผลก็หายเร็ว เป็นรากของการติดเชื้อ ไวรัสได้เข้าระบบของเขา และเม็ดเลือดขาวของเขาเพิ่มพูน ความผิดปกติทั้งหมดชี้ไปที่พ่ออย่างรวดเร็ว สุขภาพเสื่อม .


ฝนตกอย่างหนักในโตเกียวในคืนนั้น

ตีฟ้าผ่าไฟขึ้นท้องฟ้าสักครู่และเปรี้ยงกระหึ่มครอบคลุมแม่ sobbings และลมหายใจของฉัน