A significant number of tourists in

A significant number of tourists in most Southeast Asian economies are comprised by regional visitors.
Among the first six members of ASEAN, the Philippines appeared to be the only member country
receiving relatively lower arrivals of regional tourists. This characteristic is obviously the result of
deficiency in infrastructures to facilitate tourists as well as the lack of precise security needed for tourism
development. The potential significance of regional tourism for the Southeast Asian economies was
acknowledged soon after the formation of ASEAN. In the charter of ASEAN, regional tourism
collaboration was given a particular place in an attempt to establish regional peace and progress. Although
trade and economic development were the main targeted areas of Southeast Asian regional cooperation,
tourism has recognized as an important tool to foster these activities. Nevertheless, until 1990s regional
tourism received only insignificant importance for the Southeast Asian economies (Ghimire, 2001).
During 1990s, the share of regional tourism within Southeast Asian boarders was found to be somewhat
low as most of the international tourists’ arrivals had their transit through Thailand and Singapore.
However, the scenario had started reshaping since the beginning of 2000. The emergence of low-cost
carrier is also playing an important role to this regional growth of tourists’ arrival. Given the evolving
change, regional tourism has the potential, to a greater extent, for increased investment. This will certainly
assist in generating income and employment for diverse segments of population. The importance should
be given to intra-regional tourism development in that the economic benefits of regional tourism remain
within the region. To ensure this, there is a need to undertake some initiatives as most of the initiatives to
boost the regional tourism remain hypothetical. A repeated method of policy monitoring along with the
critical evaluation of policy are to be devised in order to upgrade the current regional tourism strategies.
This is analogous to the study of Ghimire (2001) in which the author mentioned that most of the activities
remain either exhausted or stuck at the level of a declaration of good intentions and elaboration of policy
strategies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมายเลขสำคัญของนักท่องเที่ยวในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่จะประกอบด้วย โดยผู้เข้าชมภูมิภาคในหมู่สมาชิกหกครั้งแรกของอาเซียน ฟิลิปปินส์ดูเหมือนจะ เป็นประเทศสมาชิกเท่านั้นรับขาเข้าค่อนข้างต่ำกว่าของนักท่องเที่ยวในภูมิภาค ลักษณะนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นผลของบกพร่องในโครงสร้างพื้นฐานเพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยวรวมทั้งการขาดความปลอดภัยแม่นยำที่จำเป็นสำหรับการท่องเที่ยวการพัฒนา มีความสำคัญที่มีศักยภาพการท่องเที่ยวภูมิภาคสำหรับประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยอมรับหลังจากการก่อตัวของอาเซียน ในกฎบัตรอาเซียน ท่องเที่ยวในภูมิภาคทำงานร่วมกันได้รับบางสถานที่ในความพยายามที่สร้างสันติภาพในภูมิภาคและความก้าวหน้า ถึงแม้ว่าการค้าและการพัฒนาเศรษฐกิจมีพื้นที่เป้าหมายหลักของความร่วมมือในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ท่องเที่ยวได้รับการยอมรับเป็นเครื่องมือสำคัญในการส่งเสริมกิจกรรมเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม จนถึงปี 1990 ภูมิภาคท่องเที่ยวได้รับเท่านั้นไม่สำคัญสำคัญสำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Ghimire, 2001)ในช่วงปี 1990 ใช้ร่วมกันของการท่องเที่ยวระดับภูมิภาคในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผู้โดยสารพบจะค่อนข้างต่ำเป็นส่วนใหญ่สินค้าของนักท่องเที่ยวต่างชาติมีการขนส่งผ่านประเทศไทยและสิงคโปร์อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ได้เริ่มต้นปรับตั้งแต่ต้น 2000 การเกิดขึ้นของต้นทุนต่ำผู้ยังกำลังเล่นบทบาทสำคัญในการเจริญเติบโตของนักท่องเที่ยวเดินทางมาถึงภูมิภาคนี้ ได้รับการพัฒนาการเปลี่ยนแปลง ท่องเที่ยวในภูมิภาคมีศักยภาพ ในระดับสูง การลงทุนเพิ่มขึ้น จะแน่นอนช่วยในการสร้างรายได้และการจ้างงานสำหรับส่วนต่าง ๆ ของประชากร ความสำคัญควรได้รับการพัฒนาการท่องเที่ยวภายในภูมิภาคที่ยังคงประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวในภูมิภาคภายในภูมิภาคนี้ เพื่อให้แน่ใจว่า มีความต้องการดำเนินโครงการบางเป็นส่วนของโครงการที่เพิ่มการท่องเที่ยวภูมิภาคยังคงสมมุติ วิธีการซ้ำของนโยบายการตรวจสอบพร้อมกับการประเมินผลที่สำคัญของนโยบายจะถูกนำเข้าสู่การปรับกลยุทธ์การท่องเที่ยวในภูมิภาคปัจจุบันนี่คือคล้ายกับการศึกษาของ Ghimire (2001) ที่ผู้เขียนกล่าวถึงที่สุดของกิจกรรมอยู่ทั้งหมด หรือติดอยู่ในระดับของการประกาศความตั้งใจที่ดีและรายละเอียดของนโยบายกลยุทธ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จำนวนมากของนักท่องเที่ยวในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่จะประกอบด้วยโดยผู้เข้าชมภูมิภาค.
ในบรรดาสมาชิกทั้งหกคนแรกของอาเซียนฟิลิปปินส์ดูเหมือนจะเป็นประเทศสมาชิกเท่านั้น
ที่ได้รับการเดินทางมาถึงค่อนข้างต่ำของนักท่องเที่ยวในภูมิภาค ลักษณะนี้จะเห็นได้ชัดผลมาจาก
ความบกพร่องในโครงสร้างพื้นฐานเพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยวเช่นเดียวกับการขาดการรักษาความปลอดภัยได้อย่างแม่นยำที่จำเป็นสำหรับการท่องเที่ยวใน
การพัฒนา ความสำคัญของการท่องเที่ยวที่มีศักยภาพในระดับภูมิภาคสำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้รับ
การยอมรับในเร็ว ๆ นี้หลังจากการก่อตัวของอาเซียน ในกฎบัตรของอาเซียน, การท่องเที่ยวในภูมิภาค
การทำงานร่วมกันได้รับเป็นสถานที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความพยายามที่จะสร้างความสงบสุขและความคืบหน้าในระดับภูมิภาค แม้ว่า
การค้าและการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นพื้นที่เป้าหมายหลักของความร่วมมือในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้เอเชีย,
การท่องเที่ยวได้รับการยอมรับในฐานะที่เป็นเครื่องมือสำคัญในการส่งเสริมให้เกิดกิจกรรมเหล่านี้ อย่างไรก็ตามจนถึงปี 1990 ในระดับภูมิภาค
การท่องเที่ยวได้รับเพียงความสำคัญที่ไม่มีนัยสำคัญสำหรับประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Ghimire, 2001).
ในช่วงปี 1990 ส่วนแบ่งของการท่องเที่ยวในภูมิภาคภายในผู้โดยสารเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่พบจะค่อนข้าง
ต่ำเป็นส่วนใหญ่ของขาเข้านักท่องเที่ยวต่างชาติ 'มีขนส่งของพวกเขา ผ่านไทยและสิงคโปร์.
แต่สถานการณ์ก็เริ่มก่อร่างใหม่ตั้งแต่ต้นปี 2000 การเกิดขึ้นของต้นทุนต่ำ
ให้บริการนอกจากนี้ยังมีบทบาทสำคัญต่อการเจริญเติบโตในภูมิภาคนี้ของการมาถึงของนักท่องเที่ยว ได้รับการพัฒนา
เปลี่ยนแปลงการท่องเที่ยวในภูมิภาคที่มีศักยภาพในระดับที่มากขึ้นสำหรับการลงทุนที่เพิ่มขึ้น นี้อย่างแน่นอนจะ
ช่วยในการสร้างรายได้และการจ้างงานสำหรับกลุ่มที่มีความหลากหลายของประชากร ความสำคัญควร
จะได้รับการพัฒนาการท่องเที่ยวภายในภูมิภาคในการที่ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวในภูมิภาคยังคงอยู่
ในภูมิภาค เพื่อให้แน่ใจว่านี้มีความจำเป็นที่จะดำเนินการริเริ่มบางประการที่เป็นที่สุดของความคิดริเริ่มที่จะ
กระตุ้นการท่องเที่ยวในภูมิภาคยังคงสมมุติ วิธีการซ้ำของการตรวจสอบนโยบายพร้อมกับ
การประเมินผลที่สำคัญของนโยบายจะต้องวางแผนในการสั่งซื้อที่จะปรับกลยุทธ์การท่องเที่ยวในภูมิภาคปัจจุบัน.
นี้จะคล้ายคลึงกับการศึกษาของ Ghimire (2001) ซึ่งผู้เขียนกล่าวถึงว่าส่วนใหญ่ของกิจกรรม
ยังคงมีอย่างใดอย่างหนึ่ง หมดหรือติดอยู่ในระดับของการประกาศความตั้งใจที่ดีและรายละเอียดของนโยบายการให้
กลยุทธ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จำนวนที่มีนัยสำคัญของนักท่องเที่ยวในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ ประกอบด้วย โดยผู้เข้าชมมากที่สุดในภูมิภาคระหว่าง 6 สมาชิกแรกของอาเซียน ฟิลิปปินส์เป็นประเทศที่เป็นสมาชิกเท่านั้นรับนักท่องเที่ยวค่อนข้างต่ำของนักท่องเที่ยวในภูมิภาค ลักษณะนี้จะเห็นได้ชัดผลขาดโครงสร้างพื้นฐานเพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยว รวมทั้งขาดการรักษาความปลอดภัยที่ชัดเจนที่จำเป็นสำหรับการท่องเที่ยวการพัฒนา ศักยภาพของการท่องเที่ยวระดับภูมิภาค สำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คือยอมรับว่า เร็ว ๆนี้หลังจากการก่อตัวของอาเซียน ในกฎบัตรของอาเซียน การท่องเที่ยวในภูมิภาคความร่วมมือที่ได้รับเฉพาะสถานที่ในความพยายามที่จะสร้างสันติภาพและการพัฒนาในภูมิภาค ถึงแม้ว่าการค้าและการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นหลัก พื้นที่เป้าหมายของความร่วมมือในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้การท่องเที่ยวได้รับการยอมรับเป็นเครื่องมือสำคัญ เพื่อส่งเสริมให้เกิดกิจกรรมเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม จนถึงปี 1990 ในภูมิภาคการท่องเที่ยวได้รับเพียงเล็กน้อยที่สำคัญสำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( ghimire , 2001 )ในช่วงปี 1990 , ร่วมกันของการท่องเที่ยวในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผู้โดยสารภายในพบว่ามีค่อนข้างน้อย ที่สุดของนักท่องเที่ยวนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมีการขนส่งผ่านประเทศไทย และสิงคโปร์อย่างไรก็ตาม สถานการณ์เริ่มพลิกโฉมตั้งแต่จุดเริ่มต้นของปี 2000 การเกิดขึ้นของต้นทุนต่ำผู้ให้บริการยังเล่นบทบาทสำคัญในการเจริญเติบโตของภูมิภาคนี้นักท่องเที่ยวเดินทางมาถึง รับพัฒนาเปลี่ยน , การท่องเที่ยวในระดับภูมิภาคที่มีศักยภาพในระดับที่มากขึ้น เพิ่มการลงทุน นี้แน่นอนจะช่วยในการสร้างรายได้และการจ้างงานสำหรับกลุ่มที่มีความหลากหลายของประชากร ความสำคัญ ควรได้รับภายในการพัฒนาการท่องเที่ยวในภูมิภาคว่า ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวในภูมิภาคยังคงภายในภูมิภาค เพื่อให้แน่ใจว่า นี้ มีบางโครงการต้องรับหน้าเสื่อเป็นส่วนใหญ่ของการริเริ่มกระตุ้นการท่องเที่ยวในภูมิภาคอยู่ที่สมมุติ วิธีการตรวจสอบซ้ำ นโยบาย พร้อมกับการประเมินผลของนโยบายจะต้องวางแผนเพื่อที่จะอัพเกรดปัจจุบันภาคการท่องเที่ยวกลยุทธ์นี้จะคล้ายคลึงกับการศึกษาของ ghimire ( 2001 ) ที่ผู้เขียนกล่าวว่าส่วนใหญ่ของกิจกรรมยังคงให้เหนื่อย หรือติดอยู่ที่ระดับของการประกาศความตั้งใจที่ดีและรายละเอียดของนโยบายกลยุทธ์