ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อยเมฆก้อน

ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย
เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า

น้ำฝนมีอยู่น้อย
กลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

วันต่อมา
เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม
มันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้

เมฆก้อนน้อยจึงเดินทาง และพยายามสะสมฝน
เพื่อที่จะให้มันมากพอ พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

เมื่อมีปริมาณมากพอ
เมฆน้อยจึงกลับมา


แต่สิ่งที่พบข้างหน้า
มีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้ว

เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่าทำไม
ความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ

ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึงได้แหงนหน้า
แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า

" การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารัก
มันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอก
ให้เท่าที่มี ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้
ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี
แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขนะ

อย่าไปรอให้รวย ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
อย่าไปรอให้พร้อม ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา "

แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป
เขาฝากบอกเธอไว้ว่า ถ้าเห็นเธอผ่านมา
ให้บอกเธอว่า เขารักเธอ

เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสาย
ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไป ตลอดกาล

อ่านกี่ทีก็ชอบ..เพราะเตือนสติได้ดีมาก...ในสิ่งที่เรามองข้าม

บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม) หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..

ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ

ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลง

เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ ครอบครัวเรากลับเล็กลง

เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง

เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น

เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า

แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น

เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้วแต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง

เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง

เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้นแต่สุขภาพแย่ลง

ทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหา รายได้ได้ถึง 2 คน แต่การ หย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเรา

อย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้าง ว่าเพื่อโอกาสพิเศษ

เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิต อยู่คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว

จงแสวงหา การหยั่งรู้

จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่ โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก

จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้น

กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป

ชีวิตคือ โซ่ห่วงของนาที แห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด

เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย

น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้

เอาคำพูดที่ว่า "สักวันหนึ่ง……" ออกไปเสียจากพจนานุกรม

บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้น แค่ไหน

อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตาม ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น

ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย เราไม่รู้เลย ว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง

และเวลานี้….

ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลา ที่จะ copy ข้อความนี้ ไป ให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิด ว่า "สักวันหนึ่งค่อยส่ง"
คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่ง ตรงนี้ เพื่อทำอย่างที่คุณ ต้องการอีกก็ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อยเมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่าน้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจวันต่อมา เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม มันน้อยไปจึงไม่พร้อมที่จะให้เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายามสะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมากพอพอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจเมื่อมีปริมาณมากพอเมฆน้อยจึงกลับมาแต่สิ่งที่พบข้างหน้ามีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้วเมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่าทำไมความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึงได้แหงนหน้าแล้วบอกเมฆน้อยไปว่า"การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารักมันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอกให้เท่าที่มีก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้ความพยายามเป็นสิ่งที่ดีแต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขนะอย่าไปรอให้รวยถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารักอย่าไปรอให้พร้อมถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารักเพราะคนที่เรารักอาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา"แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่าถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่าเขารักเธอเมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสายให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไปตลอดกาล อ่านกี่ทีก็ชอบ... เพราะเตือนสติได้ดีมาก... ในสิ่งที่เรามองข้าม บทความนี้เขียนขึ้นโดยจอร์จคอลลินซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดังเขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม) หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย... ก่อ... ในสิ่งที่อยากจะทำ ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้นมีถนนกว้างขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลงเรามีบ้านใหญ่ขึ้นแต่ครอบครัวเรากลับเล็กลงเรามียาใหม่ๆ มากขึ้นแต่สุขภาพกลับแย่ลงเรามีความรักน้อยลงแต่มีความเกลียดมากขึ้นเราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้วแต่เรากลับพบว่าแค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็นเราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้วแต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึงเรามีรายได้สูงขึ้นแต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลงเรามีอาหารดีๆ มากขึ้นแต่สุขภาพแย่ลงทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คนแต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้นดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเราอย่าเก็บของดีๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษเพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้วจงแสวงหาการหยั่งรู้จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยากจงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้นกินอาหารให้อร่อยไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไปชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุขไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอดเอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสียน้ำหอมดีๆ ที่ชอบจงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้เอาคำพูดที่ว่า "สักวันหนึ่ง..." ออกไปเสียจากพจนานุกรมบอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหนอย่าผลัดวันประกันพรุ่งที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้นทุกวันทุกชั่วโมงทุกนาทีมีความหมายเราไม่รู้เลยว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลงและเวลานี้...ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะคัดลอกข้อความนี้ไปให้คนที่คุณรักอ่านแล้วคิดว่า "สักวันหนึ่งค่อยส่ง" คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่งตรงนี้เพื่อทำอย่างที่คุณต้องการอีกก็ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อยเมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่าน้ำฝนมีอยู่น้อย







กลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจวันต่อมาเมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิมมันน้อยไปจึงไม่พร้อมที่จะให้

เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายามสะสมฝน
เพื่อที่จะให้มันมากพอพอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจเมื่อมีปริมาณมากพอเมฆน้อยจึงกลับมา








แต่สิ่งที่พบข้างหน้ามีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้วเมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่าทำไม
ความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึงได้แหงนหน้าแล้วบอกเมฆน้อยไปว่า





" การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารักมันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอก
ให้เท่าที่มีก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี




แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขนะอย่าไปรอให้รวยถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารักอย่าไปรอให้พร้อมถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารักอาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา "

แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป



เขาฝากบอกเธอไว้ว่าถ้าเห็นเธอผ่านมาให้บอกเธอว่าเขารักเธอเมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสาย
ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไปตลอดกาล

อ่านกี่ทีก็ชอบเพราะเตือนสติได้ดีมากในสิ่งที่เรามองข้าม

. . . . . . . . . . . . . .บทความนี้เขียนขึ้นโดยเมโยคอลลินซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดังเขาเขียนขึ้นในวันที่ 11 กันยายน ( ตึกเวิรด์เทรดถล่ม ) หลังจากที่ทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย . . . . . . . ทำในสิ่งที่อยากจะทำ



. . . . . . .ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้นมีถนนกว้างขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลง

เรามีบ้านใหญ่ขึ้น A ครอบครัวเรากลับเล็กลง

เรามียาใหม่จะมากขึ้นแต่สุขภาพกลับแย่ลง

เรามีความรักน้อยลงแต่มีความเกลียดมากขึ้น

เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้วแต่เรากลับพบว่าแค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็นเราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้วแต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง







เรามีรายได้สูงขึ้นแต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลงเรามีอาหารดีจะมากขึ้นแต่สุขภาพแย่ลง

ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คนแต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเรา

อย่าเก็บของดีจะไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษ

เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว

จงแสวงหาการหยั่งรู้จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก





จงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้นกินอาหารให้อร่อยไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป

ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุขไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด

เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย

น้ำหอมดีจะที่ชอบจงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้

" . . . . . . เอาคำพูดที่ว่าสักวันหนึ่ง " ออกไปเสียจากพจนานุกรม

บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน

อย่าผลัดวันประกันพรุ่งที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น

ทุกวันทุกชั่วโมงทุกนาทีมีความหมายเราไม่รู้เลยและเวลานี้ว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง

. . . . . . .

ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะคัดลอกข้อความนี้ไปให้คนที่คุณรักอ่านแล้วคิดว่า " สักวันหนึ่งค่อยส่ง "
คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่งตรงนี้เพื่อทำอย่างที่คุณต้องการอีกก็ได้