His chapter forcefully illustrates

His chapter forcefully illustrates an expression
of post-socialist nostalgia within an interactive theme park in a bunker
of the Lithuanian capital where, guided by professional actors, visitors
Introduction 7
experience conditions of life under communism, such as KGB interrogations,
medical examinations, civil defence training and so forth. Lankauskas
regards these shows (the ‘survival drama’) as commemorative performances
where the period of communist rule is represented using memorial media
ranging from visual imagery and discourse to acoustic and gustatory effects.
Meanwhile, social memories are also contested by participants. Although,
in Eastern Europe, many people historically and biographically represent
socialism as a ‘vanished home’, in the Bunker, the performances that recall
the austerity and harshness of the Soviet era are better comprehended
as non-nostalgic recollections, a past to be remembered and forgotten.
According to the participants’ glosses on their experience, Lankauskas
differentiates between nostalgic longings and ‘memories of bygone’ where
the relationship with the past is one of dissociation rather than affective
continuity. His article offers several insightful vignettes from the Bunker
‘survival drama’, and argues that after socialism there is more to individual
and collective memory than nostalgia.
The same quest for conceptual clarifi cation underlies the important contribution
by Olga Schevchenko and Maya Nadkarni. Whereas Lankauskas
disentangles diverse memory works in the Bunker, Schevchenko and
Nadkarni discriminate among different kinds of references to the past,
stressing that not all of them are nostalgic. Comparing the relationship of
nostalgia to politics in post-socialist Hungary and Russia in the 1990s and
2000s, they stress the analytical confusion that surrounds many discussions
about nostalgia. Often, nostalgia has been associated with a priori political
meanings (either progressive or reactionary) and reifi ed into an essentialized
object with a given and stable content. Their chapter convincingly
shows that there is a multiplicity of meanings to nostalgia, many of which
depend on who mobilizes the desire to renew a relationship to the past.
Portraying the heterogeneity of nostalgic practices, they argue that similar
forms of longing carry very different meanings depending on the political
agendas in which they were enmeshed. For instance, expressions of nostalgia
in Hungary were considered less subversive than in Russia, because the
geopolitical context of Hungary at that time made it impossible to exploit
nostalgia politically. A longing for something no longer attainable, nostalgia
thus arises relationally. It is precisely these indexical relations that need to
be elucidated in the studies of nostalgia.
* * *
Second, the contributions gathered in this book aim at describing the concrete
fabric of nostalgia in interactions, facts of communication, places and
times, and through texts, objects and technologies (see also Todorova 2012).
8 Olivia Angé and David Berliner
Who are the different protagonists of nostalgia? In which social networks
and political ideologies does it take place? What are the sites and contexts
in which it is expressed? Are words and objects the most powerful vehicles
for longing? How is nostalgia transmitted to younger generations? Like
Schevchenko and Nadkarni, Chris Hann’s chapter advocates a treatment of
nostalgia that takes into consideration the larger sociohistorical context, with
a focus on its contemporary politicization. Assembling private and public
strands of Hungarian nostalgia, he emphasizes the complex entanglement
of private and collective memories. Drawing on his long-term research in the
village of Tazlar, Hann shows the persistence of nostalgia for socialism in the
private sphere, although the prevailing ideology of private property nowadays
obstructs public appreciation of the socialist decades. Furthermore,
his multi-level ethnography demonstrates how private dissident memories
persist in the domestic space, while political elites strive to shape a collective
nostalgia rooted in the pre-socialist mythomoteur of Hungarian nationalism. We
discover how Hungarian politicians today manipulate such pre-communist
mythology from which the villagers are largely estranged.
In the fabric of nostalgia, physical objects play an important role. Not
unlike the famous madeleine cake of Proust, materialities mediate people’s
relationship to their past and, often, they trigger powerful mnemonic
responses (Parkin 1999, Radley 1990). A literary and dramatic example of
this is found in Orhan Pamuk’s Museum of Innocence (2010), the shattering tale
of a young Turkish man who builds a museum to honor the nostalgic memories
of his impossible love story. A somehow similar spirit animates the text
by Jonathan Bach, who explores the workings of post-socialist nostalgia
in the former German Democratic Republic. His chapter revisits the wellknown
phenomenon of Ostalgie (a German neologism meaning nostalgia
for the former socialist East [see also Berdhal 1999 and Boyer 2006]) in
contemporary Germany. More than two decades after the demise of the
GDR, nostalgia for communism remains a contentious semantic space.
Bach examines the symbolic and economic appreciation of everyday life
objects that came to epitomize the socialist era, emphasizing how they have
been transfi gured into what he terms ‘nostalgia-objects’. Focusing on the
material culture of nostalgia expressed in private museums of everyday life
under socialism, he argues that massive purchase of socialist objects by local
collectors, today obsolete as compared with newly imported Western goods,
constitutes a mourning for some aspects of their past. These privately run
museums claim historical authenticity in addition to commercial attraction,
and coexist in a vexed relationship with scholarly and state archival practices.
On the other hand, one fi nds among Easterners a wide consumption
of goods once produced under socialist brands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทของเขาอย่างแข็งขันแสดงให้เห็นถึงการแสดงออกของความคิดถึงโพสต์สังคมนิยมภายในสวนสนุกโต้ตอบในบังเกอร์ของเมืองหลวงของลิทัวเนียที่นำโดยนักแสดงมืออาชีพผู้เข้าชมบทนำ7 เงื่อนไขประสบการณ์ของชีวิตภายใต้ลัทธิคอมมิวนิสต์เช่นการสอบสวนเคจีบี, ตรวจสุขภาพ, ป้องกันพลเรือน การฝึกอบรมและอื่น ๆ Lankauskas นับถือการแสดงเหล่านี้ (ที่ละครอยู่รอด ') เป็นที่ระลึกการแสดงที่ช่วงการปกครองของพรรคคอมมิวนิสต์ที่เป็นตัวแทนการใช้สื่อที่ระลึกมากมายจากภาพวาดและวาทกรรมกับผลกระทบและอะคูสติกลิ่มรส. ในขณะที่ความทรงจำของสังคมเข้าร่วมประกวดโดยผู้เข้าร่วม แม้ว่าในยุโรปตะวันออกหลายคนในอดีตและ biographically ตัวแทนสังคมนิยมเป็น'หายไปบ้านในบังเกอร์, การแสดงที่จำเข้มงวดและความรุนแรงของยุคโซเวียตมีความเข้าใจที่ดีขึ้นเป็นความทรงจำที่ไม่คิดถึงอดีตที่จะจำและลืม. ตามที่ผู้เข้าร่วมคัดสรรเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขา Lankauskas แตกต่างระหว่างความปรารถนาความคิดถึงและความทรงจำของอดีต 'ที่มีความสัมพันธ์กับอดีตที่ผ่านมาเป็นหนึ่งในการแยกตัวออกมากกว่าอารมณ์ต่อเนื่อง บทความของเขามีสะเปะสะปะที่ชาญฉลาดจากหลายบังเกอร์'ละครอยู่รอด' และระบุว่าหลังจากสังคมนิยมมีมากขึ้นในแต่ละหน่วยความจำและส่วนรวมมากกว่าคิดถึง. เควสเหมือนกันสำหรับไอออนบวกแนวคิด clarifi รองรับผลงานที่สำคัญโดยOlga Schevchenko และยา Nadkarni ในขณะที่ Lankauskas disentangles หน่วยความจำที่มีความหลากหลายทำงานในบังเกอร์ที่ Schevchenko และNadkarni ความแตกต่างในหมู่ที่แตกต่างกันของการอ้างอิงถึงอดีตที่ผ่านมาเน้นหนักที่ไม่ได้ทั้งหมดของพวกเขาเป็นความคิดถึง เปรียบเทียบความสัมพันธ์ของความคิดถึงกับการเมืองในฮังการีโพสต์สังคมนิยมและรัสเซียในปี 1990 และ 2000 ที่พวกเขาเน้นความสับสนในการวิเคราะห์ที่ล้อมรอบการอภิปรายจำนวนมากเกี่ยวกับความคิดถึง บ่อยครั้งที่ความคิดถึงมีความเกี่ยวข้องกับการเมืองเบื้องต้นความหมาย (ทั้งความก้าวหน้าหรือการตอบสนอง) และเอ็ด reifi เป็น essentialized วัตถุที่มีเนื้อหาที่กำหนดและมีเสถียรภาพ บทของพวกเขาตะล่อมแสดงให้เห็นว่ามีความหลายหลากของความหมายที่จะคิดถึงหลายแห่งซึ่งขึ้นอยู่กับที่ระดมความปรารถนาที่จะต่ออายุความสัมพันธ์กับอดีตที่ผ่านมาได้. จิตรความแตกต่างของการปฏิบัติเกี่ยวกับความคิดถึงที่พวกเขาอ้างว่าคล้ายรูปแบบของความปรารถนาพกความหมายที่แตกต่างกันมากขึ้นอยู่ในทางการเมืองวาระที่พวกเขาพัวพันอยู่ ยกตัวอย่างเช่นการแสดงออกของความคิดถึงในฮังการีได้รับการพิจารณาที่จะล้มล้างน้อยกว่าในรัสเซียเพราะบริบททางการเมืองของฮังการีในช่วงเวลาที่ทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ประโยชน์คิดถึงการเมือง โหยหาบางสิ่งบางอย่างไม่สำเร็จอีกต่อไปความคิดถึงจึงเกิดขึ้น relationally มันเป็นเพราะเหล่านี้ความสัมพันธ์ indexical ที่จำเป็นต้องได้รับการอธิบายในการศึกษาความคิดถึง. * * * * * * * * * * * * ประการที่สองผลงานที่รวมตัวกันในจุดมุ่งหมายของหนังสือเล่มนี้ที่อธิบายคอนกรีตผ้าของความคิดถึงในการติดต่อข้อเท็จจริงของการสื่อสารสถานที่และเวลาและผ่านข้อความวัตถุและเทคโนโลยี (เห็น Todorova 2012). 8 Ange โอลิเวียและเดวิด Berliner ใครคือตัวละครเอกที่แตกต่างกันของความคิดถึง? ซึ่งในเครือข่ายทางสังคมและอุดมการณ์ทางการเมืองที่มันไม่เกิดขึ้น? สิ่งที่เป็นเว็บไซต์และบริบทในการที่จะแสดง? เป็นคำและวัตถุยานพาหนะที่มีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับความปรารถนา? คิดถึงเป็นวิธีการส่งไปยังรุ่นน้อง? เช่นเดียวกับSchevchenko และ Nadkarni บทคริส Hann สนับสนุนของการรักษาของความคิดถึงที่จะนำเข้าสู่การพิจารณาบริบทsociohistorical ขนาดใหญ่ที่มีความสำคัญกับการเมืองร่วมสมัย ประกอบภาครัฐและเอกชนเส้นของความคิดถึงฮังการีเขาเน้นสิ่งกีดขวางที่ซับซ้อนของความทรงจำส่วนตัวและส่วนรวม การวาดภาพเกี่ยวกับการวิจัยในระยะยาวของเขาในหมู่บ้าน Tazlar, Hann แสดงให้เห็นถึงการคงอยู่ของความคิดถึงสังคมนิยมในที่อาณาจักรส่วนตัวแม้ว่าอุดมการณ์แลกเปลี่ยนของทรัพย์สินส่วนตัวในปัจจุบันขัดขวางการแข็งค่าของประชาชนในทศวรรษที่ผ่านมาสังคมนิยม นอกจากนี้กลุ่มชาติพันธุ์หลายระดับของเขาแสดงให้เห็นถึงวิธีการที่ความทรงจำที่ไม่เห็นด้วยส่วนตัวยังคงมีอยู่ในพื้นที่ในประเทศในขณะที่ชนชั้นทางการเมืองที่มุ่งมั่นที่จะสร้างรูปร่างของกลุ่มคิดถึงฝังในmythomoteur ก่อนสังคมนิยมชาตินิยมฮังการี เราค้นพบวิธีนักการเมืองฮังการีในวันนี้จัดการก่อนคอมมิวนิสต์เช่นตำนานจากการที่ชาวบ้านส่วนใหญ่มีความเหินห่าง. ในผ้าของความคิดถึง, วัตถุทางกายภาพที่มีบทบาทสำคัญ ไม่แตกต่างจากเค้กแมเดลีนที่มีชื่อเสียงของ Proust, materialities เป็นสื่อกลางของผู้คนความสัมพันธ์กับอดีตที่ผ่านมาของพวกเขาและมักจะเรียกพวกเขาช่วยในการจำที่มีประสิทธิภาพการตอบสนอง(Parkin 1999, Radley 1990) ตัวอย่างวรรณกรรมและละครนี้จะพบในพิพิธภัณฑ์ Orhan Pamuk ของความบริสุทธิ์ (2010), เรื่องป่นปี้ของคนหนุ่มสาวที่ตุรกีสร้างพิพิธภัณฑ์เพื่อเป็นเกียรติแก่ความทรงจำที่คิดถึงของเรื่องราวความรักที่เป็นไปไม่ได้ของเขา จิตวิญญาณที่คล้ายกันอย่างใดเคลื่อนไหวข้อความโดยโจนาธานบาคที่สำรวจการทำงานของความคิดถึงโพสต์สังคมนิยมในอดีตสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมัน บทของเขาทบทวน wellknown ปรากฏการณ์ของ Ostalgie (เยอรมันศัพท์หมายถึงคิดถึงสำหรับอดีตสังคมนิยมตะวันออก[ดู Berdhal ปี 1999 และบอยเยอร์ 2006]) ในแบบร่วมสมัยเยอรมนี กว่าสองทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากการตายของGDR คิดถึงคอมมิวนิสต์ยังคงเป็นพื้นที่ความหมายที่ถกเถียง. Bach ตรวจสอบการแข็งค่าสัญลักษณ์และเศรษฐกิจของชีวิตประจำวันของวัตถุที่มาถึงเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนยุคสังคมนิยมเน้นวิธีการที่พวกเขาได้รับการgured transfi เป็นสิ่งที่เขาแง่ 'คิดถึงวัตถุ' มุ่งเน้นไปที่วัฒนธรรมทางวัตถุของความคิดถึงแสดงในพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวในชีวิตประจำวันภายใต้สังคมนิยมเขาระบุว่าการซื้อขนาดใหญ่ของวัตถุสังคมนิยมท้องถิ่นสะสมวันนี้ล้าสมัยเมื่อเทียบกับสินค้าที่นำเข้าใหม่ตะวันตกถือว่าไว้ทุกข์สำหรับบางแง่มุมของพวกเขาที่ผ่านมา เหล่านี้ทำงานเอกชนที่พิพิธภัณฑ์เรียกร้องความถูกต้องทางประวัติศาสตร์ที่นอกเหนือไปจากสถานที่น่าสนใจในเชิงพาณิชย์และการอยู่ร่วมกันในความสัมพันธ์ที่เดือดร้อนกับวิชาการและการปฏิบัติจดหมายเหตุรัฐ. ในทางตรงกันข้าม, nds สายหนึ่งในหมู่ผู้บริโภคซื้กว้างของสินค้าครั้งเดียวที่ผลิตภายใต้แบรนด์สังคมนิยม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทของเขาแรง แสดงให้เห็นถึงการแสดงออก
โพสต์สังคมนิยมความคิดถึงภายในสวนสนุกแบบโต้ตอบในบังเกอร์
ของเมืองหลวงของลิทัวเนีย ที่แนะนำโดยนักแสดงมืออาชีพ ผู้แนะนำ

7 ประสบการณ์เงื่อนไขของชีวิตภายใต้ระบอบคอมมิวนิสต์ เช่น เคจีบี สอบปากคำ
การตรวจสุขภาพ , การฝึกอบรม , การป้องกันและอื่น ๆ lankauskas
ความนับถือเหล่านี้แสดง ( ละคร ' รอด ) ที่ระลึกการแสดง
ที่ระยะเวลาของการปกครองของพรรคคอมมิวนิสต์แทนการใช้สื่อภาพความทรงจำ
ตั้งแต่ภาพ และวาทกรรมผลกระทบเสียงและการรับรส .
ส่วนความทรงจำทางสังคมยังโต้แย้งจากผู้เข้าร่วม ถึงแม้ว่า
ในยุโรปตะวันออก หลายคนในอดีต biographically
และเป็นตัวแทนสังคมนิยมเป็น ' บ้าน ' หายไปในบังเกอร์ , การแสดงที่เรียกคืน
ความเข้มงวดและความรุนแรงของยุคโซเวียตดีกว่า
เป็นคำไม่คิดถึงความทรงจำ เป็นอดีตให้จดจำ และลืม .
ตามคำอธิบายเข้าร่วมในประสบการณ์ของพวกเขา lankauskas
differentiates ระหว่างเค้าคิดถึงและความทรงจำของอดีต
' ที่ความสัมพันธ์กับอดีตเป็นหนึ่งในการต่อเนื่องอารมณ์มากกว่า

บทความนี้เสนอ vignettes ลึกซึ้งหลายจากบังเกอร์
'survival ละคร ' และระบุว่าหลังจากสังคมนิยมมีเพิ่มเติมในแต่ละและโดยรวมมากกว่า

ความอาวรณ์ เควสเดียวกันแนวคิดการ clarifi แผ่นอยู่
ผลงานสำคัญโดย Olga schevchenko และมายา nadkarni .