I’m 16. On a recent night, while I

I’m 16. On a recent night, while I was busy thinking about important social issues, like what to do over the weekend and who to do it with, I overheard my parents talking about my future. My dad was upset – not the usual stuff that he and Mom and, I guess, a lot of parents worry about like which college I’m going to, how far away it is from home and how much it’s going to cost. Instead, he was upset about the world his generation is turning over to mine, a world he fears has a dark and difficult future – if it has a future at all. He sounded like this:

“There will be a pandemic that kills millions, a devastating energy crisis, a horrible worldwide depression and a nuclear explosion set off in anger.”

As I lay on the living room couch, eavesdropping on their conversation, starting to worry about the future my father was describing, I found myself looking at some old family photos. There was a picture of my grandfather in his Citadel uniform. He was a member of the class of 1942, the war class. Next to his picture were photos of my great-grandparents, Ellis Island immigrants. Seeing those pictures made feel a lot better. I believe tomorrow will be better than today – that the world my generation grows into is going to get better, not worse. Those pictures helped me understand why.

I considered some of the awful things my grandparents and great-grandparents had seen in their lifetimes: two world wars, killer flu, segregation, a nuclear bomb. But they saw other things, too, better things: the end of two world wars, the polio vaccine, passage of the civil rights laws. They even saw the Red Sox win the World Series – twice.

I believe that my generation will see better things, too – that we will witness the time when AIDS is cured and cancer is defeated; when the Middle East will find peace and Africa grain, and the Cubs win the World Series – probably, only once. I will see things as inconceivable to me today as a moon shot was to my grandfather when he was 16, or the Internet to my father when he was 16.

Ever since I was a little kid, whenever I’ve had a lousy day, my dad would put his arm around me and promise me that “tomorrow will be a better day.” I challenged my father once, “How do you know that?” He said, “I just do.” I believed him. My great-grandparents believed that, and my grandparents, and so do I.

As I listened to my Dad talking that night, so worried about what the future holds for me and my generation, I wanted to put my arm around him, and tell him what he always told me, “Don’t worry Dad, tomorrow will be a better day.” This, I believe.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผม 16 เมื่อคืนล่าสุด ในขณะที่ผมกำลัง คิดเกี่ยวกับสังคมประเด็นสำคัญ สิ่งที่ต้องทำช่วงวันหยุดและที่ทำด้วย ฉัน overheard พ่อพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตของฉัน พ่อเสีย – สิ่งที่ไม่ปกติว่าเขา และแม่และ เดา จำนวนมากผู้ปกครองกังวลเกี่ยวกับเช่นวิทยาลัยที่ฉันจะไป ไกลว่ามันมาจากบ้านและจำนวนมีต้นทุนที่เกิดขึ้น แทน เขามีทุกข์ร้อนเกี่ยวกับโลกรุ่นจะพลิกเหมือง โลกเขากลัวมีอนาคตมืด และยากหากมีในอนาคตเลย เขาแต่เพียงแห่งดังนี้:"จะมีการระบาดที่ฆ่าล้าน วิกฤตพลังงานทำลายล้าง ภาวะซึมเศร้าทั่วโลกที่น่ากลัว และระเบิดนิวเคลียร์ที่ตั้งค่าในความโกรธ"เป็นผมวางบนโซฟาห้องนั่งเล่น แอบสนทนาของพวกเขา เริ่มที่จะกังวลเกี่ยวกับอนาคตที่พ่อถูกอธิบาย พบตัวเองดูที่รูปถ่ายครอบครัวบางเก่า มีรูปของปู่ของฉันในเครื่องแบบป้อมปราการของเขา เขาเป็นสมาชิกของคลาสของปี 1942 คลาสงคราม แต่รูปของเขามีภาพถ่ายของฉันทวด อพยพเกาะเอลลิส ดูรูปภาพเหล่านั้นทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก ผมเชื่อว่าวันพรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้ที่โลกของฉันรุ่นเติบโตเป็นไปได้ดี ไม่แย่ รูปภาพเหล่านั้นช่วยให้ฉันเข้าใจว่าทำไมผมถือว่าสิ่งที่น่ากลัวปู่ย่าตายายของฉัน และเห็นทวดในอายุการใช้งานของ: สงครามโลกทั้งสอง ไข้หวัดใหญ่นักฆ่า การแบ่งแยก ระเบิดนิวเคลียร์ แต่พวกเขาเห็นสิ่งอื่น ๆ เกินไป สิ่งที่ดีขึ้น: ส่วนท้ายของสงครามโลกที่ 2 โปลิโอ ทางกฎหมายแพ่ง rights พวกเขาได้เห็นท่านแดงชนะชุดโลก – สองผมว่า รุ่นของฉันจะเห็นสิ่งที่ดีกว่า – ว่า เราจะเป็นพยานเวลาเมื่อรักษาเอดส์และมะเร็งจะแพ้ เมื่อตะวันออกกลางจะพบความสงบและข้าวแอฟริกา และลูกชนะชุดโลก – คง เพียงครั้งเดียว จะเห็นสิ่งที่น่าเล่าฉันวันนี้เป็นยิงดวงจันทร์กับปู่ของฉันเมื่อเขาถูก 16 หรืออินเทอร์เน็ตเพื่อพ่อเมื่อ 16เคยตั้งแต่เด็กเล็ก ๆ เมื่อใดก็ ตามเคยวันหมัด พ่อของฉันจะใส่แขนรอบตัวเขา และสัญญาว่า "พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดี" ผมท้าทายพ่อครั้ง "คุณทราบได้อย่างไรที่" เขากล่าวว่า "ฉันเพียงทำ" ฉันเชื่อว่าเขา เชื่อฉันทวดที่ และปู่ย่าตายายของฉัน และเพื่อ ทำผมเท่าที่ผมฟังพ่อพูดว่า กลางคืน ดังนั้นห่วงว่าอนาคตรุ่นของฉันและฉัน ฉันอยากใส่แขนรอบ และบอกว่า เขามักจะบอก, "เถอะพ่อ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดี" นี้ ผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

16. ฉันในคืนที่ผ่านมาในขณะที่ผมกำลังยุ่งคิดเกี่ยวกับประเด็นทางสังคมที่สำคัญเช่นเดียวกับสิ่งที่ต้องทำในช่วงสุดสัปดาห์และผู้ที่จะทำกับผมได้ยินพ่อแม่พูดคุยเกี่ยวกับอนาคตของฉัน พ่อของฉันไม่พอใจ - ไม่สิ่งปกติว่าเขาและแม่และผมคิดว่าจำนวนมากของผู้ปกครองกังวลเกี่ยวกับการที่วิทยาลัยเหมือนฉันกำลังจะไปไกลแค่ไหนมันก็เป็นไปได้จากที่บ้านและเท่าใดก็จะเสียค่าใช้จ่าย แต่เขาก็ไม่พอใจเกี่ยวกับโลกในยุคของเขาจะเปลี่ยนไปยังเหมืองโลกเขากลัวมีอนาคตที่มืดและยาก - ถ้ามันมีอนาคตที่ทุกคน เขาฟังเช่นนี้"จะมีการแพร่ระบาดที่ฆ่าคนนับล้านเป็นวิกฤตพลังงานทำลายล้างที่ลุ่มทั่วโลกที่น่ากลัวและระเบิดนิวเคลียร์ออกเดินทางด้วยความโกรธ." ขณะที่ผมนอนอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นกำลังดักการสนทนาของพวกเขาเริ่มต้นที่จะ กังวลเกี่ยวกับอนาคตของพ่อของฉันได้รับการอธิบายที่ฉันพบว่าตัวเองกำลังมองหาที่บางภาพถ่ายครอบครัวเก่า มีภาพของคุณปู่ของฉันในเครื่องแบบป้อมปราการของเขาคือ เขาเป็นสมาชิกของชั้นเรียนของปี 1942 ที่ระดับสงคราม ถัดไปไปที่ภาพของเขาเป็นภาพของทวดของฉันอพยพเกาะเอลลิส เห็นภาพผู้ที่ทำรู้สึกดีขึ้นมาก ผมเชื่อว่าในวันพรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้ - ว่าโลกรุ่นของฉันเติบโตเป็นเป็นไปได้ดีกว่าที่ไม่ได้เลวร้าย ภาพเหล่านั้นช่วยให้ฉันเข้าใจว่าทำไม. ผมถือว่าบางส่วนของสิ่งที่น่ากลัวปู่ย่าตายายและปู่ย่าตายายที่ดีของฉันได้เห็นในชีวิตของพวกเขา: สงครามโลกครั้งที่สองไข้หวัดฆ่าแยกระเบิดนิวเคลียร์ แต่พวกเขาได้เห็นสิ่งอื่น ๆ ด้วยสิ่งที่ดีกว่า: ปลายสงครามโลกครั้งที่สองที่วัคซีนป้องกันโรคโปลิโอที่ทางเดินของกฎหมายสิทธิมนุษยชน พวกเขายังเห็นเรดซอกซ์ชนะเวิลด์ซีรีส์ - สองครั้ง. ผมเชื่อว่ารุ่นของฉันจะได้เห็นสิ่งที่ดีกว่าด้วย - การที่เราจะได้เห็นช่วงเวลาที่โรคเอดส์และโรคมะเร็งหายจะพ่ายแพ้นั้น เมื่อตะวันออกกลางจะได้พบกับความสงบและข้าวแอฟริกาและลูกชนะเวิลด์ซีรีส์ - อาจจะเพียงครั้งเดียว ฉันจะได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อกับผมในวันนี้เป็นยิงดวงจันทร์เป็นคุณปู่ของฉันเมื่อเขาอายุ 16 หรืออินเทอร์เน็ตเพื่อพ่อของฉันเมื่อเขาอายุ 16 นับตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อใดก็ตามที่ฉันได้มีวันที่หมัด พ่อของฉันจะใส่แขนของเขารอบ ๆ ตัวผมและสัญญาผมว่า "ในวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีกว่า." ผมท้าทายพ่อของฉันเมื่อ "คุณจะรู้ว่าอย่างไร?" เขากล่าวว่า "ฉันแค่ทำ." ผมเชื่อว่าเขา ทวดของฉันเชื่อว่าและปู่ย่าตายายของฉันและฉันก็เหมือนกันในฐานะที่ผมฟังพ่อของฉันพูดในคืนนั้นจึงกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่อนาคตถือสำหรับผมและรุ่นของฉันฉันต้องการที่จะนำแขนของฉันรอบ ๆ ตัวเขาและบอก เขาว่าสิ่งที่เขามักจะบอกผมว่า "ไม่ต้องกังวลพ่อในวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีกว่า." นี้ผมเชื่อว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

吃了你。吃了你。吃了你。吃了你。吃了你。吃了你。吃了你。