- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
What's the matter with you?" asked
What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"
"No. You didn't notice it, did you?"
"No."
They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.
"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."
And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.
Her husband returned about seven. He had found nothing.
He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.
She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.
Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.
< 7 >
"You must write to your friend," he said, "and tell her that you've broken the clasp of her necklace and are getting it mended. That will give us time to look about us."
She wrote at his dictation.
*
By the end of a week they had lost all hope.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
< 8 >
When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice:
"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it."
She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?
*
Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The servant was dismissed. They changed their flat; they took a garret under the roof.
She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted, fighting for every wretched halfpenny of her money.
Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.
Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and often at night he did copying at twopence-halfpenny a page.
And this life lasted ten years.
At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and the accumulation of superimposed interest.
Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard, coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when she scrubbed it. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and thought of that evening long ago, of the ball at which she had been so beautiful and so much admired.
< 9 >
What would have happened if she had never lost those jewels. Who knows? Who knows? How strange life is, how fickle! How little is needed to ruin or to save!
One Sunday, as she had gone for a walk along the Champs-Elysees to freshen herself after the labours of the week, she caught sight suddenly of a woman who was taking a child out for a walk. It was Madame Forestier, still young, still beautiful, still attractive.
Madame Loisel was conscious of some emotion. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she would tell her all. Why not?
She went up to her.
"Good morning, Jeanne."
The other did not recognise her, and was surprised at being thus familiarly addressed by a poor woman.
"But . . . Madame . . ." she stammered. "I don't know . . . you must be making a mistake."
"No . . . I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh! . . . my poor Mathilde, how you have changed! . . ."
"Yes, I've had some hard times since I saw you last; and many sorrows . . . and all on your account."
"On my account! . . . How was that?"
"You remember the diamond necklace you lent me for the ball at the Ministry?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"How could you? Why, you brought it back."
"I brought you another one just like it. And for the last ten years we have been paying for it. You realise it wasn't easy for us; we had no money. . . . Well, it's paid for at last, and I'm glad indeed."
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"
"No. You didn't notice it, did you?"
"No."
They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.
"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."
And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.
Her husband returned about seven. He had found nothing.
He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.
She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.
Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.
< 7 >
"You must write to your friend," he said, "and tell her that you've broken the clasp of her necklace and are getting it mended. That will give us time to look about us."
She wrote at his dictation.
*
By the end of a week they had lost all hope.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
< 8 >
When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice:
"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it."
She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?
*
Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The servant was dismissed. They changed their flat; they took a garret under the roof.
She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted, fighting for every wretched halfpenny of her money.
Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.
Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and often at night he did copying at twopence-halfpenny a page.
And this life lasted ten years.
At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and the accumulation of superimposed interest.
Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard, coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when she scrubbed it. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and thought of that evening long ago, of the ball at which she had been so beautiful and so much admired.
< 9 >
What would have happened if she had never lost those jewels. Who knows? Who knows? How strange life is, how fickle! How little is needed to ruin or to save!
One Sunday, as she had gone for a walk along the Champs-Elysees to freshen herself after the labours of the week, she caught sight suddenly of a woman who was taking a child out for a walk. It was Madame Forestier, still young, still beautiful, still attractive.
Madame Loisel was conscious of some emotion. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she would tell her all. Why not?
She went up to her.
"Good morning, Jeanne."
The other did not recognise her, and was surprised at being thus familiarly addressed by a poor woman.
"But . . . Madame . . ." she stammered. "I don't know . . . you must be making a mistake."
"No . . . I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh! . . . my poor Mathilde, how you have changed! . . ."
"Yes, I've had some hard times since I saw you last; and many sorrows . . . and all on your account."
"On my account! . . . How was that?"
"You remember the diamond necklace you lent me for the ball at the Ministry?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"How could you? Why, you brought it back."
"I brought you another one just like it. And for the last ten years we have been paying for it. You realise it wasn't easy for us; we had no money. . . . Well, it's paid for at last, and I'm glad indeed."
0/5000
เป็นอะไรกับคุณ "ถามสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressed เธอหันไปทางเขาตกทุกข์ได้ยากสุด "I . . . I . . . ฉันไม่มีสร้อยคอมาดาม Forestier. ... " เขาเริ่มต้น ด้วย astonishment "อะไร . . . เป็นไปไม่ได้" พวกเขาค้นหาในพับของแต่งตัวของเธอ พับเสื้อ ในกระเป๋า ทุกหนทุกแห่งของ พวกเขาไม่สามารถหามัน "คุณแน่ใจว่า คุณยังมีมันเมื่อคุณมาจากลูก" เขาถาม "ใช่ ฉันสัมผัสมันในฮอลล์ที่กระทรวง" "แต่หากคุณมีสูญหายได้ในถนน เราจะได้ยินมันตก" "ใช่ อาจเราควร คุณจะจำนวนแท็กซี่" หมายเลข" คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบว่า ไม่คุณ" "หมายเลข" พวกเขาจ้องไปที่อื่น dumbfounded ในที่สุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง "จะไปเหนือพื้นดินทั้งหมดที่เราเดิน เขากล่าวว่า, " และดูถ้าไม่พบ" และเขาออกไป เธออยู่ในชุดราตรีของเธอ ขาดความแข็งแรงจะเป็นเตียง บนเก้าอี้ volition หรือพลังความคิดไม่ต้อง สามีกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร เขาไปสถานีตำรวจ การหนังสือพิมพ์ ให้รางวัล ให้แท็กซี่บริษัท ทุกที่มีแสงความหวัง impelled เขา เธอรอตลอดวัน ในรัฐ bewilderment ที่นี้แผ่นดินไหวน่ากลัวเหมือนกัน Loisel มาบ้านในเวลากลางคืน หน้าเรียงรายของเขา และ จาง เขาได้ค้นพบอะไร< 7 > "คุณต้องเขียนให้เพื่อน เขากล่าวว่า, " และบอกเธอว่า คุณได้เสียเข็มกลัดของสร้อยคอของเธอ และได้รับมัน mended ที่จะให้เวลาในการค้นหาเกี่ยวกับเรา" เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขา*สิ้นสุดสัปดาห์พวกเขาได้หายไปความหวังทั้งหมด Loisel ผู้มีอายุห้าปี ประกาศ: "เราต้องดูเกี่ยวกับเพชรแทน" วันถัดไปพวกเขาเอากล่อง ที่ประจัญหน้าสร้อยคอไป jewellers ที่มีชื่อได้ภายใน เขารับคำแนะนำหนังสือ "ไม่ใช่ฉันที่ขายสร้อยคอนี้ มาดาม ฉันต้องได้เพียงส่งมือ" แล้วพวกเขาไปจาก jeweller เพื่อ jeweller ค้นหาสร้อยคออีกเช่นครั้งแรก ให้คำปรึกษาความทรงจำของพวกเขา ทั้งร้ายเลือดเย็นและความปวดร้าวใจ ในร้านที่รอยัลพาเลส จะพบสายเพชรซึ่งดูเหมือนไปเหมือนหนึ่งที่พวกเขากำลังมองหา มันคุ้มสี่สิบหมื่นฟรังซ์ พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีสำหรับสามสิบ - หกพัน พวกเขาขอร้อง jeweller ไม่ไปขาย 3 วัน และพวกเขาจัดเรื่องบนความเข้าใจที่มันจะถูกนำกลับสำหรับสามสิบ - สี่หมื่นฟรังซ์ หากแรกพบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ Loisel ต้องจำนวนหมื่นฟรังซ์ซ้ายเขา โดยพ่อของเขา เขาตั้งใจกู้ส่วนเหลือ เขาได้ยืมมัน การพันจากชายคนหนึ่ง ห้าร้อยจาก ที่นี่ ห้าหลุยส์หลุยส์สามมี เขาให้บันทึกย่อของมือ เข้าสู่ข้อตกลงล่ม ทำธุรกิจกับ usurers และเผ่าทั้งหมดของผู้ให้กู้เงิน เขา mortgaged ปีที่เหลือทั้งหมดของการดำรงอยู่ของเขา risked ลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้ว่าถ้าเขาสามารถเกียรติ และ appalled ที่หน้า agonising ของอนาคต ที่ทุกข์ดำจะตกเขา ที่โน้มทุก privation ได้จริงและคุณธรรมทรมาน เขาไปรับสร้อยคอใหม่ และวางลงตามของ jeweller นับสามสิบหกพันฟรังซ์< 8 > เมื่อมาดาม Loisel เอากลับสร้อยคอกับมาดาม Forestier หลังว่า เธอเสียงหนาว: "คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็ว ฉันอาจมีต้องมัน" เธอไม่ได้ เป็นเพื่อนก็กลัว เปิดกรณี ถ้าเธอได้พบทดแทนที่ อะไรจะเธอคิดอย่างไร อะไรจะมีก็ได้หรือไม่ ต้องเธอไม่ได้เธอสำหรับขโมย*มาดาม Loisel มารู้จักชีวิตส่วนความยากจน abject จากที่แรกๆ เธอเล่นนาง heroically ต้องชำระหนี้นี้น่ากลัวออก เธอจะต้องจ่ายนั้น ข้าราชการถูกไล่ออก พวกเขาเปลี่ยนการแบน พวกเขาเอา garret ภายใต้หลังคา เธอมารู้จักการทำงานหนักของเฮาส์ หน้าที่สร้างความของครัว เธอล้างจาน สวมใส่ออกเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาหยาบและบางของกระทะ เธอล้างผ้าสกปรก เสื้อ และ เสื้อจาน และแขวนออกให้แห้งบนสาย ทุกเช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงในถนน และทำค่าน้ำ การหยุดในแต่ละจอดรับลมหายใจของเธอ ก ห่มเช่นผู้หญิงยากจน เธอไป fruiterer การชำ การเขียง ตะกร้าบนแขน หลัง insulted ต่อสู้เพื่อทุก halfpenny wretched เงินของเธอ หมายเหตุมีการจ่ายออก อื่น ๆ ต่ออายุทุกเดือนเวลารับ สามีทำงานในที่วางตรงบัญชีของเมอร์แชนท์ และบ่อยในเวลากลางคืน เขาไม่ได้คัดลอกที่ twopence halfpenny หน้า และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี เมื่อสิ้นสุด 10 ปีจึงได้จ่ายเงินออก ทุกอย่าง ค่าธรรมเนียมของ usurer และสะสมของวางซ้อนอยู่สนใจ Loisel มาดามดูเก่าทันที เธอได้กลายเป็นเหมือนทั้งหมดอื่น ๆ แข็งแรง แข็ง หยาบผู้หญิงของครัวเรือนยากจน ไม่ทำผม กระโปรงของเธอไม่ผิด มือของเธอมีสีแดง เธอพูดเสียงใด ๆ และน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อเธอ scrubbed แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธอที่สำนักงาน เธอนั่งลงโดยคิดว่าเย็นนาน หน้าต่างของลูกซึ่งเธอได้สวยและมากชื่นชม< 9 > อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอมีไม่แพ้อัญมณีเหล่านั้น ใครไปรู้ ใครไปรู้ วิธีชีวิตที่แปลกคือ วิธี fickle น้อยจำเป็นต้องทำลาย หรือบันทึก หนึ่งอาทิตย์ เธอได้ไปเดินเล่นตามกรุณาเพื่อแสวงตนเองหลังจากหน้าของสัปดาห์ เธอจับสายตาของผู้หญิงที่ถูกนำเด็กออกมาเดินเล่นก็ มาดาม Forestier ยังสาว สวย น่าสนใจยังได้ Loisel มาดามได้ตระหนักบางอารมณ์ เธอควรพูดคุยกับเธอหรือไม่ ใช่ แน่นอน และหลังจากที่เธอได้จ่าย เธอจะบอกทั้งหมดของเธอ ทำไมล่ะ เธอขึ้นไปกับเธอ "สวัสดีตอนเช้า ฌอง" อื่น ๆ ไม่รู้เธอ และประหลาดใจที่ดัง familiarly ถูกระบุเป็นผู้หญิงไม่ดี "แต่... มาดาม.. . "เธอ stammered "อย่า...คุณต้องทำให้ผิดพลาด" "ไม่... ฉัน Mathilde Loisel" เพื่อนของเธอพูดเป็นร้องไห้ "โอ้ ... Mathilde ดีของฉัน วิธีที่คุณได้เปลี่ยนแปลง . . ." "ใช่ ฉันเคยบางครั้งหนักตั้งแต่ผมเห็นคุณสุดท้าย และหลาย sorrows...และทั้งหมดในบัญชีของคุณ" "ในบัญชีของฉัน . . . อย่างไรนะ" "คุณจำสร้อยเพชรที่คุณยืมเงินฉันสำหรับลูกที่กระทรวงได้หรือไม่" "ใช่ ดีหรือไม่" "ดี หายไปก็" "ว่าไม่คุณ ทำไม คุณนำมันกลับไป" "ฉันมาคุณหนึ่งเช่นเดียวกัน และสิบปี เราได้ถูกจ่ายสำหรับมัน คุณตระหนักถึงมันไม่ง่ายสำหรับเรา เรามีเงินไม่... ดี ชำระเงินในที่สุด และดีใจจริงๆ"
การแปล กรุณารอสักครู่..
What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"
"No. You didn't notice it, did you?"
"No."
They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.
"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."
And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.
Her husband returned about seven. He had found nothing.
He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.
She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.
Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.
< 7 >
"You must write to your friend," he said, "and tell her that you've broken the clasp of her necklace and are getting it mended. That will give us time to look about us."
She wrote at his dictation.
*
By the end of a week they had lost all hope.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
< 8 >
When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice:
"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it."
She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?
*
Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The servant was dismissed. They changed their flat; they took a garret under the roof.
She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted, fighting for every wretched halfpenny of her money.
Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.
Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and often at night he did copying at twopence-halfpenny a page.
And this life lasted ten years.
At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and the accumulation of superimposed interest.
Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard, coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when she scrubbed it. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and thought of that evening long ago, of the ball at which she had been so beautiful and so much admired.
< 9 >
What would have happened if she had never lost those jewels. Who knows? Who knows? How strange life is, how fickle! How little is needed to ruin or to save!
One Sunday, as she had gone for a walk along the Champs-Elysees to freshen herself after the labours of the week, she caught sight suddenly of a woman who was taking a child out for a walk. It was Madame Forestier, still young, still beautiful, still attractive.
Madame Loisel was conscious of some emotion. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she would tell her all. Why not?
She went up to her.
"Good morning, Jeanne."
The other did not recognise her, and was surprised at being thus familiarly addressed by a poor woman.
"But . . . Madame . . ." she stammered. "I don't know . . . you must be making a mistake."
"No . . . I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh! . . . my poor Mathilde, how you have changed! . . ."
"Yes, I've had some hard times since I saw you last; and many sorrows . . . and all on your account."
"On my account! . . . How was that?"
"You remember the diamond necklace you lent me for the ball at the Ministry?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"How could you? Why, you brought it back."
"I brought you another one just like it. And for the last ten years we have been paying for it. You realise it wasn't easy for us; we had no money. . . . Well, it's paid for at last, and I'm glad indeed."
She turned towards him in the utmost distress.
"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."
He started with astonishment.
"What! . . . Impossible!"
They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.
"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.
"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."
"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."
"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"
"No. You didn't notice it, did you?"
"No."
They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.
"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."
And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.
Her husband returned about seven. He had found nothing.
He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.
She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.
Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.
< 7 >
"You must write to your friend," he said, "and tell her that you've broken the clasp of her necklace and are getting it mended. That will give us time to look about us."
She wrote at his dictation.
*
By the end of a week they had lost all hope.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
< 8 >
When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice:
"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it."
She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?
*
Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The servant was dismissed. They changed their flat; they took a garret under the roof.
She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted, fighting for every wretched halfpenny of her money.
Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.
Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and often at night he did copying at twopence-halfpenny a page.
And this life lasted ten years.
At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and the accumulation of superimposed interest.
Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard, coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when she scrubbed it. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and thought of that evening long ago, of the ball at which she had been so beautiful and so much admired.
< 9 >
What would have happened if she had never lost those jewels. Who knows? Who knows? How strange life is, how fickle! How little is needed to ruin or to save!
One Sunday, as she had gone for a walk along the Champs-Elysees to freshen herself after the labours of the week, she caught sight suddenly of a woman who was taking a child out for a walk. It was Madame Forestier, still young, still beautiful, still attractive.
Madame Loisel was conscious of some emotion. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she would tell her all. Why not?
She went up to her.
"Good morning, Jeanne."
The other did not recognise her, and was surprised at being thus familiarly addressed by a poor woman.
"But . . . Madame . . ." she stammered. "I don't know . . . you must be making a mistake."
"No . . . I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh! . . . my poor Mathilde, how you have changed! . . ."
"Yes, I've had some hard times since I saw you last; and many sorrows . . . and all on your account."
"On my account! . . . How was that?"
"You remember the diamond necklace you lent me for the ball at the Ministry?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"How could you? Why, you brought it back."
"I brought you another one just like it. And for the last ten years we have been paying for it. You realise it wasn't easy for us; we had no money. . . . Well, it's paid for at last, and I'm glad indeed."
การแปล กรุณารอสักครู่..
เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? ถามสามี แล้วครึ่งหลับ
เธอหันมาทางเขา ในความทุกข์ที่สุด
" ฉัน . . . . . . . ผม . . . . . . . ผมไม่เจอ มาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ . . . . . . . "
เขาเริ่มงง งง
" อะไร ! . . . . . . . " เป็นไปไม่ได้ !
ค้นในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาอาจไม่พบมัน .
" คุณแน่ใจนะว่าคุณยังเก็บมันไว้ ในตอนที่เธอมาห่างจากลูกบอล ? เขาถาม
" ใช่ ฉันจับมันในฮอลล์ที่กระทรวง "
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันล้ม "
" ครับ บางทีเราน่าจะ คุณใช้หมายเลขของรถ ?
" ไม่ คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบ คุณ ? "
" ไม่ "
เขาจ้องกันและกัน พูดไม่ออกในที่สุด loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีก
" ฉันไปทั่วพื้นดิน เราเดิน , " เขากล่าวว่า , " ถ้าฉันหาไม่เจอ "
แล้วเขาก็ออกไป เธอยังคงอยู่ในเสื้อผ้าของเธอเย็น ขาดพลังที่จะเข้าไปนอนเบียดเสียดกันบนเก้าอี้โดยไม่เจตนาหรือพลังแห่งความคิด
สามีของเธอกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร
เขาไปสถานีตำรวจ , หนังสือพิมพ์การเสนอรางวัล กับ บริษัทแท็กซี่ , ทุกที่ที่แสงแห่งความหวัง impelled เขา
เธอรอมาทั้งวัน ในรัฐเดียวกันของความสับสนที่ภัยพิบัติที่น่ากลัวนี้
loisel กลับบ้านตอนกลางคืน ใบหน้าของเขาเรียงรายและซีด เขาค้นพบอะไร
< 7 >
" คุณต้องเขียนจดหมายถึงเพื่อนของคุณ " เขากล่าว " และบอกเธอว่าคุณทำลายเข็มกลัดสร้อยคอของเธอ และรับซ่อม .นั่นจะให้เวลาเราดูเรา "
เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขา
*
โดยจุดสิ้นสุดของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด
loisel ที่มีอายุ 5 ปี ประกาศ :
" เราต้องดูเรื่องการเปลี่ยนเพชร "
วันถัดไป เขาเอากล่องที่ถือสร้อย และไปที่อัญมณีที่มีชื่ออยู่ในนั้น เขาเขียนหนังสือของเขา . . . . . .
" มันก็ไม่ใช่ผมที่ขายสร้อยคอนี้มาดาม ;ผมคงแค่ให้จับมือ "
จากนั้นก็จากเพชรพลอยเพื่อชนะใจตัวเอง ค้นหาอีกสร้อยคอเหมือนก่อน ปรึกษา ความทรงจำ ทั้งป่วยกับความเสียใจและความเจ็บปวดของจิตใจ
ในร้าน Palais Royal พวกเขาพบสตริงของเพชรซึ่งดูเหมือนพวกเขาเหมือนหนึ่งพวกเขา กำลังหา มันเป็นมูลค่าสี่สิบพันฟรังซ์พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีหกหมื่น . . .
เค้าขอร้องชนะใจตัวเอง ไม่ขายมันสัก 3 วัน และพวกเขาจัดการเรื่องบนความเข้าใจว่ามันจะถ่ายหลัง 34 พันฟรังก์ ถ้าคนแรกที่พบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์
loisel สิงแปดพันฟรังค์ทิ้งเขาโดยบิดาของเขา . เขาตั้งใจที่จะขอยืมส่วนที่เหลือ
เขายืมมันจะพันจากคนๆเดียว ห้าร้อย อีก ห้า หลุยส์ มา สาม หลุยส์ มี เขาให้บันทึกของมือ ป้อนเข้าไปในข้อตกลงย่อยยับ ทำธุรกิจกับ usurers และทั้งเผ่าให้กู้เงิน เขาจำนองทั้งหมดที่เหลือปีของการดำรงอยู่ของเขาเสี่ยงลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาจะให้เกียรติ และ ตกใจที่ทนทุกข์ทรมานใบหน้าของอนาคตที่สีดำความทุกข์ยากจะตกอยู่ประมาณแก่เขาในโอกาสเป็นไปได้ทุกทางกายภาพความขัดสนและทรมาน ศีลธรรม เขาไปเอาสร้อยคอมาใหม่ ใส่ลงบนของเพชรพลอยนับสามสิบหกพันฟรังก์ .
< 8 >
เมื่อมาดาม loisel เอาสร้อยกับมาดาม ฟอเรสเทียร์ หลังพูดกับเธอใน เสียงเย็น :
" คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน ."
เธอไม่ได้เป็นเพื่อนของเธอกลัว เปิดเคส ถ้าเธอได้สังเกตเห็นทดแทน สิ่งที่เธอต้องคิด สิ่งที่เธอจะพูด เธอจะไม่พาเธอไปเป็นขโมย ?
คุณนาย loisel มารู้น่ากลัวชีวิตอย่างยากจน ตั้งแต่วันแรกที่เธอเล่นของเธอส่วนหนึ่งกล้าหาญ หนี้ที่น่ากลัวนี้จะต้องจ่ายออก เธอจะจ่าย คนรับใช้ที่ถูกไล่ออกพวกเขาเปลี่ยนแบนของเขา เขาเอาห้องเพดานใต้หลังคา
เธอถึงรู้ว่า งานหนักของบ้านหน้าที่น่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจาน , สวมใส่ออกเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาเนื้อหยาบและพื้นของกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก , เสื้อและผ้าจานและแขวนไว้ให้แห้งบนเชือก ;ทุกเช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงถนนและอุ้มขึ้นน้ำ หยุดในแต่ละท่าให้ลมหายใจของเธอ และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงที่น่าสงสาร เธอเดินไป fruiterer , คนขายของชำ , เขียง , ตะกร้าบนแขนของเธอ , การทะเลาะ , การดูถูก , การต่อสู้เพื่อทุกตัวดีที่มีค่าน้อยมากเงินของเธอ
ทุกเดือน บันทึกก็จะถูกจ่ายออกไป คนอื่นต่อ เวลารับ
สามีทำงานในตอนเย็นที่ใส่บัญชีที่พ่อค้าตรงและมักจะในเวลากลางคืนเขาคัดลอกที่จำนวนสองเพนนีที่มีค่าน้อยมากหน้า
และนี้ชีวิตกินเวลา 10 ปี
เมื่อครบสิบปีทุกอย่างก็จ่ายออกทุกอย่าง ค่าใช้จ่ายของผู้ปล่อยกู้ และการสะสมของทับ
สนใจ . มาดาม loisel ดูเก่าแล้ว เธอได้กลายเป็นเหมือนทั้งหมดอื่น ๆ แข็งแรง หนักหยาบหญิงของครัวเรือนยากจน ผมเลวแล้วกระโปรงของเธอบิดเบี้ยว มือของเธอยังแดงเลย เธอพูดด้วยเสียงโหยหวน และน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อเธอขัดมัน แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธออยู่ที่ออฟฟิศ เธอนั่งริมหน้าต่าง และความคิดที่เย็นนาน ของลูก ซึ่งเธอได้รับแล้วสวยมากชื่นชม
< >
9จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเคยสูญเสียอัญมณีเหล่านั้น ใครจะรู้ ? ใครจะรู้ ? วิธีชีวิตที่แปลกคือว่าหลายใจ ! วิธีการเล็ก ๆน้อย ๆเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อทำลาย หรือ การบันทึก !
วันอาทิตย์ เธอได้ไปเดินเล่นตามแชมป์ที่สดชื่นตัวเองหลังจากที่แรงงานของสัปดาห์ ที่เธอเห็นก็มีผู้หญิงพาเด็กออกมาเดินเล่น มันคือมาดาม ฟอเรสเทียร์ ยังหนุ่มยังสวยงาม ยังคงมีเสน่ห์
คุณนาย loisel อยู่บางอารมณ์ เธอควรพูดกับเธอ ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่าย เธอจะบอกเธอทั้งหมด ทำไมจะไม่ล่ะ
เธอขึ้นเธอ
" อรุณสวัสดิ์ เจนนี่ "
ไม่ได้รู้จักเธอ และรู้สึกประหลาดใจที่ถูกจึงวิสาสะเรียกโดยผู้หญิงที่น่าสงสาร
" แต่ . . . . . . . มาดาม . . . . . . . " เธอแค่พูดตะกุกตะกัก " . ฉันไม่รู้ . . . . . . .คุณคงเข้าใจผิด "
" ไม่ . . . . . . . . ผม loisel ล "
เพื่อนของเธอเปล่งร้อง
" โอ้ ! . . . . . . . . ลที่น่าสงสารของฉัน คุณจะเปลี่ยนไป ! . . . . . . . "
" ใช่ ฉันมีเวลาที่ยากตั้งแต่ผมเจอคุณครั้งสุดท้าย และ มีความทุกข์ . . . . . . . และทั้งหมดในบัญชีของคุณ . "
" ในบัญชีของฉัน . . . . . . . . เป็นยังไง ? "
" คุณจำเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมสำหรับบอลที่กระทรวง ?
" ครับ สบายดีมั้ย ? "
" อืม ฉันสูญเสียมันไป . . . "
" คุณทำได้ยังไง ? ทำไมคุณซื้อมันกลับมา "
" ฉันพาเธออีกเหมือนมัน และสำหรับสิบปีที่ผ่านมาเราได้รับการจ่ายเงินสำหรับมัน คุณรู้ มันไม่ง่ายสำหรับเรา เราไม่มีเงิน . . . . . . . . ดีก็จ่ายแล้ว และผมดีใจจริงๆ "
.
เธอหันมาทางเขา ในความทุกข์ที่สุด
" ฉัน . . . . . . . ผม . . . . . . . ผมไม่เจอ มาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ . . . . . . . "
เขาเริ่มงง งง
" อะไร ! . . . . . . . " เป็นไปไม่ได้ !
ค้นในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาอาจไม่พบมัน .
" คุณแน่ใจนะว่าคุณยังเก็บมันไว้ ในตอนที่เธอมาห่างจากลูกบอล ? เขาถาม
" ใช่ ฉันจับมันในฮอลล์ที่กระทรวง "
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันล้ม "
" ครับ บางทีเราน่าจะ คุณใช้หมายเลขของรถ ?
" ไม่ คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบ คุณ ? "
" ไม่ "
เขาจ้องกันและกัน พูดไม่ออกในที่สุด loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีก
" ฉันไปทั่วพื้นดิน เราเดิน , " เขากล่าวว่า , " ถ้าฉันหาไม่เจอ "
แล้วเขาก็ออกไป เธอยังคงอยู่ในเสื้อผ้าของเธอเย็น ขาดพลังที่จะเข้าไปนอนเบียดเสียดกันบนเก้าอี้โดยไม่เจตนาหรือพลังแห่งความคิด
สามีของเธอกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร
เขาไปสถานีตำรวจ , หนังสือพิมพ์การเสนอรางวัล กับ บริษัทแท็กซี่ , ทุกที่ที่แสงแห่งความหวัง impelled เขา
เธอรอมาทั้งวัน ในรัฐเดียวกันของความสับสนที่ภัยพิบัติที่น่ากลัวนี้
loisel กลับบ้านตอนกลางคืน ใบหน้าของเขาเรียงรายและซีด เขาค้นพบอะไร
< 7 >
" คุณต้องเขียนจดหมายถึงเพื่อนของคุณ " เขากล่าว " และบอกเธอว่าคุณทำลายเข็มกลัดสร้อยคอของเธอ และรับซ่อม .นั่นจะให้เวลาเราดูเรา "
เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขา
*
โดยจุดสิ้นสุดของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด
loisel ที่มีอายุ 5 ปี ประกาศ :
" เราต้องดูเรื่องการเปลี่ยนเพชร "
วันถัดไป เขาเอากล่องที่ถือสร้อย และไปที่อัญมณีที่มีชื่ออยู่ในนั้น เขาเขียนหนังสือของเขา . . . . . .
" มันก็ไม่ใช่ผมที่ขายสร้อยคอนี้มาดาม ;ผมคงแค่ให้จับมือ "
จากนั้นก็จากเพชรพลอยเพื่อชนะใจตัวเอง ค้นหาอีกสร้อยคอเหมือนก่อน ปรึกษา ความทรงจำ ทั้งป่วยกับความเสียใจและความเจ็บปวดของจิตใจ
ในร้าน Palais Royal พวกเขาพบสตริงของเพชรซึ่งดูเหมือนพวกเขาเหมือนหนึ่งพวกเขา กำลังหา มันเป็นมูลค่าสี่สิบพันฟรังซ์พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีหกหมื่น . . .
เค้าขอร้องชนะใจตัวเอง ไม่ขายมันสัก 3 วัน และพวกเขาจัดการเรื่องบนความเข้าใจว่ามันจะถ่ายหลัง 34 พันฟรังก์ ถ้าคนแรกที่พบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์
loisel สิงแปดพันฟรังค์ทิ้งเขาโดยบิดาของเขา . เขาตั้งใจที่จะขอยืมส่วนที่เหลือ
เขายืมมันจะพันจากคนๆเดียว ห้าร้อย อีก ห้า หลุยส์ มา สาม หลุยส์ มี เขาให้บันทึกของมือ ป้อนเข้าไปในข้อตกลงย่อยยับ ทำธุรกิจกับ usurers และทั้งเผ่าให้กู้เงิน เขาจำนองทั้งหมดที่เหลือปีของการดำรงอยู่ของเขาเสี่ยงลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาจะให้เกียรติ และ ตกใจที่ทนทุกข์ทรมานใบหน้าของอนาคตที่สีดำความทุกข์ยากจะตกอยู่ประมาณแก่เขาในโอกาสเป็นไปได้ทุกทางกายภาพความขัดสนและทรมาน ศีลธรรม เขาไปเอาสร้อยคอมาใหม่ ใส่ลงบนของเพชรพลอยนับสามสิบหกพันฟรังก์ .
< 8 >
เมื่อมาดาม loisel เอาสร้อยกับมาดาม ฟอเรสเทียร์ หลังพูดกับเธอใน เสียงเย็น :
" คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน ."
เธอไม่ได้เป็นเพื่อนของเธอกลัว เปิดเคส ถ้าเธอได้สังเกตเห็นทดแทน สิ่งที่เธอต้องคิด สิ่งที่เธอจะพูด เธอจะไม่พาเธอไปเป็นขโมย ?
คุณนาย loisel มารู้น่ากลัวชีวิตอย่างยากจน ตั้งแต่วันแรกที่เธอเล่นของเธอส่วนหนึ่งกล้าหาญ หนี้ที่น่ากลัวนี้จะต้องจ่ายออก เธอจะจ่าย คนรับใช้ที่ถูกไล่ออกพวกเขาเปลี่ยนแบนของเขา เขาเอาห้องเพดานใต้หลังคา
เธอถึงรู้ว่า งานหนักของบ้านหน้าที่น่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจาน , สวมใส่ออกเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาเนื้อหยาบและพื้นของกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก , เสื้อและผ้าจานและแขวนไว้ให้แห้งบนเชือก ;ทุกเช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงถนนและอุ้มขึ้นน้ำ หยุดในแต่ละท่าให้ลมหายใจของเธอ และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงที่น่าสงสาร เธอเดินไป fruiterer , คนขายของชำ , เขียง , ตะกร้าบนแขนของเธอ , การทะเลาะ , การดูถูก , การต่อสู้เพื่อทุกตัวดีที่มีค่าน้อยมากเงินของเธอ
ทุกเดือน บันทึกก็จะถูกจ่ายออกไป คนอื่นต่อ เวลารับ
สามีทำงานในตอนเย็นที่ใส่บัญชีที่พ่อค้าตรงและมักจะในเวลากลางคืนเขาคัดลอกที่จำนวนสองเพนนีที่มีค่าน้อยมากหน้า
และนี้ชีวิตกินเวลา 10 ปี
เมื่อครบสิบปีทุกอย่างก็จ่ายออกทุกอย่าง ค่าใช้จ่ายของผู้ปล่อยกู้ และการสะสมของทับ
สนใจ . มาดาม loisel ดูเก่าแล้ว เธอได้กลายเป็นเหมือนทั้งหมดอื่น ๆ แข็งแรง หนักหยาบหญิงของครัวเรือนยากจน ผมเลวแล้วกระโปรงของเธอบิดเบี้ยว มือของเธอยังแดงเลย เธอพูดด้วยเสียงโหยหวน และน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อเธอขัดมัน แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธออยู่ที่ออฟฟิศ เธอนั่งริมหน้าต่าง และความคิดที่เย็นนาน ของลูก ซึ่งเธอได้รับแล้วสวยมากชื่นชม
< >
9จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเคยสูญเสียอัญมณีเหล่านั้น ใครจะรู้ ? ใครจะรู้ ? วิธีชีวิตที่แปลกคือว่าหลายใจ ! วิธีการเล็ก ๆน้อย ๆเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อทำลาย หรือ การบันทึก !
วันอาทิตย์ เธอได้ไปเดินเล่นตามแชมป์ที่สดชื่นตัวเองหลังจากที่แรงงานของสัปดาห์ ที่เธอเห็นก็มีผู้หญิงพาเด็กออกมาเดินเล่น มันคือมาดาม ฟอเรสเทียร์ ยังหนุ่มยังสวยงาม ยังคงมีเสน่ห์
คุณนาย loisel อยู่บางอารมณ์ เธอควรพูดกับเธอ ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่าย เธอจะบอกเธอทั้งหมด ทำไมจะไม่ล่ะ
เธอขึ้นเธอ
" อรุณสวัสดิ์ เจนนี่ "
ไม่ได้รู้จักเธอ และรู้สึกประหลาดใจที่ถูกจึงวิสาสะเรียกโดยผู้หญิงที่น่าสงสาร
" แต่ . . . . . . . มาดาม . . . . . . . " เธอแค่พูดตะกุกตะกัก " . ฉันไม่รู้ . . . . . . .คุณคงเข้าใจผิด "
" ไม่ . . . . . . . . ผม loisel ล "
เพื่อนของเธอเปล่งร้อง
" โอ้ ! . . . . . . . . ลที่น่าสงสารของฉัน คุณจะเปลี่ยนไป ! . . . . . . . "
" ใช่ ฉันมีเวลาที่ยากตั้งแต่ผมเจอคุณครั้งสุดท้าย และ มีความทุกข์ . . . . . . . และทั้งหมดในบัญชีของคุณ . "
" ในบัญชีของฉัน . . . . . . . . เป็นยังไง ? "
" คุณจำเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมสำหรับบอลที่กระทรวง ?
" ครับ สบายดีมั้ย ? "
" อืม ฉันสูญเสียมันไป . . . "
" คุณทำได้ยังไง ? ทำไมคุณซื้อมันกลับมา "
" ฉันพาเธออีกเหมือนมัน และสำหรับสิบปีที่ผ่านมาเราได้รับการจ่ายเงินสำหรับมัน คุณรู้ มันไม่ง่ายสำหรับเรา เราไม่มีเงิน . . . . . . . . ดีก็จ่ายแล้ว และผมดีใจจริงๆ "
.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- REASONING ABOUT SAMPLING DISTRIBUTIONS
- อยากมีรักครั้งใหม่
- ตอนนี้กี่โมงเเล้ว
- Liners include the Acer Ginella. Like th
- I hope no more trick-or-treaters come by
- He obtained a final mark of just over 80
- crawling
- ป้า
- 離型剤
- Who are the poor?Who are the worlds poor
- He evaluated a final mark of just over 8
- ชื่ออะไร
- over what the control variable alone can
- ตัวอย่าง
- ห้างแจ่มฟ้
- ย่านสุขุมวิท
- This article is about the classification
- ยืนเด้งเด้า พอเข้าลึก รู้สึกแข็งยิ่งโยกแ
- < 10 > Madame Forestier had halted. "You
- ฉันขอโทษที่ไม่ได้ตอบฉันไม่ค่อยมีเวลา
- personnel management of malaysia policie
- Rean sed gee mong
- Mechanism of ActionNaproxen, a propionic
- ดาราของประเทศเกาหลีมีความหลากหลายมากกว่า
