Dance is an integral part of the cu

Dance is an integral part of the culture of Thailand at all levels. Royal patronage of classical forms of dance (known as natasin) has preserved some dances in their original form for centuries. Meanwhile, the rural people have their own forms of folk dance, collectively known as rabam phun muang.

The country itself is divided into four major sections, and each has its own set of folk dances commemorating religious festivals, seasonal activities, or re-telling favorite stories from the Ramayana and other folk tales. According to the Arts section of Thailand.com, the northern dances have movements that emphasize the grace and flow of the dancers, while the southern and northeastern dances tend to have more active and even humorous aspects in their movement. Central Thailand folk dance choreography reflects the agrarian lifestyles of the people. These are generalizations, though, and every region has a wide variety of dance styles.

Many of the dances tell stories from various religious traditions such as the Ramayana, or simply reenact exciting folk tales. For example, in the South the Ram taeng Kae dance portrays a large crocodile (made from the trunk of a banyan tree with candles flickering along its back) which an agile dancer with a harpoon is hunting . In the North there is a sword dance that involves balancing blades on various parts of the dancer's body while fighting off enemies with the sheath.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เต้นรำเป็นส่วนสำคัญของวัฒนธรรมไทยในทุกระดับ พระบรมราชูปถัมภ์ของรูปแบบคลาสสิกของเต้นรำ (เรียกว่า natasin) ได้รักษาบางเต้นในแบบของเดิมมานานหลายศตวรรษ ในขณะเดียวกัน คนชนบทมีตนเองรูปแบบของการเต้นรำพื้นบ้าน โดยรวมเรียกว่าเมืองฝัน rabam

ประเทศตัวเองแบ่งออกเป็นสี่ส่วนสำคัญ และมีชุดรำระลึกเทศกาลทางศาสนา กิจกรรมตามฤดูกาล หรือการบอกเรื่องโปรดจากรามายนะและนิทานพื้นบ้านอื่น ๆ ตามส่วนศิลปะของเรา เต้นภาคเหนือมีการเคลื่อนไหวที่เน้นปลอดหนี้และกระแสของนักเต้นรำ ขณะภาคใต้ และอีสานเต้นมักจะ มีอยู่ และอารมณ์ขันแม้ในขบวนการ เต้นเต้นรำพื้นบ้านภาคกลางสะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตเทคโนโลยีชาวบ้าน มี generalizations แม้ว่า และทุกภูมิภาคมีความหลากหลายของลักษณะเต้น

มายเต้นบอกเล่าเรื่องราวจากประเพณีต่าง ๆ ทางศาสนาเช่นรามายณะ หรือเพียง reenact นิทานพื้นบ้านที่น่าตื่นเต้น ตัวอย่าง ในภาคใต้ของ Ram แม่แตงแกเต้น portrays จระเข้ขนาดใหญ่ (ทำจากลำต้นของต้นไทรกับเทียนกระพริบตามหลังของมัน) ซึ่งเป็นนักเต้นที่คล่องตัว ด้วยฉมวกจะล่าสัตว์ ในภาคเหนือ มีเต้นรำดาบที่เกี่ยวข้องกับดุลใบมีดบนส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของนักเต้นในขณะต่อสู้ศัตรูกับ sheath ที่ปิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเต้นรำเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทยในทุกระดับ พระบรมราชูปถัมภ์ของรูปแบบคลาสสิกของการเต้นรำ (ที่รู้จักกัน natasin) ได้เก็บรักษาไว้เต้นรำบางอย่างในรูปแบบเดิมของพวกเขามานานหลายศตวรรษ ในขณะที่คนในชนบทมีรูปแบบของตัวเองของการเต้นรำพื้นบ้านเรียกว่าระบำพูนเมืองของประเทศตัวเองจะแบ่งออกเป็นสี่ส่วนหลักและแต่ละคนมีชุดของตัวเองของการเต้นรำพื้นบ้านที่ระลึกงานเทศกาลทางศาสนากิจกรรมตามฤดูกาลหรืออีกเล่า เรื่องราวที่ชื่นชอบจากรามายณะและนิทานพื้นบ้านอื่น ๆ ตามที่ส่วนศิลปะของ Thailand.com, เต้นรำภาคเหนือมีการเคลื่อนไหวที่เน้นความสง่างามและการไหลของนักเต้นในขณะที่เต้นรำภาคใต้และภาคตะวันออกเฉียงเหนือมักจะมีแง่มุมที่ใช้งานมากขึ้นและมีอารมณ์ขันแม้ในการเคลื่อนไหวของพวกเขา ภาคกลางของประเทศไทยฟ้อนรำการเต้นพื้นบ้านสะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตที่ไร่นาของประชาชน เหล่านี้เป็นภาพรวมแม้ว่าและทุกภูมิภาคมีความหลากหลายของรูปแบบการเต้นหลายเต้นบอกเรื่องราวจากประเพณีทางศาสนาต่างๆเช่นรามายณะหรือเพียงซ้ำนิทานพื้นบ้านที่น่าตื่นเต้น ยกตัวอย่างเช่นในภาคใต้เต้นแทงรามแก portrays จระเข้ขนาดใหญ่ (ที่ทำจากลำต้นของต้นไม้ต้นไทรด้วยเทียนริบหรี่ตามหลังของมัน) ซึ่งนักเต้นเปรียวกับฉมวกล่า ในภาคเหนือมีเพลงดาบที่เกี่ยวข้องกับใบสมดุลในส่วนต่างๆของร่างกายนักเต้นในขณะที่การต่อสู้กับศัตรูที่มีฝัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เต้นเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมของประเทศทุกระดับ ทหาร - รูปแบบคลาสสิกของการเต้น ( ที่รู้จักกันเป็น natasin ) ได้เก็บรักษาไว้ในรูปแบบเดิมของพวกเขาบางเต้นมานานหลายศตวรรษ ขณะเดียวกัน ประชาชนในชนบทมีรูปแบบของตัวเองของการฟ้อนรำพื้นบ้าน รวมเรียกว่าระบำพูนม่วง

ประเทศตัวเองจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนหลักและทุกคนมีชุดของตัวเองของชาวบ้านเต้นรำเฉลิมฉลองเทศกาลทางศาสนา กิจกรรมตามฤดูกาล หรือมาบอกเรื่องที่ชื่นชอบจากเรื่องรามเกียรติ์ และนิทานพื้นบ้านอื่น ๆ ตาม ส่วนศิลปะของ ไทยแลนด์ , ฟ้อนภาคเหนือมีการเคลื่อนไหวที่เน้นความสง่างามและการไหลของนักเต้นในขณะที่เต้นรำใต้และภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีแนวโน้มมากขึ้นที่ใช้งานและแม้แต่อารมณ์ขันด้านในการเคลื่อนไหวของพวกเขา เต้นท่าเต้นสะท้อนวิถีชีวิตพื้นบ้านไทยภาคกลางเกษตรกรรมของประชาชน เหล่านี้ทั่วไป แม้ว่า ทุกภูมิภาคมีความหลากหลายของรูปแบบการเต้น

หลายของเต้นเล่าเรื่องจากประเพณีทางศาสนาต่าง ๆ เช่น เรื่องรามเกียรติ์หรือเพียงแค่แสดงนิทานพื้นบ้านที่น่าตื่นเต้น ตัวอย่างเช่น ในภาคใต้ บุรีรัมย์ แตงแกเต้นแสดงจระเข้ขนาดใหญ่ ( ที่ทำจากลำต้นของต้นไทรกับเทียนริบหรี่ไปกลับ ) ซึ่งเปรียวเป็นนักเต้นด้วยฉมวกล่า ในภาคเหนือมีการฟ้อนดาบ ที่เกี่ยวข้องกับดุลใบมีดในส่วนต่างๆของร่างกายของนักเต้นในขณะที่ต่อสู้กับศัตรูที่มีฝัก