Demons Stir in the Third RingMeng H

Demons Stir in the Third Ring

Meng Hao watched the scene playing out with the boy, who was obviously himself. And yet, as he searched through his mind, no memory such as this existed. He remembered that night, and he remembered the violet-colored wind, as well what seemed to be countless bizarre voices.

That was the night his dad and mom went missing. He remembered waking up fuzzily, not quite able to remember what had happened. The only thing he remembered… was that his garment had been torn.

When he saw what was happening in the vision, it felt like lightning was striking through his mind.

Then he saw the spectral hand reaching out toward the boy. In that moment, a man appeared behind the boy. He gave a cold snort as he gripped the spectral hand between his fingers and then snapped it off.

The spectral hand disintegrated into powder, and a bloodcurdling scream could be heard. A ghostly figure flew off into the violet fog.

The boy was alarmed, but then he turned his head, and a look of joy appeared on his face. Tears rolling down his cheeks, he rushed into the arms of the man.

“Dad… where did you go? I couldn’t find you. I…”

The man did not pursue the ghostly figure. He knelt in front of the boy, his face filled with both love and doubt. Gazing at the boy, he reached out and tousled his hair.

He was silent for a long moment before he spoke out in a soft voice, “Don’t cry, Hao’er. Mom and dad have to go away for a while. We’ll all see each other again one day.”

As soon as he heard the words, the boy reached out and grabbed the man’s robe tightly. “Where are you going? I don’t want you to go….”

The man didn’t say anything. He patted the boy’s head, and then, after another long moment passed, said, “The Eastern Lands.”

His expression was filled with intense love, and also pain. Then he reached out to touch the boy. His hand flickered with a glowing light, and the boy’s eyes closed and he fell asleep.

The man held the boy in his arms as he turned and walked back into the house. He gently placed the boy down onto the bed, then stood there watching him. Time passed, and he finally sighed.

Meng Hao was able to see the man’s profile, outlined by the lamplight. He was handsome and dignified, and looked both familiar and yet also strange. Looking at him caused Meng Hao’s heart to begin to pound.

After another long moment, the man leaned down and kissed the boy on the top of the head. When he raised back up, his expression was one of both pain and farewell. He left the house, and walked off into the violet wind and fog. He left Yunjie County, left Mount Daqing, and disappeared.

As the vision ended, a tremor ran through Meng Hao’s body and he regained clarity. He stood on the deck of the ship. The only thing around them was storm winds. There were no white strands of hair, no Underworld Ship. There was only the Stormwind Divide.

Everyone else on the boat was asleep.

The surroundings were quiet. Meng Hao looked around, then sat down cross-legged and stared off into the distance, somewhat in a daze.

After a bit of time, the three old men awoke. Then, one by one, so did the others. They looked at Meng Hao with a mixture of dread and gratefulness. Meng Hao didn’t speak, so of course, neither did they dare to say a single word.

It was in this manner that the ship continued on its voyage for several more months. Eventually, amidst the silence, it neared the end of the Stormwind Divide.

The entire time, Meng Hao never rose to his feet. When they encountered symbol spirits, he didn’t even look at them. He only stared out in front of the ship; no one had any idea what he was thinking.

After the months passed, and the boat reached the end of the Stormwind Divide, a dock could be seen through the darkness, their final destination.

Meng Hao stood up and sent his Divine Sense to spread over the entire ship, and the people on it. This was a minor magical technique that he had picked up in the Demon Immortal Pagoda, a Daoist magic that would erase any trace of him from the minds of these people. After that, he flew out to disappear into the storm winds.

About ten breaths of time after Meng Hao vanished, everyone on the ship regained their senses. They looked a bit confused, but after a moment, the ship reached the dock. At that point, they seemed to break through some invisible barrier. The previous blackness gave way to a sudden burst of intense light.

It was sunlight shining down onto the sea and the waves. The group on the boat inhaled the salt air, and they knew… that they were now in the Third Ring!

Even as exclamations of joy rang out from the ship, Meng Hao emerged alone from within the Stormwind Divide. He stood on the surface of the sea, looking up at the sun.

“Whether that vision was real or not, the Eastern Lands… are definitely where I need to go!

“After I resolve this crisis with the 10th Wang Clan Patriarch, then I’ll definitely be heading to the Eastern Lands!

“

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปีศาจผัดในแหวนสามเม้งเฮาดูฉากที่เล่นออกมาพร้อมกับเด็กที่เห็นได้ชัดว่าตัวเอง และยังเป็นที่เขาค้นหาผ่านความคิดของเขาความจำเช่นนี้ไม่มีตัวตน เขาจำได้ว่าคืนนั้นและเขาจำได้ว่าลมสีม่วงสีเช่นเดียวกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเสียงที่แปลกประหลาดนับไม่ถ้วน. นั่นคือคืนพ่อของเขาและแม่ก็หายไป เขาจำได้ตื่นขึ้นมาอยางเลือนไม่มากสามารถที่จะจำสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่เขาจำได้ว่า ... เสื้อผ้าของเขาได้ถูกฉีก. เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในการมองเห็นก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าถูกโดดเด่นผ่านความคิดของเขา. แล้วเขาก็เห็นมือผีเอื้อมมือออกไปสู่เด็ก ในขณะที่ชายคนหนึ่งปรากฏอยู่เบื้องหลังเด็ก เขาให้ Snort เย็นในขณะที่เขาจับมือสเปกตรัมระหว่างนิ้วมือของเขาแล้ว snapped มันออก. มือผีชำรุดทรุดโทรมเป็นผงและเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวมากอาจจะได้ยิน รูปผีบินออกไปในหมอกสีม่วง. เด็กก็ตกใจ แต่แล้วเขาก็หันศีรษะของเขาและรูปลักษณ์ของความสุขที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา น้ำตากลิ้งลงแก้มของเขาเขาวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของชายคนนั้น. "พ่อ ... คุณไม่ได้หายไปไหน ฉันไม่สามารถหาคุณ ฉัน ... " คนที่ไม่ได้ติดตามตัวเลขที่น่ากลัว เขาคุกเข่าอยู่หน้าผู้ชายคนที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรักและทั้งข้อสงสัย จ้องที่เด็กเขาเอื้อมมือออกและกระเซิงผมของเขา. เขาเป็นคนเงียบเป็นช่วงเวลานานก่อนที่เขาพูดออกมาด้วยเสียงนุ่ม "อย่าร้องไห้ Hao'er แม่และพ่อต้องไปออกไปในขณะที่ เราทุกคนจะได้เห็นกันอีกครั้งในวันหนึ่ง. " ทันทีที่เขาได้ยินคำที่เด็กเอื้อมมือออกและคว้าเสื้อคลุมของชายคนนั้นอย่างแน่นหนา "คุณกำลังจะไปไหน? ผมไม่ต้องการให้คุณไป ... . " คนที่ไม่ได้พูดอะไร เขาตบหัวเด็กแล้วหลังจากนั้นอีกช่วงเวลาที่ยาวผ่านกล่าวว่า "ดินแดนตะวันออก." การแสดงออกของเขาก็เต็มไปด้วยความรักที่รุนแรงและยังมีอาการปวด จากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสเด็ก มือของเขา flickered มีไฟเรืองแสงและตาของเด็กปิดและเขาผล็อยหลับไป. คนที่จัดขึ้นเด็กในอ้อมแขนของเขาในขณะที่เขาหันหลังกลับและเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาเบา ๆ วางเด็กลงบนเตียงแล้วยืนอยู่ที่นั่นเฝ้าดูเขา เวลาผ่านไปและในที่สุดเขาก็ถอนหายใจ. เม้งเฮาก็สามารถที่จะดูรายละเอียดของผู้ชายคนหนึ่งที่ระบุไว้โดยตะเกียง เขาเป็นคนที่หล่อและสง่างามและมองทั้งที่คุ้นเคยและยังยังแปลก มองเขาเป็นเหตุให้จิตใจเม้งเฮาส์เริ่มต้นที่จะปอนด์. หลังจากนั้นอีกช่วงเวลาที่ยาวคนที่โน้มตัวลงและจูบกับเด็กผู้ชายที่ด้านบนของหัว เมื่อเขายกกลับขึ้นการแสดงออกของเขาเป็นหนึ่งในทั้งเจ็บปวดและอำลา เขาออกจากบ้านและเดินออกไปลมสีม่วงและมีหมอก เขาทิ้ง Yunjie มณฑลซ้ายเมา Daqing, และหายไป. ในฐานะที่เป็นวิสัยทัศน์ที่สิ้นสุดวันที่มีการสั่นสะเทือนที่วิ่งผ่านร่างกายเม้ง Hao และเขากลับมาครองความชัดเจน เขายืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือ สิ่งเดียวที่รอบตัวพวกเขาเป็นลมพายุ ไม่มีเส้นสีขาวของผมไม่มีเรือนรก มีเพียงแบ่งเป็น Stormwind. คนอื่น ๆ บนเรือกำลังหลับ. สภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ เม้งเฮามองไปรอบ ๆ แล้วนั่งลงไขว่ห้างและจ้องมองออกไปในระยะทางที่ค่อนข้างงุนงง. หลังจากที่บิตของเวลาที่ทั้งสามคนเก่าตื่นขึ้นมา จากนั้นหนึ่งโดยหนึ่งเพื่อให้ได้คนอื่น ๆ พวกเขามองไปที่เม้งเฮาที่มีส่วนผสมของความกลัวและความกตัญญู เม้ง Hao ไม่ได้พูดดังนั้นแน่นอนพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดคำเดียว. มันเป็นในลักษณะนี้ว่าเรืออย่างต่อเนื่องในการเดินทางสำหรับอีกหลายเดือน ในที่สุดท่ามกลางความเงียบก็เข้าใกล้จุดสิ้นสุดของการแบ่ง Stormwind ได้. ตลอดเวลาเม้ง Hao ไม่เคยลุกขึ้นไปที่เท้าของเขา เมื่อพวกเขาพบกับวิญญาณสัญลักษณ์เขาไม่แม้แต่จะมองไปที่พวกเขา เขาจ้องมองออกไปข้างหน้าของเรือ; ไม่มีใครมีความคิดใด ๆ สิ่งที่เขาคิด. หลังจากหลายเดือนที่ผ่านมาและเรือถึงจุดสิ้นสุดของแบ่ง Stormwind ที่ท่าเรืออาจจะเห็นผ่านความมืดปลายทางสุดท้ายของพวกเขา. เม้งเฮาลุกขึ้นยืนและส่งความรู้สึกของพระเจ้าที่จะแพร่กระจาย มากกว่าทั้งเรือและผู้คนที่อยู่ในนั้น นี่เป็นเทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีมนต์ขลังที่เขาได้หยิบขึ้นมาในอมตะเจดีย์ปีศาจมายากล Daoist ที่จะลบร่องรอยใด ๆ ของเขาจากจิตใจของคนเหล่านี้ หลังจากนั้นเขาบินไปหายไปในลมพายุ. ประมาณสิบหายใจเวลาหนึ่งหลังจากเม้งเฮาหายไปทุกคนบนเรือกลับมารู้สึกของพวกเขา พวกเขามองสับสนเล็กน้อย แต่หลังจากช่วงเวลาที่เรือมาถึงท่าเรือ ณ จุดที่พวกเขาดูเหมือนจะฝ่าอุปสรรคบางอย่างที่มองไม่เห็น มืดก่อนหน้านี้ให้วิธีการระเบิดอย่างฉับพลันของแสงที่รุนแรง. มันถูกแสงแดดส่องลงมาบนทะเลและคลื่น กลุ่มบนเรือสูดดมอากาศเกลือและพวกเขาก็รู้ ... ว่าพวกเขาอยู่ในขณะนี้ในแหวนสาม! แม้ในขณะที่อุทานของความสุขดังออกมาจากเรือเม้งเฮาโผล่ออกมาคนเดียวจากภายในแบ่ง Stormwind เขายืนอยู่บนพื้นผิวของทะเลมองขึ้นไปที่ดวงอาทิตย์. "ไม่ว่าจะเป็นวิสัยทัศน์ที่เป็นจริงหรือไม่, ดินแดนตะวันออก ... แน่นอนที่ฉันต้องไป! " หลังจากที่ผมแก้ไขวิกฤตินี้กับวันที่ 10 วังแซ่สังฆราชแล้ว ฉันจะมั่นเหมาะจะมุ่งหน้าไปยังดินแดนตะวันออก! "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปีศาจใส่แหวนสามเมิ่งฮ่าวดูฉากเล่นกับเด็กชายที่เห็นได้ชัดว่าตัวเอง และยังเป็น เขาค้นผ่านใจของเขา ไม่มีความทรงจำเช่นนี้มาก่อน เขาจำได้ว่าเมื่อคืน และเขาจำสีม่วง ลมได้เป็นอย่างดี สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเสียงแปลกประหลาดที่นับไม่ถ้วนมันคือคืนที่พ่อและแม่ของเขาหายตัวไป เขาจำได้ว่าตื่น fuzzily ค่อนข้างไม่สามารถจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งเดียวที่เขาจำได้ . . . . . . . คือว่าเสื้อผ้าของเขาถูกฉีกขาดเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในนิมิต มันรู้สึกเหมือนฟ้าผ่า โดดเด่นถึงจิตใจของเขาแล้วเขาก็เห็นมือการเข้าถึงที่มีต่อเด็ก ในขณะนั้นเอง ชายคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นที่หลังเด็ก เขาให้สูดเย็นเหมือนเขากระชับมือสเปกตรัมระหว่างนิ้วมือ แล้วหักคอมันซะมือเงาสลายเป็นผง และร้องน่ากลัวมากอาจจะได้ยิน รูปผีบินไปในฟ้าหมอกเด็กหนุ่มตกใจ แต่แล้ว เขาหันศีรษะของเขา และลักษณะของความสุขปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเขา เขาวิ่งเข้าไปในแขนของผู้ชาย" พ่อ . . . . . . . คุณจะไปที่ไหน ? ฉันหาเธอไม่เจอ ฉัน . . . "เขาไม่ได้ไล่ตามรูปเหมือนผี เขาคุกเข่าต่อหน้าเด็กหนุ่ม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรัก และ สงสัย มองเด็กชาย เขาถึงออกมาและญาติโกโหติกาผมของเขาเขาเงียบไปสักครู่ก่อนที่เขาพูดออกมาเสียงนุ่ม ไม่ร้องไห้ hao"er . พ่อและแม่ต้องไปสักพัก เราจะเจอกันอีกครั้ง "ทันทีที่เขาได้ยินคำว่า เด็กหนุ่มยื่นมือออกไปคว้าเสื้อคลุมของชายผู้นั้นไว้แน่น " เธอจะไปไหน ? ผมไม่อยากให้คุณไป . . . . . . . "เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เขาตบหัวเด็กชาย แล้วหลังจากเวลาผ่านไปนานอีก ว่า " ดินแดนตะวันออก”สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรักที่รุนแรงและเจ็บปวด แล้วเขาก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสเด็ก มือของเขาริบหรี่ลง มีแสงเรือง และดวงตาที่ปิด และเขาก็หลับไปผู้ชายที่อุ้มเด็กอยู่ในอ้อมแขนของเขา ตามที่เขาจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เค้าค่อยๆวางลูกลงบนเตียง แล้วยืนมองเขาอยู่ เวลาผ่านไป ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเมิ่งเฮ่าได้เห็นของผู้ชายข้อมูล ระบุไว้ โดยตะเกียง . หล่อและสง่างาม และดูทั้งคุ้นเคย แต่ก็แปลก มองเขาทำให้หัวใจของ เมิ่งฮ่าวเริ่มปอนด์หลังจากช่วงเวลาที่ยาวนานอีก ชายหนุ่มเอนตัวลงและจูบเด็กผู้ชายที่ด้านบนของหัว เมื่อเขาเติบโตขึ้นมา สีหน้าของเขาเป็นหนึ่งในความเจ็บปวดและลาก่อน เขาออกจากบ้าน และเดินออกไปในม่วงลมและหมอก เขาทิ้ง yunjie มณฑล ซ้ายติด Daqing และหายตัวไปเป็นนิมิตก็สั่นวิ่งผ่านร่างของเมิ่งฮ่าวและเขาได้ชัดเจน เขายืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือ สิ่งที่รอบ ๆพวกเขาถูกพายุลม มีสีขาวไม่มีเส้นผม ไม่มีนรก เรือ มีเพียง Stormwind หารทุกคนบนเรือกำลังหลับอยู่บรรยากาศเงียบ . เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ แล้วนั่งไขว้ขา และจ้องมองออกไปไกลค่อนข้างเหม่อลอยหลังจากที่บิตของเวลา สาม ชายชราตื่นขึ้น . แล้วหนึ่งโดยหนึ่งและคนอื่นๆด้วย พวกเขามองเมิงเฮาที่มีส่วนผสมของความหวาดกลัว และความกตัญญู เมิ่งเฮ่าไม่ได้พูด เพราะฉะนั้น ไม่ว่าพวกเขากล้าพูดเลยซักคำเดียวมันเป็นในลักษณะนี้ว่าเรือที่ต่อในการเดินทางเป็นเวลาหลายๆเดือน ในที่สุด ท่ามกลางความเงียบ มันอยู่ใกล้จุดสิ้นสุดของ Stormwind หารเวลาทั้งหมด เมิ่งฮ่าวไม่เพิ่มขึ้นถึงเท้าของเขา เมื่อพวกเขาพบสัญลักษณ์วิญญาณ เขาไม่ได้มอง เขาจ้องมองออกไปที่ด้านหน้าของเรือ ไม่มีใครมีความคิดใด ๆสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่หลังจากเดือนที่ผ่าน และเรือถึงจุดสิ้นสุดของ Stormwind หารท่าเรือสามารถมองเห็นผ่านความมืด ปลายทางสุดท้ายของพวกเขาเมิ่งฮ่าวลุกขึ้นยืนและส่งความรู้สึกของเขาเป็นทิพย์ กระจายไปทั่วทั้งลำ และ คน บน นี้เป็นเทคนิคที่เขาได้เลือกรองขลังขึ้นปีศาจอมตะเจดีย์ , daoist วิเศษที่จะลบร่องรอยของเขาจากจิตใจของคนเหล่านี้ หลังจากนั้น เขาได้บินหายเข้าไปในพายุลมประมาณสิบครั้งแล้ว หลังจากที่เมิ่งฮ่าวหายไป ทุกคนบนเรือฟื้นคืนสติแล้ว . พวกเขาดูสับสนเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นไม่นาน เรือถึงท่าเรือ ที่จุดที่พวกเขาดูเหมือนจะตัดผ่านบางมองไม่เห็นสิ่งกีดขวาง " ก่อนหน้านี้ให้วิธีการระเบิดฉับพลันของแสงที่รุนแรง .มันคือแสงแดดที่ส่องลงสู่ทะเลและคลื่น กลุ่มบนเรือสูดอากาศเกลือ และพวกเขารู้ . . . ว่าตอนนี้ในแหวน 3แม้เป็นคำอุทานของความสุขดังออกมาจากยาน เมิ่งฮ่าวออกมาคนเดียวจากภายใน Stormwind หาร เขายืนอยู่บนพื้นผิวของทะเล มองไปที่ดวงอาทิตย์" ว่าวิสัยทัศน์เป็นจริงหรือไม่ ที่ดิน . . . ตะวันออก แน่นอนที่ฉันต้องไป" หลังจากผมแก้ปัญหาวิกฤติด้วย 10 วังของประมุข แล้วผมจะข