2.2.2. Nanocomposite membranesA sig

2.2.2. Nanocomposite membranes
A significant number of studies on membrane nanotechnology
have focused on creating synergism or multifunction
by adding nanomaterials into polymeric or inorganic membranes.
Nanomaterials used for such applications include
hydrophilic metal oxide nanoparticles (e.g., Al2O3, TiO2, and
zeolite), antimicrobial nanoparticles (e.g., nano-Ag and CNTs),
and (photo)catalytic nanomaterials (e.g., bi-metallic nanoparticles,
TiO2).
The main goal of adding hydrophilic metal oxide nanoparticles
is to reduce fouling by increasing the hydrophilicity
of the membrane. The addition of metal oxide nanoparticles
including alumina (Maximous et al., 2010), silica (Bottino et al.,
2001), zeolite (Pendergast et al., 2010) and TiO2 (Bae and Tak,
2005) to polymeric ultrafiltration membranes has been
shown to increase membrane surface hydrophilicity, water
permeability, or fouling resistance. These inorganic nanoparticles
also help enhance the mechanical and thermal stability
of polymeric membranes, reducing the negative impact
of compaction and heat on membrane permeability (Ebert
et al., 2004; Pendergast et al., 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.2.2 การสิตเข้าจำนวนการศึกษานาโนเทคโนโลยีเมมเบรนที่สำคัญมีเน้นสร้าง synergism หรือหลากหลายฟังก์ชั่นโดยการเพิ่ม nanomaterials เป็นชนิด หรืออนินทรีย์สารรวม Nanomaterials ใช้สำหรับโปรแกรมประยุกต์ดังกล่าวเก็บกักสาร hydrophilic โลหะออกไซด์ (Al2O3, TiO2 เช่น และใช้ซีโอไลต์), เก็บกักจุลินทรีย์ (เช่น นาโน Ag และ CNTs),(ภาพถ่าย) ตัวเร่งปฏิกิริยา nanomaterials (เช่น โลหะสองสีเก็บกัก และTiO2)เป้าหมายหลักของการเพิ่มการเก็บกักสาร hydrophilic โลหะออกไซด์คือการ ลด fouling โดย hydrophilicity ที่เพิ่มขึ้นของเมมเบรน การเพิ่มการเก็บกักสารโลหะออกไซด์เช่นอลูมินา (Maximous et al., 2010), ซิลิก้า (Bottino et al.,2001), ใช้ซีโอไลต์ (Pendergast et al., 2010) และ TiO2 (แบ้และตากได้รับการเข้าถึงชนิด ultrafiltration 2005)แสดงการเพิ่ม hydrophilicity ผิวเมมเบรน น้ำpermeability หรือ fouling ต้านทาน เก็บกักอนินทรีย์เหล่านี้นอกจากนี้ยัง ช่วยเพิ่มเสถียรภาพทางกล และความร้อนของสารพอลิเมอ ลดผลกระทบเชิงลบของความร้อนบนเมมเบรน permeability (Ebert และกระชับข้อมูลร้อยเอ็ด al., 2004 Pendergast et al., 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.2.2 นาโนคอมโพสิตเยื่อจำนวนมากของการศึกษาเกี่ยวกับนาโนเทคโนโลยีเมมเบรนได้มุ่งเน้นไปที่การสร้างเสริมฤทธิ์หรือมัลติฟังก์ชั่โดยการเพิ่มวัสดุนาโนเข้าไปในเนื้อเยื่อพอลิเมอหรืออนินทรี. วัสดุนาโนที่ใช้สำหรับการใช้งานดังกล่าวรวมถึงโลหะนาโนออกไซด์น้ำ (เช่น Al2O3, TiO2 และซีโอไลท์) อนุภาคนาโนยาต้านจุลชีพ ( เช่นนาโน Ag และ CNTs) และ (ภาพ) วัสดุนาโนเร่งปฏิกิริยา (เช่นนาโนสองโลหะTiO2). เป้าหมายหลักของการเพิ่มโลหะน้ำอนุภาคนาโนออกไซด์คือการลดการเปรอะเปื้อนโดยการเพิ่มความชอบน้ำของเมมเบรน นอกจากนี้ของอนุภาคนาโนโลหะออกไซด์รวมทั้งอลูมินา (Maximous et al., 2010), ซิลิกา (Bottino et al., 2001), ซีโอไลท์ (Pendergast et al., 2010) และ TiO2 (แบ้และตาก2005) ที่แผ่นเยื่อกรองพอลิเมอมี รับการแสดงเพื่อเพิ่มพื้นผิวความชอบน้ำเมมเบรนน้ำซึมผ่านหรือความต้านทานเปรอะเปื้อน อนุภาคนาโนเหล่านี้อนินทรียังช่วยเสริมสร้างความมั่นคงทางกลไกและความร้อนของเยื่อพอลิเมอลดผลกระทบเชิงลบของการบดอัดและความร้อนในการซึมผ่านเมมเบรน(เบิร์ท, et al, 2004;.. Pendergast et al, 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2.2.2 . นาโนคอมโพสิตเมมเบรน
เป็นจำนวนมากการศึกษา
นาโนเทคโนโลยีเมมเบรนได้เน้นการสร้างการเกื้อกูล หรือโดยการเพิ่มลงในพอลิเมอร์จิ๋ว
nanomaterials หรืออนินทรีย์ membranes .
nanomaterials ใช้โปรแกรมดังกล่าวรวมถึง
อนุภาคนาโนของโลหะออกไซด์ ( Al2O3 ) , เช่น น้ำและ
ซีโอไลท์ ) อนุภาคต้านจุลชีพ ( เช่น นาโน และ cnts )
( ภาพ ) และการ nanomaterials ( เช่นโลหะอนุภาคนาโน , บี ,

) ) เป้าหมายหลักของการเพิ่มน้ำนาโนโลหะออกไซด์
เพื่อลดสิ่งสกปรกโดยการเพิ่ม hydrophilicity
ของเมมเบรน นอกจากนี้ของอนุภาคนาโนของโลหะออกไซด์
ได้แก่อะลูมินา ( maximous et al . , 2010 ) , ซิลิกา ( bottino et al . ,
( 2001 ) , ซีโอเพนเดอร์แกสต์ et al . , 2010 ) และ TiO2 ( เบ และตาก
,2005 ) พอลิเมอร์เมมเบรน Ultrafiltration ได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มพื้นผิวเมมเบรน hydrophilicity

ซึมน้ำ หรือ สิ่งสกปรกความต้านทาน อนุภาคอนินทรีย์เหล่านี้
ยังช่วยเพิ่มกลและความร้อนของพอลิเมอร์เมมเบรนเสถียรภาพ

ลดผลกระทบเชิงลบของการบดอัดและความร้อนในการซึมผ่านเมมเบรน ( เบิร์ต
et al . , 2004 ; เพนเดอร์แกสต์ et al . , 2010 )