The Diplomatic Disposition The sim

The Diplomatic Disposition
The simplest explanation for why diplomats became representatives of a transformative conception of peace, and one to which they are surprisingly willing to subscribe when the heat is on, is that they are a pretty over determined crowd. It may be that the vices of diplomacy appear to be in general…those of the surrounding society and of the time' and that diplomats spend most of their time simply trying to carry out the instructions of their governments. If the prevailing assumption among governments and people is that a stronger world order is needed, then it should come as no surprise that diplomats will be engaged in its construction. But this begs the question of where the prevailing assumptions about diplomacy come from in a way which is unflattering to the profession, and it sits uneasily with the sense diplomats have of themselves as an elite.
Two other explanations for this professional passivity might be explored. The first is that it is not a function of their professional self-image as public servants but arises from a pessimism about the human condition which resides in the bosom of the best diplomats and is confirmed by their experience. In Ernest Satow’s study, the Austrian diplomatist, Hubner , was compelled to contend for a bad cause' and the author concludes that the most one can attain by "prudence and love of peace is the postponement of the evil day. This might be a reasonable conclusion if one had spent one’s professional life in service of the Ballhausplatz, but it is a remarkable one for a Briton lecturing in the midst of his own country’s greatness. In a similar vein, the Englishman, Harold Nicolson, noted that diplomats tend to develop certain ‘functional defects’ because of the ‘human folly or egotism' they are forced to witness during careers in which they know the facts and others do not. As a result, they may mistakenly regard serious passions as transitory emotions and ‘thus underestimate the profound emotion by which whole nations may be swayed'. The danger is that the diplomat ‘often becomes denationalized, internationalized, and therefore dehydrated an elegant, empty husk'. Yet Nicolson also notes that a profession should not be judged by its failures’ and elegant, empty, diplomatic husks are rare outside the world of fiction and popular imagination.
Secondly, the experiences which feed world-weariness may also give rise to cynicism, laying diplomats open to the charge that they simply seek power or, worse, to be close to it without responsibility. In accounting for his own success, the British Foreign Office permanent under secretary, Lord Hardinge of Penshurst, declared in the early 1900s that his ‘theory in the service was that "power" is the first aim’ Diplomats have served some fairly odious regimes. The Nazi seizure of power provoked only one ambassadorial resignation. Dobrynin, for all his efforts to present himself as a civilizing influence on Soviet power, remains remarkably glib about the activities of his colleagues. Indeed, the Russian experience from Tsarist empire to Bolshevik state and from USSR to Russian republic provides remarkable examples of shifts in the allegiances of professional diplomats It can be argued that the evolution of the European Union (EU) is providing us with others.
However, the most one can conclude from this is that diplomats are neither more nor less virtuous than the rest of the population. For every quote about power, there are many more about restraining and tempering its use. Nor have diplomats played the passive and pessimistic parts assigned to them by some commentators in which they simply go with the flow or, to put it more professionally, do their best to execute the will of their political masters without making things worse. More research is needed on the role of diplomats in policy formulation, but it is clear that some have taken the lead in advocating peace through the construction o an order which circumscribed the autonomy of their sovereigns. They did so because they thought it was a good idea. They continue to do so, however, not as cosmopolitans in the pejorative sense used by critics to call into question their patriotism.
More typical than Nicolson's elegant husks is what might be called the practical-or even unreflective cosmopolitanism exhibited by Frank Roberts when he recalls his role as Britain's ambassador to the North Atlantic Treaty Organization (NATO) in the 1950s. He suggests that his position was unusual because he was "like any Ambassador, the representative of his country, but at the same time share a collective responsibility as a member of the Council'. As a consequence, it was his duty not only to represent British views on the Council but also to press upon London, when required, the collective views of the Council in addition to reporting those of Spaak, Norstaad and individual national representatives'. It is pressing rather than reporting which is im

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การจัดการทางการทูต คำอธิบายที่ง่ายที่สุดทำไมนักการทูตเป็น ตัวแทนของความคิดที่เปลี่ยนแปลงความสงบ และหนึ่งที่พวกเขายินดีใจสมัครเมื่อความร้อน ไม่ว่า จะเป็นกำหนดฝูง อาจเป็นว่า อลิของทูตปรากฏการทั่วไป ของสังคมรอบข้างและเวลา ' และว่า นักการทูตมากเพียงแค่พยายามที่จะดำเนินออกคำสั่งของรัฐบาลของตนได้ ถ้าสมมติฐานอัตราระหว่างรัฐบาลและประชาชน ว่า ใบสั่งโลกแข็งแรงจำเป็นต้อง มันควรมาเป็นแปลกใจที่นักการทูตจะหมั้นในการก่อสร้าง แต่นี้ begs คำถามสมมติฐานอัตราเกี่ยวกับทูตมาจากที่ใดในทางที่หวังอาชีพ และแนว uneasily กับความรู้สึกที่นักการทูตมีของตัวเองเป็นยอด คำอธิบายสองอื่น ๆ ปล่อยมืออาชีพนี้อาจได้รับการสำรวจ แรกคือ ว่า มันไม่ใช่การทำงานของภาพตัวเองแบบมืออาชีพของพวกเขาเป็นข้าราชการ แต่เกิดจากลางร้ายเกี่ยวกับสภาพของมนุษย์ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดมารดรของนักการทูตที่ดีที่สุด และได้รับการยืนยันจากประสบการณ์ของพวกเขา ในศึกษา Ernest Satow, diplomatist ออสเตรีย Hubner ถูกบังคับให้ต่อสู้สำหรับสาเหตุไม่ดี ' และผู้เขียนสรุปว่า มากที่สุดหนึ่งสามารถบรรลุตาม "ความรอบคอบและรักสงบเป็นเลื่อนวันชั่วร้าย ซึ่งอาจเป็นข้อสรุปที่สมเหตุสมผลถ้าหนึ่งได้ใช้เวลาของชีวิตการทำงานในบริการของ Ballhausplatz การ แต่มันเป็นหนึ่งโดดเด่นสำหรับคนอังกฤษที่บรรยายในท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของประเทศเขาเอง ในคล้ายหลอดเลือดดำ ชาวอังกฤษ แฮโรลด์ Nicolson ตั้งข้อสังเกตว่า นักการทูตมักจะ พัฒนาบกพร่องบาง' ทำงาน' เนื่องจากการ 'โง่เขลามนุษย์หรือ egotism' พวกเขาจะถูกบังคับให้เป็นพยานระหว่างอาชีพที่พวกเขารู้ข้อเท็จจริง และคนอื่นไม่ เป็นผล พวกเขาอาจเข้าใจผิดเรื่องความสนใจอย่างจริงจังเป็นอนิยมอารมณ์ และ 'จึงประมาทอารมณ์ลึกซึ้งซึ่งอาจเปี่ยมไปทั้งประเทศ' อันตรายคือ การทูต 'มักจะกลายเป็น denationalized, internationalized และอบแห้งแกลบหรูหรา ว่างเปล่าดังนั้น' ยัง Nicolson ได้บันทึกว่า เป็นอาชีพที่ไม่ควรตัดสิน โดยความล้มเหลวของตน และแกลบที่หรูหรา ว่างเปล่า ทูตนอกโลกของนิยายและจินตนาการนิยมหายาก ประการที่สอง ประสบการณ์ world-weariness ที่ฟีดยังอาจให้ขึ้นไปสู่ความ วางนักการทูตเปิดถึงค่าธรรมเนียมที่พวกเขาเพียงแค่หาไฟหรือ แย่ลง ที่มันไม่ มีความรับผิดชอบ ในทางบัญชีสำหรับความสำเร็จของเขาเอง สำนักงานต่างประเทศอังกฤษภายใต้เจ้า Hardinge ของ Penshurst ประกาศในช่วงต้นทศวรรษ 1900 เลขานุการถาวรของเขาว่า 'ทฤษฎีในบริการถูกว่า "พลัง" เป็นจุดมุ่งหมายแรก' ทูตรับใช้ระบอบ odious ค่อนข้างบาง นาซียึดอำนาจยั่วยุลาออกทสำหรับเดียวเท่านั้น Dobrynin สำหรับความพยายามทั้งหมดเพื่อนำเสนอตัวเองเป็นมีอิทธิพล civilizing พลังงานโซเวียต ยังคงกะล่อนอย่างน่าทึ่งเกี่ยวกับกิจกรรมของเพื่อนร่วมงานของเขา จริง ประสบการณ์รัสเซีย จากอาณาจักร Tsarist รัฐบอลเชวิก และโซเวียตรัสเซียสาธารณรัฐให้กะความจงรักภักดีของนักการทูตมืออาชีพสามารถโต้เถียงว่า วิวัฒนาการของสหภาพยุโรป (EU) ให้เรากับผู้อื่นอย่างโดดเด่น อย่างไรก็ตาม หนึ่งในที่สุดสามารถสรุปจากนี้คือการทูตไม่เพิ่มเติม หรือมีคุณธรรมน้อยกว่าส่วนเหลือของประชากร ทุกใบเสนอราคาเกี่ยวกับพลังงาน มีจำนวนมากเพิ่มเติมเกี่ยวกับการยับยั้ง และการแบ่งเบาบรรเทาการใช้ นักการทูตมีเล่นแฝง และในเชิงลบส่วนที่กำหนดไว้ โดยนักพากย์บางส่วนที่พวกเขาเพียงแค่ไปกับการไหล หรือ ใส่มากขึ้นอย่างมืออาชีพ ทำดีสุดในการดำเนินการของโทของพวกเขาทางการเมืองโดยไม่ทำสิ่งที่เลวนั้น จำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับบทบาทของนักการทูตในกำหนดนโยบาย แต่เป็นที่ชัดเจนว่า บางส่วนได้นำในการเรียกร้องสันติภาพผ่าน o ก่อสร้างใบสั่งที่อ้างอิสระของราชาของพวกเขา พวกเขาทำเช่นนั้น เพราะพวกเขาคิดว่า มันเป็นความคิดดี พวกเขายังทำเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม ไม่ได้เป็น cosmopolitans ในแง่ pejorative ใช้ โดยนักวิจารณ์เพื่อเรียกเข้าคำถามความรักชาติของพวกเขาทั่วไปกว่าของ Nicolson หรูหราแกลบคืออะไรอาจเรียกว่าทางปฏิบัติ- หรือแม้แต่มัว cosmopolitanism exhibited โดยโรเบิร์ต Frank เมื่อเขาเรียกคืนเป็นเอกอัครราชทูตของอังกฤษไปเหนือมหาสมุทรแอตแลนติกสนธิสัญญาองค์การบทบาทในปี 1950 เขาแสดงให้เห็นว่า ตำแหน่งของเขาผิดปกติเพราะเขา "ชอบใด ๆ แอมบาสเดอร์ ตัวแทนของประเทศของเขา แต่ในเวลาเดียวกันแบ่งปันความรับผิดชอบร่วมกันเป็นสมาชิกของสภา ' เป็นผล มันเป็นหน้าที่ของเขาไม่เพียงแสดงถึงมุมมองสภาอังกฤษ แต่ยังกดเมื่อลอนดอน เมื่อจำเป็น มุมมองร่วมของคณะนอกเหนือจากการรายงานของ Spaak, Norstaad และชาติของพนักงานแต่ละคน มันจะกด มากกว่า รายงานซึ่งเป็น im

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จำหน่ายไปซึ่งทูต
คำอธิบายที่ง่ายที่สุดสำหรับนักการทูตว่าทำไมกลายเป็นตัวแทนของความคิดกระแสของความสงบสุขและหนึ่งที่พวกเขาจะน่าแปลกใจที่ยินดีที่จะสมัครเป็นสมาชิกเมื่อถูกความร้อนในเป็นว่าพวกเขาจะสวยกว่าฝูงชนที่มุ่งมั่น มันอาจจะเป็นที่ความชั่วร้ายของการทูตปรากฏอยู่ในทั่วไป ... เหล่านั้นของสังคมโดยรอบและเวลา 'และนักการทูตที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาก็พยายามที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของรัฐบาลของพวกเขา หากสมมติฐานแลกเปลี่ยนระหว่างรัฐบาลและผู้คนก็คือว่าเพื่อโลกที่แข็งแกร่งเป็นสิ่งจำเป็นแล้วมันควรจะมาเป็นแปลกใจที่นักการทูตจะมีส่วนร่วมในการก่อสร้าง แต่ตอนนี้ขอให้คำถามที่สมมติฐานแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับการเจรจาต่อรองมาจากในทางที่เป็นยกยอไปประกอบอาชีพได้และมันนั่งอยู่อย่างไม่สบายใจนักการทูตกับความรู้สึกที่มีตัวเองเป็นชนชั้น.
สองคำอธิบายอื่น ๆ สำหรับมืออาชีพโดยดุษณีนี้อาจได้รับการสำรวจ แรกก็คือว่ามันไม่ได้เป็นหน้าที่ของภาพตัวเองของพวกเขาเป็นมืออาชีพเป็นคนรับใช้ประชาชน แต่เกิดจากการมองในแง่ร้ายเกี่ยวกับสภาพของมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในอกของนักการทูตที่ดีที่สุดและได้รับการยืนยันจากประสบการณ์ของพวกเขา ในการศึกษาเออร์เนส Satow ของการทูตออสเตรีย Hubner, ถูกบังคับให้ต่อสู้สำหรับสาเหตุที่ไม่ดีและผู้เขียนสรุปว่ามากที่สุดคนหนึ่งสามารถบรรลุด้วย "ความรอบคอบและความรักของสันติภาพคือการเลื่อนวันอันชั่วร้าย. นี้อาจจะมีความเหมาะสม สรุปถ้าใครได้ใช้ชีวิตมืออาชีพในการให้บริการของ Ballhausplatz แต่ก็เป็นหนึ่งที่น่าทึ่งสำหรับชาวอังกฤษบรรยายในท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของประเทศของเขาเองที่. ในทำนองเดียวกัน, อังกฤษ, แฮโรลด์ Nicolson ตั้งข้อสังเกตว่านักการทูตแนวโน้มที่จะพัฒนา บาง 'ทำงานบกพร่อง' เพราะ 'ความโง่เขลาของมนุษย์หรือความเห็นแก่ตัว' พวกเขาถูกบังคับเพื่อเป็นสักขีพยานในระหว่างการประกอบอาชีพในการที่พวกเขาทราบข้อเท็จจริงและคนอื่น ๆ ไม่ได้. เป็นผลให้พวกเขาอาจจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสนใจอย่างจริงจังเป็นอารมณ์ชั่วคราวและ 'จึงประมาท อารมณ์ความรู้สึกที่ลึกซึ้งโดยที่ทั้งประเทศอาจจะแกว่ง '. อันตรายคือนักการทูต' มักจะกลายเป็น denationalized สากลและดังนั้นจึงแห้งหรูหราเปลือกที่ว่างเปล่า '. ยัง Nicolson ยังตั้งข้อสังเกตว่าเป็นอาชีพที่ไม่ควรได้รับการตัดสินจากความล้มเหลวของตนและ สง่างามว่างเปลือกทูตเป็นของหายากนอกโลกของนิยายและจินตนาการที่เป็นที่นิยม.
ประการที่สองประสบการณ์ที่กินโลกเหนื่อยล้านอกจากนี้ยังอาจก่อให้เกิดการเยาะเย้ยถากถางนักการทูตเปิดให้ค่าใช้จ่ายการวางว่าพวกเขาก็แสวงหาอำนาจหรือแย่ลงจะเป็น ใกล้เคียงกับมันโดยไม่ต้องรับผิดชอบ ในการบัญชีสำหรับความสำเร็จของตัวเองอังกฤษกระทรวงต่างประเทศถาวรภายใต้เลขานุการลอร์ดฮาร์ดินจ์ของ Penshurst ประกาศในช่วงต้นทศวรรษ 1900 ที่เขาทฤษฎีในการให้บริการคือการที่ "อำนาจ" เป็นเป้าหมายแรก 'นักการทูตได้ทำหน้าที่ที่น่าเกลียดชังระบอบการปกครองบางอย่างเป็นธรรม การยึดอำนาจของนาซีเจ็บใจเพียงหนึ่งลาออกเอกอัครราชทูต Dobrynin สำหรับความพยายามของเขาที่จะนำเสนอตัวเองเป็นอิทธิพลอารยธรรมในอำนาจของโซเวียตยังคงน่าทึ่งกะล่อนเกี่ยวกับกิจกรรมของเพื่อนร่วมงานของเขา แน่นอนว่าประสบการณ์จากรัสเซียเอ็มไพร์ซาร์ให้กับรัฐคอมมิวนิสต์และจากสหภาพโซเวียตสาธารณรัฐรัสเซียมีตัวอย่างที่โดดเด่นของการเปลี่ยนแปลงในความจงรักภักดีของนักการทูตมืออาชีพที่จะสามารถเป็นที่ถกเถียงกันว่าวิวัฒนาการของสหภาพยุโรป (EU) จะให้เรากับคนอื่น ๆ .
อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่สามารถสรุปได้จากนี้คือการที่นักการทูตมีไม่มากไม่น้อยกว่าส่วนที่เหลือคุณงามความดีของประชากร เพื่อพูดเกี่ยวกับอำนาจทุกมีอีกมากมายเกี่ยวกับการกักขังและแบ่งเบาการใช้งาน หรือมีนักการทูตเล่นชิ้นส่วน passive และในแง่ร้ายที่ได้รับมอบหมายให้พวกเขาโดยการแสดงความเห็นบางอย่างที่พวกเขาเพียงแค่ไปกับการไหลหรือจะนำมันมืออาชีพมากขึ้นทำดีที่สุดของพวกเขาในการดำเนินการของโทประสงค์ทางการเมืองของพวกเขาโดยไม่ต้องทำสิ่งที่เลวร้าย จำเป็นต้องวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับบทบาทของนักการทูตในการกำหนดนโยบาย แต่มันเป็นที่ชัดเจนว่ามีบางคนมาเป็นผู้นำในการสนับสนุนสันติภาพผ่านการก่อสร้าง o คำสั่งซึ่ง circumscribed เอกราชของกษัตริย์ของพวกเขา พวกเขาทำเช่นนั้นเพราะพวกเขาคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี พวกเขายังคงทำเช่นนั้น แต่ไม่เป็นที่หลากหลายนิยมในความรู้สึกดูถูกใช้โดยนักวิจารณ์ที่จะเรียกเข้ามาถามความรักชาติของพวกเขา.
อื่น ๆ โดยทั่วไปกว่าเปลือกสง่างาม Nicolson เป็นสิ่งที่อาจจะเรียกว่า cosmopolitanism ปฏิบัติหรือแม้กระทั่ง unreflective แสดงโดยแฟรงก์โรเบิร์ตเมื่อเขาจำได้ว่า บทบาทของเขาในฐานะทูตของสหราชอาณาจักรที่องค์การสนธิสัญญาป้องกันแอตแลนติกเหนือ (นาโต) ในปี 1950 เขาแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งของเขาเป็นเรื่องผิดปกติเพราะเขาเป็น "ชอบเอกอัครราชทูตใด ๆ ที่เป็นตัวแทนของประเทศของเขา แต่ในส่วนแบ่งเวลาเดียวกันรับผิดชอบร่วมกันในฐานะที่เป็นสมาชิกของสภา '. เป็นผลให้มันเป็นหน้าที่ของเขาไม่เพียง แต่จะเป็นตัวแทนของ มุมมองของอังกฤษในสภา แต่ยังกดอยู่บนลอนดอนเมื่อต้องมุมมองร่วมกันของสภานอกจากรายงานของผู้ Spaak, Norstaad แห่งชาติและผู้แทนของแต่ละบุคคล. มันถูกกดมากกว่าการรายงานซึ่งเป็น IM