The authors propose an interpersona

The authors propose an interpersonal social-cognitive theory of the self and personality, the relational self, in which knowledge about the self is linked with knowledge about significant others, and each linkage embodies a self-other relationship. Mental representations of significant others are activated and used in interpersonal encounters in the social-cognitive phenomenon of transference (S. M. Andersen & N. S. Glassman, 1996), and this evokes the relational self. Variability in relational selves depends on interpersonal contextual cues, whereas stability derives from the chronic accessibility of significant-other representations. Relational selves function in if-then terms (W. Mischel & Y. Shoda, 1995), in which ifs are situations triggering transference, and thens are relational selves. An individual's repertoire of relational selves is a source of interpersonal patterns involving affect, motivation, self-evaluation, and self-regulation

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เขียนเสนอทฤษฎีการรับรู้สังคมมนุษยสัมพันธ์ของตนเองและบุคลิกภาพ ตนเองเชิง ซึ่งความรู้เกี่ยวกับตนเองเชื่อมโยงกับความรู้เกี่ยวกับสำคัญอื่น ๆ และเชื่อมโยงแต่ละก็ความสัมพันธ์ตนเองอื่น ๆ จิตเป็นตัวแทนของสำคัญ อื่น ๆ จะเรียกใช้ในปรากฏการณ์สังคมรับรู้สติ (S. M. แอนเดอร์และ N. S. Glassman, 1996) มนุษยสัมพันธ์ผลงาน และนี้ evokes ตนเองเชิงการ ความแปรผันในตัวเชิงขึ้นอยู่กับมนุษยสัมพันธ์สัญลักษณ์ตามบริบท ในขณะที่ความมั่นคงมาจากความเรื้อรังของการนำเสนออย่างมีนัยสำคัญอื่น ๆ ฟังก์ชันตัวเชิงในนั้นถ้าเงื่อนไข (มิสเชล W. & Y. Shoda, 1995), ที่ไอเอฟเอสเป็นสถานการณ์ที่เรียกสติ และ thens มีตัวเชิง ละครของแต่ละบุคคลของตัวเชิงสัมพันธ์เป็นรูปแบบมนุษยสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับผล แรงจูงใจ การประเมินตนเอง และควบคุมตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เขียนเสนอบุคคลปัญญาทางสังคมทฤษฎีของตนเองและบุคลิกภาพตนเอง สัมพันธ์ ซึ่งในความรู้เกี่ยวกับตนเอง เชื่อมโยงกับความรู้เรื่องสําคัญอื่น ๆ และแต่ละการเชื่อมโยง embodies ตนเองอื่น ๆความสัมพันธ์ สุขภาพจิตเป็นตัวแทนของสําคัญอื่น ๆที่มีการเปิดใช้งานและใช้ในการเผชิญหน้าระหว่างบุคคลในปรากฏการณ์ทางสังคมเชิงพุทธิปัญญาของการเปลี่ยนผ่าน ( Sเมตร แอนเดอร์เซน&เอ็นเอส กลาสแมน , 1996 ) , และนี้กระตุ้นตนเองเชิงสัมพันธ์ ตัวแปรในตัวแบบบุคคล ตามบริบทขึ้นอยู่กับคิว ในขณะที่เสถียรภาพมาจากการเข้าถึงเรื้อรังของตัวแทนอื่น ๆที่สำคัญ เชิงฟังก์ชันในตัวถ้าเงื่อนไข ( ดับเบิลยู มิสเชล&อะโชะดะ , 1995 ) ซึ่งถ้าสถานการณ์วิกฤติความเปลี่ยนแปลง ,thens มีตัวตนและสัมพันธ์ ของแต่ละบุคคลละครของตัวแบบที่เป็นแหล่งที่มาของบุคคล รูปแบบที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจ มีผลการประเมินตนเอง และตนเอง