- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Full transcript:Class of 2009! Firs
Full transcript:
Class of 2009! First I’d like you to get up, wave and cheer your supportive family and friends! Show your love!
It is a great honor for me to be here today.
Now wait a second. I know: that’s such a cliché. You’re thinking: every graduation speaker says that – It’s a great honor. But, in my case, it really is so deeply true – being here is more special and more personal for me than most of you know. I’d like to tell you why.
A long time ago, in the cold September of 1962, there was a Steven’s co-op at this very university. That co-op had a kitchen with a ceiling that had been cleaned by student volunteers every decade or so. Picture a college girl named Gloria, climbing up high on a ladder, struggling to clean that filthy ceiling. Standing on the floor, a young boarder named Carl was admiring the view. And that’s how they met. They were my parents, so I suppose you could say I’m a direct result of that kitchen chemistry experiment, right here at Michigan. My Mom is here with us today, and we should probably go find the spot and put a plaque up on the ceiling that says: "Thanks Mom and Dad!"
Everyone in my family went to school here at Michigan: me, my brother, my Mom and Dad – all of us. My Dad actually got the quantity discount: all three and a half of his degrees are from here. His Ph.D. was in Communication Science because they thought Computers were just a passing fad. He earned it 44 years ago. He and Mom made a big sacrifice for that. They argued at times over pennies, while raising my newborn brother. Mom typed my Dad’s dissertation by hand. This velvet hood I’m wearing, this was my Dad’s. And this diploma, just like the one you’re are about to get, that was my Dad’s. And my underwear, that was… oh never mind.
My father’s father worked in the Chevy plant in Flint, Michigan. He was an assembly line worker. He drove his two children here to Ann Arbor, and told them: That is where you’re going to go to college. Both his kids did graduate from Michigan. That was the American dream. His daughter, Beverly, is with us today. My Grandpa used to carry an "Alley Oop" hammer – a heavy iron pipe with a hunk of lead melted on the end. The workers made them during the sit-down strikes to protect themselves. When I was growing up, we used that hammer whenever we needed to pound a stake or something into the ground. It is wonderful that most people don’t need to carry a heavy blunt object for protection anymore. But just in case, I have it here.
My Dad became a professor at uh… Michigan State, and I was an incredibly lucky boy. A professor’s life is pretty flexible, and he was able to spend oodles of time raising me. Could there be a better upbringing than university brat?
What I’m trying to tell you is that this is WAY more than just a homecoming for me. It’s not easy for me to express how proud I am to be here, with my Mom, my brother and my wife Lucy, and with all of you, at this amazing institution that is responsible for my very existence. I am thrilled for all of you, and I’m thrilled for your families and friends, as all of us join the great, big Michigan family I feel I’ve been a part of all of my life.
What I’m also trying to tell you is that I know exactly what it feels like to be sitting in your seat, listening to some old gasbag give a long-winded commencement speech. Don’t worry. I’ll be brief.
I have a story about following dreams. Or maybe more accurately, it’s a story about finding a path to make those dreams real.
You know what it’s like to wake up in the middle of the night with a vivid dream? And you know how, if you don’t have a pencil and pad by the bed to write it down, it will be completely gone the next morning?
Well, I had one of those dreams when I was 23. When I suddenly woke up, I was thinking: what if we could download the whole web, and just keep the links and… I grabbed a pen and started writing! Sometimes it is important to wake up and stop dreaming. I spent the middle of that night scribbling out the details and convincing myself it would work. Soon after, I told my advisor, Terry Winograd, it would take a couple of weeks to download the web – he nodded knowingly, fully aware it would take much longer but wise enough to not tell me. The optimism of youth is often underrated! Amazingly, I had no thought of building a search engine. The idea wasn’t even on the radar. But, much later we happened upon a better way of ranking webpages to make a really great search engine, and Google was born. When a really great dream shows up, grab it!
When I was here at Michigan, I had actually been taught how to make dreams real! I know it sounds funny, but that is what I learned in a summer camp converted into a training program called Leadershape. Their slogan is to have a "healthy disregard for the impossible". That program encouraged me to pursue a crazy idea at the time: I wanted to build a personal rapid transit system on campus to replace the buses. It was a futuristic way of solving our transportation problem. I still think a lot about transportation – you never loose a dream, it just incubates as a hobby. Many things that people labor hard to do now, like cooking, cleaning, and driving will require much less human time in the future. That is, if we "have a healthy disregard for the impossible" and actually build new solutions.
I think it is often easier to make progress on mega-ambitious dreams. I know that sounds completely nuts. But, since no one else is crazy enough to do it, you have little competition. There are so few people this crazy that I feel like I know them all by first name. They all travel as if they are pack dogs and stick to each other like glue. The best people want to work the big challenges. That is what happened with Google. Our mission is to organize the world’s information and make it universally accessible and useful. How can that not get you excited? But we almost didn’t start Google because my co-founder Sergey and I were too worried about dropping out of our Ph.D. program. You are probably on the right track if you feel like a sidewalk worm during a rainstorm! That is about how we felt after we maxed out three credit cards buying hard disks off the back of a truck. That was the first hardware for Google. Parents and friends: more credit cards always help. What is the one sentence summary of how you change the world? Always work hard on something uncomfortably exciting!
As a Ph.D. student, I actually had three projects I wanted to work on. Thank goodness my advisor said, "why don’t you work on the web for a while". He gave me some seriously good advice because the web was really growing with people and activity, even in 1995! Technology and especially the internet can really help you be lazy. Lazy? What I mean is a group of three people can write software that millions can use and enjoy. Can three people answer the phone a million times a day? Find the leverage in the world, so you can be more lazy!
Overall, I know it seems like the world is crumbling out there, but it is actually a great time in your life to get a little crazy, follow your curiosity, and be ambitious about it. Don’t give up on your dreams. The world needs you all!
So here’s my final story:
On a day like today, you might feel exhilarated — like you’ve just been shot out of a cannon at the circus – and even invincible. Don’t ever forget that incredible feeling. But also: always remember that the moments we have with friends and family, the chances we have to do things that might make a big difference in the world, or even to make a small difference to someone you love — all those wonderful chances that life gives us, life also takes away. It can happen fast, and a whole lot sooner than you think.
In late March 1996, soon after I had moved to Stanford for grad school, my Dad had difficultly breathing and drove to the hospital. Two months later, he died. And that was it. I was completely devastated. Many years later, after a startup, after falling in love, and after so many of life’s adventures, I found myself thinking about my Dad. Lucy and I were far away in a steaming hot village walking through narrow streets. There were wonderful friendly people everywhere, but it was a desperately poor place – people used the bathroom inside and it flowed out into the open gutter and straight into the river. We touched a boy with a limp leg, the result of paralysis from polio. Lucy and I were in rural India – one of the few places where Polio still exists. Polio is transmitted fecal to oral, usually through filthy water. Well, my Dad had Polio. He went on a trip to Tennessee in the first grade and caught it. He was hospitalized for two months and had to be transported by military DC-3 back home – his first flight. My Dad wrote, "Then, I had to stay in bed for over a year, before I started back to school". That is actually a quote from his fifth grade autobiography. My Dad had difficulty breathing his whole life, and the complications of Polio are what took him from us too soon. He would have been very upset that Polio still persists even though we have a vaccine. He would have been equally upset that back in India we had polio virus on our shoes from walking through the contaminated gutters that spread the disease. We were spreading the virus with every footstep, right under beautiful kids playing everywhere. The world is on the verge of eliminating polio, with 328 people infected so far this year. Let’s get it done soon. Perhaps one of you will do that.
My Dad was valedictorian of Flint Mandeville High School 1956 class of about 90 kids. I happened across his graduating speech recently, and it blew me away. 53 years ago at his graduation my Dad said: "…we are entering a changing world, one of automation and employment change where education is an economic necessity. We will have increased periods of time to do as we wish, as ou
Class of 2009! First I’d like you to get up, wave and cheer your supportive family and friends! Show your love!
It is a great honor for me to be here today.
Now wait a second. I know: that’s such a cliché. You’re thinking: every graduation speaker says that – It’s a great honor. But, in my case, it really is so deeply true – being here is more special and more personal for me than most of you know. I’d like to tell you why.
A long time ago, in the cold September of 1962, there was a Steven’s co-op at this very university. That co-op had a kitchen with a ceiling that had been cleaned by student volunteers every decade or so. Picture a college girl named Gloria, climbing up high on a ladder, struggling to clean that filthy ceiling. Standing on the floor, a young boarder named Carl was admiring the view. And that’s how they met. They were my parents, so I suppose you could say I’m a direct result of that kitchen chemistry experiment, right here at Michigan. My Mom is here with us today, and we should probably go find the spot and put a plaque up on the ceiling that says: "Thanks Mom and Dad!"
Everyone in my family went to school here at Michigan: me, my brother, my Mom and Dad – all of us. My Dad actually got the quantity discount: all three and a half of his degrees are from here. His Ph.D. was in Communication Science because they thought Computers were just a passing fad. He earned it 44 years ago. He and Mom made a big sacrifice for that. They argued at times over pennies, while raising my newborn brother. Mom typed my Dad’s dissertation by hand. This velvet hood I’m wearing, this was my Dad’s. And this diploma, just like the one you’re are about to get, that was my Dad’s. And my underwear, that was… oh never mind.
My father’s father worked in the Chevy plant in Flint, Michigan. He was an assembly line worker. He drove his two children here to Ann Arbor, and told them: That is where you’re going to go to college. Both his kids did graduate from Michigan. That was the American dream. His daughter, Beverly, is with us today. My Grandpa used to carry an "Alley Oop" hammer – a heavy iron pipe with a hunk of lead melted on the end. The workers made them during the sit-down strikes to protect themselves. When I was growing up, we used that hammer whenever we needed to pound a stake or something into the ground. It is wonderful that most people don’t need to carry a heavy blunt object for protection anymore. But just in case, I have it here.
My Dad became a professor at uh… Michigan State, and I was an incredibly lucky boy. A professor’s life is pretty flexible, and he was able to spend oodles of time raising me. Could there be a better upbringing than university brat?
What I’m trying to tell you is that this is WAY more than just a homecoming for me. It’s not easy for me to express how proud I am to be here, with my Mom, my brother and my wife Lucy, and with all of you, at this amazing institution that is responsible for my very existence. I am thrilled for all of you, and I’m thrilled for your families and friends, as all of us join the great, big Michigan family I feel I’ve been a part of all of my life.
What I’m also trying to tell you is that I know exactly what it feels like to be sitting in your seat, listening to some old gasbag give a long-winded commencement speech. Don’t worry. I’ll be brief.
I have a story about following dreams. Or maybe more accurately, it’s a story about finding a path to make those dreams real.
You know what it’s like to wake up in the middle of the night with a vivid dream? And you know how, if you don’t have a pencil and pad by the bed to write it down, it will be completely gone the next morning?
Well, I had one of those dreams when I was 23. When I suddenly woke up, I was thinking: what if we could download the whole web, and just keep the links and… I grabbed a pen and started writing! Sometimes it is important to wake up and stop dreaming. I spent the middle of that night scribbling out the details and convincing myself it would work. Soon after, I told my advisor, Terry Winograd, it would take a couple of weeks to download the web – he nodded knowingly, fully aware it would take much longer but wise enough to not tell me. The optimism of youth is often underrated! Amazingly, I had no thought of building a search engine. The idea wasn’t even on the radar. But, much later we happened upon a better way of ranking webpages to make a really great search engine, and Google was born. When a really great dream shows up, grab it!
When I was here at Michigan, I had actually been taught how to make dreams real! I know it sounds funny, but that is what I learned in a summer camp converted into a training program called Leadershape. Their slogan is to have a "healthy disregard for the impossible". That program encouraged me to pursue a crazy idea at the time: I wanted to build a personal rapid transit system on campus to replace the buses. It was a futuristic way of solving our transportation problem. I still think a lot about transportation – you never loose a dream, it just incubates as a hobby. Many things that people labor hard to do now, like cooking, cleaning, and driving will require much less human time in the future. That is, if we "have a healthy disregard for the impossible" and actually build new solutions.
I think it is often easier to make progress on mega-ambitious dreams. I know that sounds completely nuts. But, since no one else is crazy enough to do it, you have little competition. There are so few people this crazy that I feel like I know them all by first name. They all travel as if they are pack dogs and stick to each other like glue. The best people want to work the big challenges. That is what happened with Google. Our mission is to organize the world’s information and make it universally accessible and useful. How can that not get you excited? But we almost didn’t start Google because my co-founder Sergey and I were too worried about dropping out of our Ph.D. program. You are probably on the right track if you feel like a sidewalk worm during a rainstorm! That is about how we felt after we maxed out three credit cards buying hard disks off the back of a truck. That was the first hardware for Google. Parents and friends: more credit cards always help. What is the one sentence summary of how you change the world? Always work hard on something uncomfortably exciting!
As a Ph.D. student, I actually had three projects I wanted to work on. Thank goodness my advisor said, "why don’t you work on the web for a while". He gave me some seriously good advice because the web was really growing with people and activity, even in 1995! Technology and especially the internet can really help you be lazy. Lazy? What I mean is a group of three people can write software that millions can use and enjoy. Can three people answer the phone a million times a day? Find the leverage in the world, so you can be more lazy!
Overall, I know it seems like the world is crumbling out there, but it is actually a great time in your life to get a little crazy, follow your curiosity, and be ambitious about it. Don’t give up on your dreams. The world needs you all!
So here’s my final story:
On a day like today, you might feel exhilarated — like you’ve just been shot out of a cannon at the circus – and even invincible. Don’t ever forget that incredible feeling. But also: always remember that the moments we have with friends and family, the chances we have to do things that might make a big difference in the world, or even to make a small difference to someone you love — all those wonderful chances that life gives us, life also takes away. It can happen fast, and a whole lot sooner than you think.
In late March 1996, soon after I had moved to Stanford for grad school, my Dad had difficultly breathing and drove to the hospital. Two months later, he died. And that was it. I was completely devastated. Many years later, after a startup, after falling in love, and after so many of life’s adventures, I found myself thinking about my Dad. Lucy and I were far away in a steaming hot village walking through narrow streets. There were wonderful friendly people everywhere, but it was a desperately poor place – people used the bathroom inside and it flowed out into the open gutter and straight into the river. We touched a boy with a limp leg, the result of paralysis from polio. Lucy and I were in rural India – one of the few places where Polio still exists. Polio is transmitted fecal to oral, usually through filthy water. Well, my Dad had Polio. He went on a trip to Tennessee in the first grade and caught it. He was hospitalized for two months and had to be transported by military DC-3 back home – his first flight. My Dad wrote, "Then, I had to stay in bed for over a year, before I started back to school". That is actually a quote from his fifth grade autobiography. My Dad had difficulty breathing his whole life, and the complications of Polio are what took him from us too soon. He would have been very upset that Polio still persists even though we have a vaccine. He would have been equally upset that back in India we had polio virus on our shoes from walking through the contaminated gutters that spread the disease. We were spreading the virus with every footstep, right under beautiful kids playing everywhere. The world is on the verge of eliminating polio, with 328 people infected so far this year. Let’s get it done soon. Perhaps one of you will do that.
My Dad was valedictorian of Flint Mandeville High School 1956 class of about 90 kids. I happened across his graduating speech recently, and it blew me away. 53 years ago at his graduation my Dad said: "…we are entering a changing world, one of automation and employment change where education is an economic necessity. We will have increased periods of time to do as we wish, as ou
0/5000
เสียงบรรยายเต็มรูปแบบ:ชั้นปี 2552 อันดับแรก อยากขึ้น คลื่น และให้กำลังใจสนับสนุนครอบครัวและเพื่อนของคุณ แสดงความรักของคุณเป็นเกียรติมากสำหรับฉันอยู่ที่นี่วันนี้ตอนนี้ รอที่สอง ฉันรู้: เป็น cliché ดังกล่าว คุณคิดว่า: ลำโพงทุกศึกษากล่าวว่า – จะเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ แต่ ในกรณีของฉัน มันจริง ๆ ดังนั้นลึกจริง – นี่เป็นพิเศษ และส่วนบุคคลมากสำหรับฉันมากกว่าส่วนใหญ่คุณรู้ อยากจะบอกคุณทำไมนานมาแล้ว ในเย็นกันยายนของปี 1962 มี co-op ของ Steven ที่มหาวิทยาลัยนี้มาก Co-op ที่มีครัว ด้วยเพดานที่มีการทำความสะอาด โดยนักเรียนอาสาสมัครทุกทศวรรษเพื่อ รูปภาพสาววิทยาลัยชื่อกลอเรีย ไต่ขึ้นสูงบันได ดิ้นรนทำความสะอาดเพดานส่วนที่ ยืนบนพื้น พึงหนุ่มที่ชื่อ Carl ถูกชื่นชมมุมมอง และนั่นคือวิธีที่พวกเขาได้พบ พวกเขาถูกพ่อแม่ของฉัน ดังนั้นฉันคิดว่า คุณสามารถบอกฉันของที่ครัวเคมีทดลอง ขวานี่ที่มิชิแกน แม่ของฉันอยู่ที่นี่กับเราวันนี้ และเราคงจะไปหาจุด และวางกับหินปูนบนเพดานว่า: "ขอบคุณแม่และพ่อ! "ทุกคนในครอบครัวไปเรียนที่นี่ที่มิชิแกน: ฉัน พี่ชาย แม่ของฉันของฉันและพ่อ – ทั้งหมดของเรา พ่อจะได้ส่วนลดปริมาณ: มีทั้งหมดสามครึ่งองศาของเขาจากที่นี่ ปริญญาเอกของเขาเป็นวิทยาศาสตร์สื่อสารเนื่องจากพวกเขาคิดว่า คอมพิวเตอร์มีเพียงบูรณะผ่าน เขาได้รับมันเมื่อ 44 ปีที่ผ่านมา เขาและแม่ทำบูชาใหญ่ที่ พวกเขาโต้เถียงตลอดเวลากว่า pennies ขณะเลี้ยงน้องของฉัน แม่พิมพ์วิทยานิพนธ์ของพ่อด้วยมือ ฮูดกำมะหยี่นี้ฉันสวม นี้เป็นของพ่อ ประกาศนียบัตรนี้ เช่นเดียวกับคุณจะมีการได้รับ ที่อยู่ของพ่อ และชุดชั้น ในของฉัน ที่...โอ้ never mindพ่อพ่อทำงานในโรงงาน Chevy ผู้ทรง มิชิแกน เขาเป็นผู้ปฏิบัติงานประกอบ เขาสองลูกที่นี่ขับรถไป Ann Arbor และบอกพวกเขา: ที่อยู่ที่คุณกำลังจะไปศึกษา เด็กของเขาทั้งสองได้ศึกษาจากมิชิแกน ที่มีความฝันอเมริกัน ลูกสาวของเขา เบเวอร์ลี่ อยู่กับเราวันนี้ ปู่ของฉันใช้ในการดำเนินการ "ทาง Oop" ค้อน – ท่อเหล็กหนักกับก้อนใหญ่ของลูกค้าเป้าหมายที่หลอมใน ผู้ปฏิบัติงานทำให้พวกเขาในระหว่างนัดหยุดงาน sit-down ป้องกันตนเอง เมื่อผมโตขึ้น เราใช้ค้อนที่เราต้องตำเป็นเดิมพันหรือสิ่งที่เป็นพื้นดิน ยอดเยี่ยมที่คนส่วนใหญ่ไม่จำเป็นต้องดำเนินการกับวัตถุหนักทื่อสำหรับป้องกันอีกต่อไปได้ แต่ในกรณี แล้วก็ที่นี่พ่อของฉันเป็น อาจารย์ที่บริการ... รัฐมิชิแกน และเป็นผู้ชายโชคดีอย่างเหลือเชื่อ ชีวิตของอาจารย์มีความยืดหยุ่นสวย และสามารถใช้ oodles เวลาเลี้ยงผม ไม่มี upbringing ดีกว่า brat มหาวิทยาลัยสิ่งที่ฉันกำลังพยายามบอกคุณได้ว่า เป็นวิธีการมากกว่าเพียงแค่กลับบ้านฉัน ไม่ง่ายสำหรับฉันภูมิใจว่าฉันอยู่ที่นี่ แม่ของฉัน พี่ชาย และภรรยาลูซี่ และทั้งหมดของคุณ ที่สถาบันนี้ตื่นตาตื่นใจที่รับผิดชอบของฉันดำรงเอ็กซ์เพรส ฉันรู้สึกตื่นเต้นสำหรับคุณ และฉันตื่นเต้นสำหรับครอบครัวและเพื่อน เป็นทั้งหมดของเรารวมดี บิ๊กมิชิแกนครอบครัวรู้สึกเคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอะไรฉันยังพยายามที่จะบอกคุณได้ว่า ฉันรู้ว่าอะไรรู้สึกเหมือนการได้นั่งในนั่ง ฟังเสียงเริ่ม long-winded ให้ gasbag บางเก่า ไม่ต้องห่วง ผมจะย่อผมมีเรื่องราวเกี่ยวกับความฝันต่อไปนี้ หรืออาจจะเพิ่มความถูกต้อง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการหาเส้นทางที่จะทำให้ความฝันเหล่านั้นจริงคุณรู้ว่ามันคืออะไรเช่นการตื่นกลางดึกด้วยความฝันสดใส และคุณรู้วิธี ถ้าคุณไม่มีดินสอและแผ่น ด้วยเตียงเขียนลง มันจะสมบูรณ์ไปด้วยค่ะดี ฉันมีความฝันเหล่านั้นอย่างใดอย่างหนึ่งเมื่อ 23 เมื่อพลันตื่นขึ้น ผมคิด: ถ้าเราสามารถดาวน์โหลดเว็บทั้งหมด และเพียงให้เชื่อมโยง และ... คว้าปากกา และเริ่มเขียน บางครั้งจะต้องปลุก และหยุดฝัน ผมใช้กลาง scribbling คืนที่ออกรายละเอียด และการกระตุ้นตัวเองมันจะทำงาน เร็ว ๆ นี้หลังจากที่ ฉันบอกฉันปรึกษา เทอร์รี่ Winograd มันจะใช้เวลาไม่กี่สัปดาห์ดาวน์โหลดเว็บ – เขาพยักหน้าเจตนา ตระหนักดีว่าจะใช้เวลานานกว่าแต่ฉลาดพอที่จะไม่บอก มองในแง่ดีของเยาวชนเป็น underrated บ่อย น่าอัศจรรย์ ผมไม่มีความคิดในการสร้างเครื่องมือค้นหา ความคิดไม่ได้ในพิสัย แต่ มากในภายหลังเราที่เกิดขึ้นตามวิธีของเว็บจัดอันดับที่ดีกว่าเพื่อให้เครื่องมือค้นหาที่ดีจริง ๆ และ Google เกิด เมื่อความฝันดีจริง ๆ แสดงขึ้น คุณคว้าเมื่อผมนี่ที่มิชิแกน ผมมีจริงแล้วสอนวิธีการทำความฝันที่แท้จริง ฉันรู้ว่า มันฟังดูตลก แต่ที่ผมได้เรียนรู้ในค่ายฤดูร้อนในโปรแกรมการฝึกอบรมที่เรียกว่า Leadershape สโลแกนของพวกเขาจะได้เป็น "สุขภาพไม่สนใจการที่เป็นไปไม่ได้" โปรแกรมที่สนับสนุนให้ฉันไล่ความคิดที่บ้าเวลา: ผมต้องการสร้างระบบรถไฟฟ้าใต้ดินส่วนบุคคลในมหาวิทยาลัยแทนรถ วิธีแก้ไขปัญหาขนส่งอนาคตได้ ยังคงคิดมากเกี่ยวกับการเดินทาง – คุณไม่หลวมความฝัน มัน incubates เป็นงานอดิเรก หลายกิจกรรมที่คนแรงงานอย่างหนักขณะนี้ เช่นทำอาหาร ทำความสะอาด และขับรถจะต้องใช้เวลามากน้อยมนุษย์ในอนาคต นั่นคือ ถ้าเรา "มีที่ไม่สนใจสุขภาพสำหรับการเป็นไปไม่ได้" และสร้างวิธีแก้ไขปัญหาใหม่ ๆผมคิดไว้จะทำให้ความคืบหน้าในฝันร็อคทะเยอทะยาน ฉันรู้ว่าเสียงถั่วสมบูรณ์ ได้ เนื่องจากไม่มีใครบ้าพอที่จะทำ คุณมีการแข่งขันน้อย มีให้ไม่กี่คนนี้บ้าที่ฉันรู้สึกเหมือนฉันทราบทั้งหมด โดยชื่อ พวกเขาทั้งหมดเดินทางประหนึ่งสุนัขชุดและติดกันเช่นกาว คนดีต้องการความท้าทายใหญ่ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ Google ภารกิจของเราคือการ จัดระเบียบข้อมูลของโลก และทำให้สามารถเข้าถึงได้เกลียดชัง และมีประโยชน์ วิธีที่ไม่ได้คุณตื่นเต้น แต่เราเกือบไม่ได้เริ่มต้น Google เนื่องจากผู้ก่อตั้งร่วมของฉัน Sergey และถูกเกินไปห่วงถล่มของปริญญาของเรา คุณจะคงมุ่งถ้าคุณรู้สึกเช่นหนอนสารพัดในระหว่างการ rainstorm เป็นวิธีที่เรารู้สึกว่าหลังจากเรา maxed ออกบัตรเครดิตสามซื้อฮาร์ดดิสก์จากด้านหลังของรถบรรทุก ที่มีฮาร์ดแวร์แรกสำหรับ Google ผู้ปกครองและเพื่อน: บัตรเครดิตเพิ่มเติมจะช่วย สิ่งหนึ่งประโยคสรุปของการเปลี่ยนแปลงโลก จะทำงานอย่างหนักในสิ่ง uncomfortably น่าตื่นเต้นเป็นนักศึกษาปริญญาเอก ผมจริงมีโครงการที่สามที่อยากจะทำงาน ขอบคุณ พระเจ้า ของฉันปรึกษากล่าว "ทำไมไม่คุณทำงานบนเว็บในขณะที่" เขาให้ฉันบางคำแนะนำดีอย่างจริงจังเนื่องจากเว็บจริง ๆ โต มีคนและกิจกรรม แม้ใน 1995 และเทคโนโลยีโดยเฉพาะอินเทอร์เน็ตสามารถจริง ๆ ได้คุณจะขี้เกียจ ขี้เกียจ สิ่งที่ผมหมายถึง คือ กลุ่มของบุคคลที่สามสามารถเขียนซอฟต์แวร์ที่ล้านสามารถใช้ และเพลิดเพลินกับ สามารถคนที่สามตอบโทรศัพท์ล้านครั้งต่อวัน หาประสิทธิภาพการดำเนินงานในโลก เพื่อให้คุณได้มากขี้เกียจโดยรวม ฉันรู้มันดูเหมือนโลกจะผุออกมี แต่มันเป็นจริงเวลาดีในชีวิตได้รับน้อยบ้า ตามความอยากรู้ของคุณ และทะเยอทะยานเกี่ยวกับมัน อย่ายอมแพ้ในความฝันของคุณ โลกต้องการให้คุณทั้งหมดดังนั้นนี่คือเรื่องราวสุดท้ายของฉัน:ในวันเช่นวันนี้ คุณอาจรู้สึก exhilarated — เหมือนคุณเพิ่งเคยยิงจากปืนใหญ่ที่วงเวียน – และอยู่ยงคงกระพันแม้ ไม่เคยลืมความรู้สึกที่น่าทึ่ง แต่ยัง: โปรดจำไว้เสมอว่า ช่วงเวลาที่เรามีเพื่อนและครอบครัว โอกาสที่เราได้ทำสิ่งที่อาจทำให้เกิดความแตกต่างในโลก หรือแม้แต่สร้างความแตกต่างที่ขนาดเล็กเพื่อคนคุณรัก — ทั้งหมดที่ยอดเยี่ยมโอกาสที่ทำให้ชีวิต ชีวิตยังจะไป มันสามารถเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว และมากทั้งเร็วกว่าที่คุณคิดในช่วงปลาย 1996 มีนาคม เร็ว ๆ นี้หลังจากที่ผมได้ย้ายไปสแตนฟอร์ดจบโรงเรียน พ่อได้ difficultly หายใจและขับรถไปโรงพยาบาล สองเดือนต่อมา เขาตาย และที่มา ฉันถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ หลายปีต่อมา หลัง จากการเริ่มต้น หลัง จากตกหลุมรัก และ หลังของการผจญภัยของชีวิต ผมพบว่าตัวเองคิดเกี่ยวกับพ่อ ลูซี่และอยู่ห่างไกลในหมู่บ้านร้อนนึ่งเดินผ่านถนนแคบ มีบรรยากาศยอดเยี่ยมทุก แต่มันเป็นดีหมด– คนใช้ห้องน้ำภายใน และจะไหลออก ไปเย็บเปิด และตรง เข้าแม่น้ำ เราสัมผัสเด็ก ด้วยเลก limp เป็นผลจากโรคโปลิโออัมพาต ลูซี่และอยู่ในชนบทอินเดีย – ไม่กี่ที่วัคซีนยังคงมีอยู่ โรคโปลิโอเป็นส่ง fecal เพื่อช่องปาก มักจะผ่านส่วนน้ำ ดี พ่อมีวัคซีน เขาไปเที่ยวเทนเนสซีในชั้นแรก และจับมัน เขาถูกพักสองเดือน และต้องใช้การขนส่ง โดยทหาร DC 3 กลับบ้าน – เที่ยวบินแรกของเขา พ่อเขียน "นั้น ผมจะพักในเตียงสำหรับผ่านปี ก่อนผมเริ่มไปโรงเรียน" ที่จริงใบเสนอราคาจากอัตชีวประวัติของเขาเกรดห้าได้ พ่อของฉันมีปัญหาในการหายใจตลอดชีวิต และมีภาวะแทรกซ้อนของโรคโปลิโอที่เขาใช้เราเร็วเกินไป เขาจะได้รับทุกข์ร้อนมากว่า โรคโปลิโอยังยังคงอยู่แม้ว่าเรามีวัคซีน เขาจะได้รับเท่า ๆ กันอารมณ์เสียว่า ในอินเดีย มีวัคซีนไวรัสบนรองเท้าของเราจากคนเดินผ่านตัวเย็บกระดาษปนเปื้อนที่แพร่กระจายโรค เราถูกแพร่กระจายไวรัสกับทุก footstep ขวาภายใต้สวยงามสำหรับเด็กเล่นเลย โลกเจียนขจัดโรคโปลิโอ 328 คนติดเชื้อจนปีนี้ได้ ลองได้ทำเร็ว ๆ นี้ บางทีหนึ่งคุณจะทำเช่นนั้นพ่อเป็น valedictorian ผู้ทรงแมนเดวิลล์มัธยมปี 1956 คลาสของเด็กประมาณ 90 ฉันเกิดขึ้นผ่านคำพูดของเขา graduating ล่า และมันได้พัดฉันไป 53 ปีที่ศึกษาพ่อว่า: "... เรากำลังป้อนโลกเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนแปลงอัตโนมัติและงานที่ศึกษาจะมีความจำเป็นทางเศรษฐกิจอย่างใดอย่างหนึ่ง เราจะได้เพิ่มระยะเวลาให้ทำ ตามที่เราต้องการ เป็น ou
การแปล กรุณารอสักครู่..
Full transcript:
Class of 2009! First I’d like you to get up, wave and cheer your supportive family and friends! Show your love!
It is a great honor for me to be here today.
Now wait a second. I know: that’s such a cliché. You’re thinking: every graduation speaker says that – It’s a great honor. But, in my case, it really is so deeply true – being here is more special and more personal for me than most of you know. I’d like to tell you why.
A long time ago, in the cold September of 1962, there was a Steven’s co-op at this very university. That co-op had a kitchen with a ceiling that had been cleaned by student volunteers every decade or so. Picture a college girl named Gloria, climbing up high on a ladder, struggling to clean that filthy ceiling. Standing on the floor, a young boarder named Carl was admiring the view. And that’s how they met. They were my parents, so I suppose you could say I’m a direct result of that kitchen chemistry experiment, right here at Michigan. My Mom is here with us today, and we should probably go find the spot and put a plaque up on the ceiling that says: "Thanks Mom and Dad!"
Everyone in my family went to school here at Michigan: me, my brother, my Mom and Dad – all of us. My Dad actually got the quantity discount: all three and a half of his degrees are from here. His Ph.D. was in Communication Science because they thought Computers were just a passing fad. He earned it 44 years ago. He and Mom made a big sacrifice for that. They argued at times over pennies, while raising my newborn brother. Mom typed my Dad’s dissertation by hand. This velvet hood I’m wearing, this was my Dad’s. And this diploma, just like the one you’re are about to get, that was my Dad’s. And my underwear, that was… oh never mind.
My father’s father worked in the Chevy plant in Flint, Michigan. He was an assembly line worker. He drove his two children here to Ann Arbor, and told them: That is where you’re going to go to college. Both his kids did graduate from Michigan. That was the American dream. His daughter, Beverly, is with us today. My Grandpa used to carry an "Alley Oop" hammer – a heavy iron pipe with a hunk of lead melted on the end. The workers made them during the sit-down strikes to protect themselves. When I was growing up, we used that hammer whenever we needed to pound a stake or something into the ground. It is wonderful that most people don’t need to carry a heavy blunt object for protection anymore. But just in case, I have it here.
My Dad became a professor at uh… Michigan State, and I was an incredibly lucky boy. A professor’s life is pretty flexible, and he was able to spend oodles of time raising me. Could there be a better upbringing than university brat?
What I’m trying to tell you is that this is WAY more than just a homecoming for me. It’s not easy for me to express how proud I am to be here, with my Mom, my brother and my wife Lucy, and with all of you, at this amazing institution that is responsible for my very existence. I am thrilled for all of you, and I’m thrilled for your families and friends, as all of us join the great, big Michigan family I feel I’ve been a part of all of my life.
What I’m also trying to tell you is that I know exactly what it feels like to be sitting in your seat, listening to some old gasbag give a long-winded commencement speech. Don’t worry. I’ll be brief.
I have a story about following dreams. Or maybe more accurately, it’s a story about finding a path to make those dreams real.
You know what it’s like to wake up in the middle of the night with a vivid dream? And you know how, if you don’t have a pencil and pad by the bed to write it down, it will be completely gone the next morning?
Well, I had one of those dreams when I was 23. When I suddenly woke up, I was thinking: what if we could download the whole web, and just keep the links and… I grabbed a pen and started writing! Sometimes it is important to wake up and stop dreaming. I spent the middle of that night scribbling out the details and convincing myself it would work. Soon after, I told my advisor, Terry Winograd, it would take a couple of weeks to download the web – he nodded knowingly, fully aware it would take much longer but wise enough to not tell me. The optimism of youth is often underrated! Amazingly, I had no thought of building a search engine. The idea wasn’t even on the radar. But, much later we happened upon a better way of ranking webpages to make a really great search engine, and Google was born. When a really great dream shows up, grab it!
When I was here at Michigan, I had actually been taught how to make dreams real! I know it sounds funny, but that is what I learned in a summer camp converted into a training program called Leadershape. Their slogan is to have a "healthy disregard for the impossible". That program encouraged me to pursue a crazy idea at the time: I wanted to build a personal rapid transit system on campus to replace the buses. It was a futuristic way of solving our transportation problem. I still think a lot about transportation – you never loose a dream, it just incubates as a hobby. Many things that people labor hard to do now, like cooking, cleaning, and driving will require much less human time in the future. That is, if we "have a healthy disregard for the impossible" and actually build new solutions.
I think it is often easier to make progress on mega-ambitious dreams. I know that sounds completely nuts. But, since no one else is crazy enough to do it, you have little competition. There are so few people this crazy that I feel like I know them all by first name. They all travel as if they are pack dogs and stick to each other like glue. The best people want to work the big challenges. That is what happened with Google. Our mission is to organize the world’s information and make it universally accessible and useful. How can that not get you excited? But we almost didn’t start Google because my co-founder Sergey and I were too worried about dropping out of our Ph.D. program. You are probably on the right track if you feel like a sidewalk worm during a rainstorm! That is about how we felt after we maxed out three credit cards buying hard disks off the back of a truck. That was the first hardware for Google. Parents and friends: more credit cards always help. What is the one sentence summary of how you change the world? Always work hard on something uncomfortably exciting!
As a Ph.D. student, I actually had three projects I wanted to work on. Thank goodness my advisor said, "why don’t you work on the web for a while". He gave me some seriously good advice because the web was really growing with people and activity, even in 1995! Technology and especially the internet can really help you be lazy. Lazy? What I mean is a group of three people can write software that millions can use and enjoy. Can three people answer the phone a million times a day? Find the leverage in the world, so you can be more lazy!
Overall, I know it seems like the world is crumbling out there, but it is actually a great time in your life to get a little crazy, follow your curiosity, and be ambitious about it. Don’t give up on your dreams. The world needs you all!
So here’s my final story:
On a day like today, you might feel exhilarated — like you’ve just been shot out of a cannon at the circus – and even invincible. Don’t ever forget that incredible feeling. But also: always remember that the moments we have with friends and family, the chances we have to do things that might make a big difference in the world, or even to make a small difference to someone you love — all those wonderful chances that life gives us, life also takes away. It can happen fast, and a whole lot sooner than you think.
In late March 1996, soon after I had moved to Stanford for grad school, my Dad had difficultly breathing and drove to the hospital. Two months later, he died. And that was it. I was completely devastated. Many years later, after a startup, after falling in love, and after so many of life’s adventures, I found myself thinking about my Dad. Lucy and I were far away in a steaming hot village walking through narrow streets. There were wonderful friendly people everywhere, but it was a desperately poor place – people used the bathroom inside and it flowed out into the open gutter and straight into the river. We touched a boy with a limp leg, the result of paralysis from polio. Lucy and I were in rural India – one of the few places where Polio still exists. Polio is transmitted fecal to oral, usually through filthy water. Well, my Dad had Polio. He went on a trip to Tennessee in the first grade and caught it. He was hospitalized for two months and had to be transported by military DC-3 back home – his first flight. My Dad wrote, "Then, I had to stay in bed for over a year, before I started back to school". That is actually a quote from his fifth grade autobiography. My Dad had difficulty breathing his whole life, and the complications of Polio are what took him from us too soon. He would have been very upset that Polio still persists even though we have a vaccine. He would have been equally upset that back in India we had polio virus on our shoes from walking through the contaminated gutters that spread the disease. We were spreading the virus with every footstep, right under beautiful kids playing everywhere. The world is on the verge of eliminating polio, with 328 people infected so far this year. Let’s get it done soon. Perhaps one of you will do that.
My Dad was valedictorian of Flint Mandeville High School 1956 class of about 90 kids. I happened across his graduating speech recently, and it blew me away. 53 years ago at his graduation my Dad said: "…we are entering a changing world, one of automation and employment change where education is an economic necessity. We will have increased periods of time to do as we wish, as ou
Class of 2009! First I’d like you to get up, wave and cheer your supportive family and friends! Show your love!
It is a great honor for me to be here today.
Now wait a second. I know: that’s such a cliché. You’re thinking: every graduation speaker says that – It’s a great honor. But, in my case, it really is so deeply true – being here is more special and more personal for me than most of you know. I’d like to tell you why.
A long time ago, in the cold September of 1962, there was a Steven’s co-op at this very university. That co-op had a kitchen with a ceiling that had been cleaned by student volunteers every decade or so. Picture a college girl named Gloria, climbing up high on a ladder, struggling to clean that filthy ceiling. Standing on the floor, a young boarder named Carl was admiring the view. And that’s how they met. They were my parents, so I suppose you could say I’m a direct result of that kitchen chemistry experiment, right here at Michigan. My Mom is here with us today, and we should probably go find the spot and put a plaque up on the ceiling that says: "Thanks Mom and Dad!"
Everyone in my family went to school here at Michigan: me, my brother, my Mom and Dad – all of us. My Dad actually got the quantity discount: all three and a half of his degrees are from here. His Ph.D. was in Communication Science because they thought Computers were just a passing fad. He earned it 44 years ago. He and Mom made a big sacrifice for that. They argued at times over pennies, while raising my newborn brother. Mom typed my Dad’s dissertation by hand. This velvet hood I’m wearing, this was my Dad’s. And this diploma, just like the one you’re are about to get, that was my Dad’s. And my underwear, that was… oh never mind.
My father’s father worked in the Chevy plant in Flint, Michigan. He was an assembly line worker. He drove his two children here to Ann Arbor, and told them: That is where you’re going to go to college. Both his kids did graduate from Michigan. That was the American dream. His daughter, Beverly, is with us today. My Grandpa used to carry an "Alley Oop" hammer – a heavy iron pipe with a hunk of lead melted on the end. The workers made them during the sit-down strikes to protect themselves. When I was growing up, we used that hammer whenever we needed to pound a stake or something into the ground. It is wonderful that most people don’t need to carry a heavy blunt object for protection anymore. But just in case, I have it here.
My Dad became a professor at uh… Michigan State, and I was an incredibly lucky boy. A professor’s life is pretty flexible, and he was able to spend oodles of time raising me. Could there be a better upbringing than university brat?
What I’m trying to tell you is that this is WAY more than just a homecoming for me. It’s not easy for me to express how proud I am to be here, with my Mom, my brother and my wife Lucy, and with all of you, at this amazing institution that is responsible for my very existence. I am thrilled for all of you, and I’m thrilled for your families and friends, as all of us join the great, big Michigan family I feel I’ve been a part of all of my life.
What I’m also trying to tell you is that I know exactly what it feels like to be sitting in your seat, listening to some old gasbag give a long-winded commencement speech. Don’t worry. I’ll be brief.
I have a story about following dreams. Or maybe more accurately, it’s a story about finding a path to make those dreams real.
You know what it’s like to wake up in the middle of the night with a vivid dream? And you know how, if you don’t have a pencil and pad by the bed to write it down, it will be completely gone the next morning?
Well, I had one of those dreams when I was 23. When I suddenly woke up, I was thinking: what if we could download the whole web, and just keep the links and… I grabbed a pen and started writing! Sometimes it is important to wake up and stop dreaming. I spent the middle of that night scribbling out the details and convincing myself it would work. Soon after, I told my advisor, Terry Winograd, it would take a couple of weeks to download the web – he nodded knowingly, fully aware it would take much longer but wise enough to not tell me. The optimism of youth is often underrated! Amazingly, I had no thought of building a search engine. The idea wasn’t even on the radar. But, much later we happened upon a better way of ranking webpages to make a really great search engine, and Google was born. When a really great dream shows up, grab it!
When I was here at Michigan, I had actually been taught how to make dreams real! I know it sounds funny, but that is what I learned in a summer camp converted into a training program called Leadershape. Their slogan is to have a "healthy disregard for the impossible". That program encouraged me to pursue a crazy idea at the time: I wanted to build a personal rapid transit system on campus to replace the buses. It was a futuristic way of solving our transportation problem. I still think a lot about transportation – you never loose a dream, it just incubates as a hobby. Many things that people labor hard to do now, like cooking, cleaning, and driving will require much less human time in the future. That is, if we "have a healthy disregard for the impossible" and actually build new solutions.
I think it is often easier to make progress on mega-ambitious dreams. I know that sounds completely nuts. But, since no one else is crazy enough to do it, you have little competition. There are so few people this crazy that I feel like I know them all by first name. They all travel as if they are pack dogs and stick to each other like glue. The best people want to work the big challenges. That is what happened with Google. Our mission is to organize the world’s information and make it universally accessible and useful. How can that not get you excited? But we almost didn’t start Google because my co-founder Sergey and I were too worried about dropping out of our Ph.D. program. You are probably on the right track if you feel like a sidewalk worm during a rainstorm! That is about how we felt after we maxed out three credit cards buying hard disks off the back of a truck. That was the first hardware for Google. Parents and friends: more credit cards always help. What is the one sentence summary of how you change the world? Always work hard on something uncomfortably exciting!
As a Ph.D. student, I actually had three projects I wanted to work on. Thank goodness my advisor said, "why don’t you work on the web for a while". He gave me some seriously good advice because the web was really growing with people and activity, even in 1995! Technology and especially the internet can really help you be lazy. Lazy? What I mean is a group of three people can write software that millions can use and enjoy. Can three people answer the phone a million times a day? Find the leverage in the world, so you can be more lazy!
Overall, I know it seems like the world is crumbling out there, but it is actually a great time in your life to get a little crazy, follow your curiosity, and be ambitious about it. Don’t give up on your dreams. The world needs you all!
So here’s my final story:
On a day like today, you might feel exhilarated — like you’ve just been shot out of a cannon at the circus – and even invincible. Don’t ever forget that incredible feeling. But also: always remember that the moments we have with friends and family, the chances we have to do things that might make a big difference in the world, or even to make a small difference to someone you love — all those wonderful chances that life gives us, life also takes away. It can happen fast, and a whole lot sooner than you think.
In late March 1996, soon after I had moved to Stanford for grad school, my Dad had difficultly breathing and drove to the hospital. Two months later, he died. And that was it. I was completely devastated. Many years later, after a startup, after falling in love, and after so many of life’s adventures, I found myself thinking about my Dad. Lucy and I were far away in a steaming hot village walking through narrow streets. There were wonderful friendly people everywhere, but it was a desperately poor place – people used the bathroom inside and it flowed out into the open gutter and straight into the river. We touched a boy with a limp leg, the result of paralysis from polio. Lucy and I were in rural India – one of the few places where Polio still exists. Polio is transmitted fecal to oral, usually through filthy water. Well, my Dad had Polio. He went on a trip to Tennessee in the first grade and caught it. He was hospitalized for two months and had to be transported by military DC-3 back home – his first flight. My Dad wrote, "Then, I had to stay in bed for over a year, before I started back to school". That is actually a quote from his fifth grade autobiography. My Dad had difficulty breathing his whole life, and the complications of Polio are what took him from us too soon. He would have been very upset that Polio still persists even though we have a vaccine. He would have been equally upset that back in India we had polio virus on our shoes from walking through the contaminated gutters that spread the disease. We were spreading the virus with every footstep, right under beautiful kids playing everywhere. The world is on the verge of eliminating polio, with 328 people infected so far this year. Let’s get it done soon. Perhaps one of you will do that.
My Dad was valedictorian of Flint Mandeville High School 1956 class of about 90 kids. I happened across his graduating speech recently, and it blew me away. 53 years ago at his graduation my Dad said: "…we are entering a changing world, one of automation and employment change where education is an economic necessity. We will have increased periods of time to do as we wish, as ou
การแปล กรุณารอสักครู่..
เต็มฉบับ :
ชั้นของ 2009 ! แรกที่ฉันต้องการให้คุณลุกขึ้น คลื่น และ เชียร์ เกื้อกูลครอบครัวและเพื่อนของคุณ ! แสดงความรักของคุณ
มันเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉันที่จะอยู่ที่นี่ในวันนี้
ตอนนี้รอสักครู่ ผมรู้ มันเป็นสำนวนจำเจ . คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้บรรยายบอกว่า ทุกพิธีจบการศึกษา และมันเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แต่ในกรณีของฉันเต็มฉบับ :
ชั้นของ 2009 ! แรกที่ฉันต้องการให้คุณลุกขึ้น คลื่น และ เชียร์ เกื้อกูลครอบครัวและเพื่อนของคุณ ! แสดงความรักของคุณ
มันเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉันที่จะอยู่ที่นี่ในวันนี้
ตอนนี้รอสักครู่ ผมรู้ มันเป็นสำนวนจำเจ . คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้บรรยายบอกว่า ทุกพิธีจบการศึกษา และมันเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แต่ในกรณีของฉันจริงๆมันช่วยให้ลึกจริงอยู่ที่นี่มากขึ้นพิเศษและส่วนบุคคลมากขึ้นสำหรับฉันมากกว่าที่คุณรู้ ฉันต้องการที่จะบอกคุณว่าทำไม
เมื่อนานมาแล้ว ในวันที่เย็นของ 1962 มีสตีเวน สหกรณ์ในมหาวิทยาลัยนี้มาก ที่สหกรณ์มีครัวพร้อมด้วยเพดานที่ได้ถูกทำความสะอาดโดยนักเรียนอาสาสมัครทุกทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้น รูปนักศึกษาสาวที่ชื่อ กลอเรียปีนขึ้นที่สูงบนบันได ดิ้นรนเพื่อทำความสะอาด สกปรก เพดาน ยืนบนพื้น หนุ่มนักเรียน ชื่อ คาร์ล ชื่นชมวิวทิวทัศน์ และนั่นคือวิธีที่พวกเขาพบ พวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าคุณสามารถพูดได้ว่าฉันเป็นผลโดยตรงของห้องครัวเคมีการทดลองอยู่ที่มิชิแกน แม่อยู่ที่นี่กับเราในวันนี้เราควรจะหาจุด และใส่ป้ายไว้บนเพดานที่กล่าวว่า : " ขอบคุณแม่และพ่อ ! "
ทุกคนในครอบครัวของฉันไปโรงเรียนที่นี่ที่มิชิแกน ผม น้องชาย พ่อและแม่ และพวกเราทุกคน พ่อผมได้ลดปริมาณทั้งสามและครึ่งหนึ่งขององศาที่เขาจากที่นี่ ปริญญาเอกของเขาในการสื่อสารวิทยาศาสตร์ เพราะพวกเขาคิดว่าคอมพิวเตอร์เป็นแค่ผ่านแฟชั่น .เขาได้รับมันเมื่อ 44 ปีที่แล้ว เขาและแม่เสียสละที่ใหญ่ที่ พวกเขาถกเถียงกันอยู่ที่เท่ากัน ในขณะที่เลี้ยงน้องแรกเกิดของฉัน แม่พิมพ์วิทยานิพนธ์ของพ่อโดยมือ นี้กำมะหยี่ฮูดฉันใส่นี้ คือพ่อ และประกาศนียบัตรนี้ เหมือนที่คุณกำลังจะได้รับ นั่นคือพ่อ และชุดชั้นในของฉัน นั่นคือ . . . . . . . โอ้ . . ไม่เป็นไร . . .
พ่อของพ่อผมทำงานใน Chevy พืชในฟลินท์ , มิชิแกน เขาเป็นสายงาน เขาขับรถพาเด็กสองคนของเขามา แอน อาร์เบอร์ และบอกพวกเขาว่าคุณกำลังจะไปโรงเรียน เด็กทั้งสองของเขาได้จบการศึกษาจากมิชิแกน นั่นคือความฝันของชาวอเมริกัน ลูกสาวของเขา เบเวอรี่ กับเราวันนี้ปู่ของฉันเคยพก " ตรอก OOP " –ค้อนหนักท่อเหล็กที่มีก้อนตะกั่วละลายบนปลาย คนงานทำระหว่างนั่งกัดเพื่อป้องกันตัวเอง เมื่อเราโตขึ้น เราใช้ค้อนที่เมื่อใดก็ตามที่เราต้องการเพื่อปอนด์เป็นเดิมพันหรืออะไรลงไปในพื้นดิน มันเป็นที่ยอดเยี่ยมที่คนส่วนใหญ่ไม่ต้องแบกหนักทื่อวัตถุเพื่อป้องกันแล้วแต่ในกรณีนี้ ฉันมีที่นี่
พ่อเป็นศาสตราจารย์ที่ เอ่อ . . . . . . . มิชิแกน ผมเป็นเด็กผู้ชายโชคดี . ชีวิตของอาจารย์มีความยืดหยุ่นมาก และเขาก็สามารถที่จะใช้จ่ายจำนวนมากของเวลาที่เลี้ยงดูผมมา มีการอบรมที่ดีกว่าเด็กมหาวิทยาลัย
สิ่งที่ผมพยายามจะบอกคุณว่าวิธีนี้มันมากกว่าแค่กลับบ้านสำหรับฉันมันไม่ง่ายสำหรับผมที่จะแสดงวิธีการที่ฉันภูมิใจที่ได้อยู่ที่นี่ กับ แม่ พี่ชาย และภรรยา ลูซี่ และกับทุกคน ที่สถาบันการศึกษาที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการดำรงอยู่มากของฉัน ฉันตื่นเต้นสำหรับคุณ , และฉันตื่นเต้นมากสำหรับครอบครัวและเพื่อนของคุณเป็นทั้งหมดของเราเข้าร่วมครอบครัวใหญ่ มิชิแกน ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน . . . . . .
คุณจะรู้ว่าสิ่งที่มันต้องการที่จะตื่นขึ้นมากลางดึก กับความฝันที่สดใส ? และคุณรู้ว่าถ้าคุณไม่ได้มีดินสอและแผ่นโดยเตียงที่จะเขียนมันลง มันก็จะหายไปในเช้าวันถัดไป ?
ผมก็หนึ่งในความฝันเหล่านั้นตอนที่ 23 เมื่ออยู่ๆ ฉันก็ตื่นขึ้นมา ฉันกำลังคิดอยู่ ถ้าเราสามารถดาวน์โหลดเว็บไซต์ทั้งหมดสิ่งที่ฉันพยายามจะบอกคุณว่าฉันรู้ว่าสิ่งที่มันรู้สึกเหมือนจะนั่งอยู่ในที่นั่งของคุณฟังคนแก่คนขี้โม้ให้ยืดยาว เริ่มพูด . ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะย่อๆ
ฉันมีเรื่องราวเกี่ยวกับตามความฝัน หรือบางทีอาจจะมากกว่าถูกต้อง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการค้นหาเส้นทางเพื่อทำให้ความฝันเหล่านั้นจริงๆ .
ตระหนักถึงมันจะใช้เวลานานมาก แต่ฉลาดพอที่จะไม่บอก มองในแง่ดีของเยาวชนเป็น underrated บ่อย ! น่าแปลก ผมไม่คิดสร้างเครื่องมือค้นหา ความคิดที่ไม่อยู่ในเรดาร์ แต่ต่อมาเราก็เกิดขึ้นเมื่อเป็นวิธีที่ดีของหน้าเว็บการจัดอันดับเพื่อให้เครื่องมือค้นหาที่ดีจริงๆ และ Google ก็เกิด เมื่อความฝันที่ยิ่งใหญ่จริงๆแสดงขึ้นคว้ามัน !
และเพียงแค่ให้เชื่อมโยง และ . . . . . . . ฉันคว้าปากกาและเริ่มเขียน ! บางครั้งมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะตื่นขึ้นและหยุดฝัน ฉันใช้เวลาช่วงกลางคืนที่เขียนออกรายละเอียดและเชื่อตัวเองก็จะทำงาน หลังจากที่ผมบอกที่ปรึกษาของฉัน เทอร์รี่ วิโนแกรด มันอาจใช้เวลาสองสามสัปดาห์ที่จะดาวน์โหลดเว็บ–เขาพยักหน้าอย่างชาญฉลาดเมื่อฉันอยู่ที่มิชิแกน ผมเคยถูกสอนวิธีการสร้างความฝันจริง ฉันรู้ว่ามันฟังดูตลก แต่นั่นคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในค่ายฤดูร้อน แปลงเป็นโปรแกรมการฝึกอบรมที่เรียกว่า leadershape . สโลแกนของพวกเขาคือมี " ไม่สนใจสุขภาพเป็นไปไม่ได้ " โปรแกรมที่สนับสนุนผมไล่ความคิดบ้าๆที่เวลา :ฉันต้องการสร้างรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนส่วนบุคคลระบบในมหาวิทยาลัย เพื่อทดแทนรถโดยสาร มันมีหนทางเบื้องหน้าของการแก้ปัญหาการขนส่งของเรา ผมยังคิดว่ามากเกี่ยวกับการขนส่งและคุณไม่เคยสูญเสียความฝัน มันเพิ่งฟักไข่เป็นงานอดิเรก หลายเรื่องที่คนแรงงานทำได้ยาก เช่น ทำอาหาร ทำความสะอาด และการขับรถจะต้องมีมากน้อยของเวลาในอนาคต นั่นคือพวกเขาทั้งหมดเดินทางเป็นหากพวกเขาเป็นสุนัขแพ็คติดกันเหมือนกาว คนที่ดีที่สุดต้องการทำงานความท้าทายใหญ่ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ Google พันธกิจของเราคือการจัดระเบียบข้อมูลของโลกและทำให้สามารถเข้าถึงได้จากทุกมุมโลก และเป็นประโยชน์ แล้วจะไม่ทำให้คุณตื่นเต้นเหรอถ้าเราได้คำนึงถึงสุขภาพเป็นไปไม่ได้ " และสร้างโซลูชั่นใหม่
ฉันคิดว่ามันมักจะง่ายที่จะทำให้ความคืบหน้าในความฝันทะเยอทะยานของร็อค ฉันรู้ว่ามันฟังดูบ้า . แต่เพราะไม่มีใครบ้าพอที่จะทำมัน คุณมีการแข่งขันน้อย มีไม่กี่คนนี่บ้าที่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาทั้งหมดโดยชื่อแรกบัตรเครดิตช่วยเสมอ อะไรคือหนึ่งประโยคสรุปของวิธีการที่คุณเปลี่ยนโลก ? มักจะทำงานอย่างหนักในสิ่งที่น่าตื่นเต้นไม่สบาย !
เป็นปริญญาเอก นักศึกษา ที่จริงผมมี สามโครงการ ฉันต้องการที่จะทำงานบน ขอบคุณพระเจ้าของฉันที่ปรึกษากล่าวว่า " ทำไมคุณถึงไม่ทำงานบนเว็บสักพัก " เขาให้ฉันคำแนะนำบางอย่างที่ดีจริงๆ เพราะเว็บก็เติบโตด้วยกิจกรรมคนและแต่เราแทบไม่ได้เริ่ม Google ผู้ร่วมก่อตั้ง Sergey และฉันเป็นเพราะฉันกังวลเกี่ยวกับการออกจากโปรแกรมปริญญาเอกของเรา คุณอาจอยู่ในการติดตามที่เหมาะสมถ้าคุณรู้สึกชอบทางเท้าตัวหนอนในระหว่างพายุ ! ที่เกี่ยวกับวิธีการที่เรารู้สึกว่าหลังจากที่เราได้ maxed ออกบัตรเครดิตสามซื้อฮาร์ดดิสก์ปิดด้านหลังของรถบรรทุก ที่เป็นอุปกรณ์แรกสำหรับ Google พ่อแม่และเพื่อน :แม้ใน 1995 เทคโนโลยี โดยเฉพาะอินเทอร์เน็ตจริงๆสามารถช่วยให้คุณขี้เกียจ ขี้เกียจ สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ กลุ่ม 3 คน สามารถเขียนซอฟต์แวร์ที่ล้านสามารถใช้และเพลิดเพลินกับ สามารถสามคนที่รับโทรศัพท์ล้านครั้งต่อวัน ค้นหาประโยชน์ในโลก ดังนั้นคุณสามารถขี้เกียจมากกว่า
โดยรวม ฉันว่าเหมือนโลกจะพังทลายออกมาแต่จริง ๆเวลาที่ดีในชีวิตของคุณจะได้รับน้อยบ้าตามความอยากรู้ และทะเยอทะยานได้เกี่ยวกับมัน ไม่ให้ขึ้นบนความฝันของคุณ โลกต้องการคุณทั้งหมด !
ดังนั้นนี่คือเรื่องราวของฉันสุดท้าย :
อย่างในวันนี้ คุณจะรู้สึกว่า exhilarated - เหมือนคุณเพิ่งถูกยิงออกมาจากปืนที่คณะละครสัตว์ – และอยู่ยงคงกระพัน อย่าลืมว่า ไม่น่าเชื่อ ความรู้สึก แต่ยังรวมถึงโปรดจำไว้เสมอว่าช่วงเวลาที่เราได้อยู่กับเพื่อน ๆและครอบครัว โอกาสเราก็ต้องทำในสิ่งที่จะทำให้ความแตกต่างใหญ่ในโลก หรือแม้แต่การสร้างความแตกต่างเล็ก ๆให้คนที่คุณรัก - ที่ยอดเยี่ยมโอกาสที่ชีวิตจะช่วยให้เรา ชีวิตก็จะหายไป มันสามารถเกิดขึ้นได้เร็ว และมากเร็วกว่าที่คุณคิด
ในปลายเดือนมีนาคม ปี 1996หลังจากที่ผมได้ย้ายไป Stanford สำหรับผู้สำเร็จการศึกษาโรงเรียน พ่อได้หายใจกุกกักและขับรถไปโรงพยาบาล สองเดือนต่อมาเขาก็เสียชีวิต และมัน ฉันมันแย่มาก หลายปีต่อมาหลังจากการเริ่มต้น หลังจากตกหลุมรัก หลังจากที่มากของชีวิตการผจญภัย ฉันพบตัวเอง คิดเกี่ยวกับ พ่อลูซี่และฉันอยู่ไกลในร้อนหมู่บ้านเดินผ่านถนนที่แคบ มียอดเยี่ยมเป็นกันเองทุกคน แต่มันเป็น อย่างที่คนน่าสงสาร–ใช้ห้องน้ำภายใน และมันไหลออกมาลงในรางน้ำเปิด และตรงเข้าไปในแม่น้ำ เราได้เด็กที่มีขากะเผลก ผลของการเป็นอัมพาตจากโรคโปลิโอลูซี่และฉันอยู่ในชนบทอินเดีย–หนึ่งในไม่กี่สถานที่ที่โปลิโอยังคงมีอยู่ โปลิโอส่งอุจจาระในช่องปากมักจะผ่านน้ำสกปรก . เอ่อ พ่อผมมีโรคโปลิโอ เขาไปเที่ยวกับเทนเนสซีในชั้นแรก และติดมัน เขาเข้ารับการรักษาเป็นเวลา 2 เดือน และถูก โดยทหาร dc-3 กลับบ้าน–เที่ยวบินแรกของเขา พ่อเขียน " แล้วผมต้องพักไปเป็นปี ก่อนที่จะเริ่มไปโรงเรียน " ที่จริงอ้างจาก ป. 5 อัตชีวประวัติ พ่อหายใจลำบากทั้งชีวิต และภาวะแทรกซ้อนของโรคโปลิโอเป็นสิ่งที่พรากเขาไปจากเราเร็วเกินไป เขาคงโกรธมากที่โปลิโอยังคงอยู่แม้ว่าเรามีวัคซีนเขาจะได้รับอย่างอารมณ์เสียที่กลับมาในอินเดียเรามีไวรัสโปลิโอในรองเท้าของเราจากการเดินผ่านรางที่ปนเปื้อนแพร่กระจายเชื้อโรค เราได้แพร่กระจายไวรัสทุกย่างก้าว ขวาภายใต้เด็กสวยเล่นทุกที่ โลกเป็นที่หมิ่นของการขจัดโรคโปลิโอ , 328 ผู้ติดเชื้อจนถึงปีนี้ . ทำให้เสร็จเร็วๆ นี้บางทีหนึ่งที่คุณจะทำ . .
พ่อเป็นตัวแทนฟลินท์แมนเดวิลล์โรงเรียนมัธยม 2499 รุ่นเด็กประมาณ 90 ฉันเกิดขึ้นในการพูดของเขาจบการศึกษาเมื่อเร็ว ๆนี้และมันก็พัดฉันออกไป 53 ปี ที่เรียนจบ พ่อผมบอกว่า : " . . . . . . . เรากำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงของโลก หนึ่งในระบบอัตโนมัติและการเปลี่ยนแปลงที่การศึกษาเป็นความจำเป็นทางเศรษฐกิจ
ชั้นของ 2009 ! แรกที่ฉันต้องการให้คุณลุกขึ้น คลื่น และ เชียร์ เกื้อกูลครอบครัวและเพื่อนของคุณ ! แสดงความรักของคุณ
มันเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉันที่จะอยู่ที่นี่ในวันนี้
ตอนนี้รอสักครู่ ผมรู้ มันเป็นสำนวนจำเจ . คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้บรรยายบอกว่า ทุกพิธีจบการศึกษา และมันเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แต่ในกรณีของฉันเต็มฉบับ :
ชั้นของ 2009 ! แรกที่ฉันต้องการให้คุณลุกขึ้น คลื่น และ เชียร์ เกื้อกูลครอบครัวและเพื่อนของคุณ ! แสดงความรักของคุณ
มันเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉันที่จะอยู่ที่นี่ในวันนี้
ตอนนี้รอสักครู่ ผมรู้ มันเป็นสำนวนจำเจ . คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้บรรยายบอกว่า ทุกพิธีจบการศึกษา และมันเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แต่ในกรณีของฉันจริงๆมันช่วยให้ลึกจริงอยู่ที่นี่มากขึ้นพิเศษและส่วนบุคคลมากขึ้นสำหรับฉันมากกว่าที่คุณรู้ ฉันต้องการที่จะบอกคุณว่าทำไม
เมื่อนานมาแล้ว ในวันที่เย็นของ 1962 มีสตีเวน สหกรณ์ในมหาวิทยาลัยนี้มาก ที่สหกรณ์มีครัวพร้อมด้วยเพดานที่ได้ถูกทำความสะอาดโดยนักเรียนอาสาสมัครทุกทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้น รูปนักศึกษาสาวที่ชื่อ กลอเรียปีนขึ้นที่สูงบนบันได ดิ้นรนเพื่อทำความสะอาด สกปรก เพดาน ยืนบนพื้น หนุ่มนักเรียน ชื่อ คาร์ล ชื่นชมวิวทิวทัศน์ และนั่นคือวิธีที่พวกเขาพบ พวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าคุณสามารถพูดได้ว่าฉันเป็นผลโดยตรงของห้องครัวเคมีการทดลองอยู่ที่มิชิแกน แม่อยู่ที่นี่กับเราในวันนี้เราควรจะหาจุด และใส่ป้ายไว้บนเพดานที่กล่าวว่า : " ขอบคุณแม่และพ่อ ! "
ทุกคนในครอบครัวของฉันไปโรงเรียนที่นี่ที่มิชิแกน ผม น้องชาย พ่อและแม่ และพวกเราทุกคน พ่อผมได้ลดปริมาณทั้งสามและครึ่งหนึ่งขององศาที่เขาจากที่นี่ ปริญญาเอกของเขาในการสื่อสารวิทยาศาสตร์ เพราะพวกเขาคิดว่าคอมพิวเตอร์เป็นแค่ผ่านแฟชั่น .เขาได้รับมันเมื่อ 44 ปีที่แล้ว เขาและแม่เสียสละที่ใหญ่ที่ พวกเขาถกเถียงกันอยู่ที่เท่ากัน ในขณะที่เลี้ยงน้องแรกเกิดของฉัน แม่พิมพ์วิทยานิพนธ์ของพ่อโดยมือ นี้กำมะหยี่ฮูดฉันใส่นี้ คือพ่อ และประกาศนียบัตรนี้ เหมือนที่คุณกำลังจะได้รับ นั่นคือพ่อ และชุดชั้นในของฉัน นั่นคือ . . . . . . . โอ้ . . ไม่เป็นไร . . .
พ่อของพ่อผมทำงานใน Chevy พืชในฟลินท์ , มิชิแกน เขาเป็นสายงาน เขาขับรถพาเด็กสองคนของเขามา แอน อาร์เบอร์ และบอกพวกเขาว่าคุณกำลังจะไปโรงเรียน เด็กทั้งสองของเขาได้จบการศึกษาจากมิชิแกน นั่นคือความฝันของชาวอเมริกัน ลูกสาวของเขา เบเวอรี่ กับเราวันนี้ปู่ของฉันเคยพก " ตรอก OOP " –ค้อนหนักท่อเหล็กที่มีก้อนตะกั่วละลายบนปลาย คนงานทำระหว่างนั่งกัดเพื่อป้องกันตัวเอง เมื่อเราโตขึ้น เราใช้ค้อนที่เมื่อใดก็ตามที่เราต้องการเพื่อปอนด์เป็นเดิมพันหรืออะไรลงไปในพื้นดิน มันเป็นที่ยอดเยี่ยมที่คนส่วนใหญ่ไม่ต้องแบกหนักทื่อวัตถุเพื่อป้องกันแล้วแต่ในกรณีนี้ ฉันมีที่นี่
พ่อเป็นศาสตราจารย์ที่ เอ่อ . . . . . . . มิชิแกน ผมเป็นเด็กผู้ชายโชคดี . ชีวิตของอาจารย์มีความยืดหยุ่นมาก และเขาก็สามารถที่จะใช้จ่ายจำนวนมากของเวลาที่เลี้ยงดูผมมา มีการอบรมที่ดีกว่าเด็กมหาวิทยาลัย
สิ่งที่ผมพยายามจะบอกคุณว่าวิธีนี้มันมากกว่าแค่กลับบ้านสำหรับฉันมันไม่ง่ายสำหรับผมที่จะแสดงวิธีการที่ฉันภูมิใจที่ได้อยู่ที่นี่ กับ แม่ พี่ชาย และภรรยา ลูซี่ และกับทุกคน ที่สถาบันการศึกษาที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการดำรงอยู่มากของฉัน ฉันตื่นเต้นสำหรับคุณ , และฉันตื่นเต้นมากสำหรับครอบครัวและเพื่อนของคุณเป็นทั้งหมดของเราเข้าร่วมครอบครัวใหญ่ มิชิแกน ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน . . . . . .
คุณจะรู้ว่าสิ่งที่มันต้องการที่จะตื่นขึ้นมากลางดึก กับความฝันที่สดใส ? และคุณรู้ว่าถ้าคุณไม่ได้มีดินสอและแผ่นโดยเตียงที่จะเขียนมันลง มันก็จะหายไปในเช้าวันถัดไป ?
ผมก็หนึ่งในความฝันเหล่านั้นตอนที่ 23 เมื่ออยู่ๆ ฉันก็ตื่นขึ้นมา ฉันกำลังคิดอยู่ ถ้าเราสามารถดาวน์โหลดเว็บไซต์ทั้งหมดสิ่งที่ฉันพยายามจะบอกคุณว่าฉันรู้ว่าสิ่งที่มันรู้สึกเหมือนจะนั่งอยู่ในที่นั่งของคุณฟังคนแก่คนขี้โม้ให้ยืดยาว เริ่มพูด . ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะย่อๆ
ฉันมีเรื่องราวเกี่ยวกับตามความฝัน หรือบางทีอาจจะมากกว่าถูกต้อง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการค้นหาเส้นทางเพื่อทำให้ความฝันเหล่านั้นจริงๆ .
ตระหนักถึงมันจะใช้เวลานานมาก แต่ฉลาดพอที่จะไม่บอก มองในแง่ดีของเยาวชนเป็น underrated บ่อย ! น่าแปลก ผมไม่คิดสร้างเครื่องมือค้นหา ความคิดที่ไม่อยู่ในเรดาร์ แต่ต่อมาเราก็เกิดขึ้นเมื่อเป็นวิธีที่ดีของหน้าเว็บการจัดอันดับเพื่อให้เครื่องมือค้นหาที่ดีจริงๆ และ Google ก็เกิด เมื่อความฝันที่ยิ่งใหญ่จริงๆแสดงขึ้นคว้ามัน !
และเพียงแค่ให้เชื่อมโยง และ . . . . . . . ฉันคว้าปากกาและเริ่มเขียน ! บางครั้งมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะตื่นขึ้นและหยุดฝัน ฉันใช้เวลาช่วงกลางคืนที่เขียนออกรายละเอียดและเชื่อตัวเองก็จะทำงาน หลังจากที่ผมบอกที่ปรึกษาของฉัน เทอร์รี่ วิโนแกรด มันอาจใช้เวลาสองสามสัปดาห์ที่จะดาวน์โหลดเว็บ–เขาพยักหน้าอย่างชาญฉลาดเมื่อฉันอยู่ที่มิชิแกน ผมเคยถูกสอนวิธีการสร้างความฝันจริง ฉันรู้ว่ามันฟังดูตลก แต่นั่นคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในค่ายฤดูร้อน แปลงเป็นโปรแกรมการฝึกอบรมที่เรียกว่า leadershape . สโลแกนของพวกเขาคือมี " ไม่สนใจสุขภาพเป็นไปไม่ได้ " โปรแกรมที่สนับสนุนผมไล่ความคิดบ้าๆที่เวลา :ฉันต้องการสร้างรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนส่วนบุคคลระบบในมหาวิทยาลัย เพื่อทดแทนรถโดยสาร มันมีหนทางเบื้องหน้าของการแก้ปัญหาการขนส่งของเรา ผมยังคิดว่ามากเกี่ยวกับการขนส่งและคุณไม่เคยสูญเสียความฝัน มันเพิ่งฟักไข่เป็นงานอดิเรก หลายเรื่องที่คนแรงงานทำได้ยาก เช่น ทำอาหาร ทำความสะอาด และการขับรถจะต้องมีมากน้อยของเวลาในอนาคต นั่นคือพวกเขาทั้งหมดเดินทางเป็นหากพวกเขาเป็นสุนัขแพ็คติดกันเหมือนกาว คนที่ดีที่สุดต้องการทำงานความท้าทายใหญ่ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ Google พันธกิจของเราคือการจัดระเบียบข้อมูลของโลกและทำให้สามารถเข้าถึงได้จากทุกมุมโลก และเป็นประโยชน์ แล้วจะไม่ทำให้คุณตื่นเต้นเหรอถ้าเราได้คำนึงถึงสุขภาพเป็นไปไม่ได้ " และสร้างโซลูชั่นใหม่
ฉันคิดว่ามันมักจะง่ายที่จะทำให้ความคืบหน้าในความฝันทะเยอทะยานของร็อค ฉันรู้ว่ามันฟังดูบ้า . แต่เพราะไม่มีใครบ้าพอที่จะทำมัน คุณมีการแข่งขันน้อย มีไม่กี่คนนี่บ้าที่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาทั้งหมดโดยชื่อแรกบัตรเครดิตช่วยเสมอ อะไรคือหนึ่งประโยคสรุปของวิธีการที่คุณเปลี่ยนโลก ? มักจะทำงานอย่างหนักในสิ่งที่น่าตื่นเต้นไม่สบาย !
เป็นปริญญาเอก นักศึกษา ที่จริงผมมี สามโครงการ ฉันต้องการที่จะทำงานบน ขอบคุณพระเจ้าของฉันที่ปรึกษากล่าวว่า " ทำไมคุณถึงไม่ทำงานบนเว็บสักพัก " เขาให้ฉันคำแนะนำบางอย่างที่ดีจริงๆ เพราะเว็บก็เติบโตด้วยกิจกรรมคนและแต่เราแทบไม่ได้เริ่ม Google ผู้ร่วมก่อตั้ง Sergey และฉันเป็นเพราะฉันกังวลเกี่ยวกับการออกจากโปรแกรมปริญญาเอกของเรา คุณอาจอยู่ในการติดตามที่เหมาะสมถ้าคุณรู้สึกชอบทางเท้าตัวหนอนในระหว่างพายุ ! ที่เกี่ยวกับวิธีการที่เรารู้สึกว่าหลังจากที่เราได้ maxed ออกบัตรเครดิตสามซื้อฮาร์ดดิสก์ปิดด้านหลังของรถบรรทุก ที่เป็นอุปกรณ์แรกสำหรับ Google พ่อแม่และเพื่อน :แม้ใน 1995 เทคโนโลยี โดยเฉพาะอินเทอร์เน็ตจริงๆสามารถช่วยให้คุณขี้เกียจ ขี้เกียจ สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ กลุ่ม 3 คน สามารถเขียนซอฟต์แวร์ที่ล้านสามารถใช้และเพลิดเพลินกับ สามารถสามคนที่รับโทรศัพท์ล้านครั้งต่อวัน ค้นหาประโยชน์ในโลก ดังนั้นคุณสามารถขี้เกียจมากกว่า
โดยรวม ฉันว่าเหมือนโลกจะพังทลายออกมาแต่จริง ๆเวลาที่ดีในชีวิตของคุณจะได้รับน้อยบ้าตามความอยากรู้ และทะเยอทะยานได้เกี่ยวกับมัน ไม่ให้ขึ้นบนความฝันของคุณ โลกต้องการคุณทั้งหมด !
ดังนั้นนี่คือเรื่องราวของฉันสุดท้าย :
อย่างในวันนี้ คุณจะรู้สึกว่า exhilarated - เหมือนคุณเพิ่งถูกยิงออกมาจากปืนที่คณะละครสัตว์ – และอยู่ยงคงกระพัน อย่าลืมว่า ไม่น่าเชื่อ ความรู้สึก แต่ยังรวมถึงโปรดจำไว้เสมอว่าช่วงเวลาที่เราได้อยู่กับเพื่อน ๆและครอบครัว โอกาสเราก็ต้องทำในสิ่งที่จะทำให้ความแตกต่างใหญ่ในโลก หรือแม้แต่การสร้างความแตกต่างเล็ก ๆให้คนที่คุณรัก - ที่ยอดเยี่ยมโอกาสที่ชีวิตจะช่วยให้เรา ชีวิตก็จะหายไป มันสามารถเกิดขึ้นได้เร็ว และมากเร็วกว่าที่คุณคิด
ในปลายเดือนมีนาคม ปี 1996หลังจากที่ผมได้ย้ายไป Stanford สำหรับผู้สำเร็จการศึกษาโรงเรียน พ่อได้หายใจกุกกักและขับรถไปโรงพยาบาล สองเดือนต่อมาเขาก็เสียชีวิต และมัน ฉันมันแย่มาก หลายปีต่อมาหลังจากการเริ่มต้น หลังจากตกหลุมรัก หลังจากที่มากของชีวิตการผจญภัย ฉันพบตัวเอง คิดเกี่ยวกับ พ่อลูซี่และฉันอยู่ไกลในร้อนหมู่บ้านเดินผ่านถนนที่แคบ มียอดเยี่ยมเป็นกันเองทุกคน แต่มันเป็น อย่างที่คนน่าสงสาร–ใช้ห้องน้ำภายใน และมันไหลออกมาลงในรางน้ำเปิด และตรงเข้าไปในแม่น้ำ เราได้เด็กที่มีขากะเผลก ผลของการเป็นอัมพาตจากโรคโปลิโอลูซี่และฉันอยู่ในชนบทอินเดีย–หนึ่งในไม่กี่สถานที่ที่โปลิโอยังคงมีอยู่ โปลิโอส่งอุจจาระในช่องปากมักจะผ่านน้ำสกปรก . เอ่อ พ่อผมมีโรคโปลิโอ เขาไปเที่ยวกับเทนเนสซีในชั้นแรก และติดมัน เขาเข้ารับการรักษาเป็นเวลา 2 เดือน และถูก โดยทหาร dc-3 กลับบ้าน–เที่ยวบินแรกของเขา พ่อเขียน " แล้วผมต้องพักไปเป็นปี ก่อนที่จะเริ่มไปโรงเรียน " ที่จริงอ้างจาก ป. 5 อัตชีวประวัติ พ่อหายใจลำบากทั้งชีวิต และภาวะแทรกซ้อนของโรคโปลิโอเป็นสิ่งที่พรากเขาไปจากเราเร็วเกินไป เขาคงโกรธมากที่โปลิโอยังคงอยู่แม้ว่าเรามีวัคซีนเขาจะได้รับอย่างอารมณ์เสียที่กลับมาในอินเดียเรามีไวรัสโปลิโอในรองเท้าของเราจากการเดินผ่านรางที่ปนเปื้อนแพร่กระจายเชื้อโรค เราได้แพร่กระจายไวรัสทุกย่างก้าว ขวาภายใต้เด็กสวยเล่นทุกที่ โลกเป็นที่หมิ่นของการขจัดโรคโปลิโอ , 328 ผู้ติดเชื้อจนถึงปีนี้ . ทำให้เสร็จเร็วๆ นี้บางทีหนึ่งที่คุณจะทำ . .
พ่อเป็นตัวแทนฟลินท์แมนเดวิลล์โรงเรียนมัธยม 2499 รุ่นเด็กประมาณ 90 ฉันเกิดขึ้นในการพูดของเขาจบการศึกษาเมื่อเร็ว ๆนี้และมันก็พัดฉันออกไป 53 ปี ที่เรียนจบ พ่อผมบอกว่า : " . . . . . . . เรากำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงของโลก หนึ่งในระบบอัตโนมัติและการเปลี่ยนแปลงที่การศึกษาเป็นความจำเป็นทางเศรษฐกิจ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ควบคุมการจัดเก็บเอกสารdrawing
- In Thailand under Thaksin, a similar kin
- ทำงานที่ไหน
- What time do you start and get off of wo
- Oh...I like the country Japan and I'm in
- can you imagine a world without cool, cr
- คุณไม่เคยเจอฉันนะ
- ทริปที่มีความสุข
- I will leave 6 days for commencement cer
- After cleaning, the beans are weighed, s
- ผู้ตายไม่ยอมคุมกำเนิด
- tiring
- Oh Se-Hun (오 세 훈) or people that are Seh
- extremelystreessful lifepoor
- รู้จักใช้จ่ายอย่างประหยัด
- ฉันจะใส่ใจการเรียนให้มากกว่านี้
- ไม่หนีเรียน
- แต่จะมีช่วงงานยุ่งบ้างนิดหน่อย
- ฉันมีอายุ 26 ปี
- เขาคือคนที่ฉันรัก
- โรงอาการ
- extremelystreessful lifepoor
- ชื่อของคุณดี
- could only check in at 12am
