- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
In "Miss Brill," by Katherine Mansf
In "Miss Brill," by Katherine Mansfield, Sundays are a magical day for Miss Brill until she is forced to step out of her daydream and face reality. Every Sunday Miss Brill, a shy English school teacher, goes to the Public Gardens and takes her "special seat" to look forward to listening to the conversations of others.. This lonely older woman has become quite the expert on eavesdropping. Miss Brill starts to view everything she observes on Sundays in the form of a beautifully choreographed theatrical performance in which everything, herself included, plays a role. This is a place where she feels as though she"belongs." One Sunday her fantasy is shattered by the inconsiderate and harsh remarks of a young couple. Mansfield shows us how hurtful the truth can be to people who haven't realized or accepted the reality in which they live.
Miss Brill views herself as a needed part of something spectacular on Sundays. She sits on the park bench wearing the fur that she is so fond of and in her mind nothing could be grander than "the play" at the garden. When thinking of things, such as the band that plays regularly in the park, Miss Brill compares them to family: "It was like some one playing with only the family to listen...." Everything and everyone is included in this performance she loves so dearly. Even the young couple who take a seat on the bench with her are pictured to be the "hero and heroine" of her magical fairy tale. This is her escape from the life she has; her escape from the truth.
In reality, Miss Brill is a part of nothing. She sits alone on a bench with her ratty old fur and watches the world pass before her. She sees other people sitting on benches Sunday after Sunday and thinks of them as "funny...odd, silent, nearly all old...as though they'd just come from dark little rooms." Rather than see herself as one of them, she creates a fantasy world to escape facing the truth. Even in this seemingly perfect production, within Miss Brills mind, Mansfield shows us that there is the possibility of evil. Along come the "hero and heroine" of Miss Brills imagination and the nasty truth cuts like a knife. The young couple begin to ridicule and make fun of the "stupid, old, lonely lady that no body wants," and in that instant her dream is demolished and little world crumbles. Miss Brill solemnly walks home, passing up things that she used to look forward to. She sits on her bed, puts the fur back in its box, and thinks she hears something crying. The fur is symbolic of something old and lonely that has lost its beauty over the years. The fur is not crying...Miss Brill is. The fantasy is over and the truth must now sink in.
Miss Brill views herself as a needed part of something spectacular on Sundays. She sits on the park bench wearing the fur that she is so fond of and in her mind nothing could be grander than "the play" at the garden. When thinking of things, such as the band that plays regularly in the park, Miss Brill compares them to family: "It was like some one playing with only the family to listen...." Everything and everyone is included in this performance she loves so dearly. Even the young couple who take a seat on the bench with her are pictured to be the "hero and heroine" of her magical fairy tale. This is her escape from the life she has; her escape from the truth.
In reality, Miss Brill is a part of nothing. She sits alone on a bench with her ratty old fur and watches the world pass before her. She sees other people sitting on benches Sunday after Sunday and thinks of them as "funny...odd, silent, nearly all old...as though they'd just come from dark little rooms." Rather than see herself as one of them, she creates a fantasy world to escape facing the truth. Even in this seemingly perfect production, within Miss Brills mind, Mansfield shows us that there is the possibility of evil. Along come the "hero and heroine" of Miss Brills imagination and the nasty truth cuts like a knife. The young couple begin to ridicule and make fun of the "stupid, old, lonely lady that no body wants," and in that instant her dream is demolished and little world crumbles. Miss Brill solemnly walks home, passing up things that she used to look forward to. She sits on her bed, puts the fur back in its box, and thinks she hears something crying. The fur is symbolic of something old and lonely that has lost its beauty over the years. The fur is not crying...Miss Brill is. The fantasy is over and the truth must now sink in.
0/5000
In "Miss Brill," by Katherine Mansfield, Sundays are a magical day for Miss Brill until she is forced to step out of her daydream and face reality. Every Sunday Miss Brill, a shy English school teacher, goes to the Public Gardens and takes her "special seat" to look forward to listening to the conversations of others.. This lonely older woman has become quite the expert on eavesdropping. Miss Brill starts to view everything she observes on Sundays in the form of a beautifully choreographed theatrical performance in which everything, herself included, plays a role. This is a place where she feels as though she"belongs." One Sunday her fantasy is shattered by the inconsiderate and harsh remarks of a young couple. Mansfield shows us how hurtful the truth can be to people who haven't realized or accepted the reality in which they live.
Miss Brill views herself as a needed part of something spectacular on Sundays. She sits on the park bench wearing the fur that she is so fond of and in her mind nothing could be grander than "the play" at the garden. When thinking of things, such as the band that plays regularly in the park, Miss Brill compares them to family: "It was like some one playing with only the family to listen...." Everything and everyone is included in this performance she loves so dearly. Even the young couple who take a seat on the bench with her are pictured to be the "hero and heroine" of her magical fairy tale. This is her escape from the life she has; her escape from the truth.
In reality, Miss Brill is a part of nothing. She sits alone on a bench with her ratty old fur and watches the world pass before her. She sees other people sitting on benches Sunday after Sunday and thinks of them as "funny...odd, silent, nearly all old...as though they'd just come from dark little rooms." Rather than see herself as one of them, she creates a fantasy world to escape facing the truth. Even in this seemingly perfect production, within Miss Brills mind, Mansfield shows us that there is the possibility of evil. Along come the "hero and heroine" of Miss Brills imagination and the nasty truth cuts like a knife. The young couple begin to ridicule and make fun of the "stupid, old, lonely lady that no body wants," and in that instant her dream is demolished and little world crumbles. Miss Brill solemnly walks home, passing up things that she used to look forward to. She sits on her bed, puts the fur back in its box, and thinks she hears something crying. The fur is symbolic of something old and lonely that has lost its beauty over the years. The fur is not crying...Miss Brill is. The fantasy is over and the truth must now sink in.
Miss Brill views herself as a needed part of something spectacular on Sundays. She sits on the park bench wearing the fur that she is so fond of and in her mind nothing could be grander than "the play" at the garden. When thinking of things, such as the band that plays regularly in the park, Miss Brill compares them to family: "It was like some one playing with only the family to listen...." Everything and everyone is included in this performance she loves so dearly. Even the young couple who take a seat on the bench with her are pictured to be the "hero and heroine" of her magical fairy tale. This is her escape from the life she has; her escape from the truth.
In reality, Miss Brill is a part of nothing. She sits alone on a bench with her ratty old fur and watches the world pass before her. She sees other people sitting on benches Sunday after Sunday and thinks of them as "funny...odd, silent, nearly all old...as though they'd just come from dark little rooms." Rather than see herself as one of them, she creates a fantasy world to escape facing the truth. Even in this seemingly perfect production, within Miss Brills mind, Mansfield shows us that there is the possibility of evil. Along come the "hero and heroine" of Miss Brills imagination and the nasty truth cuts like a knife. The young couple begin to ridicule and make fun of the "stupid, old, lonely lady that no body wants," and in that instant her dream is demolished and little world crumbles. Miss Brill solemnly walks home, passing up things that she used to look forward to. She sits on her bed, puts the fur back in its box, and thinks she hears something crying. The fur is symbolic of something old and lonely that has lost its beauty over the years. The fur is not crying...Miss Brill is. The fantasy is over and the truth must now sink in.
การแปล กรุณารอสักครู่..
In "Miss Brill," by Katherine Mansfield, Sundays are a magical day for Miss Brill until she is forced to step out of her daydream and face reality. Every Sunday Miss Brill, a shy English school teacher, goes to the Public Gardens and takes her "special seat" to look forward to listening to the conversations of others.. This lonely older woman has become quite the expert on eavesdropping. Miss Brill starts to view everything she observes on Sundays in the form of a beautifully choreographed theatrical performance in which everything, herself included, plays a role. This is a place where she feels as though she"belongs." One Sunday her fantasy is shattered by the inconsiderate and harsh remarks of a young couple. Mansfield shows us how hurtful the truth can be to people who haven't realized or accepted the reality in which they live.
Miss Brill views herself as a needed part of something spectacular on Sundays. She sits on the park bench wearing the fur that she is so fond of and in her mind nothing could be grander than "the play" at the garden. When thinking of things, such as the band that plays regularly in the park, Miss Brill compares them to family: "It was like some one playing with only the family to listen...." Everything and everyone is included in this performance she loves so dearly. Even the young couple who take a seat on the bench with her are pictured to be the "hero and heroine" of her magical fairy tale. This is her escape from the life she has; her escape from the truth.
In reality, Miss Brill is a part of nothing. She sits alone on a bench with her ratty old fur and watches the world pass before her. She sees other people sitting on benches Sunday after Sunday and thinks of them as "funny...odd, silent, nearly all old...as though they'd just come from dark little rooms." Rather than see herself as one of them, she creates a fantasy world to escape facing the truth. Even in this seemingly perfect production, within Miss Brills mind, Mansfield shows us that there is the possibility of evil. Along come the "hero and heroine" of Miss Brills imagination and the nasty truth cuts like a knife. The young couple begin to ridicule and make fun of the "stupid, old, lonely lady that no body wants," and in that instant her dream is demolished and little world crumbles. Miss Brill solemnly walks home, passing up things that she used to look forward to. She sits on her bed, puts the fur back in its box, and thinks she hears something crying. The fur is symbolic of something old and lonely that has lost its beauty over the years. The fur is not crying...Miss Brill is. The fantasy is over and the truth must now sink in.
Miss Brill views herself as a needed part of something spectacular on Sundays. She sits on the park bench wearing the fur that she is so fond of and in her mind nothing could be grander than "the play" at the garden. When thinking of things, such as the band that plays regularly in the park, Miss Brill compares them to family: "It was like some one playing with only the family to listen...." Everything and everyone is included in this performance she loves so dearly. Even the young couple who take a seat on the bench with her are pictured to be the "hero and heroine" of her magical fairy tale. This is her escape from the life she has; her escape from the truth.
In reality, Miss Brill is a part of nothing. She sits alone on a bench with her ratty old fur and watches the world pass before her. She sees other people sitting on benches Sunday after Sunday and thinks of them as "funny...odd, silent, nearly all old...as though they'd just come from dark little rooms." Rather than see herself as one of them, she creates a fantasy world to escape facing the truth. Even in this seemingly perfect production, within Miss Brills mind, Mansfield shows us that there is the possibility of evil. Along come the "hero and heroine" of Miss Brills imagination and the nasty truth cuts like a knife. The young couple begin to ridicule and make fun of the "stupid, old, lonely lady that no body wants," and in that instant her dream is demolished and little world crumbles. Miss Brill solemnly walks home, passing up things that she used to look forward to. She sits on her bed, puts the fur back in its box, and thinks she hears something crying. The fur is symbolic of something old and lonely that has lost its beauty over the years. The fur is not crying...Miss Brill is. The fantasy is over and the truth must now sink in.
การแปล กรุณารอสักครู่..
" คุณหนูสุดยอด " โดย Katherine Mansfield , วันอาทิตย์ วันวิเศษ คุณสุดยอด จนเธอถูกบังคับให้ก้าวออกมาจากภวังค์ของเธอ และเผชิญหน้ากับความจริง ทุกอาทิตย์ คุณสุดยอด เป็นคุณครูภาษาอังกฤษขี้อายไปสาธารณะสวนและใช้เวลาของเธอ " ที่นั่งพิเศษ " มองไปข้างหน้าเพื่อฟังการสนทนาของผู้อื่น . . . . . . . นี้แก่เหงา ผู้หญิงได้กลายเป็นค่อนข้างเชี่ยวชาญในการดักฟังคิดถึงสุดยอด เริ่มดูทุกสิ่งที่เธอสังเกตในวันอาทิตย์ในรูปแบบของการแสดงละครที่สวยงามออกแบบทุกอย่างเองรวมมีบทบาท นี้เป็นสถานที่ที่เธอรู้สึกราวกับว่าเธอ " เป็น " หนึ่งอาทิตย์ จินตนาการของเธอแตกละเอียด โดยไม่เกรงใจ และความเห็นที่รุนแรงของคู่หนุ่มสาวแมนส์ฟิลด์แสดงให้เราเจ็บปวดแค่ไหน ความจริงสามารถให้กับผู้ที่ยังไม่ได้รับรู้หรือยอมรับความเป็นจริงที่พวกเขาอาศัยอยู่
คิดถึงสุดยอดมุมมองตัวเองในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่งที่งดงามในวันอาทิตย์ เธอนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ การสวมใส่ขนสัตว์ที่เธอรัก และในความคิดของเธอไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่กว่า " เล่น " ที่สวน เมื่อคิดถึงสิ่งต่าง ๆเช่น วงดนตรีที่เล่นประจำในสวนสาธารณะ คุณหนูสุดยอดเปรียบเทียบพวกเขากับครอบครัว : " มันเป็นเหมือนบางคนเล่นแค่ครอบครัวฟัง . . . . . . . " ทุกอย่างและทุกคนจะรวมอยู่ในงานนี้ เธอรักด้วยความรัก แม้แต่คู่หนุ่มสาวที่นั่งบนม้านั่งกับเธออยู่นั้นเป็น " พระเอกและนางเอก " ของนางฟ้าขลังของเธอเรื่องนี่เธอหนีจากชีวิตเธอได้ ; เธอหนีจากความจริง
ในความเป็นจริง คุณสุดยอด เป็นส่วนหนึ่ง จากที่ไม่มีอะไรเลย เธอนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่งที่มีขนเก่าโกโรโกโสของเธอและนาฬิกาผ่านโลกมาก่อนเธอ เธอเห็นคนนั่งอยู่บนม้านั่ง วันอาทิตย์ หลังจากวันอาทิตย์ และคิดว่าเขาเป็น " ตลก . . . . . . . แปลก เงียบเกือบทั้งหมด . . . แม้ว่าพวกเขาจะมาจากห้องพักเล็ก ๆน้อย ๆมืด" มากกว่าที่จะเห็นตัวเองเป็นหนึ่งในนั้น เธอสร้างโลกแฟนตาซีที่จะหนี เผชิญหน้ากับความเป็นจริง แม้ในการผลิตที่สมบูรณ์แบบนี้ปรากฏอยู่ภายในคุณ brills จิตใจ แมนส์ฟิลด์ แสดงให้เราเห็นว่ามีความเป็นไปได้ของความชั่วร้าย ตาม มา " พระเอกและนางเอก " ของนางสาว brills จินตนาการและความจริงที่น่ารังเกียจเหมือนถูกกรีดด้วยมีด สองหนุ่มเริ่มเยาะเย้ยและหัวเราะ " ไอ้แก่ผู้หญิงที่ไม่เหงา ร่างกายต้องการ " และในตอนนั้นความฝันของเธอถูกรื้อถอนและน้อยโลกสลาย คิดถึงสุดยอดจะเดินกลับบ้าน ผ่านสิ่งต่างๆ ที่เธอใช้เพื่อมุ่งหวังที่จะ เธอนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ทำให้ขนกลับในกล่องของมันและคิดว่าเธอได้ยินเสียงบางอย่างกำลังร้องไห้ ขน เป็นสัญลักษณ์ของสิ่งเก่าและโดดเดี่ยวที่ได้สูญเสียความงามของมันมากกว่าปีที่ผ่านมา ขนจะไม่ร้องไห้ . . . . . . .คุณหนูสุดยอด . จินตนาการมันก็จบลง และความจริงจะต้องจมลงไป
คิดถึงสุดยอดมุมมองตัวเองในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่งที่งดงามในวันอาทิตย์ เธอนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ การสวมใส่ขนสัตว์ที่เธอรัก และในความคิดของเธอไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่กว่า " เล่น " ที่สวน เมื่อคิดถึงสิ่งต่าง ๆเช่น วงดนตรีที่เล่นประจำในสวนสาธารณะ คุณหนูสุดยอดเปรียบเทียบพวกเขากับครอบครัว : " มันเป็นเหมือนบางคนเล่นแค่ครอบครัวฟัง . . . . . . . " ทุกอย่างและทุกคนจะรวมอยู่ในงานนี้ เธอรักด้วยความรัก แม้แต่คู่หนุ่มสาวที่นั่งบนม้านั่งกับเธออยู่นั้นเป็น " พระเอกและนางเอก " ของนางฟ้าขลังของเธอเรื่องนี่เธอหนีจากชีวิตเธอได้ ; เธอหนีจากความจริง
ในความเป็นจริง คุณสุดยอด เป็นส่วนหนึ่ง จากที่ไม่มีอะไรเลย เธอนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่งที่มีขนเก่าโกโรโกโสของเธอและนาฬิกาผ่านโลกมาก่อนเธอ เธอเห็นคนนั่งอยู่บนม้านั่ง วันอาทิตย์ หลังจากวันอาทิตย์ และคิดว่าเขาเป็น " ตลก . . . . . . . แปลก เงียบเกือบทั้งหมด . . . แม้ว่าพวกเขาจะมาจากห้องพักเล็ก ๆน้อย ๆมืด" มากกว่าที่จะเห็นตัวเองเป็นหนึ่งในนั้น เธอสร้างโลกแฟนตาซีที่จะหนี เผชิญหน้ากับความเป็นจริง แม้ในการผลิตที่สมบูรณ์แบบนี้ปรากฏอยู่ภายในคุณ brills จิตใจ แมนส์ฟิลด์ แสดงให้เราเห็นว่ามีความเป็นไปได้ของความชั่วร้าย ตาม มา " พระเอกและนางเอก " ของนางสาว brills จินตนาการและความจริงที่น่ารังเกียจเหมือนถูกกรีดด้วยมีด สองหนุ่มเริ่มเยาะเย้ยและหัวเราะ " ไอ้แก่ผู้หญิงที่ไม่เหงา ร่างกายต้องการ " และในตอนนั้นความฝันของเธอถูกรื้อถอนและน้อยโลกสลาย คิดถึงสุดยอดจะเดินกลับบ้าน ผ่านสิ่งต่างๆ ที่เธอใช้เพื่อมุ่งหวังที่จะ เธอนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ทำให้ขนกลับในกล่องของมันและคิดว่าเธอได้ยินเสียงบางอย่างกำลังร้องไห้ ขน เป็นสัญลักษณ์ของสิ่งเก่าและโดดเดี่ยวที่ได้สูญเสียความงามของมันมากกว่าปีที่ผ่านมา ขนจะไม่ร้องไห้ . . . . . . .คุณหนูสุดยอด . จินตนาการมันก็จบลง และความจริงจะต้องจมลงไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- To determine the optimum concentration o
- คุณเบื่ออะไร
- ต้องการทำให้มั่นใจว่าสามารถใช้ได้ ภาษาอั
- 1. put lemon grass, garlic, onion, peppe
- we become a good friend each other too
- The more i see the more he looks like So
- ResultsThe following sections present th
- เพ็ชรโพธิ์
- จากที่กล่าวมาทั้งหมด
- พิธีศพ
- คุณเคยมาประเทศไทยกี่ครั้งแล้วHave you ev
- Have a lot of beautiful clothes.
- ยังไม่ได้อาบน้ำ
- sonra görüşürüz
- ความพอเพียงคำว่า พอเพียง มีความหมายว่า พ
- ทำบุญก่อนวันเกิดของฉัน
- คุณเป็นคนเก่งและขยันมากๆ
- ฉันชอบฟังเพลงของ maroon 5
- เหมือนเดิมไหม
- Moisture sorption characteristics of mic
- คือ แร่หรือสารประกอบอนินทรีย์ที่เป็นองค์
- ฉันยังเหมือนเดิม ฉันยังรอเขา
- คุณเคยมาประเทศไทยกี่ครั้งแล้ว
- ไม่มาเที่ยวประเทศไทยบ้างเหรอ
