You sighed deeply as your mind drif

You sighed deeply as your mind drifted back to that simple time seven years ago. You were still friends with Kariya, but you decided to stay out of his way lately because of two reasons.

One. His exams were coming in clear sight.

Two. Whenever you were near him you had this fluttering, warm feeling and your face had gotten the nasty habit of turning pink.

You knew that it was love, but it was obvious that he felt nothing for you. Why would he? You were sarcastic, grumpy and from time to time incredibly mean. You looked at everything in a pessimistic way and on top of that you disliked any feminine clothing. Plus puberty had been nice on Kariya. He had grown taller and more muscular, though he still had a slim build. His hair was slightly shorter, but it had become far more messy and he had also matured a lot. And then there was you. Your hair was always a mess, you didn't have any particularly striking features and you were average in your feminine areas.

So there you were, in you sloppy clothes, sitting on your bed in your room in Sun Garden. You had just moved to this room, because Hitomiko had thought that it was better to give you your own room so you could study in silence. The thing was that you barely studied. You didn't need to. You were already getting good enough grades by just paying attention in class.

You looked around the small room. Against one wall was a desk, against another wall was a closet and against the wall with the sole window from which the curtains were always closed, stood your bed. There was still a little square of space in the middle, so you could decide if you wanted to sit at your desk, or take something from the closet, or sit/sleep on the bed, or to go out of your room. Your laptop lay on the bed, because your desk chair hurt your butt. You bit your lower lip when you saw the huge mess on the desk. Your head snapped towards the door when someone knocked and then opened it without waiting.

"Oh, sure, go ahead. Just barge in like that." you rolled your eyes and then looked away to make sure he wouldn't see your pink cheeks.

"So, you finally joined the club of having your own room." Kariya took your desk chair and sat on it with his hands leaning on the back of the seat.

"You're still bad at naming stuff." you sighed and wished furiously for your feelings to just disappear, though just the blush was good too.

"Ah, well," Kariya shrugged, "how's life going, seeing as you've been avoiding me lately.

"What? I haven't been avoiding you. I've been really busy lately." tou turned your whole body on the bed towards your laptop.

"Busy ... Yeah, right."you knew he was rolling his eyes, but what he did next wasn't on your list of his possible reactions. Namely, he stood up, grabbed you under your armpit, pulled you off your bed and on your feet, and was already dragging you out of your room.

"Kariya! What the hell do you think you're doing!?" you yelled as he pulled you down the stairs and into the kitchen where Hiroto, Midorikawa, Saginuma, Nagumo, Suzuno and Hitomiko were seated around the table.

"I'm taking [L/n] out. She needs some fresh air after having locked herself in that room for so long," Kariya said to the adults while you shot him a glare and still tried to get out of his grip.

"I do not need any air! Let go of me," you hissed, but Kariya completely ignored your complaints and opened the door to the outside world. The sun was shining brightly and a warm, soft breeze blew your hair out of your face.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณถอนหายใจลึกเป็นจิตลอยไปอย่างเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมา คุณยังมีเพื่อนกับคาริยะ แต่คุณตัดสินใจที่จะพักออกจากทางของเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้เนื่องจากเหตุผลสองประการหนึ่ง เขาสอบได้มาล้างตาใน2 เมื่อคุณอยู่ใกล้เขา ก็ fluttering ความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ และใบหน้าของคุณได้รับนิสัยน่ารังเกียจเปิดสีชมพูคุณรู้ว่า มันเป็นความรัก แต่ก็เห็นได้ชัดว่า เขารู้สึกอะไรคุณ ทำไมเขา คุณถูกแดกดัน หงุดหงิด และหมายถึงเวลาอย่างเหลือเชื่อ คุณมองทุกอย่างในเชิงลบ และด้านบนของที่ คุณ disliked ใด ๆ เสื้อผ้าผู้หญิง และวัยแรกรุ่นได้ดีกับคาริยะ เขาได้เติบโตสูง และกล้าม เนื้อมากขึ้น แม้ว่ายังมีรุ่นสลิม ผมของเขาสั้นกว่าเล็กน้อย แต่มันได้กลายเป็นยุ่งมาก และเขาก็ยัง matured มาก แล้ว มีคุณ ของผมถูกระเบียบเสมอ คุณไม่มีคุณสมบัติใด ๆ โดดเด่นอย่างยิ่ง และคุณได้เฉลี่ยในพื้นที่ของคุณผู้หญิงดังนั้นคุณมี ในคุณเพราะเสื้อผ้า นั่งอยู่บนเตียงนอนในห้องพักในสวนซัน คุณได้ย้ายห้องนี้ เนื่องจาก Hitomiko มีความคิดที่ ดีกว่าเพื่อให้ห้องของคุณเองเพื่อให้คุณสามารถศึกษาในความเงียบ สิ่งถูกที่คุณเพิ่งจะศึกษา คุณไม่จำเป็นต้อง คุณได้แล้วรับดีเกรดพอ โดยเพียงจ่ายความสนใจในชั้นเรียนYou looked around the small room. Against one wall was a desk, against another wall was a closet and against the wall with the sole window from which the curtains were always closed, stood your bed. There was still a little square of space in the middle, so you could decide if you wanted to sit at your desk, or take something from the closet, or sit/sleep on the bed, or to go out of your room. Your laptop lay on the bed, because your desk chair hurt your butt. You bit your lower lip when you saw the huge mess on the desk. Your head snapped towards the door when someone knocked and then opened it without waiting."Oh, sure, go ahead. Just barge in like that." you rolled your eyes and then looked away to make sure he wouldn't see your pink cheeks."So, you finally joined the club of having your own room." Kariya took your desk chair and sat on it with his hands leaning on the back of the seat."You're still bad at naming stuff." you sighed and wished furiously for your feelings to just disappear, though just the blush was good too."Ah, well," Kariya shrugged, "how's life going, seeing as you've been avoiding me lately."What? I haven't been avoiding you. I've been really busy lately." tou turned your whole body on the bed towards your laptop."Busy ... Yeah, right."you knew he was rolling his eyes, but what he did next wasn't on your list of his possible reactions. Namely, he stood up, grabbed you under your armpit, pulled you off your bed and on your feet, and was already dragging you out of your room."Kariya! What the hell do you think you're doing!?" you yelled as he pulled you down the stairs and into the kitchen where Hiroto, Midorikawa, Saginuma, Nagumo, Suzuno and Hitomiko were seated around the table."I'm taking [L/n] out. She needs some fresh air after having locked herself in that room for so long," Kariya said to the adults while you shot him a glare and still tried to get out of his grip."I do not need any air! Let go of me," you hissed, but Kariya completely ignored your complaints and opened the door to the outside world. The sun was shining brightly and a warm, soft breeze blew your hair out of your face.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอถอนหายใจอย่างใจลอยกลับไปที่ง่ายเวลาเจ็ดปี เธอยังเป็นเพื่อนกับ คาริยะ แต่คุณตัดสินใจที่จะออกไปจากทางของเขาเมื่อเร็ว ๆนี้ เพราะสองเหตุผล

1 การสอบมาชัดเจนสายตา

2 เมื่อใดก็ตามที่เธออยู่ใกล้เขาเธอมีกระพือความรู้สึกที่อบอุ่นและใบหน้าของคุณได้รับนิสัยน่ารังเกียจของเปิดสีชมพู

คุณรู้ว่ามันคือความรักแต่มันเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสำหรับคุณ เขาจะทำอย่างนั้นทำไม ? คุณกำลังประชดประชัน ไม่พอใจ และเวลามาก ๆหมายถึง คุณมองทุกสิ่งทุกอย่างในทางมองโลกในแง่ร้าย และด้านบนของที่คุณชอบใด ๆ ผู้หญิง เสื้อผ้า บวกกับวัยรุ่นได้ดีใน Kariya . เขาได้เติบโตสูงและมีกล้ามมากขึ้น แต่เขาก็ยังได้ลดน้ำหนักสร้าง ผมเป็นเพียงเล็กน้อยสั้นแต่มันได้กลายเป็นห่างไกลที่ยุ่งเหยิงมากขึ้น และเขาก็เป็นผู้ใหญ่มาก และก็มีคุณ ผมชอบเรื่อง คุณไม่มีคุณสมบัติที่โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งและคุณโดยเฉลี่ยในพื้นที่ของคุณผู้หญิง

ดังนั้นมีคุณในคุณเลอะเทอะเสื้อผ้า นั่งอยู่บนเตียงในห้องของคุณใน Sun Garden เธอเพิ่งย้ายไปอยู่ในห้องนี้