In Thailand, the government had in

In Thailand, the government had in the past rarely needed to subsidize housing for the poor. From 1990 to 1998, developers in the private sector built low-priced townhouses (priced at no more than Baht 600,000) and condominiums (priced at no more than Baht 400,000) amounting to over 226,810 units with a total building area of over 6-7 million sq. metres in the Bangkok Metropolitan Region (AREA, 1998: 39). Because of their success in private housing provision, Thailand was classified as a model for low-income housing (finance) provision in the world (Pornchokchai, 2002-1: 9). In addition, rental housing in the formal sector is very cheap. The rent is approximately Baht 500 – 2,000 per month. Please see the following photographs.

Considering the negative effects of this scheme, this investment in Baan Eua-Arthorn might not be a cost effective project. This is reflected in the number of un-occupied housing units, once estimated to be 340,000 units (AREA, 1998). This scheme would destroy the existing housing provision through the private sector which entailed no cost of subsidy. In addition, it would be a substandard development because for typical detached houses, a plot size of 200 sq. metres is needed. But in the case of this scheme, a detached house can be on a land area of as small as 100 sq. metres.

One major criticism is the subsidy of Baht 80,000 per unit. Actually, in an open market, there is no need for a subsidy. The private sector can provide housing for the lower-income groups themselves. In the market, there are a large number of private housing units offered for sale at prices cheaper or equivalent to this Eua-Arthorn scheme. Therefore, there is no proper reason why the government needs to sanction a market that is already good for consumers except that it would be a good opportunity for construction contractors, particularly the large foreign ones who would find more jobs in Thailand.

That the NHA built a few hundred detached housing units in the BMR is an exception that cannot be made the norm. First, the cost of construction is far beyond control. That is why the government could build only a few hundred units, which are considered showcases. Most of the units built were condominiums. Secondly, in comparison, prices per sq. metre of townhouses built by the private sector nearby are considered cheaper. Therefore, people who bought these Baan Eua-Arthorn units did not get a good deal.

The reasons given to support this scheme were dubious. According to the newspaper ((Krungthep Turakij, 2003: 10), it was reported that there were some 5,000 squatter settlements throughout Thailand with total households of 1.6 million. This was really misleading. According to a field survey, there were only 1,589 slums in Thailand with a total population of only 1.8 million or 3% of the total population (Pornchokchai, 2003: 5). Most of these slums were land rental slums. Very few were squatter settlements. In addition, most of the slum population consisted of non-poor or people not below the poverty line (CIA, 2006). It was believed that this misleading information was prepared to support this unreasonable scheme of Baan Eua-Arthorn.

In addition, the government had used this similar approach during the past 30 years by building walk-up apartments for people in slums. However, this was proved to be an unsuccessful approach. Many slum dwellers who were allocated an apartment unit sold their right to stay or leased it out to others and moved back to the slums. The lower income groups who were encouraged to buy a unit in this Baan Eua-Arthorn scheme might not have enough income for repayment so they will simply sell or lease it out as well.

According to the invitation of the NHA, quite a few large local and foreign developers were interested in this mass construction of Baan Eua-Arthorn (NHA, 2006-2). Therefore, another big question is whether the real benefit of the 600,000 units under this scheme would be to big foreign contractors or the lower-income households that need housing.

Last but not least, if the 600,000 units could be materialized, the number of unoccupied housing units might be increased substantially. These productions would be a waste. The number of people who would actually move in should be fewer than the units built. Those who actually stayed might not be the proper target group. They might have incomes higher than Baht 15,000 per month as stipulated. Therefore, this scheme might miss the original target groups of lower-income households but would accommodate higher income groups.

Consequently, the housing finance for these units of Baan Eua-Arthorn might not be a success story. The lower-income groups might not be able to repay the money, whereas higher income groups can already afford a house. Moreover, the aim of this scheme would not be reached because they are not the target groups.

Baan Mankong: Only A Dream

The Baan Mankong Scheme (CODI, 2006) is meant to serve a slum community requiring replotting or development. Subsidies of Baht 25,000 per family are available for communities upgrading their infrastructure; Baht 45,000 is allocated for reblocking and Baht 65,000 is allocated for relocating a housing unit in the physical adjustment scheme of the community plan. Families can draw on low-interest loans from CODI or banks for housing and there is a grant equal to 5 percent of the total infrastructure subsidy to help fund the management costs for the local organization or network. This type of housing finance would simply be an immediate face-lifting and would be unrealistic in the long-run.

Most slums are on rental land. Normally, when land owners want their land back, they just tell the slum dwellers and pay them some compensation. The dwellers simply leave. In the past 50 years land might not have had much commercial value. However, at present, the owners have alternative land uses with better return. Therefore, there should be few land owners who really want to allow dwellers to rent land at a very cheap rent or sell land a great deal below market value for this Baan Mankong Scheme.

There might be some land owners who are very generous in terms of assisting with this project, or some of them might be forced to accept the ideas of selling land at one-fourth the market value to materialize this scheme. However, this action is an exception which cannot be made the norm. As discussed earlier, not all slum dwellers are poor. If we give privileges to slums dwellers over other urban residents, some disparity will exist. This is thus only a strategy used by politicians to win their vote by bribing the dwellers.

The really poor groups are those house renters in slums. This sort of Baan Mankong Scheme might not really affect them positively. And even for house renters there are alternative formal types of housing for them to rent outside slums. Therefore, this scheme will not help them much.

According to the invitation of the NHA, quite a few large local and foreign developers were interested in this mass construction of Baan Eua-Arthorn (NHA, 2006-2). Therefore, another big question is whether the 600,000 units under this scheme would be beneficial to big foreign contractors or the lower-income households who may need to buy a house.

In principle, slum dwellers should not be considered static in with regard to housing. Their houses will be relative to their economic status. If they are better off, they will have a better house and vice versa. In a slum, wealth or poverty is personal matter. After some decades, some may be better off. Some may become poorer. To give slum dwellers security of tenureship for the whole community is thus unrealistic.

In the past there had been a similar concept of promoting land tenureship to slum dwellers in the form of numerous land-sharing projects; however, most of them failed (Pornchokchai, 1992: 93). If anyone were to visit the land sharing projects today, only a few original slum dwellers could be found. Many of them have moved out and house renters later simply moved in.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเทศไทยรัฐบาลได้ในอดีตที่ผ่านมาไม่ค่อยจำเป็นที่จะอุดหนุนที่อยู่อาศัยสำหรับคนยากจน ตั้งแต่ปี 1990 ถึงปี 1998 นักพัฒนาในภาคเอกชนสร้างทาวน์เฮาส์ราคาต่ำ (ราคาที่ไม่เกิน 600,000 บาท) และคอนโดมิเนียม (ราคาที่ไม่เกิน 400,000 บาท) เป็นจำนวนเงินกว่า 226,810 หน่วยมีพื้นที่อาคารรวมกว่า 6-7 ล้านตารางเมตรในกรุงเทพและปริมณฑล (AREA 1998: 39). เพราะความสำเร็จของพวกเขาในการจัดหาที่อยู่อาศัยภาคเอกชนไทยได้รับการจัดเป็นรูปแบบที่อยู่อาศัยที่มีรายได้ต่ำ (การเงิน) บทบัญญัติในโลก (พร 2002-1: 9) นอกจากนี้ที่อยู่อาศัยให้เช่าในภาคที่เป็นทางการราคาถูกมาก ค่าเช่าจะอยู่ที่ประมาณ 500 บาท - 2,000 บาทต่อเดือน โปรดดูภาพต่อไปนี้. พิจารณาผลกระทบของโครงการนี้การลงทุนในบ้านเอื้ออาทรอาจจะไม่เสียค่าใช้จ่ายโครงการที่มีประสิทธิภาพ นี่คือภาพสะท้อนในจำนวนหน่วยที่อยู่อาศัยยกเลิกการครอบครองประมาณหนึ่งครั้งเพื่อเป็น 340,000 หน่วย (AREA, 1998) โครงการนี้จะทำลายการจัดหาที่อยู่อาศัยที่มีอยู่ผ่านภาคเอกชนซึ่งยกให้ค่าใช้จ่ายของเงินอุดหนุนไม่ นอกจากนี้ก็จะมีการพัฒนาที่ต่ำกว่ามาตรฐานเพราะสำหรับบ้านเดี่ยวทั่วไปขนาด 200 ตาราง. เมตรเป็นสิ่งจำเป็น แต่ในกรณีของโครงการนี้เป็นบ้านเดี่ยวสามารถอยู่บนเนื้อที่ขนาดเล็กเป็น 100 ตร. เมตร. หนึ่งวิจารณ์ที่สำคัญคือเงินอุดหนุน 80,000 บาทต่อหน่วย ที่จริงในตลาดเปิดที่มีความจำเป็นสำหรับเงินอุดหนุนไม่ ภาคเอกชนสามารถให้บริการที่อยู่อาศัยสำหรับกลุ่มรายได้ต่ำตัวเอง ในตลาดที่มีจำนวนมากของหน่วยที่อยู่อาศัยภาคเอกชนที่เสนอขายในราคาที่ถูกกว่าหรือเทียบเท่ากับนี้เอื้ออาทรโครงการ ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมว่าทำไมรัฐบาลจำเป็นที่จะอนุมัติในตลาดที่มีอยู่แล้วดีสำหรับผู้บริโภคยกเว้นว่ามันจะเป็นโอกาสที่ดีสำหรับผู้รับเหมาการก่อสร้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ต่างประเทศขนาดใหญ่ที่จะหางานที่มากขึ้นในประเทศไทย. ที่กคช. สร้างขึ้น ไม่กี่ร้อยหน่วยที่อยู่อาศัยบ้านเดี่ยวใน BMR เป็นข้อยกเว้นที่ไม่สามารถทำให้เป็นบรรทัดฐาน ครั้งแรกที่ค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างที่อยู่ไกลเกินกว่าการควบคุม นั่นคือเหตุผลที่รัฐบาลสามารถสร้างเพียงไม่กี่ร้อยคันซึ่งถือเป็นโชว์ ส่วนใหญ่ของหน่วยงานที่สร้างขึ้นเป็นคอนโดมีเนียม ประการที่สองในการเปรียบเทียบราคาต่อตร. เมตรของทาวน์เฮาส์สร้างขึ้นโดยภาคเอกชนที่ใกล้เคียงได้รับการพิจารณาที่ถูกกว่า ดังนั้นคนที่ซื้อบ้านเหล่านี้หน่วยเอื้ออาทรไม่ได้รับการจัดการที่ดี. เหตุผลที่ให้การสนับสนุนโครงการนี้เป็นที่น่าสงสัย ตามที่หนังสือพิมพ์ ((กรุงเทพธุรกิจ, 2003.. 10) มีรายงานว่ามีการชำระหนี้บางส่วน 5,000 ลุยทั่วประเทศไทยมีผู้ประกอบการรวมของ 1.6 ล้านนี้เป็นจริงทำให้เข้าใจผิดจากการสำรวจภาคสนามมีเพียง 1,589 สลัมใน ประเทศไทยมีประชากรทั้งหมดของประเทศ 1.8 ล้านบาทหรือ 3% ของประชากรทั้งหมด (พร 2003: 5)... ส่วนใหญ่ของชุมชนแออัดเหล่านี้เป็นที่ดินสลัมเช่าน้อยมากที่มีการตั้งถิ่นฐานทุกทีนอกจากนี้ส่วนใหญ่ของประชากรสลัมประกอบด้วยไม่ แย่หรือคนไม่ต่ำกว่าเส้นความยากจน (ซีไอเอ, 2006). ก็เชื่อว่าข้อมูลที่ผิดนี้ถูกจัดทำขึ้นเพื่อสนับสนุนโครงการนี้อย่างไม่มีเหตุผลของบ้านเอื้ออาทร. นอกจากนี้รัฐบาลได้ใช้วิธีการที่คล้ายกันนี้ในช่วงที่ผ่านมา 30 ปี โดยการสร้างเดินขึ้นพาร์ทเมนท์สำหรับคนในชุมชนแออัด. แต่นี้ถูกพิสูจน์แล้วว่าเป็นวิธีการที่ไม่ประสบความสำเร็จ. อาศัยอยู่ในชุมชนแออัดหลายคนที่ได้รับการจัดสรรหน่วยพาร์ทเมนท์ขายสิทธิของพวกเขาที่จะอยู่หรือเช่าออกไปยังผู้อื่นและย้ายกลับไปที่ชุมชนแออัด กลุ่มรายได้ต่ำกว่าที่ได้รับการสนับสนุนที่จะซื้อหน่วยในนี้บ้านเอื้ออาทรโครงการอาจจะได้มีรายได้เพียงพอสำหรับการชำระหนี้ดังนั้นพวกเขาก็จะขายหรือให้เช่ามันออกมาได้เป็นอย่างดี. ตามคำเชิญของกคช. ค่อนข้างน้อยมากในท้องถิ่น และนักพัฒนาต่างประเทศมีความสนใจในเรื่องนี้การก่อสร้างมวลของบ้านเอื้ออาทร (NHA, 2006-2) ดังนั้นอีกคำถามใหญ่คือไม่ว่าจะเป็นประโยชน์ที่แท้จริงของ 600,000 หน่วยภายใต้โครงการนี้จะให้ผู้รับเหมาต่างประเทศขนาดใหญ่หรือผู้ประกอบการมีรายได้ต่ำที่ต้องการที่อยู่อาศัย. สุดท้าย แต่ไม่น้อยถ้า 600,000 หน่วยอาจจะปรากฏจำนวนของว่าง หน่วยที่อยู่อาศัยอาจจะมีการเพิ่มขึ้นอย่างมาก โปรดักชั่นเหล่านี้จะเสีย จำนวนของคนที่จริงจะย้ายในควรจะน้อยกว่าหน่วยที่สร้างขึ้น บรรดาผู้ที่อยู่จริงอาจจะไม่เป็นกลุ่มเป้าหมายที่เหมาะสม พวกเขาอาจจะมีรายได้สูงกว่า 15,000 บาทต่อเดือนตามที่ระบุไว้ ดังนั้นโครงการนี้อาจจะพลาดกลุ่มเป้าหมายเดิมของครัวเรือนที่มีรายได้ต่ำ แต่จะรองรับกลุ่มรายได้สูง. ดังนั้นทางการเงินที่อยู่อาศัยสำหรับหน่วยงานเหล่านี้ของบ้านเอื้ออาทรอาจจะไม่ประสบความสำเร็จ กลุ่มรายได้ต่ำอาจจะไม่สามารถที่จะชำระเงินในขณะที่กลุ่มรายได้สูงขึ้นแล้วสามารถที่บ้าน นอกจากนี้จุดมุ่งหมายของโครงการนี้จะไม่ถึงเพราะพวกเขาไม่ได้กลุ่มเป้าหมาย. บ้านมั่นคง: เฉพาะดรีมบ้านมั่นคงโครงการ (พอช 2006) จะหมายถึงการให้บริการชุมชนสลัมต้อง replotting หรือการพัฒนา เงินอุดหนุน 25,000 บาทต่อครอบครัวที่มีอยู่สำหรับชุมชนอัพเกรดโครงสร้างพื้นฐานของพวกเขา; 45,000 บาทได้จัดสรร Reblocking และ 65,000 บาทจะถูกจัดสรรสำหรับการย้ายหน่วยที่อยู่อาศัยในโครงการปรับปรุงทางกายภาพของแผนชุมชน ครอบครัวที่สามารถวาดบนเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำจากพอชหรือธนาคารเพื่อที่อยู่อาศัยและมีทุนเท่ากับร้อยละ 5 ของเงินอุดหนุนรวมโครงสร้างพื้นฐานที่จะช่วยให้กองทุนค่าใช้จ่ายในการบริหารจัดการสำหรับองค์กรหรือเครือข่ายท้องถิ่น ประเภทของที่อยู่อาศัยการเงินนี้ก็จะมีใบหน้ายกทันทีและจะไม่สมจริงในระยะยาว. สลัมส่วนใหญ่จะอยู่บนที่ดินที่เช่า โดยปกติเมื่อเจ้าของที่ดินต้องการที่ดินหลังของพวกเขาพวกเขาก็บอกชาวสลัมและพวกเขาจ่ายค่าตอบแทนบางส่วน อาศัยอยู่เพียงแค่ออกจาก ในอดีตที่ผ่านมา 50 ปีที่ดินอาจจะไม่ได้มีมูลค่าการค้ามาก แต่ในปัจจุบันเจ้าของที่ดินมีทางเลือกที่จะใช้กับผลตอบแทนที่ดี ดังนั้นควรจะมีเจ้าของที่ดินไม่กี่คนที่อยากจะช่วยให้ชาวบ้านเช่าที่ดินที่ให้เช่าราคาถูกมากหรือขายที่ดินการจัดการที่ดีต่ำกว่ามูลค่าตลาดสำหรับบ้านมั่นคงโครงการ. อาจจะมีบางส่วนที่เป็นเจ้าของที่ดินที่เป็นคนใจกว้างมากในแง่ของการ การให้ความช่วยเหลือกับโครงการนี้หรือบางส่วนของพวกเขาอาจจะมีการบังคับให้ยอมรับความคิดของการขายที่ดินที่หนึ่งในสี่มูลค่าตลาดที่จะทำให้โครงการนี้ อย่างไรก็ตามการดำเนินการนี้เป็นข้อยกเว้นที่ไม่สามารถทำให้เป็นบรรทัดฐาน ตามที่กล่าวก่อนหน้านี้ไม่ได้อาศัยอยู่ในสลัมทั้งหมดเป็นที่น่าสงสาร ถ้าเราจะให้สิทธิ์ในการอาศัยอยู่ในชุมชนแออัดในช่วงที่อยู่ในเมืองอื่น ๆ ที่แตกต่างกันบางคนจะมีอยู่ นี้จึงเป็นเพียงกลยุทธ์ที่ใช้โดยนักการเมืองที่จะชนะการลงคะแนนเสียงของพวกเขาโดยการติดสินบนอาศัย. กลุ่มที่ยากจนจริงๆเป็นผู้เช่าบ้านในสลัม การเรียงลำดับของบ้านมั่นคงโครงการนี้อาจไม่ได้จริงๆส่งผลกระทบต่อพวกเขาในทางบวก และแม้กระทั่งสำหรับผู้เช่าบ้านมีหลายประเภทอย่างเป็นทางการทางเลือกที่อยู่อาศัยสำหรับพวกเขาที่จะเช่าสลัมนอก ดังนั้นโครงการนี้จะไม่ช่วยให้พวกเขามาก. ตามคำเชิญของกคช. ค่อนข้างน้อยพัฒนาประเทศและต่างประเทศที่มีขนาดใหญ่มีความสนใจในเรื่องนี้การก่อสร้างมวลของบ้านเอื้ออาทร (NHA, 2006-2) ดังนั้นอีกคำถามใหญ่คือไม่ว่าจะเป็น 600,000 คันภายใต้โครงการนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้รับเหมาต่างประเทศขนาดใหญ่หรือผู้ประกอบการมีรายได้ต่ำที่อาจจำเป็นต้องซื้อบ้าน. ในหลักการอาศัยอยู่ในชุมชนแออัดไม่ควรได้รับการพิจารณาแบบคงที่ในเรื่องเกี่ยวกับที่อยู่อาศัย บ้านของพวกเขาจะมีความสัมพันธ์กับสถานะทางเศรษฐกิจของพวกเขา ถ้าพวกเขาจะดีกว่าพวกเขาจะมีบ้านที่ดีขึ้นและในทางกลับกัน ในสลัม, ความมั่งคั่งหรือความยากจนเป็นเรื่องส่วนบุคคล หลังจากทศวรรษที่ผ่านมาบางคนอาจจะดีกว่า บางคนอาจจะกลายเป็นคนยากจน เพื่อให้ผู้อยู่อาศัยในชุมชนแออัดของการรักษาความปลอดภัย tenureship สำหรับชุมชนทั้งหมดจะไม่สมจริงดังนั้น. ที่ผ่านมาได้มีการแนวคิดที่คล้ายกันในการส่งเสริม tenureship ที่ดินให้อาศัยอยู่ในชุมชนแออัดในรูปแบบของโครงการแบ่งปันที่ดินจำนวนมาก; แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขาล้มเหลว (พร 1992: 93) หากใครได้ไปเยี่ยมชมโครงการแบ่งปันที่ดินวันนี้เพียงอาศัยอยู่ในชุมชนแออัดเดิมไม่กี่อาจจะพบ หลายของพวกเขาได้ย้ายออกและผู้เช่าบ้านต่อมาย้ายเพียงใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในประเทศไทย รัฐบาลในอดีตแทบไม่ต้องอุดหนุนที่อยู่อาศัยสำหรับคนจน จากปี 1998 , นักพัฒนาเอกชนสร้างราคาถูกทาวน์เฮ้าส์ ( ราคาไม่เกินบาท 600000 ) และคอนโด ( ราคาไม่เกินบาท 400000 ) จำนวนกว่า 226810 หน่วย มีพื้นที่อาคารรวมกว่า 6-7 ล้านตารางเมตร ในเขตกรุงเทพมหานคร ( พื้นที่1998 : 39 ) เพราะความสำเร็จของพวกเขาในส่วนที่อยู่อาศัย การให้ไทยจัดเป็นรูปแบบเพื่อที่อยู่อาศัยสำหรับผู้มีรายได้น้อย ( การเงิน ) บทบัญญัติในโลก ( พรโชคชัย 2002-1 , 9 ) นอกจากนี้ เช่าที่อยู่อาศัยในภาคอย่างเป็นทางการ ราคาถูกมาก ค่าเช่าประมาณ 500 บาท และ 2 , 000 ต่อเดือน โปรดดูภาพต่อไปนี้

พิจารณาผลกระทบของโครงการนี้การลงทุนในบ้าน ยังอาทร อาจจะไม่ได้เป็นค่าใช้จ่ายที่มีประสิทธิภาพของโครงการ นี้สะท้อนให้เห็นถึงจำนวนและหน่วยครอบครองที่อยู่อาศัยเมื่อคาดว่าจะเป็น 340 หน่วย ( พื้นที่ , 1998 ) โครงการนี้จะทำลายที่อยู่อาศัยที่มีอยู่การจัดการผ่านภาคเอกชนซึ่ง entailed ไม่มีต้นทุนของเงินอุดหนุน นอกจากนี้ ก็จะมีการพัฒนามาตรฐาน เพราะปกติบ้านเดี่ยว ,ที่ดิน ขนาด 200 ตร. เมตร เป็นสิ่งจำเป็น แต่ในกรณีของโครงการนี้ บ้านเดี่ยว สามารถ บนพื้นที่ขนาดเล็กเป็น 100 ตารางเมตร

หนึ่งสาขาการวิจารณ์เป็นเงิน 80 , 000 บาทต่อหน่วย จริงๆ แล้ว ในการเปิดตลาด ไม่ต้องอุดหนุน . ภาคเอกชนสามารถให้ที่อยู่อาศัยสำหรับรายได้ของกลุ่มตัวเอง ในตลาดมีตัวเลขขนาดใหญ่ของหน่วยที่อยู่อาศัยส่วนบุคคลที่เสนอขายในราคาที่ถูกกว่า หรือเทียบเท่านี้ ยังอาทร โครงการ เพราะฉะนั้น จึงไม่สมเหตุผล รัฐบาลต้องลงโทษกับตลาดที่มีอยู่แล้วดีสำหรับผู้บริโภค ยกเว้นว่ามันจะเป็นโอกาสที่ดีสำหรับผู้รับเหมาโดยเฉพาะขนาดใหญ่ต่างประเทศคนที่จะพบงานมากขึ้น

)ว่า กคช. สร้างไม่กี่ร้อยหน่วยที่อยู่อาศัยบ้านเดี่ยวยังเป็นข้อยกเว้นที่ไม่ได้มาตรฐาน แรกที่ค่าใช้จ่ายของการก่อสร้างอยู่ไกลเกินควบคุม นั่นคือเหตุผลที่รัฐบาลจะสร้างเพียงไม่กี่ร้อยคัน ซึ่งถือว่าเป็นโชว์ . ส่วนใหญ่ของหน่วยที่สร้างขึ้น เป็น คอนโดมิเนียม ประการที่สอง ในการเปรียบเทียบราคาต่อตารางเมตรเมตรทาวน์เฮ้าส์ที่สร้างขึ้นโดยเอกชนใกล้เคียง ถือว่าถูกกว่า ดังนั้น ผู้ที่ซื้อหน่วย บ้านเอื้ออาทรที่จะไม่ได้รับการจัดการที่ดี

เหตุผลที่ได้รับการสนับสนุนโครงการนี้มีพิรุธ ตามที่หนังสือพิมพ์ ( กรุงเทพธุรกิจ , 2546 : 10 ) , มันถูกรายงานว่ามี 5000 บ้านทั่วไทยกับการชำระหนี้ครัวเรือนรวม 1.6 ล้านนี้ถูกเข้าใจผิดจริงๆ ตามการสำรวจภาคสนาม มีแค่แผนที่ชุมชนแออัดในประเทศไทยที่มีประชากรเพียง 1.8 ล้านบาท หรือร้อยละ 3 ของประชากรทั้งหมด ( พรโชคชัย , 2546 : 5 ) ที่สุดของชุมชนแออัดเหล่านี้เป็นชุมชนแออัด เช่าที่ดิน น้อยมากมีผู้จับจองการชำระหนี้ . นอกจากนี้ส่วนใหญ่ของชุมชนแออัดจำนวนไม่ใช่ไม่ดี หรือคนไม่ต่ำกว่าเส้นความยากจน ( CIA , 2006 )ก็เชื่อว่าข้อมูลที่ทำให้เข้าใจผิดนี้ถูกจัดทำขึ้นเพื่อสนับสนุนโครงการบ้านเอื้ออาทร ไม่มีเหตุผลที่จะ

นอกจากนี้ รัฐบาลได้ใช้วิธีการที่คล้ายกันนี้ในช่วง 30 ปี ที่ผ่านมา โดยอาคาร เดินขึ้นอพาร์ทเมนต์ ประชาชนในชุมชนแออัด แต่นี้ถูกพิสูจน์แล้วว่าเป็นวิธีที่ไม่สำเร็จหลายสมาชิกชุมชนที่จัดสรรหน่วยพาร์ทเมนต์ขายสิทธิของพวกเขาที่จะอยู่หรือเช่าจากผู้อื่น และย้ายกลับไปอยู่สลัม กลุ่มผู้ที่มีรายได้น้อยมีการซื้อหน่วยในโครงการบ้านเอื้ออาทรอาทรอาจไม่มีรายได้เพียงพอสำหรับการชำระหนี้ ดังนั้นพวกเขาก็จะขายหรือให้เช่ามันออกมาดี

ตามคำเชิญของ ฮาค่อนข้างไม่กี่ขนาดใหญ่ในประเทศและต่างประเทศนักพัฒนาสนใจนี้มวลการก่อสร้างบ้านเอื้ออาทรอาทร ( Nha 2006-2 ) ดังนั้น อีกคำถามใหญ่คือว่าประโยชน์ที่แท้จริงของ 600000 หน่วยงานภายใต้โครงการนี้จะให้ผู้รับเหมาต่างประเทศขนาดใหญ่หรือรายได้ครัวเรือนที่ต้องอยู่อาศัย .

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด อาจจะปรากฏ ถ้า 600000 หน่วย ,จำนวนหน่วยที่อยู่อาศัยว่างอาจจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก การผลิตเหล่านี้จะเสีย จำนวนคนที่จะเข้าไปต้องน้อยกว่าหน่วยสร้าง บรรดาผู้ที่จริงอยู่อาจจะไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายที่เหมาะสม พวกเขาอาจจะมีรายได้สูงกว่าบาท 15 , 000 ต่อเดือนตามที่กำหนดไว้ . ดังนั้นโครงการนี้อาจจะพลาดเดิมกลุ่มครัวเรือน รายได้ลดลง แต่จะรองรับกลุ่มรายได้สูง

จากนั้น สินเชื่อ ที่อยู่อาศัยเหล่านี้หน่วย บ้านเอื้ออาทรอาทร อาจจะไม่ใช่ความสำเร็จ . กลุ่มรายได้ต่ำอาจจะไม่ได้เงินคืน ส่วนกลุ่มรายได้สูงอยู่แล้วสามารถซื้อบ้าน นอกจากนี้จุดมุ่งหมายของโครงการนี้จะไม่สามารถเข้าถึงได้เพราะพวกเขาจะไม่ได้กลุ่มเป้าหมาย

บ้านมั่นคง : แค่ฝัน

โครงการบ้านมั่นคง ( CODI , 2006 ) หมายถึง การใช้ต้อง replotting ชุมชนแออัดหรือการพัฒนา เงินอุดหนุนของบาท 25000 ต่อครอบครัวที่มีอยู่เพื่อชุมชน การอัพเกรดโครงสร้างพื้นฐานของพวกเขา ; 45 , 000 บาท เป็นงบประมาณเพื่อ reblocking บาท 65 ,000 จะถูกจัดสรรสำหรับการย้ายที่อยู่อาศัยหน่วยในการปรับรูปแบบทางกายภาพของแผนชุมชน ครอบครัวที่สามารถดึงต่ำดอกเบี้ยเงินกู้จาก พอช. หรือธนาคารเพื่อที่อยู่อาศัยและมีสิทธิเท่ากับร้อยละ 5 ของเงินอุดหนุนที่โครงสร้างพื้นฐานทั้งหมดเพื่อช่วยให้กองทุนบริหารต้นทุนให้กับองค์กรท้องถิ่นหรือเครือข่ายการเงินที่อยู่อาศัยประเภทนี้ก็จะเป็น ทันที ยกกระชับหน้า และจะไม่สมจริงในระยะยาว

ชุมชนแออัดส่วนใหญ่ที่เช่าที่ดิน ปกติแล้ว เมื่อเจ้าของที่ดิน ต้องการที่ดินคืน พวกเขาบอกชาวชุมชนและพวกเขาจ่ายชดเชยบาง ในเพียงแค่ออกไป ในที่ดิน 50 ปี ที่ผ่านมาอาจจะไม่ได้มีมูลค่าการค้ามาก อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเจ้าของมีที่ดินทางเลือกใช้กับผลตอบแทนที่ดีขึ้น จึงควรมีไม่กี่คนที่เป็นเจ้าของที่ดินจริงๆ ต้องการ ให้ พื้นที่ให้เช่าที่ดินราคาถูกให้เช่าหรือขายที่ดินมากกว่ามูลค่าตลาดสำหรับโครงการบ้านมั่นคง .

อาจจะมีเจ้าของที่ดินที่เป็นคนใจกว้างมากในแง่ของการให้ กับโครงการนี้หรือบางคนอาจถูกบังคับให้ยอมรับความคิดของการขายที่ดินที่หนึ่งในสี่ของมูลค่าตลาดในการร่างโครงร่างนี้ อย่างไรก็ตาม การกระทำนี้เป็นข้อยกเว้นที่ไม่ได้มาตรฐาน ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ ไม่มีคนในชุมชนแออัดจะยากจน ถ้าเราให้สิทธิพิเศษแก่ชาวชุมชนแออัดกว่าชาวเมืองอื่น ๆบาง ความต่างจะอยู่นี้จึงเป็นเพียงกลยุทธ์ที่ใช้โดยนักการเมืองที่จะชนะการโหวตของพวกเขาโดยการติดสินบน ไม

กลุ่มยากจนจริงๆ นั้นเป็นผู้เช่าบ้านในชุมชนแออัด จัดเรียงนี้ของบ้านมั่นคงโครงการอาจจะไม่ได้จริงๆส่งผลกระทบต่อพวกเขาในแง่บวก และแม้ผู้เช่าบ้านจะมีทางเลือก จำแนกประเภทของที่อยู่อาศัยให้เช่าสลัมข้างนอก ดังนั้น โครงการนี้จะช่วยให้พวกเขามาก

ตามคำเชิญของ กคช. ค่อนข้างไม่กี่ขนาดใหญ่ในประเทศและต่างประเทศนักพัฒนาสนใจนี้มวลการก่อสร้างบ้านเอื้ออาทรอาทร ( Nha 2006-2 ) ดังนั้น อีกคำถามคือว่า 600000 หน่วยงานภายใต้โครงการนี้จะเป็นประโยชน์กับผู้รับเหมาต่างชาติขนาดใหญ่ หรือรายได้ครัวเรือนที่อาจต้องการที่จะซื้อบ้าน

ในหลักการคนในชุมชนแออัด ไม่ควรถือว่าคงที่ในเรื่องที่อยู่อาศัย บ้านของพวกเขาจะเป็นญาติกับสถานะทางเศรษฐกิจของพวกเขา ถ้าพวกเขาจะดีกว่า จะได้บ้านที่ดีกว่าและในทางกลับกัน ในชุมชนแออัด ความร่ำรวยหรือความยากจนเป็นเรื่องส่วนบุคคล หลังจากทศวรรษที่ผ่านมา บางเรื่องอาจจะ ดีกว่า บางคนอาจจะลดลงเพื่อให้ชาวชุมชนความปลอดภัยของ tenureship สำหรับชุมชนทั้งหมดจึงสมจริง

ในอดีตเคยมีแนวคิดที่คล้ายกันของการส่งเสริม tenureship ที่ดินให้ชาวชุมชนในรูปแบบของแผ่นดินร่วมโครงการจำนวนมาก แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขาล้มเหลว ( พรโชคชัย , 2535 : 93 ) ถ้าใครได้เข้าร่วมโครงการวันนี้ เพียงไม่กี่ฉบับ ชาวชุมชนสามารถพบได้หลายของพวกเขาได้ย้ายออก และผู้เช่าบ้าน ต่อมาก็ย้ายมาอยู่