IntroductionMango is an important S

Introduction
Mango is an important South African export crop particularly because the production cycle is out of phase with other major production areas. Mango fruit diseases of major concern for producers are anthracnose caused by Colletotrichum gloeospo- rioides (Penz.), and stem-end rot caused by Botryosphaeria parva (Swart et al., 2002). Despite growing negative percep- tions, synthetically manufactured fungicides are commonly used to control these diseases. Hot water dips incorporating products such as Prochloraz (Johnson et al., 1995) are effective in con- trolling postharvest anthracnose and stem-end rot; however, a decreased efficacy may occur due to the buildup of pathogen resistance (Eckert et al., 1994). This impending resistance against fungicides has resulted in a move to identify alternative, consumer acceptable disease control measures against posthar- vest spoilage.
The use of essential oils to control postharvest diseases of fruit has been investigated and is well documented (Sharma, 1998; Chebli et al., 2004; Sharma and Tripathi, 2006). Volatile terpenes present in essential oils consist mainly of monoterpenes and their
oxygenated counterparts. Non-oxygenated monoterpenes have not been found to be particularly useful as antimicrobial agents. In contrast, the bioactivity of monoterpenes containing oxygen functionalities such as ketones, alcohols and aldehydes, against plant pathogens has been demonstrated (Mahmoud, 1994; Pauli, 2001). Although essential oils often exhibit in vitro antifungal activity (Sharma, 1998), utilisation in the packhouse is not neces- sarily effective. Plaza et al. (2004) reported that the incorporation of essential oils into applied wax or the packaging material was ineffective in controlling postharvest Penicillium digitatum on citrus. However, in a recent finding Tzortzakis (2007) reported that essential oil vapour was effective in combating microbial growth during storage of fresh produce, and improved attributes related to fruit quality. The inclusion of essential oils as a control measure in the postharvest environment needs to be explored.
Many indigenous southern African plant species are aro- matic, yet the fungicidal activities of their essential oils have scarcely been evaluated. The genus Lippia (Houst.), of which five species are indigenous to South Africa, are well known to Tswana, Pedi, Zulu and Xhosa communities for their ethnophar- macological applications (Hutchings, 1996). Essential oil of Lippia scaberrima Sond. (Verbenaceae) contains limonene and carvone as main components (Combrinck et al., 2006) and is cur- rently being investigated in this research group for its potential economic value.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำมะม่วงเป็นพืชส่งออกแอฟริกาใต้สำคัญอย่างยิ่งเนื่องจากวงจรการผลิตจากระยะมีพื้นที่การผลิตที่สำคัญอื่น ๆ มะม่วงผลไม้โรคความสำคัญสำหรับผู้ผลิตคือ anthracnose สาเหตุ Colletotrichum gloeospo-rioides (Penz.), และส่วนลำต้นเน่าที่เกิดจากพาร์ Botryosphaeria (Swart et al. 2002) แม้ มีการเติบโตติดลบ percep-ยวี่ เชื้อราที่ผลิตสังเคราะห์ใช้กันทั่วไปเพื่อควบคุมโรคเหล่านี้ น้ำจิ้มที่ผสมผสานผลิตภัณฑ์เช่น Prochloraz (จอห์นสัน et al. 1995) มีประสิทธิภาพในเปือนนหลอก anthracnose หลังการเก็บเกี่ยวและส่วนลำต้นเน่า อย่างไรก็ตาม มีประสิทธิภาพลดลงอาจเกิดขึ้นเนื่องจากการสะสมของเชื้อโรคความต้านทาน (แอมเบอร์ et al. 1994) ต้านเชื้อรานี้สิทธิมีผลในการย้ายการระบุทางเลือก มาตรการควบคุมโรคยอมรับของผู้บริโภคกับเสื้อกั๊ก posthar เน่าเสียการใช้น้ำมันหอมระเหยในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยวของผลไม้ได้รับการตรวจสอบ และเป็นอย่างดีเอกสาร (ชาร์ 1998 Chebli et al. 2004 ชาร์และทริพาทีเกสท์เอาส์ 2006) ระเหย terpenes อยู่ในน้ำมันหอมระเหยประกอบด้วยส่วนใหญ่ของ monoterpenes และของพวกเขาคู่ออกซิเจน ไม่มีพบ monoterpenes ที่ปลดภัยต่อไม่ใช่จะเป็นประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นตัวแทนต้านจุลชีพ ตรงกันข้าม ทางชีวภาพของ monoterpenes ที่ประกอบด้วยฟังก์ชันการทำงานของออกซิเจนเช่นคีโตน แอลกอฮอล์ และอลดี ไฮด์ ต่อต้านเชื้อโรคพืชได้แสดงให้เห็น (Mahmoud, 1994 Pauli, 2001) แม้ว่าน้ำมันหอมระเหยมักจะแสดงฤทธิ์ต้านเชื้อในหลอดทดลอง (ชาร์ 1998), ใช้ประโยชน์ในการ packhouse ไม่ใช่ sarily จาเป็นมีประสิทธิภาพ พลาซ่า et al. (2004) รายงานว่า การรวมตัวของน้ำมันหอมระเหยลงในขี้ผึ้งที่ใช้หรือบรรจุภัณฑ์ไม่ได้ผลในการควบคุมหลังการเก็บเกี่ยวศาสตราจารย์ digitatum บนส้ม อย่างไรก็ตาม ในการค้นหาล่า Tzortzakis (2007) รายงานว่า ไอน้ำมันไม่ มีประสิทธิภาพในการต่อต้านการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ระหว่างการเก็บรักษาของสดผลิต และปรับปรุงแอตทริบิวต์ที่เกี่ยวข้องกับคุณภาพผลไม้ รวมของน้ำมันหอมระเหยเป็นการวัดการควบคุมในสภาพแวดล้อมหลังการเก็บเกี่ยวต้องได้รับการสำรวจพื้นเมืองภาคใต้แอฟริกันพืชหลายชนิดมี matic ยัง กิจกรรมยาของพวกเขาระเหยได้แทบถูกประเมิน aro- สกุล Lippia (Houst.), ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองแอฟริกาใต้ ห้าชนิดคือสวานา Pedi ซูลู และพัฒนาการชุมชนสำหรับโปรแกรมประยุกต์ ethnophar-macological (Hutchings, 1996) น้ำมันหอมระเหยของ Lippia scaberrima Sond (วงศ์ผกากรอง) ประกอบด้วย limonene และ carvone เป็นส่วนประกอบหลัก (Combrinck et al. 2006) และลื่นไหล rently ถูกสอบสวนในกลุ่มวิจัยนี้สำหรับค่าของเศรษฐกิจที่มีศักยภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
มะม่วงเป็นสำคัญแอฟริกาใต้พืชส่งออกโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะวงจรการผลิตออกจากเฟสที่มีพื้นที่การผลิตที่สำคัญอื่น ๆ มะม่วงผลไม้ของโรคข้อกังวลสำคัญสำหรับผู้ผลิตแอนแทรกโนจะเกิดจากเชื้อรา Colletotrichum gloeospo- rioides (Penz.) และลำต้นปลายเน่าที่เกิดจาก Botryosphaeria พาร์วา (ผิวคล้ำ et al., 2002) แม้จะมีการเจริญเติบโต tions percep- ลบสารฆ่าเชื้อราที่ผลิตสังเคราะห์เป็นที่นิยมใช้ในการควบคุมโรคเหล่านี้ น้ำร้อนบ่อผสมผสานผลิตภัณฑ์เช่น Prochloraz มีประสิทธิภาพในการทำาหลอกแอนแทรกโนหลังการเก็บเกี่ยวและลำต้นเน่าสิ้น (จอห์นสัน et al, 1995.); แต่ประสิทธิภาพลดลงอาจเกิดขึ้นเนื่องจากการสะสมของความต้านทานเชื้อโรค (Eckert et al., 1994) . นี้กำลังจะเกิดขึ้นกับความต้านทานสารฆ่าเชื้อรามีผลในการย้ายไปแจ้งทางเลือกของผู้บริโภคมาตรการควบคุมโรคที่ยอมรับได้กับการเน่าเสียเสื้อกั๊ก posthar-
การใช้น้ำมันหอมระเหยในการควบคุมโรคหลังการเก็บเกี่ยวของผลไม้ที่ได้รับการตรวจสอบและเป็นเอกสารที่ดี (Sharma 1998; et Chebli อัล 2004. Sharma และ Tripathi, 2006) terpenes ระเหยอยู่ในน้ำมันหอมระเหยประกอบด้วยส่วนใหญ่ของ monoterpenes ของพวกเขาและ
คู่ของออกซิเจน monoterpenes ปลอดออกซิเจนยังไม่ได้รับพบว่ามีประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาต้านจุลชีพ ในทางตรงกันข้ามทางชีวภาพของ monoterpenes มีฟังก์ชันออกซิเจนเช่นคีโตน, แอลกอฮอล์และ aldehydes กับเชื้อโรคพืชที่ได้รับการพิสูจน์ (Mahmoud 1994; Pauli, 2001) แม้ว่าน้ำมันหอมระเหยมักจะแสดงในหลอดทดลองกิจกรรมต้านเชื้อรา (Sharma, 1998) การใช้ประโยชน์ใน packhouse จะไม่ neces- ประสิทธิภาพ sarily พลาซ่า et al, (2004) รายงานว่าการรวมตัวกันของน้ำมันหอมระเหยลงในขี้ผึ้งนำไปใช้หรือวัสดุบรรจุภัณฑ์ก็ไม่ได้ผลในการควบคุมหลังการเก็บเกี่ยว digitatum Penicillium ในส้ม อย่างไรก็ตามในการค้นพบล่าสุด Tzortzakis (2007) รายงานว่าไอน้ำมันหอมระเหยที่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้กับการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ระหว่างการเก็บรักษาผักผลไม้สดและคุณลักษณะที่ดีขึ้นที่เกี่ยวข้องกับคุณภาพผลไม้ รวมของน้ำมันหอมระเหยเป็นมาตรการในการควบคุมสภาพแวดล้อมหลังการเก็บเกี่ยวจะต้องมีการสำรวจ.
หลายคนพื้นเมืองทางตอนใต้ของพันธุ์พืชแอฟริกัน Matic aro- ยังกิจกรรมเชื้อราของน้ำมันหอมระเหยของพวกเขาแทบจะไม่ได้รับการประเมิน ประเภท Lippia (Houst.) ที่ห้าชนิดเป็นชนพื้นเมืองไปยังแอฟริกาใต้เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีเพื่อ Tswana, Pedi ซูลูและโซซาชุมชนสำหรับการใช้งานของพวกเขา macological ethnophar- (Hutchings, 1996) น้ำมันหอมระเหยจาก Lippia scaberrima sond (Verbenaceae) มี limonene และคาร์โวเป็นส่วนประกอบหลัก (Combrinck et al., 2006) และมีการ cur- rently ถูกสอบสวนในกลุ่มงานวิจัยนี้ได้มูลค่าทางเศรษฐกิจที่อาจเกิดขึ้น