At the time of his inauguration, Ge

At the time of his inauguration, George Washington was described in almost universally glorified terms by the national presses. However, by the end of the President's first term, hostile newspaper writers were attacking the administration's domestic and foreign policy. These attacks escalated in Washington's second term into personal attacks questioning his integrity, republican principles, and even military reputation. While the harsh attacks may have initially backfired on Washington's political opponents, the President's bad press signified the opening of a new type of political force, and one that had significant effects on the course of the Washington presidency.

Proliferation of Newspapers

The number of newspapers printed in the United States exploded in the period of the Early Republic, and the presses became much more fiercely partisan than during both the Colonial and Revolutionary periods. The popular press exploded from under fifty newspapers around 1776 to over 250 by 1800, encouraged by new federal laws that made it cheaper to send newspapers through the postal system.1 Newly aggressive newspaper editors spurned the old standard of impartiality, taking a stronger role in shaping the newspaper's message in support of, or in opposition to, the government.

Criticisms

The first significant press criticisms concerned the Washington administration's supposed "monarchial" style, including its formal European-style levees and other "aristocratic" behavior, as well as Secretary of Treasury Alexander Hamilton's economic program.2 Interestingly, these initial attacks betrayed a certain "monarchial" style of thinking themselves. Washington’s earliest critics seemed reluctant to criticize the revered President himself. They thus blamed the "errors" of his government on evil sycophantic ministers. As Thomas Jefferson wrote privately to James Madison, his close confidant, "the President, tho' an honest man himself, may be circumvented by snares and artifices, and is in fact surrounded by men who wish to clothe the Executive with more than constitutional power."3 The President's "monocratic" ways proved to be a contentious issue throughout his administration, one which only garnered more criticism as an opposition to his policies mounted.

By the end of 1792, there was a recognizable opposition party, centered around disgruntled Secretary of State Thomas Jefferson; newspapers gave this party one of their strongest means of critiquing the Washington administration. Although he denied it publicly at the time, Jefferson was a key figure behind the scenes in establishing the opposition presses. While press criticism in these early years was more restrained than later salvos and rarely attacked Washington personally, by the end of 1792, the opposition newspapers had succeeded in framing the debate over Hamilton's economic plans and the general direction of the administration in term of "republicanism" versus "aristocracy." Attacks frequently depicted the Washington administration as a force for the latter.

While Hamilton's economic programs (particularly the Whiskey Excise and the federal assumption of public debt) provoked significant criticism, the most harsh press criticism was triggered by unfolding events in Revolutionary France. Washington's proclamation in April of 1793 that the United States would remain neutral in the growing contest between Revolutionary France and Great Britain provoked a firestorm of protest. Washington's fiercest critics were united by a strongly pro-French orientation with regard to foreign policy rather than domestic political views. The two most powerful opposition editors, Phillip Freneau at the National Gazette and Benjamin Franklin Bache at the Aurora, both viewed the French Revolution as a continuation of the ideals of the American Revolution.

The peak of press attacks against Washington came with the public announcement of the controversial Jay Treaty with Great Britain in 1794, which attempted to ward off an impending war with Britain at the expense of American-French relations. Even before the terms of the treaty were announced, Jay's negotiations stirred up widespread opposition. The hostility was triggered not only by anti-British sentiment, but also by fears that the President was overstepping his authority in negotiating the treaty.

Washington's apparent refusal to acknowledge public opposition to the treaty added to a general discomfort with the power he was wielding. "Belisarius" cast harsh aspersions upon Washington's high-handed manner, which he saw as emblematic of the entire administration: "a brief but trite review of your six years administration, mark the progressive steps which have led the way to the present public evils that afflict your country. . .the unerring voice of posterity will not fail to render the just sentence of condemnation on the man who has entailed upon his country deep and incurable public evils."4

The harsh language on both sides of

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงเวลาของการเข้ารับตำแหน่งของเขาจอร์จวอชิงตันได้รับการอธิบายในแง่เกือบทุกแห่งสรรเสริญโดยกดชาติ อย่างไรก็ตามในตอนท้ายของระยะประธานาธิบดีคนแรกของนักเขียนหนังสือพิมพ์ศัตรูโจมตีนโยบายประเทศและต่างประเทศบริหารงานของ การโจมตีเหล่านี้เพิ่มขึ้นในระยะที่สองของวอชิงตันเข้าโจมตีบุคคลคำถามความซื่อสัตย์ของเขาหลักการรีพับลิกันและแม้กระทั่งชื่อเสียงทหาร ในขณะที่การโจมตีที่รุนแรงอาจจะส่งผลครั้งแรกในวอชิงตันฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองของประธานาธิบดีกดไม่ดีหมายเปิดเป็นชนิดใหม่ของอำนาจทางการเมืองและเป็นหนึ่งที่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในหลักสูตรของวอชิงตันประธานาธิบดี. the ขยายหนังสือพิมพ์หนังสือพิมพ์หลายฉบับพิมพ์ ในสหรัฐอเมริการะเบิดในระยะเวลาช่วงแรก ๆ ของสาธารณรัฐและเครื่องรีดกลายเป็นมากขึ้นอย่างรุนแรงพรรคกว่าในช่วงทั้งโคโลเนียลและระยะเวลาการปฏิวัติ ที่เป็นที่นิยมกดระเบิดจากใต้ห้าสิบหนังสือพิมพ์ทั่ว 1776 กว่า 250 1800 สนับสนุนโดยกฎหมายของรัฐบาลกลางใหม่ที่ทำให้มันถูกกว่าการส่งหนังสือพิมพ์ผ่าน system.1 ไปรษณีย์ใหม่บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ก้าวร้าวปฏิเสธมาตรฐานเดิมของความเป็นธรรมการมีบทบาทที่แข็งแกร่งใน การสร้างข้อความของหนังสือพิมพ์ในการสนับสนุนหรือในการต่อสู้กับรัฐบาล. วิพากษ์วิจารณ์เป็นครั้งแรกที่มีการวิพากษ์วิจารณ์กดอย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องควรสไตล์ "monarchial" การบริหารของวอชิงตันรวมทั้งเขื่อนสไตล์ยุโรปของตนอย่างเป็นทางการและอื่น ๆ พฤติกรรมของ "ชนชั้นสูง" เช่นเดียวกับเลขานุการ ของ program.2 เศรษฐกิจธนารักษ์อเล็กซานเดแฮมิลตันที่น่าสนใจเหล่านี้เริ่มต้นการโจมตีทรยศบางสไตล์ "monarchial" ของการคิดตัวเอง วอชิงตันนักวิจารณ์ที่เก่าแก่ที่สุดดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะวิพากษ์วิจารณ์ประธานาธิบดีที่เคารพตัวเอง พวกเขาจึงตำหนิ "ข้อผิดพลาด" ของรัฐบาลของเขาเมื่อวันที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงประจบประแจงชั่วร้าย โทมัสเจฟเฟอร์สันเขียนส่วนตัวเจมส์เมดิสัน, ปิดสนิทของเขา "ประธานาธิบดีสรรพสินค้าใหญ่ 'คนซื่อสัตย์กับตัวเองอาจจะถูกขัดขวางจากบ่วงและชั้นเชิงและในความเป็นจริงที่ล้อมรอบด้วยคนที่มีความประสงค์ที่จะสวมที่ผู้บริหารระดับสูงที่มีมากกว่าอำนาจตามรัฐธรรมนูญ . "3 ของประธานาธิบดี" "วิธี monocratic พิสูจน์แล้วว่าเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันตลอดทั้งการบริหารงานของเขาคนหนึ่งซึ่งมีเพียงรวบรวมวิจารณ์มากขึ้นในฐานะที่เป็นความขัดแย้งกับนโยบายของเขาติด. ในตอนท้ายของ 1792 มีพรรคฝ่ายค้านที่รู้จักแน่นิ่งไม่พอใจรอบเลขานุการ กระทรวงการต่างประเทศของโทมัสเจฟเฟอร์สัน; หนังสือพิมพ์ให้พรรคนี้เป็นหนึ่งในวิธีการที่แข็งแกร่งของพวกเขาวิจารณ์การบริหารวอชิงตัน แม้ว่าเขาจะปฏิเสธต่อสาธารณชนในขณะที่เจฟเฟอร์สันเป็นคนสำคัญที่อยู่เบื้องหลังในการสร้างเครื่องรีดฝ่ายค้าน ในขณะที่กดวิจารณ์ในช่วงต้นปีนี้คือยับยั้งมากขึ้นกว่า salvos ในภายหลังและไม่ค่อยโจมตีวอชิงตันส่วนตัวในตอนท้ายของ 1792 หนังสือพิมพ์ฝ่ายค้านประสบความสำเร็จในการกำหนดกรอบการอภิปรายแผนการทางเศรษฐกิจของแฮมิลตันและทิศทางของการบริหารในรูปของ "ปับ "เมื่อเทียบกับ" ชนชั้นสูง ". การโจมตีบ่อยภาพการบริหารวอชิงตันเป็นแรงสำหรับหลัง. ในขณะที่โปรแกรมทางเศรษฐกิจของแฮมิลตัน (โดยเฉพาะวิสกี้ภาษีสรรพสามิตและสมมติฐานของรัฐบาลกลางของหนี้สาธารณะ) เจ็บใจวิจารณ์อย่างมีนัยสำคัญสื่อมวลชนวิจารณ์ที่รุนแรงมากที่สุดถูกเรียกโดยแฉเหตุการณ์ในการปฏิวัติฝรั่งเศส ประกาศของวอชิงตันในเดือนเมษายน 1793 ว่าสหรัฐอเมริกาจะยังคงเป็นกลางในการแข่งขันที่เพิ่มขึ้นระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักรเจ็บใจเปลวไฟของการประท้วง วอชิงตันนักวิจารณ์อย่างดุเดือดเป็นปึกแผ่นโดยการปฐมนิเทศขอโปรฝรั่งเศสในเรื่องเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศมากกว่ามุมมองทางการเมืองในประเทศที่มี ทั้งสองบรรณาธิการฝ่ายค้านที่มีประสิทธิภาพที่สุด, ฟิลลิป Freneau ในราชกิจจานุเบกษาแห่งชาติและเบนจามินแฟรงคลิน Bache ที่ออโรรา, ทั้งดูการปฏิวัติฝรั่งเศสเป็นความต่อเนื่องของอุดมคติของการปฏิวัติอเมริกัน. จุดสูงสุดของการกดโจมตีวอชิงตันมาพร้อมกับการประกาศของประชาชน สนธิสัญญาเจขัดแย้งกับสหราชอาณาจักรในปี 1794 ซึ่งพยายามที่จะปัดสงครามกำลังจะเกิดขึ้นกับอังกฤษที่ค่าใช้จ่ายของความสัมพันธ์อเมริกันฝรั่งเศส แม้กระทั่งก่อนที่เงื่อนไขของสนธิสัญญามีการประกาศการเจรจาของเจย์ขยับขึ้นฝ่ายค้านอย่างกว้างขวาง เป็นศัตรูถูกเรียกโดยไม่เพียง แต่ความรู้สึกต่อต้านอังกฤษ แต่ยังกลัวว่าประธานาธิบดีถูก overstepping อำนาจของเขาในการเจรจาสนธิสัญญา. วอชิงตันปฏิเสธที่ชัดเจนที่จะยอมรับความขัดแย้งของประชาชนในการเจรจาเพิ่มให้กับความรู้สึกไม่สบายทั่วไปที่มีพลังที่เขากำลังกวัดแกว่ง "เบลิซาเรี" โยน aspersions รุนแรงเมื่อสูงมือลักษณะของวอชิงตันซึ่งเขาเห็นว่าเป็นสัญลักษณ์ของการบริหารทั้ง "รีวิวสั้น ๆ แต่น่าเบื่อของคุณบริหารหกปีทำเครื่องหมายขั้นตอนที่ก้าวหน้าซึ่งได้นำวิธีการไปสู่ความชั่วร้ายของประชาชนในปัจจุบันว่า กดขี่ข่มเหงประเทศของ.. การเสียงไม่มีพลาดของลูกหลานจะไม่ล้มเหลวที่จะทำให้ประโยคเพียงของการลงโทษในคนที่ได้รับการยกให้เมื่อประเทศลึกและความชั่วร้ายที่รักษาไม่หายสาธารณะของเขา. "4 ภาษาที่รุนแรงทั้งสองด้านของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเวลาของการรับตำแหน่ง จอร์จ วอชิงตัน ได้อธิบายไว้ในข้อตกลง โดยกดเกือบทุกแห่งได้รับเกียรติแห่งชาติ อย่างไรก็ตาม ปลายเทอมแรกของประธานาธิบดี นักเขียนหนังสือพิมพ์ศัตรูถูกโจมตีการบริหารนโยบายในประเทศและต่างประเทศ การโจมตีเหล่านี้เพิ่มขึ้นในเทอมที่สองของวอชิงตันในการโจมตีบุคคลสงสัยความซื่อสัตย์ของเขา หลักการรีพับลิกัน และชื่อเสียง แม้แต่ทหาร ในขณะที่การโจมตีรุนแรงก็อาจเริ่มย้อนกลับมาเล่นงานคู่แข่งทางการเมืองของวอชิงตัน กดไม่ดีของประธานาธิบดี signified เปิดชนิดใหม่ของอำนาจทางการเมือง และอีกหนึ่งที่มีอิทธิพลต่อหลักสูตรของประธานาธิบดีวอชิงตันการงอกของหนังสือพิมพ์จำนวนหนังสือพิมพ์ที่พิมพ์ในสหรัฐอเมริการะเบิดในช่วงสาธารณรัฐแรก , และกดกลายเป็นมากขึ้นอย่างรุนแรงกว่าในช่วงยุคอาณานิคม และพลพรรคทั้งช่วงปฏิวัติ กดนิยมระเบิดจากภายใต้ห้าสิบหนังสือพิมพ์รอบ 1776 กว่า 250 หรือสนับสนุนโดยกฎหมายของรัฐบาลกลางใหม่ที่ทำให้มันถูกกว่าการส่งหนังสือพิมพ์ ผ่านระบบไปรษณีย์ 1 ก้าวร้าวใหม่บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ spurned มาตรฐานเก่าของความเป็นกลาง ถ่ายบทบาทที่แข็งแกร่งในการเป็นหนังสือพิมพ์ข้อความสนับสนุนหรือต่อต้านได้ รัฐบาลวิพากษ์วิจารณ์อย่างแรกกดวิจารณ์เกี่ยวข้องวอชิงตันควรจะ " สไตล์การบริหารประเทศที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข " อย่างเป็นทางการ สไตล์ยุโรป รวมทั้งเขื่อนและอื่น ๆ " ชนชั้นสูง " พฤติกรรม ตลอดจนรัฐมนตรีคลัง อเล็กซานเดอร์ แฮมิลตัน ของเศรษฐกิจ โครงการ 2 ที่น่าสนใจเหล่านี้เริ่มต้นการโจมตีทรยศแน่นอน " ประเทศที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข " ลักษณะของความคิดตัวเอง วอชิงตันเก่าดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะวิพากษ์วิจารณ์ที่เคารพท่านประธานเอง พวกเขาจึงกล่าวหาว่า " ความผิดพลาด " ของรัฐบาลของเขาในรัฐมนตรีที่ชอบเลียแข้งเลียขาชั่วร้าย ขณะที่ โธมัส เจฟเฟอร์สันเขียนเป็นการส่วนตัว เจมส์ เมดิสัน คนสนิทใกล้ชิดของเขา ประธานาธิบดี tho ' ซื่อสัตย์ เขาอาจจะหลีกเลี่ยงจากบ่วงและ artifices และในความเป็นจริง ล้อมรอบด้วยคนที่ต้องการเอาผู้บริหารที่มีมากกว่าอำนาจตามรัฐธรรมนูญ " 3 ประธาน " monocratic " วิธีที่พิสูจน์แล้วว่าเป็น โต้เถียงปัญหาตลอดการบริหารงานของเขา , หนึ่งซึ่งได้รับการวิจารณ์เพิ่มเติมเป็นการต่อต้านนโยบายของเขาที่ติดตั้งโดยจุดสิ้นสุดของ 1792 มีพรรคฝ่ายค้านที่รู้จักศูนย์กลางรอบเลขาไม่พอใจสภาพ โธมัส เจฟเฟอร์สัน หนังสือพิมพ์ให้ปาร์ตี้นี้หนึ่งของพวกเขาแข็งแรงของการวิพากษ์ หมายถึง การบริหารที่วอชิงตัน แม้ว่าเขาจะปฏิเสธเรื่องนี้อย่างเป็นทางการในเวลา เจฟเฟอร์สัน เป็นคนสำคัญที่อยู่เบื้องหลังในการสร้างความขัดแย้ง กด . ในขณะที่กดในช่วงต้นปีเหล่านี้มากขึ้นกว่า salvos วิจารณ์ไว้ทีหลัง และไม่ค่อยโจมตีวอชิงตันส่วนตัวโดยสิ้น 1792 ฝ่ายค้านหนังสือพิมพ์ได้ประสบความสำเร็จ ในกรอบการอภิปรายของแฮมิลตันแผนเศรษฐกิจและทิศทางของการบริหารงานทั่วไป ในส่วนของ " ภากร " และ " ชนชั้นสูง " โจมตีบ่อยภาพการบริหารวอชิงตันเป็น บังคับสำหรับหลังในขณะที่โปรแกรมทางเศรษฐกิจของแฮมิลตัน ( โดยเฉพาะเหล้าสรรพสามิต และสมมติฐานของรัฐบาลกลางของหนี้สาธารณะ ) ทำให้การวิจารณ์ที่สำคัญ การวิจารณ์รุนแรงมากที่สุด คือ กดเรียกโดยเหตุการณ์แฉในการปฏิวัติฝรั่งเศส วอชิงตันเมษายนของการประกาศว่าสหรัฐอเมริกาจะยังคงเป็นกลางในช่วงการแข่งขันระหว่างฝรั่งเศสและการปฏิวัติอังกฤษยั่วยุ firestorm ของการประท้วง วอชิงตัน fiercest วิจารณ์เป็นปึกแผ่นโดยขอโปรฝรั่งเศสปฐมนิเทศเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศมากกว่าความคิดเห็นในทางการเมือง สองที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการต่อต้านบรรณาธิการ ฟิลลิป freneau ที่หนังสือพิมพ์แห่งชาติ และ เบนจามิน แฟรงคลิน Bache ที่ออโรร่า ทั้งสองมองการปฏิวัติฝรั่งเศสที่ต่อเนื่องของอุดมการณ์ของการปฏิวัติของอเมริกันจุดสูงสุดของการโจมตีกดวอชิงตันมาด้วยประกาศของสนธิสัญญาเจย์ ขัดแย้งกับอังกฤษใน 1794 ซึ่งพยายามที่จะปัด impending สงครามกับอังกฤษที่ค่าใช้จ่ายของความสัมพันธ์ ฝรั่งเศส อเมริกัน แม้กระทั่งก่อนที่เงื่อนไขของสนธิสัญญาถูกประกาศ เจ เจรจายุยงฉาวฝ่ายค้าน ถึงความเป็นศัตรูจะไม่เพียง แต่โดยความรู้สึกต่อต้านอังกฤษ แต่ยังกลัวว่าท่านประธาน overstepping อำนาจในการเจรจาสนธิสัญญาวอชิงตันแจ้งปฏิเสธที่จะยอมรับข่าวการต่อต้านสนธิสัญญาเพิ่มความรู้สึกไม่สบายทั่วไปกับพลังที่เขาถือ " . เบลิสซาเลียส " หล่อรุนแรงใช้คำพูดร้ายๆ หรือเมื่อวอชิงตันสูงส่ง อย่างที่เขาเห็นเป็นสัญลักษณ์ของการบริหารทั้งหมด : " สั้น ๆแต่เก่าทบทวน 6 ปี ) , เครื่องหมายขั้นตอนที่ก้าวหน้า ซึ่งได้นำวิธีการปัจจุบันสาธารณะความชั่วร้ายที่ทรมานประเทศของคุณ . . . . . . . เสียงไม่ผิดพลาดของลูกหลานจะไม่ล้มเหลวที่จะให้ประโยคเพียงการลงโทษในผู้ชายที่มี entailed เมื่อประเทศของเขาลึกและรักษาสาธารณะเรื่อง " 4ภาษารุนแรงทั้งสองข้าง โอ